คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Trois : one more time,one more chance( l )
Trois : one more time,one more chance(l)
อดีตคือความจริงที่ผ่านพ้นไปแล้ว…
แต่ปัจจุบันคือความจริงที่ต้องเผชิญโดยปราศจาก"อดีต"
ความรักใครคนนั้นอาจจะค่อยๆห่างออกไปจากเรา ทุกๆ5เซนติเมตรต่อวินาที
… ยิ่งออกตามหาแค่ไหนก็ยิ่งไม่เจอ
(Byousoku 5 Centimeter Per Second)
ร่างเพรียวบางพาตัวเองวิ่งจนถึงจุดนัดพบ ใบหน้าหวานมองหน้าเพื่อนคล้ายอยากจะกล่าวขอโทษที่มาสาย แต่ก็ติดที่กำลังเหนื่อยหอบอยู่จนพูดไม่ได้ สภาพคนที่กำลังโกยอากาศเข้าสู่ปอดอย่างหนักอดทำให้บาสหลุดขำออกมาไม่ได้
“วันนี้ฝนจะตกไหมเนี่ย ซินมาโรงเรียนสาย” เอ่ยแซวเพื่อนสนิทที่ปกติมาโรงเรียนเช้าเสมออย่างแปลกใจ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาก็เพิ่งเห็นวันแรกนี่แหละที่ซินสาย
“โห เว่อร์ไปบาส…เมื่อคืนเราหลับเพลินอ่ะ เลยตื่นสายไปหน่อย ขอโทษที่ให้รอ” ร่างบางกล่าวขอโทษคนที่อุตส่าห์รอ พลางจูงมืออีกฝ่ายเข้าโรงเรียนก่อนที่สัญญาณเข้าคาบเรียนคาบแรกจะดังขึ้น ซินหันไปกล่าวลาบาสก่อนต่างฝ่ายจะแยกไปเข้าห้องเรียนของตนเอง
“ไปเรียนก่อนนะ…เย็นนี้เจอกันที่เดิมเหรอ?”
“เย็นนี้มีซ้อมกีตาร์ว่ะ ซินไปรอเราที่ห้องดนตรีได้มั้ย” บาสเสนอซึ่งคนหน้าหวานก็พยักหน้าตกลง ซินมองเพื่อนสนิทที่เดินแยกไปอีกทางจนลับตา ก่อนตนเองจะหันกลับไปอีกทาง จุดมุ่งหมายก็คือห้องเรียนที่คุ้นเคย
ซินกล่าวทักทายเพื่อนในห้อง ก่อนจะเลี่ยงไปนั่งโต๊ะประจำที่ริมหน้าต่างหลังห้อง ไม่นานอาจารย์ประจำวิชาก็เข้ามาสอน แต่สมาธิของร่างบางในวันนี้ไม่ได้อยู่กับเนื้อหาวิชาบนกระดานนัก นัยตาสีน้ำตาลคู่สวยมองเหม่อลอดหน้าต่างไป ก่อนจะสะดุดกับท้องฟ้าสีเทา ความฝันเมื่อคืนก็ผุดขึ้นมาในหัวอย่างช่วยไม่ได้
ภาพคนที่คอยเล่นกีตาร์ให้ฟังบ่อยๆนอดีตปรากฏขึ้นมาในหัวแจ่มชัด ในฝันมื่อคืนซินเหมือนได้กลับไปในช่วงเวลานั้นอีกครั้ง ฝันถึงเหตุการณ์ที่เคยมีคนๆนั้นอยู่ข้างกาย… คนที่ไม่เจอเจอกันนานแล้ว…
“ซิน ซิน มาเล่นกัน…ป๊าครับ ซินอยู่มั้ยฮะ”เด็กชายข้างบ้านมาส่งเสียงเรียกเจื้อยแจ้วในยามเย็น ก่อนเด็กชายอีกคนที่เจ้าเป็นเจ้าของบ้านจะวิ่งออกมาหา ทั้งคู่ออกไปเล่นข้างนอกจนดึก และเมื่อกลับมาถึงบ้าน ซินก็โดนป๊าม๊าดุตามคาด
“ซินรู้ไหมว่าทำแบบนี้ผิด เล่นเพลินจนกลับบ้านมืดค่ำแบบนี้ป๊าเป็นห่วงนะลูก”เด็กชายตัวเล็กกว่าก้มตาฟังบิดาของตนดุอย่างรู้สึกผิด พยายามกลั้นสะอื้นก่อนจะขอโทษผู้เป็นบิดา
“ป๊าไม่ได้โกรธซินหรอก…แต่ป๊าห่วงว่าใครจะมาทำร้ายซินของป๊า” สิ้นคำพูดของบิดาน้ำตาของซินก็ยิ่งรื้นขึ้นมาไม่หยุด ร้อนถึงเด็กชายอีกคนที่ต้องเข้ามาช่วยปลอบ ก่อนจะกล่าวกับพ่อของเพื่อนสนิทอย่างแน่วแน่
“ผมขอโทษที่ชวนซินเล่นจนดึก ...แต่ป๊าช่วยวางใจด้วยเถอะครับ ว่าซินจะปลอดภัยเมื่ออยู่กับผม …ผมจะดูแลซินให้ดีที่สุดฮะ”
นัทมองตาบุพการีของของเพื่อนสนิทด้วยสายตาแน่วแน่ ก่อนป๊าของซินจะถามเด็กชายกลับเพื่อความแน่ใจ
“นัทแน่ใจเหรอ?”
“ผมรับปากฮะ ผมจะปกป้องซินเอง” นัทตอบด้วยความมั่นใจ พลางปลอบเพื่อนสนิทที่ร้องไห้ไม่หยุด ป๊าของซินมองเด็กชายอย่างชั่งใจ ก่อนจะคลี่ยิ้มกับตัวเองที่ใจอ่อนยอมแพ้ให้กับสายตาแน่วแน่ของเด็กชายตรงหน้า
“งั้น...ป๊าฝากซินด้วยนะนัท.”
ซินพาตัวเองมาที่ห้องดนตรีของโรงเรียน ยิ่งก้าวขาเข้าไปเรื่อยใกล้เรื่อยๆ เสียงเพลงที่คุ้นเคยก็ยิ่งแจ่มชัดมากขึ้น ร่างบางหยุดอยู่หน้าประตูห้อง มองภาพเพื่อนสนิทที่เล่นกีตาร์เพลงโปรดของเขา…บางทีบาสกับนัทก็มีบางอย่างคล้ายกันจนน่ากลัว…
“อ้าวซิน ไปยืนอยู่ตรงนั้นทำไม เข้ามาดิ” บาสหยุดเล่นกีตาร์เมื่อเหลือบไปเห็นคนที่แอบมองอยู่หน้าประตู พลางชวนอีกฝ่ายเข้ามาในห้อง
“ไม่ยักรู้ว่าเดี๋ยวนี้เล่นเพลงคาร์แพนเตอร์ด้วย?” ซินลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเพื่อน ก่อนจะเอ่ยถามไปด้วยความแปลกใจ เพราะปกติบาสไม่ค่อยเล่นเพลงแนวนี้นัก ออกจะค่อนทางเพลงร็อคมีจังหวะหนักๆไปซะด้วยซ้ำ
“ก็คนข้างบ้านเปิดฟังทุกเช้าทุกเย็น สงสัยเราจะโดนไซโคมากเกินไปเลยอยากเล่นบ้าง”
บาสตอบยิ้มๆ คนหน้าหวานถึงกับหัวเราะตามกับคำตอบขออีกฝ่าย คนข้างบ้านที่บาสกล่าวหาก็เขาเองนั่นแหละ ไม่เถียงว่าเปิดแผ่นเสียงของคาร์แพนเตอร์ฟังบ่อยจริงๆ เกือบจะทุกเช้าเย็นเลยด้วยซ้ำ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆไม่เคยเปลี่ยน
แต่จะว่าไม่เปลี่ยนก็คงไม่ถูกนัก…เพราะเมื่อก่อนคนที่อยู่ข้างๆบ้านเขาคือนัทไม่ใช่บาส และเวลาฟังเพลงคาร์แพนเตอร์ทีไร คนนั้นก็จะคอยมาเล่นกีตาร์อยู่ข้างๆให้เขาร้องเพลงตามทุกที คาร์แพนเตอร์ไม่ใช่ศิลปินโปรดของซินคนเดียวหรอก…อันที่จริงต้องใช้คำว่านัทกับซินต่างหาก ช่วงเวลาที่ได้ร้องเพลงแล้วมีนัทเล่นกีตาร์อยู่ข้างๆ ช่างเป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขที่สุด
“เฮ้ย ไอ่สวย เหม่ออะไร? ” บาสโบกมือขึ้นลงหน้าใบหน้าหวานๆของซิน เมื่อเห็นว่าซินนิ่งลงคล้ายกำลังคิดอะไรอยู่ไปนานพอสมควร คนสวยที่โดนเรียกสะดุ้งเบาๆ ก่อนคิ้วเรียวจะมุ่นเข้าหากันเมื่อได้ยินสรรพนามขัดหูจากคนข้างๆ
“ตะกี้บาสเรียกเราว่าอะไรนะ” มือรียวทุบไหล่หนาของเพื่อนสนิทอย่างขัดใจ
“โอ้ยเจ็บ…เราแซวเล่นเฉยๆ วันนี้ซินเป็นอะไรรึเปล่า? แปลกๆไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะเนี่ย …เออ…ตัวก็ไม่ร้อนนี่หว่า” ร่างสูงตั้งข้อสงสัยพลางเอาหน้าผากไปแตะกับอีกฝ่ายเพื่อวัดไข้ ก่อนจะได้รับค่าตอบแทนเป็นมือเรียวที่ตบหน้าผากเขาดังป๊าบแทน
“ไอ้บ้า…ซินไม่ได้ป่วยเว้ย ก็แค่…คิดถึงเรื่องสมัยก่อน”
“อ้อ…” คนถูกทำร้ายคลำหน้าผากตัวเองป้อยๆ แม้จะเป็นเพื่อนกับซินมาเกือบสามปีแล้ว แต่คนหน้าหวานตรงหน้าก็ไม่ได้บอกอะไรให้เขารู้ทุกเรื่อง ยกตัวอย่างเช่นเรื่องเจ้าของคนเก่าของบ้านเขา ทุกครั้งที่ซินไปที่บ้านบาส ดวงตาของคนหน้าหวานมักจะเศร้าลงโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว และเขาก็ไม่เคยกล้าถามว่าเป็นเพราะอะไร
“บาส… เคยมีรักครั้งแรกไหม?”
“เคยดิ โห่…อายุปูนนี้แล้วนะซิน” บาสตอบกวนๆไปให้อีกฝ่าย
“แล้วบาสสมหวังกับรักครั้งแรกไหม?...บอกหน่อยน้า เราอยากรู้” ซินเอ่ยถามเพื่อนสนิทอีกรอบ ดวงตากลมโตฉายแววอยากรู้ พลางเขย่าแขนเพื่อนสนิท
“ไม่อ่ะซิน …แล้วบาสก็คิดว่าไม่มีใครในโลกนี้สมหวังกับรักครั้งแรกหรอก…ถ้ามีก็คงน้อยมากอ่ะ”
“แล้วทำไมถ้าความรักครั้งแรกมันมีความเป็นไปได้มากที่จะผิดหวัง …แต่ทำไมความทรงจำเกี่ยวกับรักครั้งนั้นมันติดอยู่ในใจเรามาตลอดวะบาส?” ซินเอ่ยถามอีกคนเสียงแผ่ว ราวกับว่าพูดกับตนเองเพียงลำพัง
TBC.
talk: กลับมาแล้วค่ะ รู้สึกช่วงนี้ตัวเองอัพฟิตถี่ไปนะ555 ช่วงนี้ไรท์เตอร์เวิ่น แหะๆ-w-
ฟิคเรื่องนี้แพลนไว้สามตอนค่ะ แนวนี้เราไม่เคยเขียน แต่ชอบเป็นการส่วนตัวค่ะ ฝากด้วนน้า><
ตอนนี้พี่นัทไม่ได้ออกเลย โดนแฝดแย่งซีน กร้ากกกกก ตอนหน้ารับรองเฮียนัทมาเต็มค่ะ~
เจอกันตอนหน้าค่ะ.ใคร อ่านไม่เม้นโดนไรท์เตอร์สาปนะ หึหึ=_,=
ความคิดเห็น