Dear Series - HP/DM

ลำดับตอนที่ #5 : จดหมายฉบับที่ 3 - Draco

    30 ตุลาคม 1998 

                เรียนศาสตราจารย์

                ขอโทษนะครับที่ผมไม่ได้เขียนจดหมายมาเลยตลอดเดือนที่ผ่านมา เดือนแรกที่เฮอร์ลิชนี้ทำให้ผมรู้สึกเหมือนผมอยู่ในนรก ศาสตราจารย์ทุกคนสั่งการบ้านอย่างหนักและยากทุกครั้ง ผมชักเชื่อแล้วที่เขาพูดกันว่าเด็กปีหนึ่งต้องกินนอนในห้องสมุด ทุกครั้งที่ว่างผมต้องอ่านหนังสือหรือค้นคว้าเพิ่มเติม แล้วยังต้องหาเวลาเข้าห้องปรุงยาเพื่อฝึกฝนภาคปฏิบัติอีกด้วย เขาว่ากันว่าสามเดือนแรกจะเป็นช่วงเวลาที่หนักที่สุดเพราะอาจารย์ทุกคนจะพยายามยัดข้อมูลเข้ามาในหัวเราให้มากที่สุด และหากผ่านช่วงนั้นไปแล้วเราจะรู้มากพอที่จะอ่านและเข้าใจอะไรได้อย่างง่ายๆ ผ่านมาแล้วหนึ่งเดือน ไม่มีอะไรง่ายเลยสักนิดผมบอกเลย!

                ตอนนี้ทั้งราเชลและผมต่างสารรูปดูไม่ได้ทั้งคู่ พวกเราอดนอนกันเป็นประจำ แต่พูดจริงๆก็ไม่มีนักเรียนสักคนนอนพอ ทุกคนเดินไปเดินมาพร้อมกับถุงใต้ตาดำคล้ำ ให้ตายสิตอนเรียนที่ฮอกวอตส์นี้กลายเป็นเรื่องง่ายๆสบายๆไปเลยเมื่อเทียบกับที่นี่

                ขอโทษนะครับที่บ่นเสียมากมาย แล้วก็ขอบคุณครับสำหรับจดหมายฉบับที่แล้วที่คุณตอบกลับมา อย่างน้อยผมก็ได้รู้ว่าคุณเชี่ยวชาญด้านป้องกันตัวจากศาสตร์มืด และคำพูดของคุณทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาก อย่างน้อยความกลัวของผมก็เป็นปกติ เพราะขนาดคนอย่างคุณ (ที่ผมคิดว่าคงเก่งมากๆ) ยังกลัวที่จะล้มเหลว ผมก็คงไม่ต้องรู้สึกแปลกที่จะรู้สึกแบบนั้น

                โอ้ อีกอย่างหนึ่งถ้าคุณมาที่เฮอร์ลิชแทนที่ทุกคนจะรู้จักมัลฟอยในฐานะ...ลูกชายคนเดียวของตระกูลมัลฟอย...แบบในอังกฤษ ทุกคนรู้จักเดรโก มัลฟอยแค่ในฐานะนักเรียนปีหนึ่งที่ได้คะแนนสูงๆเป็นประจำ จนถึงป่านนี้ก็ไม่มีใครจำผมในฐานะผู้เสพความตายได้ แต่มีคนเบ้หน้าเวลาได้ยินชื่อผมนะ คงเป็นเพราะผมทั้งเก่งทั้งหน้าตาดีต่างจากคนอื่นๆลิบลับ รู้สึกดีชะมัดที่ผมได้สร้างชื่อให้ตัวเอง เป็นครั้งแรกๆในชีวิตเลยมั้งครับที่ผมถูกตัดสินเพราะการกระทำของผม ไม่ใช่เพราะชาติกำเนิด หรือสิ่งที่ผมทำมาในอดีต ...ผมเข้าใจแล้วนะว่าทำไมการตัดสินคนจากชาติกำเนิดเขามันถึงน่ารังเกียจนัก ไม่มีใครเลือกเกิดได้ แต่ทุกคนเลือกจะทำอะไรได้ ผมคิดผิดมาตลอดชีวิตที่มองว่าผู้วิเศษที่เกิดจากมักเกิลนั้นด้อยกว่าพวกสายเลือดบริสุทธิ์ ผมไม่มีสิทธิไปตัดสินเขา ผมต้องใช้เวลาสิบแปดปีและสองปีกว่าในนรกผมถึงเข้าถึงสัจธรรมข้อนั้น

                นี้อากาศก็เริ่มหนาวมากแล้ว หวังว่าคุณจะดูแลสุขภาพเป็นอย่างดีนะครับศาสตราจารย์ ผมจำได้ว่าตอนเด็กๆปู่ของผมบ่นเสมอๆว่าอากาศช่วงฤดูหนาวของอังกฤษน่ะทารุณต่อคนแก่มากแค่ไหน และตอนนี้คุณก็เป็นคนแก่คนโปรดที่สุดของผม ดังนั้นรักษาตัวเองด้วยนะครับ

                ด้วยความเคารพ

                เดรโก มัลฟอย