^^ยัยสุดเซี้ยว คลิ๊กรัก นายตัวยุ่ง^^

ลำดับตอนที่ #2 : ChapTer 2 นายยูกิ จอมกวนประสาท [ รีไรท์ 100% ]

ฉันเดินโซเซ ลากขาขึ้นบันไดจากชั้น 1 ขึ้นมาชั้น 9 ได้สำเร็จ ท้องฉันมันก็เริ่มปั่น

ป่วน ร้องไม่เป็นจังหวะ หิวจังงงงงง - -"  เอ๊ะ! คาบนี้ คาบภาษาอังกฤษของ

Mr.โทมัส นี่หน่า ตายแน่ฉ้านน!

" May i come in, Please? "

[ ขออนุญาติเข้าห้องค่ะ ]

" O.K ''

อ่าว! ทำไมวันนี้ ไม่บ่นเหมือนทุกทีที่เข้าห้องช้าล่ะ สงสัยวันนี้คงจะอารมณ์ดีล่ะมั้ง

รอดไป ^_^

" เรน! ทำไมแกขึ้นมาช้าวะ "

" เดินขึ้นมาถึงก็บุญโขแหละ! หิวจะตาย แกมีอะไรให้ฉันกินบ้างอ่ะ "

" มี เลย์ จะเอาป่ะ "

" บีน! แกนี่เป็นแม่พระมาโปรดจริงๆ "

บีน.. ฉันรักแกจิงๆ เลยยย  เพื่อนสุดที่ร้ากกก  เรื่องเขกหัวเอาไว้ก่อนละกัน

เห็นแก่ความดีของแก 555+

ทั้งคาบ ฉันกับบีนก็นั่งกินขนมกันใต้โต๊ะอย่างเมามันส์ บางคนยังทาเล็บ หวีผม แต่ง

หน้า สงสารMr.โทมัสจริงๆ  แต่อาจารย์แกสอนไม่รู้เรื่องอะ เด็กมันก็เลยใช้เวลาว่าง

ให้เป็นประโยชน์ แหะๆ

กริ๊ง!!!!!!!  เสียงสวรรค์ บอกหมดเวลา Mr.โทมัสค่อยๆเก็บของ แล้วเดินออก

จากห้องไป

" เรน! แกรู้ข่าวรึยัง " เป็นไรของมัน หน้าตาตื่นมาเชียว

" ข่าวไรอ่ะ "

" ก็นายขี้มูกย้อยที่คอยไล่ตามแกอ่ะ จะย้ายโรงเรียนพรุ่งนี้แล้ว  เห็นอาจารย์ประภาศรีบอกว่ากำลังทำเรื่องอยู่ "

" จริงดิ! สวรรค์เข้าข้างลูกช้างเลย เออ...แต่ว่านายขี้มูกย้อยจะย้ายไปทำไมวะ "

" ฮั่นแหน่!! เสียใจอ่ะดิ ที่นายขี้มูกย้อยจะไป "

" ฉันไม่คิดสั้นขนาดนั้นหรอกว่ะ "

" 555+ พ่อแม่นายนั่นย้ายบ้านไปอยู่ต่างจังหวัด นายขี้มูกย้อยก็เลยต้องไปด้วย"

" หรอ.. ดีแล้ว ชีวิตฉันจะได้สงบสุขซะที ลัลลาๆๆ "

ขอบคุณนะคะที่ทำให้ชีวิตของลูกช้างจะพบกับความสงบซะที ขอบคุณๆๆๆ

ปัง! ( เสียงเปิดประตู )

" นักเรียนทุกคนนั่งที่ให้เรียบร้อย "

อาจารย์ประภาศรีเข้ามาทำไม ไม่ใช่คาบของอาจารย์ซะหน่อย อย่าบอกนะ

ว่าจะมาสอนสังคมแทนคาบนี้ อย่านะๆ

" วันนี้อาจารย์มีเรื่องจะแจ้งให้ทุกคนทราบ ว่าจะมีเพื่อนใหม่ย้ายเข้ามาอยู่ในห้องนี้ หวังว่าพวกเธอคงจะให้การต้อนรับเค้าเป็นอย่างดี "

อาจารย์ดูท่าทางร่าเริงกว่าปกติ เด็กคนนี้เป็นใครกันนะ? อาจารย์ถึงได้อารมณ์ดี

ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

" เข้ามาได้แล้วจ้า พ่อหนุ่มน้อย " ตาหวานเชียวนะอาจารย์

ทันใดนั้น ประตูก็ถูกเปิดออก ไม่อยากจะเชื่อ น่ารักจัง สูงยังกะนายแบบ

ผิวขาวอมชมพู จมูกโด่ง ผมสีน้ำตาลปรกหน้า ปากแดง คิ้วก็เข้ม

ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่คิดว่า คนๆนี้น่ารักน่ะ ผู้หญิงเกือบทั้งห้องทำตาหวานเยิ้ม

แบบชวนฝันยังไงยังงั้น พอฉันหันไปหายัยบีน ยัยนี่ตาค้าง และที่น่าเกลียด

กว่านั้นน้ำลายหยดติ๋งๆเลยอ่ะ น่าเกลียดว่ะ! เพื่อนฉัน T^T

" สวัสดีผมชื่อ อาคาซึกะ ยูกิ หรือเรียก ยูกิก็ได้ เพิ่งย้ายมาจากญี่ปุ่น ขอฝากตัวด้วยนะครับ "

โห! พูดภาษาไทยชัดแจ๋วเลย ลูกครึ่งญี่ปุ่นหรือนี่ ไม่น่าล่ะ ถึงได้น่ารักขนาดนี้

ใจละลาย...555+ นายยูกิ พูดจบแล้วก็ยิ้ม นายนี่ยิ้มแล้วน่ารักกว่าเดิมอีก พวกผู้หญิง

กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ ยัยพวกนี้นิ! กินนกหวีดเข้าไปกันหรือไงหะ!!!

" ไปหาที่นั่งสิจ๊ะ "

แหม!! อาจารย์อ่ะ เห็นคนน่ารักแล้ว เสียงหวานเชียวนะ

' นั่งตรงนี้สิ ยูกิ '

' นั่งตรงนี้ดีกว่า ยูกินั่งกับฉันดีกว่าพวกหล่อน '

' อะไร ยูกิ นั่งกับฉันนะๆๆ '

แย่งกันอยู่ได้ จะนั่งตรงไหนก็รีบนั่งเหอะ! ฉันรำคาญเสียงยัยพวกนี้เต็มทน

" นั่งตรงนี้ดีกว่า "

อะไรกัน! นายยูกิมานั่งข้างฉันเนี่ยนะ ฉันไม่ได้เรียกนายมานั่งซะหน่อย ยัยพวกนั้นส่ง

สายตาอาฆาตแค้น ที่มีรังสีอำมหิตพุ่งตรงมาที่ฉัน สยองๆ

" นายมานั่งตรงนี้ ทำไม! "

" นั่งไม่ได้หรอไง! เธอติดป้ายไว้หรอ ว่าห้ามฉันนั่งอ่ะ "

" แต่ฉันไม่อยากให้นายนั่ง! "

" ฉันจะนั่ง! มีปัญหามั้ย ''

ต๊ายย!!!!! หน้าตากะนิสัยนายไม่เข้ากันเลยนะ หน้าตาก็ออกจะดี แต่นิสัยกวน

บาทาชะมัด

" ถ้าฉันจะบอกนายว่า ฉันมีปัญหาล่ะ "

" ถ้าเธอมีปัญหา เธอก็ทายฉันมาดิ ฉันจะได้ตอบ"

หนอยแน่ะ!!! บังอาจมากกกกก ถ้าฉันไม่เห็นว่านายหน้าตาดีนะ ฉันขย้ำหัวนาย

ไปแล้ว หุหุ

" เรน! "

" คะ?.. อาจารย์ " จะโดนไรอีกวะเนี่ย

" เธอมีปัญหาอะไร กับยูกิรึป่าว "

" เอ่อ..คือ... ไม่มีค่ะ "

" ไม่มีก็ดีแล้ว งั้น... ฉันฝากเธอดูแลยูกิด้วยนะ เพราะเค้าเพิ่งย้ายมาคง
ยังไม่ค่อยชินกับที่นี่เท่าไหร่ "

อาไรกันเนี่ย!! ทำไมต้องเป็นฉันด้วยอ่ะ ยัยพวกนั้นต่างหากที่อยากจะดูแลนายยูกิ

ไม่ใช่ฉัน! ไม่ใช่ช้านๆ

" อาจารย์ค่ะ..คือว่า..ทำไมต้องให้หนูดูแลยูกิด้วยล่ะค่ะ "

" เธอมีปัญหาอย่างนั้นหรือ? "

อาจารย์ประภาศรีพูดแล้วส่งสายตาอำมหิตมาที่ฉัน เสียวสันหลังวาบๆเลยอ่ะ

" มะ...ไม่มีค่ะ "

" งั้น..ฉันฝากด้วยนะ แล้วเธออย่าพาเค้าไปทำอะไรห่ามๆเหมือนที่เธอเคยสร้างวีรกรรมเอาไว้ล่ะ ถ้ามีอีกที เธอจะโดนหนักกว่าครั้งที่แล้ว "

พอพูดจบ อาจารย์ก็เดินออกจากห้องไป แล้วทำไมต้องพูดถึงเรื่องนั้นด้วยนะ

อุตส่าห์ลืมๆไปแล้วเชียว แต่เอาไงดีล่ะเนี่ย! ตัวฉันเองยังจะเอาไม่รอด แล้วจะ

ให้มาดูแลนายนี่อีก ฉันหันไปมองหน้ายัยบีน ยัยนี่ทำหน้าตื่นเต้นเหมือนอยาก

จะบอกฉันว่า ' แกโชคดีโคตร ' แต่สายตาของบางคนเหมือนกับว่าฉันไป

ทำอะไรผิดอย่างให้อภัยไม่ได้ยังงั้นแหละ โดยเฉพาะกลุ่มบิชชี่ เกริล์ 

ฉันตั้งชื่อให้กลุ่มนี้เองแหละ เหมาะดี หุหุ  ^^

กลุ่มนี้มีอยู่ด้วยกัน 4 คน นำทีมโดย ยัยแพนเค้ก หน้าตาจัดได้ว่าสวยเลยอ่ะ

เพราะเป็นลูกครึ่งเยอรมัน แต่นิสัยจัดจ้านสุดๆ และก็ลูกสมุนของยัยเค้กอีก

3 คน คือ ดาด้า พิ้งค์ และคลีน จัดจ้านไม่แพ้กัน เหอะๆ ใครมีเรื่องกับกลุ่มนี้

ละก็ หน้าแหกหรือไม่ก็เดี้ยงสถานเดียว แต่ว่าฉันก็ไม่กลัวยัยพวกนี้หรอกนะ

ถึงฉันกะบีน จะมีกันอยู่ 2 หน่อก้อเถอะ(ก็ยังดีกว่าหัวเดียวกระเทียมลีบล่ะหน่า)

" มองไร! นายไม่เคยเห็นคนหรอ "

" เคย แต่ฉันมองเพราะเธอดูไม่เหมือนคนซักเท่าไหร่ 555+ "

" ตลกมากนักหรอไง! "

" ตลกดิ! ไม่งั้นฉันไม่ขำหรอก "

อึ้งค่ะ บอกได้คำเดียวว่าอึ้ง - -"

" พรุ่งนี้เพื่อนฉันก็จะย้ายจากญี่ปุ่น มาที่นี่ด้วย "

" คนอย่างนายมีเพื่อนคบด้วยหรอ? "

โป๊ก!!

" นายเขกหัวฉันทำไม หะ! "

เจ็บๆ ไอ้คนชอบใช้กำลัง นายจะต้องเป็นยากูซ่าที่ญี่ปุ่นแหงเลย ไอ้พวกบ้ากำลัง!!!

" โทษฐานกวนประสาทฉัน "

' แหม! ทีคนอื่นกวนไม่ได้เลยนะ และทีนายกวนประสาทฉันล่ะ '  ฉันอยากจะพูด

ประโยคนี้มาก(ได้แต่คิดในใจ) แต่กลัวโดนอีกโป๊กนึงอ่ะ

" สวัสดีเราชื่อ แพนเค้กนะ เรียกเค้กเฉยๆก็ได้ "

โหย!! มามาดใสซื่อเชียวนะแม่คุณ ยูกิ นายโง่ที่จะติดกับ ยัยนี่รึเปล่านะ

" อืม..ฉันยูกิ ยินดีที่ได้รู้จัก "

ยูกิพูดเสียงเนือยๆ หน้าตาบอกบุญไม่รับ แต่ถึงยังไงก็ยังน่ารักอยู่ดี แต่อยากจะ

บอกว่าหน้าตานะไม่ใช่นิสัย

" ถ้ายูกิมีอะไรจะให้เค้กช่วย ก็บอกได้นะ เค้กจะช่วยยูกิเต็มที่เลย "

เลี่ยนว่ะ! ทำเป็นหน้าใสซื่อ จริงๆอ่ะ ปีศาจชัดๆ ไปแสดงหนังได้รางวัลตุ๊กตาทอง

เลยนะนี่

" ไม่เป็นไรหรอก ฉันมียัยนี่คอยช่วยอยู่แล้ว "

พอพูดจบ ยูกิก็เอามือมาโอบไหล่ฉัน ยิ่งฉันสะบัด นายนี่ก็ยิ่งจับแน่นขึ้น ฉันเจ็บนะ!

" หรอ.. น่าเสียดายนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก ถ้ายัยนี่ดูแลนายไม่ดีก็บอกนะ ฉันจะแทนให้ "

ยัยเค้กยิ้มหวานเยิ้มให้ยูกิ แล้วหันหลังเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง

" ปล่อยฉันได้แล้ว!!! "

" อื้ม.. "

" นายมาโอบไหล่ฉันทำไม!! คิดจะแต๊ะอั๋งฉันหรอ! "

" แล้วเธอคิดว่าฉันอยากจะโอบนักหรอไง! คิดมาได้ไงว่าฉันอยากจะแต๊ะอั๋งเธอ

หลงตัวเองชะมัด แต่มันจำเป็นหรอกเลยทำ รู้ไว้ซะด้วย! "

" จำเป็นยังไง? "

" ก็ฉันรำคาญพวกผู้หญิงชอบตื๊อพวกนี้ ไม่ได้อยากจะโอบไหล่เธอนักหรอก! "

" หึ ''  ฉันเชิดหน้าใส่นายยูกิทันที งอนแล้วด้วย! ฉันไม่ได้หลงตังเองซะหน่อย

เชอะๆ!!

" คิดหรอ? ว่าทำแบบนี้แล้วน่ารักอ่ะ 55+ "

" >O< "

ฉันไม่อยากจะเถียงกับนายเลยนะ เถียงไปนายก็ชนะฉันทุกที คนอะไร! กวนประสาท

เป็นที่หนึ่ง หึ! แต่ฉันมีลางสังหรณ์ว่า ชีวิตฉันจากที่มันยุ่งวุ่นวายอยู่แล้วต้องยุ่งดับ

เบิ้ลเข้าไปอีกแน่ เป็นลางสังหรณ์ที่ดีมากเลยว่ามะ  ฮือๆ