คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : ย้ายที่นั่ง
Kimi ni todoke …ฝากใจไปถึงเธอ
ตอนที่ 1 : ย้ายที่นั่ง
ผมชื่อซินเซียร์ คติประจำใจคือ จะทำความดีทุกวัน ...
ซ่า...ซ่า...ซ่า...ซ่า ...
ผมเงยหน้ามองฝนที่เริ่มลงเม็ดหนักก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าให้ไปถึงโรงเรียนไวไว บ้านของผมอยู่ห่างจากโรงเรียนแค่ประมาณ 700 เมตร เพราะฉะนั้นป๊าม๊าจึงปล่อยให้ผมเดินไปโรงเรียนคนเดียวโดยไม่มีปัญหา
งี๊ด...งื๊ดดด
เอ๋...?
ผมหยุดกึกก่อนจะถอยหลังกลับไปสี่ก้าว กล่องเบียร์ขนาดใหญ่ที่ผมผ่านมันไปเมื่อกี้เหมือนจะมีเสียงแปลกประหลาดลอดออกมาด้วยล่ะ ผมค่อยๆเปิดกล่อง ก่อนจะพบว่ามีลูกสุนัทหูตูบสีครีมตัวอ้วนนอนขดอยู่ในนั้น พร้อมกับป้ายกระดาษที่ห้อยคอว่า “ช่วยรับผมไปเลี้ยงด้วยนะครับ”
สีแบบนี้...พันธุ์โกลเด้นใช่รึเปล่าน้า ?...
ผมก็อยากอุ้มเจ้าหมาน้อยนี่ไปเลี้ยงที่บ้านอยู่หรอกนะ แต่ติดที่เจ้านี่มองผมด้วยแววตาไม่เป็นมิตรเอาซะเลยนี่สิ ...ขืนถ้าคิดจะอุ้มกลับบ้านจริงๆคงได้ฟัดกันยาวจนไปโรงเรียนไม่ทันแน่ แถมที่บ้านผมยังเลี้ยงแมวไว้เยอะซะด้วย
ช่วยไม่ได้แฮะ ... ผมสละร่มที่กางไว้ให้เจ้าหมาน้อย หลังคากระดาษแค่นี้พอเปียกน้ำก็ยุ่ยหมดแล้ว
“โชคดีนะเจ้าหมาน้อย ขอให้มีคนใจบุญรับแกไปเลี้ยงไวๆนะ.” ผมโบกมือบ๊ายบายเจ้าหมาน้อย ก่อนจะวิ่งเอากระเป๋าป้องหัวฝ่าฝนไปโรงเรียน
ผมมาถึงโรงเรียนด้วยสภาพที่เรียกว่าเปียกโชก และชุ่มไปทั้งตัว...
เดินไปทางไหนก็มีแต่น้ำหยดตามเป็นวงๆ
“หวัดดี ...” ผมเงยหน้าขึ้นทักทายเพื่อนห้องข้างๆ ที่กำลังจะลงบันได โดยลืมไม่ซะสนิทว่าผมที่ยาวมากของผมมันเปียกจนลู่มาปรกหน้าเต็มไปหมด เธอคนนั้นมองหน้าผมแล้วสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ
ซินเซียร์คนนี้อยากร้องไห้ นี่ผมคงหลอนมากเลยสินะ …
ผมเข้ามาในห้องเรียน ก่อยจะค่อยๆเดินดุ่มๆไปนั่งโต๊ะของตัวเอง ...ทำไมเพื่อนในห้องเห็นผมแล้วต้องผงะกันด้วยล้า~
ครีดดดดดดด ...
“หวัดดีทุกคน” ประตูห้องถูกเปิดออก ก่อนนัทจะเดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มทักทายทุกคน ผมนั่งเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดผมก่อนจะมองไปที่นัทอย่างอึ้งๆ สุดยอดเลยแฮะ ...แค่เขาเดินเข้ามาก็กลายเป็นจุดสนใจของทุกคนแล้ว ...ทุกคนเข้าไปรุมล้อมเขากันหมดเลย
“เฮ้ย นัทไปทำไรมาวะ ? ตัวเปียกเชียว ” นัทหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดเนื้อตัวที่เปียก เขาคุยกับกลุ่มผู้ชายหลังห้องสักพัก ก็เดินตรงมาหาผม
หา... เดินมาหาผมงั้นเหรอ ?
หรือนัทจะจับได้ว่าผมแอบมองเขา ...คิดได้ผมก็รีบก้มหน้างุด หัวใจเต้นรัวอย่างไม่มีสาเหตุ ก่อนผมจะรู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆมาวางบนหัว
“สวัสดีซินเซียร์ ตัวเปียกโชกขนาดนี้แค่ผ้าเช็ดหน้ามันไม่พอหรอกนะ”
“เอ่อ...ขอบคุณครับ ...อ้ะ ไม่สิ ขอบใจมากนะ ” ผมก้มหน้างุด ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปสู้สายตาอีกฝ่ายเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ.
“จริงสิ ...เมื่อวานฉันบอกให้รอนายวิ่งหนีฉันทำไม? ”
“เราเปล่านะ... คือ...เราไม่กล้าสู้หน้านัทน่ะ ก็เมื่อวานเล่นบอกความรู้สึกไปซะขนาดนั้น” ผมเงยหน้าขึ้นมามองนัท พอได้สบตาอีกฝ่ายตรงๆแล้วทำไมรู้สึกว่าแก้มมันร้อนๆก็ไม่รู้
“นี่ อย่ามองหน้ากันแบบนี้สิ” นัทหลบตาผมแล้วเสมองไปทางอื่น หรือเค้าจะกลัวคำสาป?
“เราขอโทษ...แต่อันที่จริงแล้วไม่มีอะไรต้องกลัวหรอกนะ ถึงจะมองตาซินเกินสามวินัทก็ไม่โชคร้ายหรอก ..จริงๆนะ”
“ไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้นสักหน่อย”
“งั้นเรื่องอะไรล่ะ”
“เอ่อ ...ช่างมันเถอะ ไว้เจอกันนะ ผ้าขนหนูนี่ไว้ที่ซินก่อนเลย ไม่ต้องคืน”
“ขอบใจมากนะ” ผมมองนัทที่เดินไปนั่งที่ตัวเองจนสุดสายตา …ดูเหมือนว่าเขาจะหน้าแดงๆด้วยล่ะ
“เดินมาจับฉลากย้ายที่นั่งกันตรงนี้เลยนะจ้ะนักเรียน เดี๋ยวครูเข้ามา”
คุณครูประจำชั้นพูดพร้อมกับหยิบโหลที่ฉลากหมายเลขที่นั่งมาวางไว้บนโต๊ะหน้าชั้นเรียนก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทันทีที่ครูเดินออกจากห้อง ทุกคนในชั้นเรียนพากันเฮโลวิ่งไปหยิบฉลากกันใหญ่ เป็นปกติอยู่แล้วสำหรับโรงเรียนของผมที่เราจะเปลี่ยนที่นั่งกันเทอมละครั้ง
“นัทได้เบอร์อ่ะไรอ่ะ ?”
“14 มึงอ่ะ ?”
“26 โห่ ไรวะ อดนั่งด้วยกันซะแล้ว”
“นัทได้เบอร์14 เหรอ ฟ้าได้เบอร์15 แหละ ดีใจจัง เราได้นั่งข้างกันเลย”
มองดูนัทที่กำลังโดนล้อมหน้าล้อมหลังโดยเพื่อนในห้อง ก่อนจะยิ้มน้อยๆ ออกมา ...ไม่ว่าเมื่อไหร่นัทก็เป็นที่สนใจของผู้คนเสมอสินะ ... ผมคิดก่อนจะเดินออกไปหยิบฉลากที่นั่ง
แต่เอ๊ะ...ทำไมผมถึงรู้สึกถึงรัศมีอะไรประหลาดๆ จู่ๆก็เสียวสันหลังวูบแปลกๆกันนะ
ผมหันกลับไปมอง ก่อนจะพบว่าเพื่อนทั้งห้องกำลังจ้องมาที่ฉลากที่ผมกำลังจะเปิดด้วยสายตาระทึก ทันนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นมาว่า
“ซินได้เบอร์ 31 ล่ะ ใครที่ได้เบอร์ใกล้เคียงเบอร์นี้ซวยแล้วล่ะ”
“เฮ้อออ โล่งอกไปที กูได้เบอร์5”
“ชั้นก็รอด ชั้นได้เบอร์ 23”
“เฮ้ย แก ชั้นได้เบอร์30 อ่ะ ทำไงดี ชั้นกลัวโดนซินสาป”
ผมก้มหน้างุดๆ เดินจากหน้าห้องก่อนจะเดินไปย้ายกระเป๋าไว้ตรงที่นั่งใหม่ในห้องเรียนที่จับฉลากได้ รู้สึกเสียใจอยู่หน่อยๆเหมือนกัน ...พวกเขาจะรู้ไหมนะ ว่าผมได้ยินที่พวกเขาพูดถึงผมทุกคำเลย
แต่ก็นั่นแหละ ผมก็ควรจะมีภูมิต้านทานกลับเรื่องพวกนี้แล้วนี่นา
“ใครได้เบอร์30 แลกที่นั่งกับฉันละกัน ”
นัทขยำฉลากทิ้งท่ามกลามความอึ่งของคนทั้งห้อง ก่อนจะเดินดุ่มๆ สะพายกระเป๋ามาวางแหมะบนโต๊ะข้างๆผม
“เท่านี้ก็ได้นั่งก็ซินเซียร์แล้ว” นัทหันมายิ้มให้ผม ...ไอ้ที่เมื่อกี้มันหายความว่ายังไงกันน่ะ
“ฉันได้เบอร์ 32 นั่งด้านขวาของนายสินะ?”
“หา ? อ่อ อื้ม” ผมพยักหน้าก่อนจะขยับที่ให้เพื่อนอีกคนนั่ง ถ้าจำไม่ผิดเขาน่าจะชื่อบาส...
“ฝากตัวด้วยนะซิน” บาสยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเอง
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกดีขนาดนี้ ...เมื่อได้ย้ายที่นั่ง
“ซิน ...ซิน รอด้วย” ผมหันไปมองตามเสียงเรียกข้างหลัง ก่อนจะพบว่านัทกำลังปั่นจักรยานตามผมมา
“กลับไงอ่ะ?”
“เดินกลับน่ะ พอดีบ้านซินอยู่แถวนี้”
“งั้นขึ้นมาเลย เดี๋ยวนัทไปส่ง ” นัทเสนอ พร้อมกับตบเบาะหลังจักรยานเป็นเชิงชวนให้ผมขึ้นไปนั่ง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวซินเดินกลับเองดีกว่า”
“ขึ้นมาเหอะน่า เสียน้ำใจนะเว้ย”
หืม? ...เสียน้ำใจ แล้วนัทจะเสียใจด้วยงั้นสิ ผมไม่อยากให้เพื่อนเสียใจจึงกระโดดขึ้นซ้อนจักรยาน พลางบอกทางกลับบ้านกับคนปั่นเสร็จสรรพ
“บ้านนัทก็ตรงทางนั้นแต่เลยไปอีกหน่อย เออใช่ เมื่อเช้านัทก็มัวแต่เล่นกับลูกหมาแถวบ้านซินจนตัวเปียก”
“ลูกหมา...? อย่าบอกนะว่า ลูกหมาในกล่อง”
นัทพยักหน้าหงึกๆเป็นคำตอบ...
ผมแวะเวียนมาเยี่ยมเจ้าหมาน้อยกับนัทอีกครั้ง ดูท่าทางมันจะเข้ากับนัทได้ดีเหลือเกิน
“ร่มนี่ซินเป็นคนเอามากางให้มันเองเหรอ ?
“อื้อ ...”
“มีชื่อติดด้วยล่ะ น้องซินเซียร์ ฮ่าๆๆ” นัทอ่านชื่อผมที่ติดอยู่ตรงคันร่มอย่างล้อๆ
“ก็ใช้มาตั้งแต่ประถมนี่นา อย่าแซวนะ” ผมตอบกลับคนขี้แกล้ง ...น่าอายเป็นบ้า
“ซิน นัทขอเอามันไปเลี้ยงที่บ้านได้ไหม?”
“อื้ม ...เอาไปสิ โชคดีนะเจ้าหมาน้อย ” ผมลูบหัวเจ้าหมาน้อยเป็นการบอกลา ดูเหมือนว่าพอมันเห็นว่าผมอยู่กับนัทแล้วมันจะเป็นมิตรกับผมขึ้นแฮะ
“งั้น นัทกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน” นัทอุ้มเจ้าหมาน้อยหย่อนใส่ตะกร้าหน้ารถจักรยาน ก่อนจะบอกลาผม
“เดี๋ยว นัท ...เอ่อ จะเป็นอะไรไหมถ้าซินจะขอเจอเจ้าหมาน้อยบ้าง” ผมเอียงคอถามด้วยสายตาคาดหวัง
“อยากเจอแค่หมาเหรอ?”
“เอ่อ ...แน่นอนว่าอยากเจอนัทด้วยแหละ ถ้านัทไม่รังเกียจเราน่ะ”
“ไม่รังเกียจหรอกน่า กลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน”
ผมมองตามนัทที่ขี่จักรยานออกไปจนลับสายตา ...วันนี้เป็นวันแรกที่ผมให้คุยกับเพื่อนที่นั่งข้างๆ แล้วก็เป็นวันแรกเช่นกันที่ผมได้เดินกลับบ้านพร้อมเพื่อนร่วมห้อง
วันนี้ผมมีความสุขมาก...เพราะนัทแท้ๆเลย
TBC.
ความคิดเห็น