คุณเชื่อเรื่องการข้ามโลกไปเจอกับอีกคนไหม…
‘หากมีคำใดผิดพลาดขออภัย’
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
‘ที่นี่ที่ไหนกัน…’
ในห้องแห่งหนึ่งที่เป็นห้องสีขาวล้วน ตรงหน้าของบุคคลที่เพิ่งจะตื่นจากการหลับใหลมีเพียงโทรทัศน์เครื่องหนึ่งและมีแจกันดอกไม้ตั้งอยู่ พอลืมตาตื่นดูรอบห้องให้ดีๆที่นี่คือห้องพักของคนป่วยที่อยู่ในโรงพยาบาลที่ไหนสักที่
‘เบลม็อท’ที่เพิ่งจะตื่นมาจากการพักผ่อน เธอจำได้ว่าสุดเธอกำลังนั่งอยู่ในรถของ'เบอร์เบิ้น'และกำลังให้ฝ่ายชายไปส่งเธอที่คอนโดของเธอหลังจากทำภารกิจสอดแนมเสร็จ แต่ในระหว่างเดินทางจกลับนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนหน้ามืดและก็หมดสติไป
…เบอร์เบิ้น คงจะเป็นคนพามาส่งสินะ
พอเธอลองมองภายในห้องให้ทั่วและลองหันไปทางโซฟาที่อยู่ไม่ไกลจากเธอ ก็เห็นร่างของชายหนุ่มผมบรอนด์กำลังท่าทางอย่างสบายบนโซฟา ตั้งแต่ที่เธอรู้จักกับเขาในองค์กรก็ไม่เคยเห็นอีกนอนหลับในท่าทางแบบนี้มาก่อน ดูจากท่าทางอีกฝ่ายที่กำลังหลับคงจะเหนื่อยไม่ใช่น้อย เบลม็อทจึงเลือกที่จะปล่อยให้ร่างสูงนอนหลับต่อไปส่วนตัวเธอก็ขอนอนต่ออีกสักพักแล้วกัน ไหนๆก็ได้พักแล้วล่ะนะ
…ขอพักต่ออีกหน่อยแล้วกัน
.
.
แต่ไม่ทันที่เธอจะได้นอนหลับพักผ่อนต่อ ชายร่างสูงก็เผอิญตื่นขึ้นมาพอดี
“ไงเบอร์เบิ้น นายตื่นแล้วเหรอนอนดูแลท่าหลับสบายเลยนะ” เบลม็อทเป็นฝ่ายทักอีกคนก่อน จริงๆมันควรเป็นเขาที่เป็นคนทักเธอก่อนนะ
“พี่พูดอะไรของพี่น่ะ แล้วใครชื่อเบอร์เบิ้นครับ?"
พออีกคนตอบเธอกลับ เบลม็อทถึงกับเป็นงงในคำตอบของเขาในทันที…อะไรของหมอนั่นน่ะ ทำไมตอบเรากลับแบบนั้น นี่เขาสูญเสียความทรงจำหรือไงกัน? แล้ว..ทำไมเรียกเราว่า'พี่'ล่ะ? คำถามมากมายผุดขึ้นภายหัวของหญิงสาวอย่างรวดเร็วและก็รีบประมวลผลคำตอบอย่างไว
“นายเป็นอะไรของนายน่ะเบอร์เบิ้น นายสูญเสียความทรงจำหรือไงกันแถมเรียกฉันว่าพี่อีก…"ไม่ทันที่เบลม็อทจะพูดจบก็โดนอีกคนพูดสวนขึ้นมาอีกในทันที
“พี่นั่นแหละพูดอะไรนะ นี่อย่าบอกนะครับว่าที่พี่จะฆ่าตัวตายแล้วพี่แล้วสูญเสียความทรงจำน่ะ เเล้วเราสองคนก็เป็นพี่น้องกันจริงๆนี่ครับ!”
“!!!”
…นี่มันอะไรกันเนี่ย!!
…ฆ่าตัวตาย? พี่น้อง?
สมองของเบลม็อทตอนนี้แทบจะไปไม่ถูกเลย พอได้ยินคำตอบของชายตรงข้างหน้าที่บอกว่า'เป็นพี่น้อง'กัน เธอแทบอยากจะตะโกนกรี๊ดลั่นโลกเลยทีเดียว เธอจำได้ว่าตั้งแต่เกิดมา…
เธอเป็นลูกคนเดียว…ใช่
ไม่มีพี่น้อง…ใช่
แล้วตัวเธอจะไปมีน้องชายได้ยังไงกัน แถมตอนที่ฝ่ายชายตอบกลับมาว่า'เบอร์เบิ้น'คือใคร นี่อย่าบอกนะว่าเขาลืมโค้ดเนมในองค์กรตัวเองไปแล้ว..ไม่น่าใช่เพราะตัวของเบอร์เบิ้นเองเป็นคนที่ความจำดีเลิศถือว่าในระดับหนึ่งเลย หรือเธอกำลังฝันกัน?
…ใช่ ต้องฝันแน่!!
“พี่คริสครับ เป็นอะไรไปครับ นี่พี่ยังสติดีใช่มั้ยเนี่ย”เพราะเธอมัวแต่ใช้ความคิดนานเกินไปจนอีกคนเริ่มสงสัยและกังวลจึงได้ถามเธอและพร้อมจับมือของเธออยู่ข้างหนึ่ง
“เอ่อ…ค..คือ”
“พี่โอเคมั้ยเนี่ย ให้ผมเรียกคุณหมอมาให้ไหมครับจะได้มาดูอาการของพี่ด้วย”
“…”
“งั้นผมไปเรียกคุณหมอมาให้ดีกว่า-”
และไม่ทันที่เบอร์เบิ้นจะได้ลุกออกจากเก้าอี้นั่ง ในจังหวะนั้นก็ถูกมือขาวของผู้ที่ตัวเองเรียกว่าพี่รั้งเอาไว้ก่อน"ม..ไม่ต้องไปเรียกหรอก พี่ไม่ได้เป็นอะไร…'' เบลม็อทที่รั้งอีกคนเอาไว้และก็เล่นตามนํ้าไปก่อนทั้งๆที่ตัวเธอเองยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอกันแน่?
“แน่นะพี่?”เหมือนคนอายุน้อยกว่าจะยังไม่เชื่อใจอีกฝ่ายมากเท่าไรจากที่ดูคำพูดและท่าทางเมื่อสักครู่
“น…แน่สิ”
“เหรอครับ…”
“…”
“…''
“เอ่อ..นี่”
“ครับ? มีอะไรหรือเปล่า?”
“คือ…พี่ถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“ได้สิครับ”
“มันอาจจะเป็นคำถามที่แปลกไปหน่อย…ช…ช่วยเล่าประวัติของพี่ได้ไหม…”เบลม็อทเลือกที่จะถามคำถามที่คาใจมาตั้งแต่ที่เริ่มคุยกับคนตรงหน้าสักพักแล้ว ถ้าการคาดเดาของเธอไม่ผิดที่นี่อาจจะเป็น'โลกคู่ขนาน'ก็เป็นได้ แต่มันก็ยังไม่แน่ใจเท่าไรสำหรับข้อมูลที่รู้เพียงแค่คนตรงหน้าเป็นน้องชายและการที่เขาไร้โค้ดเนม เพราะโลกคู่ขนานมันเป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดขึ้น มันจะเป็นเหมือนในพวกนิยายหรือนิทานได้ไงกัน มีอย่างเดียวถ้าเธออยากจะรู้เรื่องราวทั้งหมดของเหตุการณ์ ก็คงมีแต่…ถามจากชาายตรงหน้าเพียงอย่างเดียวนั้น
“ผมว่าพี่ต้องเป็นอะไรแน่ๆ"
“คือ…”
เมื่ออีกฝ่ายพูดประโยคที่เหมือนจะไม่เชื่อในตัวเธอและเหมือนที่จะไม่ยอมเล่าให้ฟัง เบลม็อทจึงเหมือนที่จะพยายามขอร้องเขาเพื่อที่จะให้เล่าให้ฟังเกี่ยวกับเรื่องขอตัวเธอที่เขารู้
“แต่ช่วยไม่ได้ ถ้ามันให้พี่จำได้ผมจะเล่าให้ฟังก็แล้วกันนะครับ”แต่ชายหนุ่มก็ตัดสินใจยอมที่จะเล่ารายละเอียดให้เธอได้รับรู้
“รบกวนด้วยนะ”
“ครับ”
“…”
“อันดับแรก ชื่อของพี่ คือ'คริส วินยาร์ด' และผมชื่อ'ฟุรุยะ เรย์'เป็นน้องชายเพียงคนเดียวของพี่”
…เอ๊ะ!
เบลม็อทไม่ได้ตกใจกับชื่อของเธอ เพราะมันเป็นชื่อที่ตรงกันอยู่แล้ว แต่ที่เธอตกใจและตกใจเป็นอย่างมาก คือ ชื่อของคนตรงหน้าที่เรียกแทนตัวเองเป็นน้องชาย เพราะชื่อที่เธอรู้จักเขาคือ'อามุโร่ โทโอรุ'ต่างหาก…
“มีอะไรหรือเปล่าครับพี่? พี่ดูตกใจมากเลยนะครับ”เหมือนอีกฝ่ายจะจับพิรุธเธอได้จากสีหน้าของเธอ
“ป…เปล่า ไม่มีอะไร เล่าต่อเถอะ”
“่ต่อนะครับ ในปัจจุบันผมกับพี่อาศัยอยู่กันเพียงแค่สองคนเท่านั้น เพราะคุณพ่อกับคุณแม่เสียไปแล้วตอนที่พวกเราสองคนพี่น้องต่างคนต่างไปเรียนที่อื่น และตอนนี้ผมกับพี่ก็มีงานทำแล้ว ผมทำอาชีพเป็นตำรวจสันติบาลส่วนพี่ก็เป็นนางแบบชื่อดังที่อเมริกา และเมื่ออาทิตย์ก่อนพี่ขอลาพักร้อนมาอยู่บ้านที่ญี่ปุ่น”
สำหรับเบลม็อทตอนนี้มันก็มีเนื้อหาบางอย่างที่ถูกบ้าง จริงที่เธอเป็นนางแบบแต่ในความจริงที่ใครๆก็รู้จักเธอ เธอเป็นนักแสดงดังระดับฮอลลี้ววู้ดของอเมริกาและฝ่ายชายที่เล่าเรื่องปกติจะทำงานอยู่ที่ร้านคาเฟ่ปัวร์โรต์ที่อยู่ชั้นล่างของสำนักงานนักสืบโมริ ไม่ใช่แน่ๆที่เขาจะเป็นตำรวจแถมเรื่องพ่อแม่อีก ถ้าดูจากชื่อและภายนอก ถ้าในตอนนี้เธอกับเขาเป็นพี่น้องกันจริงๆ ทั้งเธอและเขาคงมีแม่เดียวกัน แต่สงสัยจะคนละพ่อกัน เพราะจากเรื่องจริงที่เธอจำได้ พ่อของเธอเสียไปประมาณตอนเด็กๆและเท่าที่เธอรู้อายุของเขาและเธอ คือ 29 อายุเท่ากัน เรื่องมันดูไม่เข้ากันกับที่เธอรู้…
“…”
“พี่ครับว่าไงนึกอะไรออกหรือยังครับ”
“…”
…ตกลงมันเป็นยังไงกันแน่เนี่ย ทำไมมันถึงเป็นอย่างนี้หรือจะเป็นอย่างที่เราคิดจริงๆ
“พี่ครับ”
“…”
…มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่
“พี่คริสครับ”
…เรื่องทุกอย่างกำลังบิดเบี้ยว
“พี่คริสครับ!!”
“ห..หะ?! ว…ว่าไง…เรย์”
“พี่เป็นอะไรไปครับ!! ตั้งแต่ที่พี่กลับมาจากอเมริกาพี่ก็เปลี่ยนไปนะครับ”สีหน้าของผู้เป็นน้องชายเริ่มเปลี่ยนไปจากที่ตอนแรกทำหน้าทำตาเหมือนมีอารมณ์ขันตอนนี้กลับเปลี่ยนกลายเป็นโศกเศร้าที่ปนความโกรธ จนเบลม็อทเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างถึงเธอจะไม่รู้เรื่องราวทั้งหมดก็เถอะ"วันที่พี่กลับมาบ้านก็มาทะเลาะกับผม ทุกวันพี่ก็จะออกไปดื่มข้างนอกกลับบ้านมาก็ดึกดื่น หมกตัวอยู่แต่ในห้อง ผมเรียกทานข้าวพี่ก็ไม่มา…สักครั้งเดียว รู้ไหมว่าผม…"
“…”
“…ผมเป็นห่วงพี่มากแค่ไหน”
“…”
“พี่สาวของผมที่เคยใจดีมากกว่าใครๆ พี่สาวของผมที่อ่อนโยนมากกว่าใครๆ”
“เรย์…”
“ผมพยายาถามพี่ตลอดเวลาว่าพี่เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นกับพี่…พี่ก็ไม่ตอบผมสักครั้ง”
“…”
“มาถึงวันนี้ที่ผมออกไปทำงานและพอผมกลับมาถึงที่บ้าน ผมก็เจอพี่นอนสลบอยู่ที่พื้นบ้านพร้อมยามากมายที่หล่นอยู่ใกล้ๆพี่”
“!!"
“ผมรู้ได้ทันทีว่าพี่…กำลังพยายาม'ฆ่าตัวตาย' ทำไมล่ะครับพี่!! ทำไมพี่ถึง…”
เธอไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่ตัวเธอในโลกนี้พยายามทำ แต่ถ้าเป็นความรู้สึกของคนตรงหน้า…เธอเข้าใจมันเป็นอย่างดี…รู้ดีเลยล่ะถึงความรู้สึกนั้น ความรู้สึกแบบนั้น…"ดีนะครับ ที่ผมไปช่วยพี่ทัน…"
“…”
“…ผมไม่ว่าหรอกนะที่จะไปกินดื่มหรือเที่ยวกลางคืนที่ไหนเมื่อไหร่ แต่ผมขออย่างเดียว…”จู่ๆร่างกายของเธอก็รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นจากอะไรบางอย่างและพอรู้สึกตัวอีกทีก็…"…ผมขออย่างเดียว"
“…”
“…อย่าทิ้งผมได้ไหมครับ”คำพูดนํ้าที่เสียงสั่นเทาถูกเปร่งออกมาพร้อมกับอ้อมกอดคนที่เป็นน้องชายและหยดนํ้าที่กำลังไหลอาบข้างแก้มของเขาและหยดบนไหล่ของเธอ…
“น…นี่นาย…”
“…ผมขอแค่นั้นก็พอ ได้ไหมครับ…..พี่”
ถึงเรื่องจริงทั้งหมดที่เธอจำได้ ตัวเธอและตัวเขาอยู่ในสถานะแค่'คนรู้จัก'หรือไม่ก็'เพื่อนร่วมงาน' เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขาไปมากกว่านี้เลย แต่ทำไมกันนะ…เธอถึงได้รู้สึกถึงอะไรบางอย่างราวกับเหมือนเจ็บที่บริเวณตรงหน้าอกข้างซ้ายอย่างบอกไม่ได้ เหมือนมันเต้นตึกตักไม่หยุดที่ตั้งแต่ชายตรงหน้าพุ่งเข้ามากอดตั้งแต่เมื่อกี้นี้ จนเบลม็อทรู้สึกบอกอะไรมากถูกในตอนนี้ ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้าหาเธอไม่หยุดทั้ง
ความเข้าในตัวอีกฝ่าย…
ความเจ็บปวดที่บอกสาเหตุไม่ได้…
ความในใจที่เธอเก็บไว้มาตลอดที่อยู่ตรงนี้…
“เรย์ ฟังพี่ ไม่สิฟังสิ่งที่ฉันจะบอกให้ดีนะๆ”
“…”
“…”
“…”
“ฉัน…ในตอนนี้ไม่ใช่'พี่สาว'ที่นาย…รู้จักหรอกนะ”
“เอ๊ะ?! ม…หมายความว่ายังไงกันครับ”
“ฉันก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่….”
“…”
“…”
“…”
“…แต่ที่ฉันรู้ คือความรู้สึกที่ฉันเข้าใจในตัวนายนะ”เธอไม่รู้จะปลอบใจอีกคนยังไงดี อย่างน้อยเบลม็อทก็คิดว่าก็ขอให้อ้อมกอดของตนนี้เป็นที่พึ่งให้ชายตรงหน้าก็ยังดี…"ความรู้สึกแบบนั้นฉันเคยเจอมาก่อน แต่ว่ายังไงนายก็ต้อง…ผ่านมันไห้ได้นะ"
‘เบลม็อท’คนนี้ที่เคยมืดมนมาทั้งชีวิต อย่างน้อยในตอนนี้ก็ขอเป็นแสงให้กับบางคน…
“พี่…”
“ถึงฉันในตอนนี้จะไม่ใช่พี่สาวที่นายรู้จักก็เถอะนะ แต่พี่สาวที่ใจดีและอ่อนโยนแบบนั้นฉันเป็น…ไม่ได้หรอก”
…ใช่ คนที่ฆ่าคนแบบฉันเป็นไม่ได้หรอก
“…”
“นายอาจจะไม่เข้าใจก็ได้ว่าเรื่องตอนนี้เป็นไปมายังไง แต่ฉันคิดว่าที่พี่สาวของนายที่เป็นแบบนั้นอาจจะเป็นความเครียดก็ได้”
“ค…ความเคครียดเหรอครับ”
“คงจะใช่นะ บางครั้งการเป็นดาราดังก็มีเรื่องเครียดบ้างเป็นธรรมดา ถ้านายลองพยายามดูอีกสักครั้งลองถามเรื่องราวทั้งหมดจากพี่สาวของนาย ฉันเชื่อว่าพี่สาวที่ใจดีแบบนั้นต้องเล่าให้นายฟังแน่ๆ”เบลม็อทคลายอ้อมกอดออกและหันเผชิญหน้ากับดวงตาสีฟ้านํ้าทะเลตรงหน้า มองลึกเข้าไปในนัยต์ตานั้น"เพราะฉนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น…"
“…”
“…นายอย่ายอมแพ้"
“…”
"…สักวันทั้งนายและพี่สาวของนายต้องคืนดีกันแน่”
รอยยิ้มตรงเขาตอนนี้ เป็นรอยยิ้มที่ตอนเด็กๆเขามักจะเห็นมันบ่อยครั้ง เป็นของพี่สาวที่อ่อนโยนและแสนใจดี ถึงแม้ว่าเขายังคงไม่เข้าใจในเรื่องที่คนตรงนั้นพยายามจะสื่อบอกว่าตนไม่ใช่พี่สาวที่เขารู้จัก แต่เขาก็พอรับรู้ได้ถึงคำพูดที่แสดงออกมา…
“พี่…ไม่สิ เอ่อคุณ…”ดูเหมือนว่าาเธอจะลืมแนะนำตัวเอง ถึงแม้ชื่อจะเหมือนกันก็เถอะ
“ชื่อของฉันก็เหมือนชื่อของพี่สาวนายนั่นแหละ แต่ถ้าไม่อยากสับสนก็เรียก'เบลม็อท'ก็ได้นะ"
“ครับ…คุณเบลม็อท แล้วเรื่องพี่สาวผม…”
“เรื่องนั้นฉันเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน คงต้องรอเวลาล่ะนะ”
…คิดถึงโลกทางนั้นจัง
“เอ่อ…ผมสงสัยน่ะครับ”
“หืม? อะไรหรอ”
“…”
“…”
…คิดอะไรอยู่นะ
“ตอนที่คุณเรียกผมว่า'เบอร์เบิ้น' "
“ ทำไมเหรอ”
“เขาหน้าเหมือนผมเหรอครับ”
“ใช่ เหมือนเป๊ะเลยล่ะ”
“แล้ว…เขาเป็นเเฟนคุณเหรอครับ "
“ม..ไม่ใช่สักหน่อย!!"
…ม…ไม่ใช่ ไม่ใช่แน่ๆ!!
ถึงเบลม็อทจะไม่ได้ส่องกระจกเธอก็รู้ได้เลยว่า'เธอกำลังหน้าแดง'
“หน้าแดงนะครับ”
“น…นายตาฝาดแน่ๆ”
“ฮ่าๆ ผมว่าผมก็ไม่ได้ตาฝาดนะครับ”
“ตาฝาดแน่ๆ…”เป็นไบโพร่าหรือไงกันนะ? ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ยังร้องโห่ร้องไห้อยู่เลยตอนนี้ดันกลับมายิ้มเชิงกวนประสาทอีก…หมอนี่น่าจะสติไม่ดี
“คุณนี่เหมือนพี่สาวผมจริงๆนะครับ”
“ยังไง”
“ก็…นะ พี่สาวผมเป็นตีสนิทกับคนอื่นง่าย เป็นพี่หญิงที่สวยมากๆ”
“แล้ว?”
“เรื่องการเรียนก็ดี”
“อ่าหะ"
“ผู้ชายมาชอบก็เยอะ”
“อ่า…แล้ว”
“ถ้าผมเป็นผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่น้องชายพี่ ผมคง…”
“คง?”
“…คง'ชอบ'พี่ไปแล้วแน่ๆ”
ตู้ม!!
เหมือนมีใครมาวางระเบิดในใจของเบลม็อทยังไงไม่รู้ เธอรู้สึกถึงอุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นบริเณใบหน้าทันทีที่ได้ยินประโยคที่เชิงสื่อเหมือนขออะไรบางอย่างของชายผมบรอนด์ตรงหน้า
…ปากหวานจริงๆ
…ถ้าหมอนั่นในโลกของฉัน ถ้าชมแบบนี้บ้างก็คงดี
“ปากหวานจริงนะ นายน่ะ”
“ใครๆก็ว่าอย่างงั้นครับ”
.
.
.
“งั้นผมไม่รบกวนเวลาพักคุณดีกว่าครับ นี่ก็ดึกแล้วเสียด้วย”
“จริงด้วยสินะ…ดึกขนาดนี้เชียว”
“ราตรีสวัสดิ์นะครับ คุณเบลม็อท”
“อืม…ราตรีสวัสดิ์เหมือนกันนะ…”
“…”
“…คุณน้องชาย”
.
.
.
.
แสงแดดยามเช้าส่องสว่างส่องผ่านหน้างต่างเข้ามาภายในห้อง ทำให้ร่างของหญิงสาวตื่นขึ้นหลังจากเกิดเรื่องที่คิดว่าไม่มีทางที่มันจะเกิดขึ้นกับเธอ พอนึกถึงเรื่องวานเธอก็ยันตัวขึ้นลุกจากเตียงนอนมองไปรอบๆห้องและก็เหมือนกับเหตุการณ์เมื่อวานที่เจอ เพราะชายหนุ่มผมบรอนด์ผิวสีอมนํ้าผึ้งกำลังนอนพักผ่อนหลับสบายในเดิมเหมือนที่เคยเจอ
…หรือเมื่อวานเธอจะฝันไปจริงๆกัน
แต่พอมองรอบห้องดีๆตอนนี้น่าจะเป็นตอนเช้าตรู่ แตกต่างจากเมื่อวานเพราะตอนที่เธอเจอเรื่องเป็นช่วงประมาณคํ่าๆและห้องนี้เป็นห้องที่คอนโดของเธอเอง แสดงว่าเธอคงจะกลับมาอยู่ในโลกปกติแล้ว เธอส่ายหน้าในทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นและพอเห็นมือถือของตัวเองที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอน จึงเอื้อมไปหยิบมาเล่นข้ามเวลาระหว่างรอให้ชายร่างสูงตื่นนอน
.
.
เป็นเวลาสายกว่าๆที่ร่างของชายผมบรอนด์ลุกขึ้นตื่นจากความหลับใหล เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมามองข้างหน้าตนก็เห็นหญิงสาวสีผมแพทตินั่มบรอนด์กำลังนั่งเล่นมือถืออยู่บนเตียงนอนและกำลังอมยิ้มอยู่คนเดียว
…อารมณ์ดีมาจากไหนกัน
“อรุณสวัสดิ์เบอร์เบิ้น”ดูเหมือนเธอจะสังเกตเห็นเขาที่กำลังจ้องมองเธออยู่"หลับสบายเลยนะ แบกฉันขึ้นห้องมันเหนื่อยขนาดนั้นเลยรึไงกัน"
“ป..เปล่าครับ”
“เหรอ”
…หมอนั้นไม่เรียกพี่แล้ว แสดงว่าคงเป็นโลกเดิมแล้วจริงๆ
“เห็นคุณดีขึ้นแบบนี้ผมก็โล่งขึ้นเยอะนะครับ เมื่อวานผมตกใจแทบแย่เลยนะครับที่คุณก็ฟุบไปแบบนั้น ปลุกเท่าไหร่ก็ปลุกไม่ตื่น”
“ขอบใจมากเลยนะ ฉันดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ”
“อยากได้อะไรทานมื้อเช้าไหมครับถึงจะเข้าช่วงสายแล้วก็เถอะนะครับ”
“ขอนมอุ่นๆสักแก้วก็คงพอแล้วล่ะ”
“รับทราบตามนั้นครับ…คุณพี่สาว”
…เอ๊ะ?! หึๆ
“ขำอะไรครับ”ราวกับคนบ้า ในหัวของชายคนนี้แบบนั้น"มีอะไรน่าหัวเราะเหรอครับ คุณผู้หญิง"
พอเธอได้ยินคำที่เรียกแทนตัวของเธอ มันจะไม่ทำให้เธอขำได้ยังไงกันเพราะมันเหมือนกับที่ใครคนบางคนเรียกเธอเมื่อวานนี้อย่างไงอย่างนั้น"เปล่าๆอย่าไปสนใจเลยไปเลย ไปทำนมให้ฉันกินได้แล้ว"
“ครับๆ”
.
.
…ดีจริงๆที่มีนายอยู่เคียงข้าง
สำหรับตัวตนของเบลม็อทในโลกนี้คงไม่มีใครที่เป็นที่พึ่งให้เธอได้มากกว่าชายคนนี้ แต่เธอก็ดีใจที่ตัวตนนของเธอก็เป็นที่พึ่งให้กับชายตรงหน้า…แต่คงเป็นในอีกโลกล่ะนะ เบลม็อทเชื่อว่าตอนนี้ตัวเธอที่เป็นในฐานะพี่สาวในโลกนั้นคงปรับความเข้าใจกับน้องชายได้แล้วแน่ๆ…เธอเชื่อแบบนั้น
เธอจะไม่ยอมแพ้และสักวันหนึ่ง…เธอจะบอกความในใจกับชายคนนี้ในสักวันหนึ่ง เมื่อถึงเวลานั้น
.
.
.
THE END
ภาษาดีมากๆเลยค่ะไรท์ แง้งง ชอบจังเลย