คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Introduction.
Il était une fois .... l'amour
The Introduction.
เราใช้เวลาด้วยกันบนสะพาน
เธาเดินข้ามกลับไปยังฝั่งที่เธอเดินมา
ฉันก้มหน้าเดินกลับไปยังฝังของฉัน
ท่าอากาศยานแห่งชาติสุวรรณภูมิในยามหกโมงเช้า บัดนี้กลับเนืองแน่นไปด้วยทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติมากมาย หลายคนมารอรับคนสำคัญ เช่นเดียวกับที่หลายคนมาส่ง บรรยากาศที่สนามบินแห่งนี้จึงอบอวลไปด้วยอุ่นไอของความคิดถึง ความห่วงหา และความเศร้าของการจากลา
มีคนเคยบอกว่า เครื่องบินที่อยู่บนฟ้า ลักพาคนหนึ่งไปจากอีกคนหนึ่งเสมอ แต่หากจะคิดในทางกลับกัน เครื่องบินที่อยู่บนฟ้า ก็นำพาคนหนึ่งไปพบกลับอีกคนหนึ่งเช่นเดียวกัน
“ใกล้เวลาเครื่องจะออกแล้วใช่ไหม?” ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งกล่าวถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆ พร้อมกันยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกา ...อีก 20 นาที คนที่นั่งข้างๆเขาตรงนี้จะโดนเครื่องบินลักพาไปยังที่ๆไกลแสนไกล
“อืม ...” คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆตอบกลับมา ก่อนจะเอนหัวไปพิงไหล่หนา ใบหน้าที่พิงไหล่เขาอยู่ ถ้าไม่สังเกตุดีๆ ไม่สิ ถึงจะสังเกตุดีๆแล้วก็เถอะ ก็แทบไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผู้ชายอยู่ดี ทั้งผมสีน้ำตาลเข้มเป็นลอนยาวสลายถึงกลางหลัง ทั้งรูปร่างที่ดูบองบางเกินกว่าผู้ชายทั่วไป ทั้งใบหน้าที่สวยหวาน ทั้งหมดนี้ราวกับพระเจ้าทรงลำเอียงปั้นแต่งมาให้กับคนๆนี้เพียงคนเดียว
“บาส ...”
“หืม ?”
“เปล่า”
ปากอิ่มเอ่ยเสียงเรียกคนตัวใหญ่กว่าที่นั่งข้างกัน คล้ายกับจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เปลี่ยนใจไม่พูดมันออกไป ร่างบางปิดเปลือกตาลงช้าๆในขณะที่ศีรษะยังอยู่บนไหล่ของชายหนุ่มข้างกัน
...ยังอยากซึมซับไออุ่นของเขา จนนาทีสุดท้าย...
“Attention please , Attention please, Khunaeh Miss HFlight , Passenger of Thai Airways International flight TG790 bound for
...อา...ดูเหมือนว่าเวลาจะหมดลงซะแล้วล่ะ....
“ต้องไปเข้าเกทแล้ว ไปนะบาส ...ขอโทษที่ต้องรบกวนแล้วก็ขอบใจจริงๆที่อุสาห์มาส่ง” ซินผุดลุกขึ้นพลางหยิบกระเป๋าเดินทางใบโต เพื่อเตรียมจะลากออกไป
“พูดอะไรอย่างนั้น เรื่องของซินไม่เคยรบกวนบาสเลยนะ” คนตัวใหญ่กว่าลุกขึ้นตามอีกฝ่าย มือแกร่งถอดหน้าพันคอของตนเองก่อนจะเอื้อมไปพันมันบนคอระหงของคนตัวเล็ก ก่อนจะบรรจงจัดมันให้เข้าที่
“ฤดูใบไม้ร่วงฝรั่งเศสอากาศเย็นพอๆกับหน้าหนาวบ้านเรา แถมบางวันก็มีฝนลงด้วย ใส่ไปแค่นี้เดี๋ยวเป็นหวัดเอานะ” เสียงอ่อนโยนติดนำติเล็กๆเมื่อคนหน้าหวานตรงหน้าใส่เพียงเสื้อเชิ๊ต กับสกินนี่ และแจ็คเก็ตตัวยาวเพื่อนป้องกันความหนาวเพียงเท่านั้น
“ขอบใจนะ” ฝ่ายรับได้แต่ยิ้มบางๆส่งมาให้ มือเรียวยกขึ้นมาลูบผ้าพันคอที่อีกฝ่ายให้เล่น ...ดีใจ ที่ยังเป็นห่วงกัน...
“เราไปนะ”
“อื้ม ...ซิน ติดต่อกลับมาหาเราบ้างนะ”
ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังที่คุ้นเคย ที่บัดนี้กำลังเดินห่างออกจากเขาไปเรื่อยๆ แววตาคมมีร่องรอยของความเสียใจวูบหนึ่ง ก่อนจะหายไปเมื่อเจ้าของดวงตาปิดตาลงช้าๆ
...เขาไม่อยากเห็นตอนคนนั้นๆเดินจากไป...
1...2…3…4…5…
ชายหนุ่มนับเลขในใจก่อนจะลืมตาขึ้น ซินคงเดินเข้าเกทไปแล้วสินะ
“บาส… อ้ะ” บาสรวบตัวคนเล็กตรงหน้าเข้ามากอดอย่างรวดเร็วจนอีกฝ่ายร้องอย่างตกใจ คนที่ควรจะเข้าเกทไปแล้ว แต่ยังมายืนส่งยิ้มอยู่ตรงหน้าเขาในเวลานี้ คนที่เขาเคยรัก และยังคงรัก ตอนนี้กลับกำลังจะบินหนีออกไปจากเขาไปยังที่ไกลแสนไกลอย่างไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะกลับมา
ร่างบางที่เพิ่งตั้งตัวได้เอื้อมมือไปกอดตอบคนข้างหน้าเบาๆ พยายามอย่างหนักที่จะกลั้นสะเอื้อนเพื่อบอกลา
“เราต้องไปแล้วนะ รักษาสุขภาพด้วยนะบาส ”
“ซินด้วย ... อยู่นั่นอย่าลืมห่มผ้าหนาๆ ออกไปข้างนอกอย่าลืมใส่ผ้าพันคอกับเสื้อโค้ทนะ อย่าเล่นคอมเพลินจนไม่ได้นอน อย่ามัวแต่ทำนู่นทำนี่จนลืมกินข้าว อย่าแอบร้องไห้ตอนกลางคืนเพราะคิดถึงบ้านล่ะ” ประโยคสุดท้ายแกล้งแซวเพื่อกลบเกลื่อนความเศร้า ก่อนอีกฝ่ายจะตอกกลับโดยการทุบเบาๆที่หน้าอก
“ไปก่อนนะ บาส แล้วเจอกัน”
“อื้ม แล้วเจอกัน”
ในบางครั้ง เมื่อเอ่ยคำว่าแล้วพบกันใหม่ เราไม่รู้หรอกว่า เราจะได้พบกันอีกเมื่อไหร่
บางทีความหมายของมันอาจคล้ายคำว่าลาก่อน
“ถ้าจบ ม.6 แล้ว บาสอยากไปเรียนต่อที่ไหนเหรอ”
“ถ้าเป็นไปได้ บาสก็อยากไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส..ปารีส...เมืองในฝันของเราเลยนะซิน”
“โหย...ไกลจัง ถ้าบาสไปฝรั่งเศสจริงๆ งั้นเราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันน่ะสิ”
“จะยากอะไร ซินก็ไปกับบาสสิ”
“ซินไปด้วยได้งั้นเหรอ?”
“แน่นอน ...”
“งั้นมาเกี่ยวก้อยสัญญากันก่อน บาสจะไม่หนีซินไปเรียนที่ฝรั่งเศสคนเดียว”
“อืม สัญญา ”
…เราทำตามสัญญาวันนั้นแล้วนะบาส...
...เรากำลังจะไปเรียนต่อที่เมืองในฝันของบาส แต่น่าเสียดาย ที่เราไม่ได้มาด้วยกัน...
...เหมือนกับในสัญญาวันนั้น...
TBC
ความคิดเห็น