^^ยัยสุดเซี้ยว คลิ๊กรัก นายตัวยุ่ง^^

ลำดับตอนที่ #1 : ChapTer 1 นายขี้มูกย้อย คนที่ฉัน "ยี๋" มากที่สุด [ รีไรท์ 100% ]

เฮ้อ...  -_-" ในที่สุดช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ที่แสนสบายของทุกคนก็หมดลง แต่

สำหรับฉันน่ะ มันก็เหมือนวันอื่นๆที่มีแต่ความจำเจ น่าเบื่อ ไม่ได้ไปเที่ยวไหน ไม่

ได้เล่นคอม มีแต่เรียนและก็เรียน ถ้าจะนับดูแล้วแทบจะไม่มีวันหยุด วันเสาร์ก็เรียน

พิเศษ อะไรหนักหนานะ! แต่ที่ต้องเรียนก็เพราะเป็นคำบัญชาของท่านแม่หรอก

แต่ก็รู้นะว่าที่ต้องให้ไปเรียนโน่นเรียนนี่ก็เพราะอยากให้เรามีความรู้ แต่แม่จะรู้มั้ย...

สักวัน ลูกแม่คนนี้อาจจะตายจมกองหนังสือก่อนก็ได้ หัวนู๋จะระเบิดอยู่แล้วน้าาาาา

" เฮ้ย! เรน! ใจลอยไปถึงไหนวะ "

โห!!! พระเจ้า เสียงยัยนี่ดังแสบแก้วหูชะมัด ซึ่งทำให้ฉันที่กำลังแสดงมิคสิกวีดีโออยู่

เพลินๆ ต้องสะดุ้ง แต่ยัยนี่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เพื่อนสุดที่ LoVe ของฉันเอง คบ

กันมาตั้งแต่เข้าม.1 ใหม่ๆ ตอนนี้ก็ม.5แหละ แก่ขึ้นทุกทีๆ 555+  มันมีชื่อว่า บีน

บีน ที่แปลว่า ถั่ว นั่นแหละ สาเหตุที่มันชื่อบีนเพราะ แม่ของบีนชอบ

กินถั่วมากๆ  และก่อนที่จะคลอดมันอ่ะ แม่ของมันกำลังนั่งกินถั่วต้มอยู่

เพลินๆ ดันปวดท้องจะคลอดซะงั้น พ่อบีนเลยรีบพาไปโรงพยาบาล

แต่แม่ของบีนขนาดจะเข้าห้องคลอดอยู่แหละ มือยังกำถุงถั่วต้มไว้ซะแน่น

ด้วยเหตุนี้มันจึงมีชื่อว่า "บีน" ด้วยประการละฉะนี้ เราฟังมันเล่าครั้งแรกนะ

ฮากระจายเลยอ่ะ แต่จะว่าไปนะ หน้าตามันก็น่ารักดี ขาวๆหมวยๆ ตาตี่ๆ

ตามสูตรคนจีนนั่นแหละ ดูแค่หน้าเหมือนจะติ๋มแต่นิสัยป่าเถื่อนโคตรๆ

" เรน... วันนี้ต้องมีพายุเข้าแน่เลยว่ะ "

" ทำไมอ่ะ "  อารายของมันวะ จะมาไม้ไหนอีก

" ก็วันนี้แกมาเช้าได้ มันน่าประหลาด เข้าใจมั้ย น่าประหลาด! "

" แต่เช้าเลยนะ คนกำลังเซ็งกะชีวิต T_T "

" เซ็งเรื่องไรวะ ร้อยวันพันปีเห็นแต่แกทำให้คนอื่นเค้ากลุ้ม "

" ฉะ ... ฉันเนี่ยนะ "

" ก็เอออ่ะดิ ! พวกผู้ชายเดินคอตกกันเป็นแถวเพราะแก "

" ก็คนไม่ชอบ จะให้ทำไง  "

ตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่ ก็พอมีคนเข้ามาจีบบ้างนะ แต่ฉันก็ปฎิเสธไปทุกราย ฉันเบื่อกับ

ชีวิตแบบนี้จัง ชีวิตที่มีแต่คนจับจ้องทุกกิริยาบถ จะเดินเข้าห้องน้ำยังโดนจ้อง

ไม่รู้จะจ้องทำไม ฉันจะไปไหนมีแต่คนมาตามกวนใจฉัน ฉันเกลียดจริงๆเลย

พวกชอบตื๊อเนี่ย

" โน่น! มาอีกรายแหละ "

ตานี่...อีกแล้วหรอ วันๆจะไม่ทำอาไรเลยหรอไงหะ! เอาแต่คอยเดินตามฉันทุกฝีเก้า

ทุกที่ที่ฉันไป ฉันล่ะเซ็ง...

" นายว่างมากหรอไง ถึงคอยตามฉันอยู่ได้! "

" กะ... ก็...ผะ...ผม..ชะ..ชอบ เรนมากเลย "

" โทษที! แต่ฉันไม่ได้ชอบนาย และไม่เคยคิดจะชอบด้วย เข้าใจมั้ย! "

นายแว่นหนาเตอะ ขี้มูกย้อย ที่คอยเดินตามฉันมาตั้งแต่ม.1  ซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่เลิก

ตาม พยักหน้าอย่างช้าๆ แล้วระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาอย่างสนั่น

" ฮือ ๆๆๆๆๆ ระ..เรนไม่รักผะ...ผมๆๆ แล้ว ฮือๆๆ"

นายนี่ท่าจะบ้า! ร้องไห้แหกปากไม่อายใคร และนี่มันโรงอาหารนะ!! แล้วฉันไปรัก

นายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน โอ้ย..ทำไมๆๆ ชีวิตมันถึงวุ่นวาย น่าเบื่อขนาดนี้ ทำไมๆๆ

" ไปเหอะ! เรน ฉันว่านายนี่! ท่าจะอาการหนัก "

และยัยบีนก็ลากฉันออกมาจากกลางโรงอาหาร ที่ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียว

และซุบซิบไรกันไม่รู้ เฮ้อ !! มีเรื่องแต่เช้า แล้วยังเป็นที่โรงอาหารอีก เดี๋ยวข่าวนี้คง

แพร่สะพัดไปทั่วโรงเรียนในไม่ช้านี้แหละ เพราะนายคนเดียวนายแว่นขี้มูกย้อย 

ชีวิตฉ้านน.... มันน่ารันทดยิ่งนัก T_T

คาบสุดท้ายของตอนเช้าหมดลง ฉันล่ะเบื่อวิชาสังคมสุดๆ อาจารย์ประภาศรีนี่

ก็เอาแต่บ่นๆทั้งคาบ ไม่ค่อยได้เข้าเรื่องที่สอนหรอก และก็สอนได้สนุกมากกก

จนนักเรียนหลับคาโต๊ะเลยอ่ะ

" เรน! ไปกินข้าวกัน " ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร มันอีกแหละ

'' แกไปเหอะ ฉันไม่หิว จะบรรทมสักหน่อย ง่วงโคตร"

" เออ! ระวังนายขี้มูกย้อยลักหลับนะ 555+  "

'' ไอ้นี่นิ! "

" ล้อเล่น! ทำเป็นเครียด ไปก่อนนะเว้ย หิว "

" เชิญย่ะ "

                                    #ผ่านไป 20 นาที ไวเหมือนโกหก#

" ไอ้บีน!! ช่วยฉันด้วยยยยย!!! ''

ฉันวิ่งไม่คิดชีวิต ลงมาจากชั้น 9 จนถึงโรงอาหาร

'' เป็นไรวะ! วิ่งยังกะหนีผีมาแน่ะ "

'' ก็ตอนที่กำลังเคลิ้มๆอ่ะ มีคนมาสะกิด พอตื่นขึ้นมาเจอหน้านายขี้มูกย้อยเต็มๆ  ''

'' สงสัย... คงจะเป็นคู่แท้แกละมั้ง รักจริงหวังแต่งนะเฟ้ย 555+  ''

'' ชาติหน้าเหอะ! ''

''  แกไม่เหนื่อยบ้างหรอ วิ่งจากชั้น 9 ลงมาชั้น 1 อ่ะ ''

'' พอฉันเห็นหน้านายขี้มูกย้อย ฉันก็รีบวิ่งใส่ตีนสุนัขลงมาเลย ไม่ทันคิดหรอกว่าจะเหนื่อยอ่ะ ''

'' กร๊ากๆๆๆๆๆ  แกมันตลกดีว่ะ สวยแต่เซ่อและก็เอ๋อด้วย 555+ ''

ยัยบีนบ้า แกเป็นเพื่อนที่ดีมากเลย ฉันละซึ้งใจจริงๆ ที่มีเพื่อนอย่างแก

( พูดประชดนะเว้ย) ไอ้เพื่อนบ้า!!

'' แต่ตอนนี้ฉันเหนื่อยแล้วอ่ะ ขอกินน้ำหน่อยดิ ''

บีนโยนขวดน้ำมาให้ฉัน พอฉันแตะขวดน้ำได้เท่านั้นแหละ ก็รีบเปิดฝาเตรียมจะ

เผด็จศึกทันทีด้วยความกระหาย

'' เรน.. แกดูโน่นดิ "

" อะไรวะ! อย่าเพิ่งขัดจังหวะเดะ คนกำลังจะกินน้ำ หิวน้ำอ่ะเข้าใจมะว่า หิวน้ำ ''

ฉันบ่นไปเรื่อย เพราะในหัวฉันตอนนี้มีแต่คำว่า น้ำๆๆๆๆ ฉันจะกินน้ำๆๆๆ

'' อุตส่าห์ช่วย โห่! ปิดทองหลังพระจริงๆเลยเรา "

" ช่วยไรของแก! "

" หันไปดูข้างหลังดิ แล้วแกจะรู้เอง "

" ไรว่ะ!! ''

พอฉันหันไปข้างหลัง เท่านั้นแหละ!! ชัดเลย! นายขี้มูกย้อยวิ่งมาเรื่อยๆ เกือบ

จะถึงตัวฉันอยู่แล้ว แต่ที่น่าเกลียดที่สุดก็คือ ขี้มูกของนายนั่นย้อยต่องแต่ง

ไปมาตามจังหวะของการวิ่ง  ยี๋!!! น่าเกลียดที่สุดๆ

" เฮ้ย!! ไปก่อนนะเว้ย!! "

" เออ! เล่นวิ่งไล่จับให้สนุกนะ 555+ "

เดี๋ยวก่อนเหอะ!! ฉันจะกลับมาเขกกะโหลกแก แต่ตอนนี้ขอโกยเท้าติดจรวดเทอร์โบ

หนีนายขี้มูกย้อยก่อน นายขี้มูกย้อย นายมันตัวมารคอหอย นายมันเป็นคนที่ฉันยี๋ที่

สุด แต่ฉันยังไม่ได้กินน้ำเลยนะ หิวน้ำโว้ย!!!

" ระ..เรน..ระ..รอ..ผะ..ผม..ดะ..ด้วย..คะ..คับ.. "

ฉันวิ่งหนีนายขี้มูกย้อยไปทั่วโรงเรียน ดูยังกะเล่นโปลิศจับขโมย จนหมดเวลาพัก

ท้องก็เริ่มหิว ตาเริ่มเบลอๆ ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย แม้แต่น้ำก็ยังไม่ทันจะได้กิน

เพราะนายๆ  อย่าให้ฉันต้องใช้ไม้ตายกะนายนะ แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน

ฮึ่ม!! ( สวมบทฆาตกรโรคจิต ) แหะๆ