คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 การกลับมา
ณ พระโขนง
ตอนที่ 2 การกลับมา
มื้อเย็นของวันนี้ดูคึกคักเป็นพิเศษเนื่องจากเนื่องจากเหล่าเพื่อนจากทัพหน้าที่ร่วมรบด้วยกันกับนัทขนกันมาเที่ยวที่ตำบลพระโขนง โดยอาศัยพักที่บ้านของนัท แถมไม่มีกำหนดการแยกย้ายกันกลับบ้านที่แน่นอนเสียด้วย
“ซินไม่ต้องยก มันหนัก เดี๋ยวนัทช่วย” นัทเข้าไปแย่งถือสำรับกับข้าวถาดใหญ่ใหญ่จากมือคนตัวเล็กออกมา ตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน ไม่ว่าซินจะขยับตัวทำอะไรร่างสูงก็รีบเข้าไปช่วย ไปทำให้เสียเอง...จนเพื่อนๆที่ตามกลับบ้านมาพากันมองอย่างหมั่นไส้
พอตระเตรียมสำรับเสร็จแล้วก็ได้เวลาลงมือรับประทานอาหาร นัทถือโอกาสนี้แนะนำเพื่อนๆให้คนรักได้รู้จัก
“ซิน ไอ้นี่ชื่อบาส ...ส่วนนี่พี่โย่ง แล้วไอ้คนที่ผมยาวๆนั่นชื่อเปตอง ...สามคนนี้จะมาขออยู่บ้านเราสักพัก”
“สวัสดีครับ ตามสบายเลยนะ ...มีอะไรขาดเหลือก็เรียกเราได้เลย” คนหน้ายิ้มหวานรับ ทำเอาคนถูกแนะนำทั้งสามเพ้อไปสักพักใหญ่ๆ ...จนกระทั่งนัทกระแอมขึ้นมานั่นแหละ เหล่าเพื่อนพ้องถึงรู้ตัว ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆไปให้คนขี้หึง
“ซินสวยว่ะ...แม่ง เป็นผู้ชายแท้ๆ สวยกว่าผู้หญิงทั้งบางที่กูเคยเจอเลย” โย่งพูดขึ้น
“นั่นสิ ถึงว่าไอ้นัทมันหลงนักหลงหนา ...ซินรู้ไหมตอนอยู่ทัพหน้านะ นัทมันพร่ำเพ้อหาซินทุกคืนเลย ฮ่ะๆ” เปตองสมทบ เพื่อนทั้งสามต่างเอาเรื่องนัทตอนโดนส่งตัวไปรบมาเล่าให้ซินฟังอย่างสนุกสนาน ท่ามกลางเสียงค้านของนัทและรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปากของซิน
ตั้งแต่วันที่นัทไม่อยู่ ...วันนี้เป็นวันแรกที่ร่างบางได้ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
หลังมื้อเย็น แขกทั้งสามคนเป็นฝ่ายอาสาที่จะล้างจานชามเป็นการตอบแทน โดยมีนัทที่เข้าไปช่วยเพื่อนๆด้วย ซินจึงเลี่ยงไปเตรียมห้องนอนให้แขกทั้งสาม จนเวลาเลยล่วงจนเกือบทั้งยามสอง ด้วยความที่อยากปล่อยให้คู่รักได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างเต็มที่ บาส โย่ง และเปตองจึงขอตัวเข้าไปนอน เจ้าของบ้านทั้งสองคนที่ยังไม่ง่วงจึงพากันออกมานั่งรับลมเล่นที่ชานหน้าบ้าน
“เพื่อนๆนัทเขาน่ารักดีนะ” ซินพูดกับคนรัก ก่อนจะหลุดขำเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าบูด ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นฟ้าแบบงอนๆ
“ซินชมผู้ชายคนอื่นต่อหน้านัทเหรอ...นัทเสียใจ ” ว่าแล้วก็แสร้งบีบน้ำตาทำหน้าร้องไห้ ร่างบางตีคนโอเวอร์แอคติ้งเบาๆอย่างหมั่นไส้ แต่คนตัวใหญ่ก็รวบข้อมือเล็กไว้ ก่อนจะดึงมาจุมพิตเบาๆ
“ซิน ... นัทขอโทษนะที่ปล่อยให้ซินรอ”
“ไม่เป็นไรหรอก นัทกลับมาหาซินแล้วนี่” คนตัวเล็กเอนหัวไปซบบนไหล่ของคนรัก ก่อนนัทจะรวบทั้งร่างของซินมาไว้ในอ้อมกอด
“กลับมาแล้ว ....แล้วก็สัญญาด้วย ว่านัทจะไม่ทิ้งซินไปไหนอีกแล้ว”
“นัทสัญญาแล้วนะ”
“อืม ... นัทสัญญา ประทับตราเลย” พูดจบก็เชยคางเรียวเล็กขึ้น ก่อนจะประกบจูบลงไปแทนการประทับสัญญา บดขยี้กลีบปากหวานอย่างโหยหาให้สมกับที่จากกันไปนานแสนนาน
“ซิน ...” นัทละออกจากริมฝีปากของซิน ก่อนจะกระซิบแผ่วๆข้างหู ของอีกฝ่าย
“เข้าห้องกันเถอะ…”
แก้มใสซับสีแดงระเรื่ออย่างเข้าใจความนัย แต่ก็ยอมเดินตามคนรักที่จูงแขนตนเองเข้าห้องโดยดี ประตูห้องปิดลง พร้อมๆกับแขนแกร่งที่ผลักคนตัวบางลงไปบนฟูกเบาๆ ก่อนจะลงไปทาบทับ ...บทรักอันแสนหวานเริ่มขึ้น ...ร้อนแรงดั่งไฟ ที่ถูกราดด้วยน้ำมันที่มีชื่อว่า ‘ความคิดถึง’ และไฟกองนี้คงไม่มอดดับลงง่ายๆ...ในคืนนี้
“เฮ้ย ทำไรวะ” บาสงัวเงียตื่นขึ้นมาร้องถาม เมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองนั่งเอาหูแนบกำแพงกั้นระหว่างห้องของพวกเขาและห้องนอนของนัท
“ชู่สสส์ ~ / จุ๊ๆๆ ....” เพื่อนตัวแสบทั้งสองพร้อมใจกันเอานิ้วชี้แตะปากเป็นเชิงให้เงียบ บาสขมวดคิ้วอย่างสงสัยพลางเดินไปหาเปตองที่กวักมือเรียกยิกๆ ชายหนุ่มเอาหูไปแนบกำแพงตามเพื่อน ก่อนใบหน้าหล่อก็เริ่มขึ้นสีจางๆ พลางกระซิบด่าเพื่อนทั้งสองเบาๆ
“พวกมึงแอบฟังเหี้ยอะไรเนี่ย”
“ฟังไอ้นัทกับเมียไง ...กูสงสารซินว่ะ ...แม่งโดนไอ้นัทจัดหนักสมกับที่ไม่ได้เจอกันนานทีเดียว ...ฟังแล้วก็อิจฉา ...อยากมีเมียเว้ย~”
บาสส่ายหน้าให้กับความเพ้อเจ้อของโย่ง ก่อนจะเดินหนีไปนอนต่อ ...ร่างสูงพยายามข่มตาหลับ แต่ไม่รู้ทำไม ยิ่งพยายามหลับ ใบหน้าสวยๆของซินกับเสียงร้องหวานๆที่ได้แอบฟังเมื่อครู่ ...ทำให้บาสจินตนาการไปถึงไหนต่อไหน
นี่เขาคงไม่ได้กำลังตกหลุมรักเมียเพื่อนหรอกใช่ไหม …
…………..
พระอาทิตย์ขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่าเช้าวันใหม่มาถึง แต่เจ้าของบ้านทั้งสองคนกลับยังไม่ตื่น ... รวมทั้งเพื่อนทั้งสองคนของเขาด้วย บาสถอนหายใจอย่างปลงๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปล้างหน้าล้างตา ...หวังจะไปตลาดเพื่อไปซื้อของมาทำข้าวเช้าให้ทุกคน
ชายหนุ่มเดินมั่วๆออกมาไกลจากบ้านเรื่อยๆ บาสไม่รู้จักตลาดของตำบลพระโขนงหรอก แต่เซ้นส์ของเขาบอกว่าที่ไหนมีคนเยอะ ...ที่นั่นก็น่าจะเป็นตลาด ...แล้วก็ ถูกอย่างที่บาสคิด หลังจากเดินตามผู้คนมาเรื่อยๆ ชายหนุ่มก็เจอกับตลาด
บาสเดินเลือกของที่จะไปทำอาหารสำหรับห้าคน จนได้ของมาเต็มไม้เต็มมือ ...รู้สึกว่าชาวบ้านในตลาดมองเขาแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก จนกระทั่งได้ของที่ต้องการครบหมดแล้ว บาสก็มุ่งหน้ากลับบ้าน
“อ๊ะ ขอโทษค่ะ” หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มเดินมาชนในขณะที่เขากำลังจะเลี้ยวกลับ ส้มในกระจาดที่หญิงสาวถือมาหล่นกระจาย ร้อนถึงชายหนุ่มที่ต้องช่วยเก็บให้ห
“ขอบคุณมากนะคะ ...พี่เป็นคนพระโขนงเหรอคะ ต้าไม่เคยเห็นหน้าเลย”
“เปล่าครับ บ้านพี่อยู่บางกอกน้อย ...พอดีรบเสร็จเลยแวะมาเที่ยวบ้านเพื่อนที่นี่น่ะ”
“งั้นเหรอคะ ...แล้วพี่พักที่ไหนเหรอคะ?”
“บ้านเพื่อนน่ะครับ พักอยู่กับนัทกับซิน ที่บ้านติดท่าน้ำฝั่นนู้น” ชายหนุ่มชี้ไปทิศที่ตั้งของบ้าน หญิงสาวคู่สนทนากลับหน้าถอดสี
“พี่ว่าไงนะคะ ...บ้านพี่ซิน? แล้วพี่บาสได้เจอพี่ซินไหมคะ”
“เจอสิครับ เมื่อคืนซินยังทำกับข้าวให้พวกพี่ทานอยู่เลย”
“เอ่อ ... พี่...คือว่า จริงๆแล้ว ...พี่ซินเค้าตายไปได้สามเดือนแล้วนะคะ ...ดาต้าว่า ...พี่คงโดนผีพี่ซินหลอกแล้วล่ะค่ะ…ช่วงก่อนคนละแวกบ้านเดียวกันก็โดนพี่ซินหลอกจนต้องย้ายออกมากันทุกหลังเลยค่ะ” หญิงสาวพูดไปพลางมองไปทางบ้านของซินอย่างหวาดระแวง
“น้องเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ?... ซินก็เป็นคนธรรมดานะ เมื่อคืนเรายังคุยกันอยู่เลย”
“จริงๆนะคะ ...คนทั้งตำบลรู้กันทั้งนั้นว่าพี่ซินเฮี้ยนขนาดไหน ..ถ้าพี่ไม่เชื่อ ลองมองลอดใต้ขาดูสิคะ ...พี่จะได้รู้ว่าพี่ซินเค้าไม่ใช่คนแล้วจริงๆ”
“เอ่อ ...ครับ งั้นพี่ไปก่อนนะ”
“ระวังตัวด้วยนะคะ” หญิงสาวตะโกนตามหลัง ในขณะที่บาสที่เดินจากมาถอนหายใจอย่างปลงๆ ...เพ้อเจ้ออะไรกันเนี่ย
ซินเนี่ยนะเป็นผี ... คิ้วเข้มบนใบหน้าหล่อมุ่นเข้าหากัน
...เรื่องหลอกเด็กแบบนี้ใครจะไปเชื่อกัน…
TBC.
ความคิดเห็น