Singular Fiction || Esprit ... ความทรงจำของนางฟ้า ll

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

Esprit ... ความทรงจำของนางฟ้า

Intro

บรรยากาศรอบตัวหนาวเย็นยะเยือกจนชายหนุ่มขนลุกซู่ มือแกร่งลูบแขนที่ขนลุกชันอย่างหวั่นๆ ภาพตรงหน้าเป็นบ้านร้างชื่อดังที่มีประวัติยาวนาน ผู้คนเล่าปากต่อปากว่าครอบครัวแรกที่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ถูกฆาตรกรรมหมู่อย่างสยองสยองคาบ้าน หลังจากนั้นไม่ว่าบ้านหลังนี้จะมีเจ้าของใหม่อีกสักกี่คน ทุกคนก็ล้วนแล้วแต่ตายปริศนาหมดทั้งสิ้น หลังจากที่เจ้าของบ้านรายที่หกแขวนคอตายโดยไม่ทราบสาเหตุ ก็ไม่มีใครกล้าซื้อบ้านหลังนี้อีกเลย

                รายการล่าท้าผีหลายต่อรายการที่เข้ามาถ่ายทำหรือแม้แต่เด็กวัยรุ่นเลือดร้อนที่อยากจะลองของก็ล้วนแล้วแต่เจอดีในบ้างหลังนี้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นภาพถ่ายติดวิญญาณเอย ได้ยินเสียงฝีเท้าจากชั้นบนทั้งๆที่ไม่มีใครอยู่เอย หนักสุดก็ได้ยินเสียงคนร้องเพลงอยู่ข้างๆหู จนสุดท้ายก็ต้องเผ่นป่าราบ จับไข้หัวโกร๋นไปหลายวันทีเดียว

                ชายหนุ่มขมวดคิ้ว สองจิตสองใจว่าจะเอายังไงกับชีวิตในตอนนี้ เขาไม่ใช่คนกลัวผีนะ แต่โครตกลัวสุดๆเลยต่างหาก แล้วไอ้ที่มายืนขนลุกขนพองหน้าบ้านผีสิงสุดสยองนี่ก็ไม่ใช่อยากลองของแต่อย่างใด เพียงแต่แมวตัวโปรดที่แอบหนีออกมาจากบ้านของเขามันปีนกำแพงเข้าไปในบ้านผีสิงหลังนั้นแล้วน่ะสิ

                “เมี๊ยวววว แสงดาว...แสงดาวออกมาเร็วลูก เมี๊ยวๆ” นัทพยายามเรียกแมวตัวโปรดอยู่ที่หน้าประตูรั้วที่รกชัฎไปด้วยวัชพืช แอบหวังให้แมวจอมดื้อวิ่งออกมาสักที ...เขาไม่อยากเข้าไปในบ้านสยองขวัญหลังนี้เลย ให้ตายเถอะ

เอาวะ...เป็นไงเป็นกัน  ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะ สูดลมใจหายใจลึกๆเพื่อเรียกความกล้า ก่อนจะปีนกำแพงรั้วเพื่อข้ามเข้าไปยังบ้านหลังนั้น  ยิ่งเข้ามาในอาณาเขตบ้านยิ่งขนลุกซู่ยิ่งกว่าเดิม จนอยากจะถอยทัพปีนรั้วกลับแทบไม่ทัน แต่ก็ต้องฝืนก้าวไปที่ประตูบ้านไม้หลังใหญ่ พลางนึกคาดโทษแมวตัวดีอยู่ในใจ  แต่ไม่ทันที่จะได้คิดอะไรให้มากความ แมวตัวโปรดก็ปรากฏให้เห็นอยู่ตรงหน้า แสงดาวกลิ้งไปกลิ้งมาเหมือนกำลังเล่นกับใครอยู่อย่างนั้นแหละ

เล่นกับใครอยู่...? ความคิดที่ทำให้นัทต้องกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ นึกด่าตัวเองที่คิดอะไรไม่เข้าท่ายามหน้าสิ่วหน้าขวาน ก็ไอ้บ้านร้างหลังนี้มันยังจะมี ‘ใคร’อีกล่ะนอกจากเขาที่บ้ามาตามแมวตอนตีสามกว่าๆ ยกเว้นเสียแต่...ใครคนนั้นจะไม่ใช่คนน่ะสิ

แอ๊ดดดดด ... ปัง!

ประตูบ้านถูกปิดอย่างแรงหลังจากนัทก้าวเข้ามาในบ้านไม่นานนัก เขาสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อแมวตัวโปรดของเขาวิ่งไปทางบันได...บันไดที่มีเงาดำๆของใครสักคนยืนรอแสงดาวอยู่

          เวรแล้วไอ้นัท...เจอดีแล้วไงมึง  ชายหนุ่มสบถกับตนเองอยู่ในใจ จะก้าวขาหนีก็ก้าวไม่ออก อยากร้องด้วยความตกใจแต่เสียงก็ไม่หลุดออกจากปากสักนิด เข้าใจแล้วว่าทำไมคนโดนผีหลอกถึงไม่รีบวิ่งหนี ...มันตกใจจนทำอะไรไม่ได้นี้เอง นัทหลับตาปี๋เมื่อชั่วอึดใจเงาดำๆนั้นก็ลอยวูบมาอยู่ตรงหน้า  พร้อมกับแมวของขาวที่วิ่งตามร่างนั้นมาติดๆ ...แมวเขาผูกมิตรกับผี กูจะใจดีใจดีไหมวะ

                “นายเห็นเราด้วยเหรอ?” นัทน้ำตาแทบไหลพราก แต่ติดที่เขาหลับตาปี๋อยู่ ให้ตายสิ เจอผีแล้วผียังจะชวนคุย อย่างนี้จะต้องนามบัตร แลกพินบีบีกับผีด้วยไหม

                “ลืมมาขึ้นมาเหอะ เราไม่ใช่ผี” ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาช้าๆ ชายหนุ่มรูปร่างบอบบางราวอิสตรีปรากฎขึ้นมาตรงหน้า ผมสีน้ำตาลเข้มเป็นลอนยาวถึงเอวตัดกับเสื้อและกางเกงที่เป็นสีขาวล้วน ไม่เพียงแค่รูปร่างที่บอบบางราวกับผู้หญิง แต่ใบหน้าของร่างนั้นก็สวยงามกว่าผู้หญิงที่เขาเคยเจอมาเป็นไหนๆ เจ้าของใบหน้าส่งยิ้มเย็นๆให้กับนัท ซึ่งเขาก็จะรู้สึกดียิ่งกว่านี้ถ้าไม่เหลือบไปเห็นว่าเท้าของร่างบางตรงหน้ามันลอยอยู่ไม่ได้ติดพื้นแบบคนทั่วไป!

                “ไม่ใช่ผีแล้วเป็นอะไรวะ” นัทอยากกรี๊ดออกมาเป็นภาษาคูเวต เขากำลังผีหลอก...แถมยังหลอกว่าตัวเองไม่ใช่ผีอีกด้วย บทสวดทั้งหลายที่เคยร่ำเรียนในตอนนี้กลับนึกไม่ออกเอาซะดื้อๆ ได้หลับตาแต่พนมมือท่องนะโมๆวนไปวนมา พลางลืมตาดูเป็นระยะๆว่าผีหนุ่มหน้าสวยหายไปหรือยัง

                “เราเป็นวิญญาณ ...วิญญาณเราออกจากร่างมาหลายปีแล้ว แต่เราไม่รู้ว่าว่าเราจะกลับเข้าร่างยังไง เราไม่รู้ว่าตอนนี้ร่างเราอยู่ที่ไหน” ผู้เป็นวิญญาณมีสีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด

                “นายเป็นคนเดียวที่เห็นเรา นายต้องช่วยเรานะ...ถ้าเรากลับเข้าร่างไม่ทันวันเกิดปีหน้า วิญญาณเราก็จะไม่ได้กลับเข้าร่างอีกเลย” นัยตาคู่สวยของอีกฝ่ายคลอไปด้วยหยดน้ำตา นัทไม่รู้ตัวว่าเขาหายกลัวร่างตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้ตัวอีกทีเขาก็เลื่อนมือออกไปหวังเช็ดหยดน้ำตาบนใบหน้าสวยของอีกฝ่ายซะแล้ว แต่น่าเสียดายที่มือของเขาลอยวืดผ่านไปราวกับร่างตรงหน้าเห็นแค่ธาตุอากาศ

                “แล้วถ้านายไม่ได้กลับเข้าร่างอีกเลย มันจะเกิดอะไรขึ้น?” นัทกล่าวถาม ร่างบางยิ้มเศร้าๆก่อนน้ำตาที่คลอบนใบหน้าจะร่วงลงสู่แก้มเนียน ก่อนจะตอบคำถามของอีกคนด้วยเสียงอันแผ่วเบา

                “เราก็จะตายไปจริงๆไง...”

TBC.

TALK ไรท์เตอร์หาเรื่องตาย จะสอบอยู่แล้วยังไม่วายแต่งเรื่องใหม่- -
พล็อตมันขึ้นมาในหัวเลยไม่อยากทิ้ง
ขอบคุณทุกคนที่ให้ความสนใจค่ะ ^^