คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Episode1: the beginning of destiny.
Esprit ... ความทรงจำของนางฟ้า
Episode1: the beginning of destiny.
ว่ากันว่า ....ภูตผีวิญญาณความจริงแล้วเป็นแค่เพียงจินตนาการที่มนุษย์สร้างขึ้นมาจากความกลัวในจิตใจ
ว่ากันว่า...ภูติผีวิญญาณมีจริงแค่ในนิยายและภาพยนต์สยองขวัญ และนัทก็เป็นอีกคนที่เชื่ออย่างนั้นมาตลอดชีวิต...จนกระทั่งเขามีสมาชิกใหม่ในบ้านเป็นวิญญาณหนุ่มหน้าสวยนี่แหละ!
ปัง... ปัง... ปัง! เสียงหน้าต่างบนหัวเตียงกระแทกเปิดปิดเสียงดังจนทำให้ชายหนุ่มเจ้าของสะดุ้งตื่นด้วยความงัวเงีย พอลืมตาขึ้นก็ต้องร้องเฮ้ยอย่างใจหายใจคว่ำเมื่อหน้าต่างในห้องนอนสามารถกระแทกปิดเปิดอย่างแรงได้ทั้งๆที่ด้านนอกบ้านไม่มีลมพัดเลยสักนิด นัทสะบัดหัวไปมาเรียกสติ ก่อนจะเรียกตัวการที่ป่วนเขาแต่เช้าเสียงดัง
“ผมรู้นะว่าเป็นฝีมือคุณ คุณวิญญาณ คุณมาแกล้งผมตั้งแต่เช้าทำไมเนี่ย...เฮ้ย ” นัทสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆคุณวิญญาณที่กำลังโดนต่อว่าปรากฏกายขึ้นบนปลายเตียงที่เคยว่างเปล่า ชายหนุ่มหน้าซีดพลางก่อนจะเอามือไปที่ตบหน้าอกคนเองเบาๆ ...ขวัญเอ้ยขวัญมา เฮ้อออ...
“ตกใจขนาดนั้นเชียว?”ร่ างที่พึ่งปรากฏกายหัวเราะคิก เอามืออกอดอกพิจารณาปฎิกริยาโต้ตอบของอีกฝ่ายอย่างขำๆ ท่าทางหน้าหมั่นไส้จนร่างสูงอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปผลักหัวเบาๆ แต่ก็สัมผัสได้แค่อากาศเหมือนอย่างเคย
“ไม่ขำนะ รู้ไว้ด้วยว่าผมขี้กลัว โดยฉะเพาะอย่างยิ่งกลัวผี ...แล้วเมื่อคืนกว่าจะทำใจว่าต่อจากนี้จะต้องให้ผีมาอยู่ในบ้านด้วยเนี่ยมันก็ยากนะคุณ กว่าจะหลับตาลงก็เกือบสว่าง แถมคุณก็เล่นมาปลุกผมแต่เช้าอีก” นัทบ่นอุบอิบอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่คนถูกตำหนิกลับใจหน้าสลด น้ำตาจะไหลอยู่ร่อมร่อ
“เฮ้ย ผมไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้น โอ๋...อย่าร้องไห้ดิ๊ ผมช่วยเช็ดน้ำตาให้ไม่ได้นะ” นัทเกาหัวแกร่กๆ อย่างสับสน ปลอบคนก็ไม่ค่อยจะเป็นนี่ต้องมานั่งปลอบผี ให้ตายสิ...ชายหนุ่มมัวแต่สรรหาถ้อยคำมาปลอบร่างตรงหน้าจนไม่ทันได้สังเกตุเห็นรอยยิ้มมุมปากน้อยๆของวิญญาณที่ก้มหน้าร้องไห้อยู่ตรงหน้า
‘เคยได้ยินแต่ผู้ชายแพ้น้ำตาผู้หญิง แต่นี่คนอะไร แพ้แม้กระทั่งน้ำตาวิญญาณ เราบีบน้ำตานิดหน่อยก็ใจอ่อนซะแล้ว...งั้นก็คงต้องเหนื่อยตามใจเราไปสักพักแล้วล่ะคุณ’ ร่างบอบบางยิ้มเจ้าเล่ห์ ยิ้มร่ากับความคิดของตนเอง
“ผมยังไม่รู้ชื่อคุณเลย คุณชื่ออะไรครับ? ” นัทกล่าวถามร่างที่เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้ ไม่อยากเชื่อว่าจะมีวันที่เขาได้แนะนำตัวเองกับผี
“เราชื่อซินเซียร์ เรียกว่าซินเฉยๆก็ได้” ซินส่งยิ้มสดใสขัดกับอารมณ์เมื่อกี้สิ้นเชิง คนตรงหน้าเริ่มทำให้เขาสงสัยว่าวิญญาณทุกตนอารมณ์แปรปวนแบบนี้เหมือนกันหมดไหม?
“ด่าซินอยู่ในใจใช่ไหม” ร่างบางพูดขึ้นมาราวกับอ่านใจได้เล่นเอานัทสะดุ้งโหยง รีบกล่าวปฎิเสธเป็นพลันวันพราะจะโดนบีบคอตายแบบหนังผีที่เคยดูตอนเด็กๆ ถึงร่างบอบบางตรงหน้าจะดูยังไงก็ไม่น่ากลัวเหมือนกับผีตามหนังสยองขวัญก็เถอะ ...แต่ปลอดภัยไว้ก่อนจะดีกว่า
“เล่าเรื่องของนายให้เราฟังหน่อยสิ แล้วเราจะเล่าเรื่องของเราให้นายฟังทีหลัง...เอ้อ เล่าเท่าที่จำได้น่ะนะ?”
“ผมชื่อนัท เรื่องของผมมันไม่มีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่หรอก ...เล่าเรื่องของซินมาดีกว่า จะได้มาคิดหาทางช่วยซินกลับเข้าร่างกันไง” ชายหนุ่มแนะนำตัวก่อนจะเบี่ยงเบนประเด็น ....อันที่จริงเรื่องของเขาน่าสนใจไหมเขาก็ไม่รู้หรอก เพราะเขาจำเรื่องราวของตัวเองย้อนหลังไป8 ปีก่อนไม่ได้เลย
“เอางั้นก็ได้” ซินเบ้ปากอย่างขัดใจน้อยๆ ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวของตัวเองให้อีกฝ่ายฟัง “เราชื่อซินเซียร์ วิญญาณออกจากร่างตั้งแต่เมื่อแปดปีก่อน เราจำไม่ได้ว่าทำไมวิญญาณเราถึงออกจากร่าง...พอนึกย้อนไปก่อนหน้านั้นมันก็จำอะไรไม่ได้เลย ...เราจำได้แค่วันนั้นเป็นวันเกิดเรา แล้วเราก็กำลังจะออกไปข้างนอกกับป๊าม๊า แล้วพอรู้ตัวอีกที...วิญญาณเราก็ออกจากร่าง”
“แล้วซินได้กลับไปที่บ้านของซินบ้างไหม?”
“กลับสิ บ้านเราอยู่ถัดจากซอยนี้ไปนิดเดียวเอง ...แต่ป๊าม๊าซินท่านไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้วล่ะ ซินไม่รู้ว่าพวกท่านไปอยู่ที่ไหนกัน จะถามใครก็ไม่ได้เพราะไม่มีใครมองเห็นซินเลยสักคน” ร่างบอบบางดูสลดลงอย่างเห็นได้
ชัด
“นัทช่วยเราด้วยนะ เดือนก่อนผู้ส่งวิญญาณบอกเราว่าร่างกายที่ไร้วิญญาณจะอยู่ได้แค่เก้าปีเท่านั้น ...ถ้าเรากลับเข้าร่างไม่ทันวันเกิดปีหน้า ...เราก็จะตายไปจริงๆ”
“ผู้ส่งวิญญาณ?” ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อที่ไม่คุ้นหู
“ผู้ส่งวิญญาณ มีหน้าคอยพาวิญญาณที่ออกจากร่างที่ตายแล้วไปอีกภพ...ซินไม่อยากไป ...ซินอยากเจอป๊าม๊า ซินอยากกลับมามีชีวิต ซินยังไม่อยากตาย” ซินมองชายหนุ่มอย่างเว้าวอน ดวงตาคู่สวยคลอไปด้วยหยดน้ำตา
“ตกลงครับ นัทจะช่วยซิน ...สัญญาเลย อย่าร้องไห้นะ “นัทยื่นนิ้วก้อยออกไปให้คนข้างหน้า แม้มันจะดูงี่เง่าเพราะยังไงนิ้วก้อยของเขาก็ไม่มีทางสัมผัสโดนอีกฝ่ายก็เถอะ ร่างบางยิ้มขอบคุณพลางยื่นนิ้วก้อยของตนมาเกี่ยวตอบนิ้วหญ่กว่าของอีกฝ่าย ...แม้จะไม่ให้สัมผัสกัน...แต่ก็รับรู้ด้วยหัวใจว่าคนตรงหน้านั้นจะทำตามสัญญา
“สัญญาแล้วนะ ถ้านัทผิดสัญญาเราเอาตายแน่” ร่างบางขู่ทีเล่นทีจริง นัทได้แต่หัวเราะน้อยๆอย่างไม่เกรงกลัวอะไร ก็ถึงคนตรงหน้าจะเป็นวิญญาณ เป็นอะไรที่ดูกึ่งๆกับภูตผี แต่หน้าหวานๆนิสัยอ้อนๆแบบนี้มันดูน่ากลัวซะที่ไหนกันล่ะ
“ซินจะทำอะไรนัทได้ หืม”
“ซินทำอะไรนัทไม่ได้หรอก” ซินเว้นจังหวะ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนือกว่า “แต่เราจะให้เพื่อนเรามาจัดการ ...นัทคงรู้นะว่าเราจะมีเพื่อนแบบไหน? ก็ไม่น่ากลัวเท่าไหร่หรอก มีพวกที่โดนรถชนกลางซอยไม่วิญญาณไปไหนไม่ได้บ้าง พวกที่โดนแทงตายท้ายซอยบ้าง อ้อ ลืมไป พวกเจ้าของเก่าๆบ้านร้างที่นัทเข้าไปเมื่อวานด้วย ซินจะให้พวกนั้นมารุมหลอกนัทให้ช็อคตายกันไปข้างนึงไปเลย อยากรู้จักไหมล่ะ เดี๋ยวซินแนะนำให้”
นัทได้ฟังถึงกับหน้าถอดสี กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ ในใจหวังว่าจะไม่ได้รู้จักและพบเจอกับเหล่าพองเพื่อนที่น่ารักของร่างบางไปตลอดชีวิต...
TBC.
Talk : มาอัพแล้วนะคะ ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้กับทุกคนด้วยนะคะ //โค้ง
เห็นหลายคอมเม้นให้กำลังใจที่ไรทเตอร์บ่นว่าจะสอบ ความจริงเราไม่ได้สอบช่วงนี้หรอกตุลานู่นนน แกทแพทนั่นเองTT
อารมณ์เด็กม.6ไงคะ ต้องอ่านหนังสือเยอะมากๆๆๆๆ แต่เรายังมีอารมณ์มาแต่งฟิคใหม่ 555 ก็มันจิ้นไปแล้ว
ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจค่ะ เราหายไปเมื่อไหร่แสดงว่าช่วงนั้นยุ่งมากจริงๆ เพราะขนาดทุกวันนี้เรียนพิเศษถึงสี่ทุ่มก็ยังจะมีอารมณ์อัพฟิค ให้ตายสิ!=A=''
พูดมากไปแล้ว ...เอาเป็นว่าขอบคุณที่สนใจและติดตาม เจอกันตอนหน้าค่ะ^^
ความคิดเห็น