[fic singular ]ณ พระโขนง

คำเตือน : ฟิคเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการส่วนบุคคล ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคล  สถานที่และสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่ถูกกล่าวถึง เนื้อเรื่องและเหตุการณ์เป็นเพียงจินตนาการเท่านั้น  และผู้เขียนไม่มีเจตตนาจะลบลู่เรื่องเล่าในตำนานของไทยแต่อย่างใด.

ณ พระโขนง

 

เพราะความรัก ...ไม่อาจพรากออกจากร่างกายดังเช่นลมหายใจ

สัญญา...ว่าเราจะรักกันตลอดไป

แม้นลมหายใจของเราจะดับลง แต่เราก็ยังจะรักกันตลอดไป

“ถ้าวันหนึ่งฉันตายไป ...นายจะอยู่คนเดียวได้ไหม?”

“ถ้าโลกนี้ไม่มีนาย ... ฉันคงอยู่ไม่ได้”

..............

“ทุกสรรพสิ่งในโลกมีเกิด มีดับ ...วิญญาณของโยมก็เช่นกัน ....เมื่อถึงเวลา โยมก็ต้องไป”

“ฉันทิ้งให้นายอยู่คนเดียวไม่ได้’

..............

“ซินตายแล้ว? ....ไม่จริงใช่ไหม?”

“ถ้าจริงล่ะ ? นัทจะรังเกียจเราไหม? จะวิ่งหนีเราไหม ? จะขับไล่เราออกไปจากชีวิตนัทหรือเปล่า”

“ซิน ... ?”

“เราล้อเล่น เรายังไม่ตายหรอก”

...............

“ใครๆเค้าก็รู้กันทั้งนั้นแหละว่าซินตายแล้ว ...ยกเว้นมึง...นัท”

“ซินยังไม่ตาย ...ไม่เชื่อมึงไปดูที่บ้านกูสิ”

“กูไม่ไป!!!”

………

“ทำไมนัทต้องวิ่งหนีเรา?”

“ก็ซิน...ตายแล้ว ซินเป็นผี”

“แล้วผีตัวนี้ ...ไม่ใช่คนที่นัทเคยบอกว่าจะรักกันตลอดไป งั้นเหรอ”

 

 

cinnamon