คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Kimi ni todoke ฝากใจไปถึงเธอ บทนำ
Kimi ni todoke …ฝากใจไปถึงเธอ
ตอนที่ 0
“นี่ๆ ฉันได้ยินเรื่องน่ากลัวมาล่ะ ...ถ้าจ้องตาเขาภายใน3 วินาทีล่ะก็...”
“เรื่องนั้นฉันก็รู้ ที่ว่าจะโชคร้ายภายใน7วันใช่ไหม?”
“ได้ยินมาว่าเด็กห้อง3 ที่เผลอไปจ้องตาเขา อีกไม่กี่วันก็ล้มป่วยจนเข้าโรงพยาบาลเลยล่ะ”
“ว้ายยย น่ากลัวจัง”
แอ๊ดดดดดดดดดด... เสียงประตูหลังห้องเปิดช้าๆ ทำเอาสองสาวที่คุยกันอยู่ในห้องเรียนยามเย็นสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันไปมองผู้มาใหม่
“ทาม~ ไม~ ยาง~ไม่~กลับ~บ้านนนน ?” ร่างชายหนุ่มหน้าตาขาวซีดราวกับศพ ผมยาวปรกตาปรกตาเดินเข้ามาใกล้ช้าๆ ทำเอาสองสาวขนลุกชัน รีบเก็บของใส่กระเป๋าก่อนจะจูงมือกันวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
“กรี๊ดดดดด ขอโทษค่ะ อย่าสาปพวกฉันเลยนะคะ”
เอ๋...?
แล้วพวกเขาจะมาโทษผมทำไมกันล่ะ?
ผมจัดการปอยผมยาวที่ปรกหน้าปรกตามาคล้องหูให้เรียบร้อย ก่อนจะหยิบไม้วาดกวาดเศษฝุ่นในห้องเรียนให้หมดจด ก่อนจะจัดแจงปิดหน้าต่าง เอาล่ะ หน้าที่วันนี้จะสำเร็จไปอีกหนึ่งอย่าง เหลือก็แค่ไปรดน้ำที่แปลงดอกไม้หลังตึกสินะ
ผมชื่อซินเซียร์ เป็นนักเรียนม.ปลาย ปีหนึ่งห้องสอง คุณพ่อตั้งชื่อนี้ให้ผมเพราะอย่างให้ผมเป็นคนที่จริงใจ ซื่อตรง และเป็นที่รักของคนอื่น แต่ไม่รู้เมื่อไหร่ที่คนอื่นพากันเข้าใจว่าชื่อผมมาจากคำว่า “ซิน”(บาป)กันไปหมด แถมพอผมจะอธิบายก็พากันวิ่งหนีผมไปหมดทุกที แถมยังมีข่าวลือแปลกๆอีกว่าผมติดต่อกับวิญญาณได้บ้างล่ะ เห็นวิญญาณบ้างล่ะ
ผมก็ไม่ได้อยากจะทำให้ทุกคนผิดหวังหรอกนะ แต่ผมไม่เห็นวิญญาณอะไรนั่นสักหน่อย แต่จะให้ปฎิเสธไปดื้อๆว่าผมไม่เห็นอะไรพวกนี้ทุกคนก็คงจะผิดหวังน่าดู เพราะงั้น ผมเลยกำลังจะศึกษาเรื่องพวกนี้ดู เผื่อวันไหนที่ผมเรียกพี่ออกมาได้ตัวเป็นๆเมื่อไหร่ ทุกคนคงจะดีใจกันน่าดูเลยล่ะ
ซ่าาาาาาาาาา~
ผมคิดอะไรเพลินๆขณะที่กำลังรดน้ำดอกทานตะวันที่แปรงหลังตึก แต่ก็ต้องสะดุ้งกับเสียงเรียกที่คุ้นเคย
“ซินเซียร์ ไม่เจอกันนานเลยนะ”
“หวัดดี ~แป้ง ” ผมยิ้มส่งยิ้มทักทายไปได้อีกฝ่ายก่อนจะหันมารดน้ำต้นทานตะวันต่อ แป้งเป็นเพื่อนที่ย้ายมาจากโรงเรียนม.ต้นที่เดียวกันกับผม แต่เดี๋ยวนี้เราไม่ค่อยได้เจอกัน เพราะอยู่กันคนละห้อง
“คิดถึงจัง ซินเข้ากับเพื่อนในห้องได้บ้างรึยัง?”
เห?... ผมเอียงคอคิด ก่อนจะตอบแป้งว่า
“ยังเข้ากับใครไม่ได้เลยล่ะ”
“ว้า แย่จังน้า” แป้งร้องอย่างเสียดาย พลางตบไหล่ผมปุๆเป็นเชิงให้ผมพยายามเข้า ...ความจริงแล้ว ผมเป็นคนที่มนุษย์สัมพันธ์แย่มากเลยล่ะครับ ผมไม่กล้าเข้าหาใครก่อน แล้วก็ไม่กล้าบอกความรู้สึกในใจตัวเองไปให้ใครรู้ตรงๆด้วยเช่นกัน มันเหมือนกับว่าผมมีกำแพงบางอย่างกั้นไว้ในจิตใจ ...ต่างจากเขาคนนั้น ...
เขาคนนั้น ...จริงสิ
“อ้ะ อันความจริงแล้วก็มีคนที่ชอบมาทักเราอยู่บ่อยๆเหมือนกันนะ”
“ว้าว ดีจัง ว่าแต่เป็นใครอ่ะซิน” แป้งเขย่าแขนผมอย่างอยากรู้เต็มที่
“นัทน่ะ ...เค้าเป็นคนดี มากเลยนะแป้ง เวลาที่เราอาสาไปส่งสมุดที่ห้องพักครู นัทก็คอยช่วยเราตลอด แถมนัทยังเป็นคนเดียวในห้องที่ไม่วิ่งหนีเราด้วยนะ”
“นัท? นัท โชอ่ะนะ ? แป้งได้ยินมาว่านัทจะคอยช่วยเหลือทุกคนที่เข้ากับคนอื่นไม่ได้เสมอแหละ ถ้าซินกับนัทสนิทกันเราก็หายห่วงแล้ว”
“เอ่อ ก็ไม่เชิงสนิทหรอกนะ ...คือเราไม่เคยคุยกับนัทสักคำเลยอ่ะแป้ง”
“ห้ะ? ”
“ก็...ก็ เวลาที่นัทเข้ามาคุย หรือมาทำดีด้วยซินทำตัวไม่ถูกอ่ะแป้ง มันรู้สึกแปลกๆ หน้ามันร้อนๆ เราก็เลยได้แต่ก้มหน้านิ่งๆ ไม่ก็สะบัดหน้าไปทางอื่นทุกที”
“ตายละ งั้นก็หลอนกว่าเดิมน่ะสิซินเซียร์เอ๋ย ฮะๆ นายนี่มันเอ๋อชัดๆเลยนะ ป่านนี้นัทเค้าคงคิดว่านายเกลียดเค้าไปแล้วล่ะ” แป้งหัวเราะร่วน
“ปะ เปล่านะ เราไม่ได้เกลียดนัทเลยจริงๆนะแป้ง เราชอบเค้ามากเลยล่ะ ทั้งเจิดจ้า ทั้งเป็นคนดี เราชอบมากเลยล่ะ ชอบมากเลย”
“ซินหน้าแดงด้วยล่ะ อิอิ” แป้งยิ้มขำในท่าทางของผมก่อนจะเอามือมาจิ้มแก้มของผมอย่างเมามัน ผมมองขึ้นไปที่หน้าต่างห้องห้องวิทย์ชั้นหนึ่งที่ติดกับแปลงต้นทานตะทาน ก่อนจะตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่กำลังพูดถึงยืนออกมา ...ท่าท่างอย่างนี้ สงสัยจะแอบฟังอยู่นานแล้วสินะ
“ไอ้ชอบเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงกันล่ะ?”
ผมก้มหน้างุดก่อนจะเรียบเรียงประโยคตอบคำถามของอีกฝ่าย ...ส่วนแป้งน่ะเหรอ วิ่งไปตั้งแต่ผมเห็นหน้านัทแล้วล่ะ
“เราชอบนัทไง... เป็นคำชมเชยน่ะ ไม่มีความหมายอื่นแฝงเลย...จริงๆนะ”
“ฉันก็นึกว่านายเกลียดฉันซะอีก”
“ปะ เปล่านะ ...เราชอบนัทมากๆ ไม่ได้เกลียดเลยล่ะ ” ผมมองหน้านัท น้ำตาแทบจะไหลอยู่ร่อมร่อ นี่เขาคิดว่าผมเกลียดเขาจริงๆสินะ
“ซินเซียร์ นายรอฉันอยู่ตรงนั้นก่อนนะ เดี๋ยวฉันลงไปหา” นัทรู้ชื่อจริงของผมด้วย? หัวใจผมพองโตแปลกๆ ...ห้ะ ตะกี้นัทว่าไงนะ? จะลงมาหางั้นเหรอ ผมรีบวิ่งออกไปจากแปลงต้นทานตะวัน ...ไม่ใช่ไม่อยากเจอหรอกนะ ...แต่ใครจะไปกล้าสู้ๆหน้าทั้งๆที่พูดชมไปซะขนาดนั้นกันล่ะ
นัทเป็นแบบอย่างของผม เขาเป็นคนที่ยิ้มและหัวเราะให้กับทุกคนได้อย่างสดใส
สักวันหนึ่ง ...ผมจะเป็นแบบเขาให้ได้
ผมหอบแฮ่กๆ จากการวิ่งลงจากอาคารด้วยความเร็วสูง ...แต่สุดท้ายคนที่ผมบอกให้รอก็หนีผมไป ทิ้งไว้แต่บัวรดน้ำสีเขียวอันเล็ก และทานตะวันดอกสวยที่ชุ่มไปด้วยน้ำที่พึ่งรดไปหมาดๆ
ผมยกมือมาแนบแก้มที่จู่ๆก็ร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ...ซินเซียร์ ...มีใครเคยบอกนายบ้างไหมว่าอย่ามองกันอย่างนี้ ทั้งตากลมๆที่มองผมแบบอ้อนๆทั้งที่เกือบจะมีน้ำตาคลออยู่รอมร่อ ทั้งปากบางและเสียงใสๆที่เอาแต่บอกว่าชอบผมไม่หยุด ...รู้ไหมว่าจะทำให้ผมเป็นบ้าอยู่แล้ว
ภาพเจ้าตัวตอนยิ้มแล้วก็หัวเราะอยู่กับเพื่อนอีกคน มันทำให้ใจผมเต้นแรงจนต้องแอบดู ไม่เข้าใจว่าถ้ายิ้มแล้วจะน่ารักขนาดนี้ แล้วทำไม่ไม่ยิ้มบ่อยๆ
เจ้าตัวจะรู้ไหมนะ ว่าไอ้คำว่า “ชอบ” เนี่ย มันไม่ได้ใช้กับเพื่อธรรมดาหรอกนะ
TBC
พี่ซินหลอนนนนนน ~
พี่ซินยิ้มมม น่ารัก โมเอ้ววววว~
ฟิคเรื่องนี้ดัดแปลงมาจากAnime เรื่อง Kimi ni todoke นะคะ เป็นแอนิเมะเรื่องนึงที่เราชอบมากเลย-//-
เอามาดัดแปลงให้เป็นไทยมากขึ้น แล้วก็ให้เข้ากับนัทซินด้วยค่ะ><
ขอบคุณที่ให้ความสนใจค่ะ (. .)
ความคิดเห็น