คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Un : ง้อ(nut)
Un : ง้อ
“ดีวีดีคอนเสริต ใกล้จะจะออกแล้ว เดือนหน้า…ชัวร์ ถ้าไม่ออกนี่ให้ยำ…ยำ…ยำใครดีฮะ” นักร้องนำบนเวทีเข้าช่วงท็อคช่วงสุดท้ายก่อนจะจบไลฟ์ในคืนนี้ ใบหน้าหวานๆหันไปมองรอบเวทีว่าจะส่งมุกไปให้ใครดี
“ไม่เกี่ยวกับผมนะฮะ ผมทำส่วนของผมเสร็จแล้วนะครับ” มือกีตาร์ที่ดูจะประหยัดถ้อยประหยัดคำมากในช่วงไลฟ์หลังๆพูดขึ้นมาแบบไม่ได้เตี้ยมไว้ก่อนกับนักร้องนำ สายตามองไปที่เพื่อนสนิทเพื่อคอรอยการตอบสนองของอีกฝ่าย แต่เปล่าเลย นอกจากซินจะไม่ตอบมุกที่อุตส่าห์ส่งไปให้แล้ว ร่างบางยังทำเป็นไม่ได้ยินเสียงของเขา แถมยังมองผ่านเลยไปไหนต่อไหนรอบเวที จนมาจบที่…
“ยำแบงค์ละกันนะครับ” พูดจบก็พยักเพยิดกับแบ็คอัพข้างหลังพลางพูดเข้าเพลงสุดท้าย ปล่อยให้มือกีตาร์ใจหล่อหน้ามึนยืนอึ้งที่ช่วงนี้ถูกเพื่อนสนิทหน้าสวยเมินบ่อยเหลือเกิน นัทขึ้นอินโทรเพลงต่อไป แต่ในใจนั้นกำลังสาปส่งแบงค์อย่างเมามัน
เชี่ยแบงค์ มึงแย่งหน้าที่กู ….ปกติคนที่ไอ้ซินแซว ให้มารุมยำ มากระทืบ บนเวทีต้องเป็นกูคนเดียววววววว แม่งงงงง กูเกลียดมึ๊งงง กูน้อยใจT^T
แต่ก็ได้แต่เพียงสาปส่งอยู่ในใจ แม้จะรู้ว่ามันไม่ได้ความผิดแบ็คอัพตัวเองเลยแม้แต่นิด ประเด็นจริงๆมันอยู่ที่ซินต่างหากล่ะที่เมินเขา แต่ไอ้ครั้นจะให้ไปสาปส่งซินในใจ ชายโชก็ไม่แม้แต่จะกล้าคิด เพราะรู้อยู่ว่าเพื่อนสนิทคนนี้มีสโลแกนประจำตัวว่า “กูถูกเสมอ!”
อะไรนะ….เสียงใครดังแว่วๆผ่านหูว่าเขากลัวซิน?
ไม่ได้กลัวเว้ย แค่เกรงใจอ่ะ ชัดมั้ย แค่ไม่อยากขัดใจมันเฉยๆ เปล่ากลัวจริงๆนะครับ(= v =);;;
นัทยังเล่นกีตาร์ต่อไปเรื่อยๆ ร่างสูงพยายามส่งอารมณ์ร่วมไปให้คนที่ยืนร้องอยู่ข้างๆ ด้วยการเข้าไปโซโล่ใกล้ๆ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความว่างเปล่าล้วนๆ ซินยังคงร้องเพลงต่อไปด้วยหันไปมองทุกในร้านยกเว้นมุมข้างๆตัวเองที่มีนัทนัทยืนอยู่เท่านั้น คนถูกเมินเหมือนจะไม่ละความพยายามโดยการแอบมองซินเป็นระยะๆ แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่มองกลับมาเลยแม้แต่น้อย
นี่ตกลงผมมาเล่นคนละงานกับซินใช่ไหม? แม่งงง…. กูเซ็ง!!=______________=
“ซินกลับแล้วนะฮะ ขอบคุณทุกคนมากครับ” ซินยิ้นหวานพลางกล่าวลากับเจ้าของเจ้ารวมไปถึงทีมงานทุกคน ไม่เว้นแม่แต่แฟนคลับที่มารอขอถ่ายรูปและทีมแบ็คอัพ…เอ่อ…เว้นไว้คนเดียวที่ร่างบางไม่แม้จะหันมามองเลยแม้แต่น้อย เป็นใครไม่ได้นอกจากคุณมือกีตาร์ที่กำลังง่วนอยู่กับการเก็บกีตาร์ลูกรักอยู่นั่นเอง
“เดี๋ยวซิน …แล้วกลับไง ป๊ามารับแล้วเหรอ?” ถามออกไปขณะที่อีกคนกำลังจะเดินออกจากร้าน แต่ดูเหมือนคนถูกถามจะไม่ค่อยใส่ใจแต่อย่างใด ร่างเพรียวบางเดินฉับๆออกจากร้านโดยไม่ใส่ใจจะกลับมาตอบคำถามแม้แต่น้อย สร้างความมึนงงให้กับคนถามรวมไปถึงทีมงานทุกคนที่ตอนนี้กำลังมองเขาอย่างจับผิดก่อนแต่ละคนจะรัวคำถามมาใส่เขาแบบไม่ยั้ง
“เฮ้ยนัท มึงไปทำอะไรให้ซินโกรธวะ?”
“ไปขอโทษซินเลยนะเว้ย ไม่งั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน”
“แม่งไอ้นัทรังแกซินตลอด นิสัย!”
“หรือว่า…มึงได้ซินแล้วทิ้งวะ” คำถามสุดท้ายออกมาจากปากพี่โอ๊ต ทำให้นัทแทบสะดุ้ง พลางค้อนตาลีตาเหลือกใส่คนที่ใส่ความ
“บ้ารึไงพี่ เป็นเพื่อนกันเฉยๆมั้ย? หรือถึงผมจะอยากได้มัน มันก็คงไม่ยอมผมหรอก…เฮ้ย ไม่ใช่!”
เอาแล้วไง เห็นมะไอ้พี่พวกนี้ แซวกันจนซะจนกูเคลิ้ม=.=
“ทำไมพวกพี่ถึงคิดว่าผมผิดท่าเดียวเลยอ่ะ ไม่คิดมั่งเหรอว่าซินต้องมาง้อผมบ้างอ่ะ ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะครับ” นัทตัดพ้อก๊วนทีมงาน พลางยกแก้วของเหลวสีอำพันเข้าปาก
“ไม่เคยคิดอ่ะ เอาจริงๆนะนัท ยังไงมึงก็ผิดตลอด” เสียงจากพี่ม่อนแว่วมา พลางหัวเราะชอบใจในชะตากรรมของร่างสูงที่มีป้ายแปะติดหัวว่า *ผิดตลอด*
“ความจริงจะง้อซินมันไม่มีอะไรยากหรอก กูแนะนำให้เอาป่าวววว?” พี่เดฟพูดพร้อมทำหน้าตาจริงจรังจนนัทสนใจไม่น้อย ร่างสูงยกแก้วเบียร์ในมือมาจิบเป็นระยะพลางฟังอีกคนอย่างตั้งใจ
“สามวิธีง่ายๆเว้ย… ขั้นที่หนึ่งทำยังไงก็ได้ให้อยู่ด้วยกันสองคน ยิ่งในห้องนอนยิ่งดี อะไรๆมันจะได้ง่ายๆหึหึ”
วิธีพิสดารข้อแรกก็ทำเอานัทกลืนน้ำลายเอื้อกอย่างหวาดเสียว ก่อนจะยกเบียร์ขึ้นจิบอีกเป็นครั้งที่สอง
“สอง…ขอโทษซะ ง้อยังไงก็ได้ให้แม่งหายโกรธ แต่กูว่าไอ้ซินมันดื้อ ไม่ยอมมึงดีๆหรอก…เพราะงั้น…ทีเด็ดอยู่นี่เว้ย ขั้นที่สาม”
“ถ้ามันไม่ยอม มึงก็กอดเลยเว้ย กอดแน่นๆ ตอนแรกๆอาจจะมีดิ้นบ้าง แต่ไม่เป็นไร กอดไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็หยุดดิ้น ต่อจากนั้นมึงจะอธิบาย จะขอโทษ จะง้อ จะทำอย่างอื่นต่อก็สุดแล้วแต่”
“แค่กๆๆ เชี่ย ” นัทที่สำลักเบียร์ตั้งแต่งประโยคที่ว่า กอดแน่นๆ กำลังจัดการกับเสื้อที่เปียกของตนเอง ปากก็บ่นเจริญพรคนที่ทำให้สำลักไปพลางๆ
“วิธีบ้าอะไรวะพี่ ขนลุก”
“กูอ่านเจอในนิยายมาเว้ย รับรองผล เพราะใช้กับเมียมาแล้ว หึหึหึ” อีกฝ่ายยังยืนยันขันแข็ง แต่ดูเหมือนคำพูดรับรองของเดฟไม่ได้ทำให้ร่างสูงรู้สึกเชื่อมั่นมากขึ้นเลยแม้แต่น้อย
“แต่นั่นมันซินนะพี่ ไม่ใช่เมียพี่ซะหน่อย เกิดผมซี้ซั้วลากไปไหนด้วยกันแค่สองต่อสอง ไม่ต้องรอให้ถึงขั้นกอดหรอกครับ แค่จูงมือลากมันเข้าห้องก็โดนหลังแหวนหน้าแหกแล้ว” กล่าวท้วงในความปลอดภัยเบาๆ ยิ่งนึกไปถึงแหวนแต่ละวงที่คนหน้าหวานชอบใส่ยิ่งขยาดจนต้องกลืนน้ำลายเอื้อก
“กล้าๆหน่อยดิเฮ้ย หรือจะยอมให้ไอ้ซินมันเมินมึงอยู่อย่างนี้วะ เรื่องจัดฉากง้อกูคิดออกละ มึงไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพวกพี่จัดให้เว้ย”
“เฮ้ยพี่ เอาจริงเหรอ?” กลายเป็นว่าคนอยากง้อเป็นฝ่ายลังเลซะเอง ทีมงานที่พยักหน้ากันพร้อมเพรียงแทนคำตอบว่าพวกกูเอาจริงทำให้หวั่นใจไม่น้อย
พ่อแก้วแม่แก้ว ขอให้ลูกช้างไปง้อซินกลับมาด้วยอาการครบสามสิบสองด้วยเถอะครับT^T
..................….
ร่างสูงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงในห้องตัวเอง ระหว่างรอซินที่ดูเหมือนจะไปหายาแก้แฮงค์กับผ้าขนหนูมาเช็คตัวให้เขาในครัว สุดท้ายนัทก็ได้อยู่กับซินสองต่อสองสมใจโดยไม่ต้องเสี่ยงหลังแหวนเลยแม้แต่น้อย ต้องยกความดีความชอบให้พี่โอ๊ตที่เป็นคนคิดแผนให้เขาแกล้งเมา ก่อนที่แบงค์จะโทรตามซินขอร้องให้มาดูแลเพราะอ้างว่าไม่มีใครอยู่บ้านนัทสักคน แถมพวกพี่ก็อยู่ดูแลเขาไม่ได้เพราะต้องรีบไปทำธุระต่อ จนสุดท้ายซินก็ใจอ่อนให้ป๊ามาส่งที่บ้านเขา
แต่อันที่จริงจะว่าเขาแกล้งเมาก็ไม่ถูกทั้งหมดอ่ะน่ะ เพราะไอ้อาซาฮิที่ยกจิบเอาๆเมื่อกี้มันเริ่มออกฤทธิ์ซะแล้ว- -”
เสียงฝีเท้าดังขึ้นหน้าประตู ก่อนที่มันจะถูกเปิดออก ร่างสูงรีบกุลีกุจอจัดร่างนอนพลางแกล้งหลับ ก่อนที่ซินจะเปิดประตูเข้ามา อีกไม่กี่อึดใจก็รู้สึกถึงสัมผัสเย็นๆนุ่มๆที่ตรงหน้า ไล่มาจนถึงคอ แขน ที่ผ่านพ้นเสื้อออกมา
“นัท ตื่น…กินยา” ร่างบางเขย่าแขนเบาๆ นัทจึงลืมตาๆ ก่อนที่จะรับยามาจากมืออีกฝ่าย ร่างสูงกลืนยาและน้ำตามพลางมองหน้าผู้ดูแลจำเป็นไปด้วย เมื่อซินเห็นว่านัทกินยาเสร็จแล้วก็ทำท่าว่าจะเดินออกจากห้องไป ร่างสูงที่ทำอะไรไม่ถูกก็คว้ามืออีกคนหมับ ส่งสายตาไปอ้อนอีกคนอย่างขอความเห็นใจ
“ทำไม?” ซินมองคนพยายามอ้อนด้วยสายตาเฉยชา พยายามจะสะบัดมือให้พ้นจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย
“อยู่กับกูก่อนได้มั้ย …” นัทจ้องตาอีกคนอย่างขอความเห็นใจอีกครั้ง แต่คราวนี้ซินกลับหลับสายตาอย่างที่ไม่ให้ร่างสูงเดาอารมณ์ถูก นัทเห็นอย่างนั้นจึงตัดสินใจดึงคนหน้าสวยเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะโผตัวเข้ากอดอีกฝ่ายแน่น
“นัท…เชี่ยนัท ปล่อยเรา” คนหน้าหวานได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอด จนสู้แรงอีกฝ่ายไม่ได้ได้แต่ยืนนิ่งๆให้นัทได้รุนรานตามใจชอบ
“กูไม่รู้ว่ามึงโกรธกูเรื่องอะไร แต่อย่าเป็นแบบนี้ต่อไปเลยนะซิน กูขอโทษ…เลิกเมินกูเถอะ…กูรู้สึกไม่ดีเลยเวลามึงไม่เล่นกับคนอื่นที่ไม่ใช่กู …เพราะสำหรับกู …มึงสำคัญว่ะซิน”นัทกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งกลิ่นหอมอ่อนๆที่มาจากตัวอีกฝ่ายบวกกับฤทธิ์เบียร์ที่กินไปส่งผลให้เขาควบคุมตัวเองไดไม่ดีนัก นัทซุกไซร้ร่างบางอย่างพอใจ ก่อนจะเลื่อนไปที่ริมฝีปากอิ่มของอีกฝ่าย
“นัท …อื้อ ไม่เอา หยุด”
สิ้นเสียงริมผีปากนัทก็ประกบไปที่ริมฝีปากของร่างบางราวกับจะปิดเสียงห้ามนั้นด้วยปาก ร่างสูงดูดเม้มริมฝีปากที่ปิดสนิทของอีกฝ่ายอย่างชำนาญ จนในที่สุดก็ควานเข้าไปฉกชิมความหวานภายในริมฝีปากของซินได้สำเร็จ เล่นเอาซินที่เป็นฝ่ายรับอารมณ์ของอีกฝ่ายระทวยจนต้องเอามือไปโอบรอบคออีกฝ่ายไว้แน่น กำแพงในหัวใจที่เคยกั้นไว้พังทลายไปจนหมด
นัทไม่ได้หน้ามืดหรือเมาจนขนาดที่ลืมว่าคนที่กำลังจูบตรงหน้าคือเพื่อนสนิทที่ทำเพลงมาด้วยกันมาสี่ปี แต่ความรู้สึกบางอย่างในจิตใจสั่งให้เขาทำอะไรแบบนี้ลงไป ความโหยหาที่ถูกใครอีกคนเมินมาช่วงนึงเต็มๆทำให้อยากเก็บทั้งดอกทั้งต้นโดยการฟัดคนที่ทำให้ต้องน้อยใจให้หนำใจ สมกับที่เขาถูกละเลย
ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันใช่รักไหม? อาจจะต้ฮงใช้เวลาหรือการกระทำอีกมากมายเพื่อตัดสิน รู้อย่างเดียวว่าในตอนนี้…เขาขาดคนๆนี้ไม่ได้
ขาดซินไม่ได้จริงๆ…
..................….
“ฮ้าวเฮ้ย วันนี้เข้าบริษัทพร้อมกันซะด้วย ” โอ๊ตกล่าวทักดูโอ้ในความดูแล ก่อนที่จะกระซิบเบาๆกับมือกีตาร์ให้พอได้ยินกันแค่สองคน
“แสดงว่าวิธีของไอ้เดฟเมื่อวานได้ผลเหรอวะ?”
“อย่างเจ๋งอ่ะพี่ ไว้วันหลังจะเลี้ยงขอบคุณทั้งก๊วนเลย” นัทตอบ ก่อนจะชวนซินเข้าไปที่สตูอัดเพลงโอ๊ตมองสองคนที่ดูเทคแคร์กันกว่าปกติ ยิ่งซินที่ยิ้มหวานอยู่ตลอดทั้งที่เมื่อคืนพอมองหน้านัททีไร เป็นอันต้องทำหน้าเหมือนใครตายทุกทีอย่างประหลาดใจ ก่อนคิดกล่าวสรรเสริญมือกลองของวงแบ็คอัพอย่างชื่นชม
“ไอ้เดฟแม่งเทพว่ะ …ต่อไปคงต้องลองใช้วิธีนี้กับสาวๆดูมั่งแล้ว หึหึหึ”
Fin
talK : กลับมาพร้อมฟิคสั้นค่ะ 555
รักคนเม้นคนอ่านเหมือนเดิมครับ>M<
ความคิดเห็น