คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Beginning of Journey [กิโลเมตรที่ 0]
Intro
กิโลเมตรที่ 0
The Beginning of Journey
ห้องนอนสีขาวใหญ่โตที่ควรที่จะเป็นระเบียบเรียบร้อยบัดนี้กลับมีข้าวของกระเกะระกะกองเต็มใบหมด เสื้อผ้าหลายชุดถูกกองไว้บนเตียงนอนขนาดคิงไซส์ พื้นที่ทั้งหมดของโต๊ะเขียนหนังสือถูกกินพื้นที่ด้วยนิตสาร หนังสือ และข้อมูลต่างๆที่ปริ๊นออกมาจากอินเตอร์เน็ต ส่วนเจ้าของห้องนั้นกำลังสาละวนอยู่กับการค้นของในลิ้นชัก มือเรียวเอื้อมไปจับผมยาวลอนที่ระใบหน้ามาทัดหู เผยในเห็นใบหน้าหมดจด ในขณะที่คิ้วเรียวมุ่นเข้าหากันอย่างขัดใจเมื่อไม่มีวี่แววของบางอย่างที่ตนเองกำลังค้นหา
ก๊อกๆๆ
“พี่ซินคะ นี่แป้งเองนะ …ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม?”
ซินละตัวจากลิ้นชักเก็บของก่อนจะเดินไปเปิดประตู ก่อนจะพบน้องสาวแท้ๆยืนอยู่หน้าประตูห้อง ร่างบางพยักหน้าเป็นเชิงให้เธอเข้ามา พลางเดินไปหาของที่ลิ้นชักต่อ
“พี่ซินจะไปจริงเหรอคะ ป๊าดูโกรธมากเลยนะ ” คนเป็นน้องสาวกล่าวถามพลางปรายตามองกระเป๋าเดินทางใบโต
“พี่จะไป …ป๊าก็เอาแต่บังคับให้พี่ทำอย่างนู้นอย่างงนี้ พี่ยอมทำตามที่ป๊าบอกได้ทุกอย่างนะแป้ง …ยกเว้นเรื่องนี้ แป้งก็รู้พี่อยากเรียกออกแบบ ไม่ใช่เรียนหมอ ” ร่างบางเดินมาที่เตียง พลางทิ้งตัวลงนั่งข้างๆน้องสาว ในมือของซินกำพาสปอร์ตและวีซ่าไว้แน่น
“แต่พี่ซินไม่เคยเดินทางไปไหนคนเดียวเลยนะ แป้งเป็นห่วง” คนเป็นน้องพยายามทักท้วง
“พี่เป็นผู้ชายนะแป้ง ไม่เป็นไรหรอก ....ไม่ต้องเป็นห่วงน่า ”
“อยู่บนรถไฟถ่ายรูปมาให้ดูด้วยนะ ไปถึงมอสโคว์ฝากกอดหม่ะม๊าแรงๆทีนึงให้เค้าด้วย” ร่างบางพูดพลางลูบหัวน้องสาวอย่างรักใคร่ ก่อนที่แป้งจะดึงตัวซินเข้าไปกอดเสียแน่น
“พี่ซินดูแลตัวเองดีๆนะ ไปถึงแล้วต้องพาม๊ากลับมาหาแป้งด้วย”
“อื้อ แป้งอยู่คนเดียวก็ดูแลตัวเองดีๆนะ …วันไหนที่ป๊าหายโกรธแล้วก็ยอมเข้าใจในสิ่งที่พี่เลือก พี่จะกลับมา”
ซินตรวจสัมภาระที่อยู่ในกระเป๋าเดินทางเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะรูดซิบปิดกระเป๋า นาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลาเที่ยงคืน ในขณะที่คุณหนูคนโตของบ้านอาชวานันทกุลลากกระเป๋าย่องออกจากคฤหาสถ์
นกน้อยที่ถูกขังไว้ในกรงทอง …ถึงเวลาเสียทีที่จะบินออกมาสู่โลกกว้าง
///////////////////////////////
“ไงมึง รอบนี้จะไปที่ไหนอีกล่ะ”
ชายหนุ่มเงยหน้าจากหนังสือ บนไหล่ของเขามีกระเป๋าเป้แบ็กแพ็คใบโต ใบหน้าคมยกยิ้มให้เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างหลังพวงมาลัย พลางตอบอย่างสบายๆ
“ทรานมองโกเลีย นั่งรถไฟจากปักกิ่งยาวไปมอสโคว์” นัทตอบคำถามเพื่อนสนิทที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถมาส่ง
“รถไฟเนี่ยนะ? บินไปเอาไม่ง่ายกว่าเหรอวะ จะเสียเวลานั่งรถไฟข้ามทวีปทำไมตั้งหลายวัน” ต้นถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ในขณะที่คนถูกถามยังคงนั่งยิ้มอย่างสบายอารมณ์บนเบาะผู้โดยสาร
“นั่งรถไฟข้ามทวีปไปน่าสนใจกว่าตั้งเยอะ กูรู้สึกได้ว่าการเดินทางคราวนี้อาจจะทำให้กูเจอสิ่งที่ตามหามานานก็ได้”
“แล้วมึงตามหาอะไรอยู่วะนัท?”
คนถูกถามเสใบหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง เหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมายพลางเอ่ยตอบคำถาม
“แรงบันดาลใจ แล้วก็…ความหมายของชีวิต”
///////////////////
สถานีรถไฟปักกิ่งในยามเช้าแออัดไปด้วยผู้คนจากทั่วทุกสารทิศ แต่ละคนต่างมาที่นี่เพื่อจะออกเดินทางไปยังจุดมุ่งหมายที่แตกต่างกันออกไป
แต่บางคนก็อาจจะมีจุดหมายเดียวกัน …
เสียงประกาศเป็นภาษาอังกฤษเตือนว่าขบวนรถไฟที่ซินรออยู่กำลังจะเข้ามาเทียบชานลาแล้ว ร่างบางรีบลากกระเป๋าออกจากที่นั่งรอรถ ในขณะที่อีกมือหนึ่งก็ถือตั๋วเพื่อหาหมายเลขที่ขบวนรถที่เป็นที่นั่งของตนเอง ไม่ทันได้มองทางจนเดินไปชนชายแปลกหน้าคนหนึ่งเข้าอย่างจัง
“อ้ะ … I’m sorry”
ซินรีบขอโทษ ในขณะที่คู่กรณีส่ายหัวเบาๆเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร ร่างบางยิ้มบางๆพร้อมกับก้มหัวเป็นเชิงขอโทษ แล้วเดินเลี่ยงขึ้นรถไฟมา
โดยที่ไม่ทันสังเกตุว่าอีกฝ่ายก็เดินตามขึ้นมาบนตู้รถไฟขบวนเดียวกัน…
TBC.
ความคิดเห็น