คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Astonishing Attack
‘แย่แล้ว นี่ไม่ดีเลยสักนิด’ เดรโกคิดขณะออกแรงวิ่งไปที่คฤหาสน์ ตรามารเผาแขนร้อนผ่าว ถ้าถึงขนาดโวลเดอร์มอร์เรียกผู้เสพความตายระดับล่างอย่างเขาแสดงว่ามันต้องเป็นเรื่องใหญ่ เสียงฝีเท้าของแฮร์รี่ไล่หลังมา เดรโกกัดฟัน อยากจะมีเวลาดีกว่านี้อธิบายให้แฮร์รี่ฟัง ไม่คิดว่าเขาจะถูกเรียกเร็วขนาดนี้ ตั้งแต่ตอนที่ตรามารเผาลงบนแขนเขาครั้งแรก มันก็ร้อนและเรียกเขาแค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้นระหว่างหกเดือนที่ผ่านมา ใครจะไปคิดว่าอยู่ดี
‘ไม่ ไม่ใช่อยู่ดีๆ’ ลอร์ดโวลเดอร์มอร์กำลังจะโจมตี และทหารทุกคนต้องไปเป็นกำลังเสริม
“เดรโก เกิดอะไรขึ้น” เสียงทุ้มปนหอบเรียกเขาไล่หลังขณะที่เดรโกกระโดดขึ้นบันไดทีละสองขั้น
เขาหลับตานึกปล่อยให้เวทมนตร์มืดนำทางว่าเขาต้องไปที่ไหนก่อนจะลืมตาขึ้นมาอย่างตกใจ แย่จริง ๆ ด้วย
“ลอร์ดโวลเดอร์มอร์จะบุกวัง นายต้องรีบไปเตือนพวกอัศวินทุกคนให้กลับมาเดี๋ยวนี้” เขาหันไปตะโกนสั่ง ให้ตายสิผู้คุมวิญญาณคือตัวหลอกหรือ ล่อให้พวกอัศวินแยกย้ายไป ลดกำลังให้มากที่สุด
“นายรู้ได้ยังไง” แฮร์รี่ยังคงก้าวตามมาติด ๆ แม้แต่ตอนที่เขาวิ่งไปทางอีกปีกของชั้นสอง ฝั่งด้านที่เขาไม่เคยเดินเข้าไปให้แฮร์รี่เห็น เดรโกกัดฟันกระชากประตูเปิด กลิ่นดอกไฮยาซินธ์และไม้สนกระทบจมูก แต่เขาไม่มีเวลาหยุดชื่นชมกลิ่นของแม่
“เดรโก นี่มันเกิดอะไรขึ้น” เสียงของแฮร์รี่ร้อนรน ขณะที่เขาเปิดตู้เสื้อผ้ารื้อค้น ก่อนจะดึงเสื้อคลุมสีดำที่มีสัญลักษณ์รูปงูใหญ่กลางหลังออก ทันทีที่เห็นอีกคนก็สูดหายใจลึกอย่างตกใจ เครื่องแบบของผู้เสพความตายของพ่อเขา เดรโกถอดเสื้อคลุมที่ใส่วันนี้ออกอย่างเร็ว โบกไม้กายสิทธิ์เรียกเสื้อเชิ้ตสีเช้มและกางเกงสีเข้มเช่นกัน
“นายต้องเตือนพวกอัศวินตอนนี้ โวลเดอร์มอร์จะบุกวัง” เขาพูดซ้ำอย่างรีบเร่ง ให้ตายสิต้องให้เขาสะกดออกไปเลยรึไงว่าเขาเป็นอะไร
“นายรู้ได้ยังไง” แฮร์รี่มองเขาตาวาววาบ โกรธอีกแล้วสินะ ก็ควรหรอกก็เขาเล่นปิดบังเรื่องใหญ่ขนาดนี้
เดรโกกระชากเสื้อออก ตรามารร้อนเผาเป็นสีแดงนูนบนแขนเขา “เพราะฉันเป็นผู้เสพความตาย” แฮร์รี่ถอยหลังผงะทันทีที่เห็นรูปงูกับกะโหลก “ไป! นายต้องไปเตือนทุกคน” เขาคว้าเสื้อเชิ้ตระบายเข้มที่ลอยมาพอดี รีบใส่ก่อนจะถอดแล้วเตะกางกางหนังออกจากตัว ดึงกางเกงสีเข้มที่เขาเรียกมาใส่แทน เขาเจ็บที่แขนจนมือสั่น เขาควรจะหายไปทันทีแต่เขาต้องเปลี่ยนชุด ผู้ชายคนนั้นจะรู้ไม่ได้ว่าเขาไปที่ไหนมา
“นาย!” แฮร์รี่ผวาเข้ามาเกาะแขนเขาแน่น “นายไปไม่ได้นะ”
เดรโกหยุดมือที่ทำลังติดกระดุม เงยหน้ามองคนข้างตัวอย่างไม่เข้าใจ ทำไมหมอนี่ยังไม่ไปอีก ต้องไปเตือนทุกคนนะ เขาสะบัดแขน แฮร์รี่ถอยหลังกรูด ตาโตมองเขาอย่างตกใจ เดรโกกัดฟันกรอดแล้วตะโกนกลับ
“ฉันต้องไปเข้าใจไหม ถ้าฉันไม่ไปตามที่เขาเรียกฉันจะตายแฮร์รี่ ตรามารมันมีคำสาป” เดรโกรีบหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวม นี่แหละชะตาของเขา ตราบใดที่เขามีตรามารที่แขนเขาจะไม่มีวันหนีจากลอร์ดโวลเดอร์มอร์พ้น ถ้าผู้ชายคนนั้นอยากให้เขาตาย ก็ทำได้ง่าย ๆ เขาต้องไปทุกที่ที่เรียก หากไม่คำสาปในตรามารจะฆ่าเขา และลอร์ดโวลเดอร์มอร์สามารถหาผู้มีตรามารได้ทุกที่ เหมือนมันเป็นเครื่องติดตาม ผู้ชายคนนั้นฉลาด แต่ไม่มีสำนึกความดีแม้แต่นิดเดียว
เดรโกหันไปมองแฮร์รี่ที่ยังคงหายใจแรงตาโต เขาอยากขอโทษที่ไม่ได้บอกความจริง ไม่ได้อยากปกปิดเลย
“แฮร์รี่ ได้โปรดเตือนทุกคน” เขามองหน้าแฮร์รี่นิ่งหวังว่าอีกคนจะเข้าใจ “ถ้าเขาเรียกแม้แต่คนอย่างฉัน มันจะต้องเป็นการโจมตีครั้งใหญ่” แฮร์รี่ยังคงมองจุดเดิม แม้แต่ตอนที่เขาวิ่งออกจากห้องนั้นในชุดผู้เสพความตาย เดรโกเจ็บแขนจนน้ำตาไหล ใช่ต้องเป็นแขนแน่ ๆ ที่ทำให้เขากลั้นไม่อยู่ เขายกมือปัดตาลวก ๆ สงบจิตใจ เขาต้องใช้ทุกอย่างเพื่อสกัดใจ จะเสียสมาธิไม่ได้อีกแล้ว เดรโกยืนที่จุดหายตัวก่อนจะตั้งสมาธิแล้วหายตัวไป
เมื่อเขาลืมตาอีกครั้ง รอบตัวเขาก็เต็มไปด้วยผู้เสพความตาย เดรโกวิ่งไปข้างหน้าในที่สุดความร้อนบนแขนก็หยุด
“ช้าจริง” เสียงรำคาญจากหนึ่งในร่างใต้ผ้าคลุมสีเข้ม
‘ป้าเบลล่า’ เสียงในหัวเขาตอบให้ “ขอโทษครับ ท่านลอร์ดไม่โกรธใช่ไหมครับ”
“เพราะเธอเป็นหลานฉันหรอก” เธอตอบกลับเสียงกระฟัดกระเฟียด เขาพยายามขเม้นมองหาโวลเดอร์มอร์
“นึกว่าเธอจะกลัวจนหนีหางจุกตูดไปแล้ว”
“ไม่ครับ ผมมาตามสั่งทันทีที่ท่านลอร์ดเรียก” เดรโกพูดเรียบ ๆ แม้ในใจจะร้อนรน
“ผมขอถามว่าทำไมเราถึงมาที่นี่” เดรโกกวาดสายตา ผู้เสพความตายเกือบร้อยคน แต่เขาไม่เห็นตัวใหญ่ ๆ อย่างน๊อตต์หรือว่าเลสแตรงจ์คนอื่น หรือแม้กระทั่งลอร์ดโวลเดอร์มอร์ เขาเริ่มเป็นห่วงขึ้นมาแล้ว
“บุกปราสาทไง ลากหัวไอ้อัลบัสออกมา” เธอตอบกลับพร้อมหัวเราะเหมือนคนบ้า ป้าของเขาคงบ้าไปจริง ๆ
“ตอนนี้หรือครับ แต่ว่า—” เธอต้องรู้สิว่าพวกเขายังไม่พร้อม หรือว่าโวลเดอร์มอร์ได้ไม้กายสิทธิ์เอลเดอร์แล้ว เดรโกคิดอย่างร้อนรน
“สงสัยท่านลอร์ดหรือ” เธอถามเสียงเข้ม
“ไม่มีวันสงสัยท่านลอร์ดหรอกครับ” เดรโกรีบค้อมศีรษะต่ำ ให้ตายสิเขาไม่มีวันได้อะไรจากเบลลาทริกซ์ เธออยู่ในโลกบ้าบอของเธอ
“งั้นก็ดี หน้าที่ของเธอคืนนี้คือกันพวกอัศวินให้ได้มากที่สุด ท่านลอร์ดจะโจมตีจากด้านหลัง ส่วนพวกเราจะโจมตีด้านหน้า” เธออธิบายแล้วเดินนำไปข้างหน้า เดรโกรีบคิดตามอย่างรวดเร็ว ทำไมโวลเดอร์มอร์จะโจมตีจากข้างหลัง ถ้าหากจะพิชิตกษัตริย์อัลบัส ผู้ชายคนนั้นคงอยากได้ชื่อว่าทำเองทั้งหมด ไม่มีทางที่จะโจมตีจากข้างหลัง แล้วตอนนี้ผู้เสพความตายส่วนใหญ่ก็อยู่ที่นี่ ข้างหลังต้องเป็นกลุ่มเล็ก ๆ สิ่งเดียวที่เขาคิดออกคือเขากำลังทำตัวเป็นตัวเบี่ยงเบนความสนใจ แต่อะไรอยู่ข้างหลัง เดรโกรีบนึกถึงแผนผังของวัง ก่อนที่จะสูดหายใจลึกอย่างตกใจ
‘สุสานกษัตริย์องค์เก่า’ ด้านหลังของวังเป็นที่ฝังศพของกษัตริย์องค์ก่อน ๆ กษัตริย์ที่คู่ควร จะเป็นใครก็ได้ในหลุมพวกนั้น แล้วกรินเดลวัลด์ก็มีโอกาสที่จะซ่อนไม้เอลเดอร์ได้ตลอดเวลาเพราะเขาเคยอยู่ในวัง
แย่แล้ว พวกเขาตามหลังอีกแล้ว ไม่มีทางที่เดรโกจะหายตัวไปบอกแฮร์รี่โดยที่ไม่มีใครเห็น เขาคิดอย่างกลัดกลุ้ม ก่อนจะตัดสินใจทำสิ่งที่เขาไม่อยากทำที่สุด เดรโกตั้งสมาธิแล้วหยุดการสกัดใจของตัวเอง เขารู้ว่าพิธีผูกจิตนั้นทำให้คู่แต่งงานสามารถส่งความคิดให้อีกฝ่ายได้ แต่ตลอดมาเขาตั้งกำแพงกั้นเพราะไม่อยากให้ใครแม้จะเป็นกริฟฟินดอร์แสนดีเข้ามายุ่มย่ามวุ่นวายกับในหัวเขา ขอให้ได้ผลทีเถอะ ‘สุสานกษัตริย์ สุสานกษัตริย์’ เขาพูดซ้ำ ๆ ในใจถึงแฮร์รี่ ขอให้หมอนั่นหัวไม่ช้าแล้วรู้ด้วยเถอะว่าเกิดอะไรขึ้น
“เดรโก! ” เสียงตะโกนของเบลลาทริกซ์ทำให้เดรโกต้องหยุดแล้วรีบตั้งสมาธิสกัดใจอีกครั้ง เธอเรียกเขาให้เข้าไปอยู่ใกล้ และเสี่ยงเกินไปที่จะไม่ตั้งกำแพงตลอดเวลาที่อยู่ใกล้เธอ ป้าเบลล่าไม่ไว้ใจเขา และเขาก็รู้ดีเลยล่ะว่าเขามีเรื่องที่ให้เธอรู้ไม่ได้เต็มไปหมด
เบลลาทริกซ์มองเหรียญในมือพร้อมกับยกมุมปากยิ้ม ก่อนจะก้าวอาด ๆ แล้วตะโกน “บุกได้”
แล้วรอบ ๆ ตัวเขาก็ค่อย ๆ หายตัว เดรโกรู้สึกหัวใจเต้นเร็ว เขาหลับตาแล้วเปิดตาขึ้นมาที่ลานกว้างหน้าท้องพระโรง เสียงตะโกนดังรอบทิศ เวทมนตร์สาดออกจากไม้กายสิทธิ์
“ครูซิโอ”
“เฟอร์นันคูลัส”
“อินคาเซอร์รัส”
“คอนฟรินโก้”
“เอ็กซ์พัลโซ่”
เดรโกก้มลงหลบ ตัวสั่น เขาอยากหายตัวไป แต่ถ้าเขาหายไปจอมมารต้องรู้ แสงของคาถาสาดมาทางเขา เดรโกวิ่งหลบ ร่างในเสื้อคลุมสีแดงเลือดหมูของอัศวินไล่หลังเขาสองสามคน ที่จริงอัศวินอยู่เต็มไปหมด แฮร์รี่คงไปเตือนพวกเขาแล้วจริง ๆ แต่แล้วใครไปดูสุสานกษัตริย์ล่ะ เร็วเท่าใจคิดเดรโกก็ออกแรงวิ่งไปทางด้านหลัง แต่คาถาก็กระทบขาเขาเสียก่อน
“อิมเพ็นดิเมนต้า”
เดรโกกัดฟัน ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ขาตัวเอง “ไฟไนท์ อินแคนทาทัม” ก่อนจะสาดคาถาไปทางต้นทาง “สตูปิฟาย” คาถาเขาไม่โดนอัศวิน เขาเห็นเสื้อคลุมสีเลือดหมูขยับออกทัน
“โพรเทโก้” เขารีบใช้คาถาโล่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายส่งคาถามาทางเขาอีกครั้ง ตายแน่ ๆ ถ้าเขาโดนจับได้ที่นี่แม้แต่แฮร์รี่ก็ช่วยเขาไม่ได้ ไม่ได้อยู่แล้วล่ะเขาเป็นผู้เสพความตาย โล่เขาสั่น ทันใดนั้นคาถาก็มาจากอีกด้าน เดรโกก้มตัวต่ำม้วนตัวกับพื้นหนีก่อนจะสาดคาถาออกไปตามความเคยชิน
“เอ็กซ์พัลโซ่” เสียงเสาระเบิด เดรโกหน้าซีด ให้ตายสิเขาต้องเริ่มใช้คาถาสตูปิฟายเป็นคาถาแรกที่คิดแล้ว เดรโกตั้งคาถาโล่ขึ้นมาอีกครั้ง หนึ่งในอัศวินที่ไล่เขาหยุดเพราะติดพันกับการดวลกับผู้เสพความตายคนอื่น เดรโกก้มศีรษะต่ำ แล้วสะบัดไม้ขึ้นอย่างเร็ว
“สตูปิฟาย” เสียงตึก ของร่างกระทบพื้นบอกให้เขารู้ว่าคาถาเขาเข้าเป้า ชายหนุ่มกัดฟันแล้วออกวิ่งอีกครั้ง เสียเวลาไม่ได้แล้ว สุสานกษัตริย์
เขาเห็นร่างในผ้าคลุมสีเลือดหมูไล่เขามาอีกครั้ง ให้ตายสิเขาอยากจะตะโกนบอกว่าเขากำลังช่วยอยู่ ได้โปรดอย่ามาขัดแข้งขัดขาได้ไหม เขาชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ร่างที่กำลังตีคู่กับเขา
“สตูปิฟ—” แต่ก่อนที่เขาจะพูดคาถาจบ ไม้เขาก็เหมือนถูกดึงไปอีกทาง คาถาแล่นผ่านอากาศไม่โดนอัศวินเลยแม้แต่นิดเดียว เสียงหินระเบิดจากไม่ไกลตัวเขาบอกให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายก็พลาดเป้าเช่นกัน ไม่ต้องเดาเลยว่าใต้ผ้าคลุมนั่นเป็นใคร เดรโกกัดฟัน ไม่อยากเจอเป็นที่สุด
แต่เหมือนหมอนั่นมีอีกความคิด แฮร์รี่วิ่งเข้ามาหาเขาทันที อัศวินหนุ่มพุ่งเข้าใส่จนเขาทั้งคู่กลิ้งหลุน ๆ ตกลงไปในสวนริมทางเดิน เดรโกยกมือขึ้นกันตัวเองจากแรงกระแทก แต่เขาก็โดนหินจนแน่ใจว่าถลอกปอกเปิกไปหมด ในปากก็ได้รสเลือดนิด ๆ คงไปกระแทกกับอะไรเข้า
แฮร์รี่ค้อมตัวเหนือเขา มือข้างนึงรีบกดมือข้างที่ถือไม้กายสิทธิ์ของเขาไว้เหนือศีรษะ อีกข้างดึงผ้าคลุมขึ้น ไม่ยุติธรรมเลยเขาไม่เห็นหน้าอีกคนเลยสักนิด ได้แค่กลิ่นที่เขารู้ว่านี่คือแฮร์รี่เท่านั้น
“ปล่อยนะ เราต้องไปสุสานกษัตริย์” เดรโกรีบพูด “ไม้เอลเดอร์—”
“ไม่อยู่ที่นั่น” แฮร์รี่หายใจหอบ มือแตะที่ปากเขาส่วนที่แตก “เฮอร์ไมโอนี่เดาออกทันทีที่ฉันบอกว่าโวลเดอร์มอร์จะบุกวังว่าคงไปหาไม้เอลเดอร์ที่สุสานเก่า พวกเราไปถึงก่อน เปิดทุกหลุมศพ ไม่มี” แฮร์รี่เลื่อนเปิดผ้าคลุมออก แก้มเขาเป็นสีชมพู น่าจะเพราะวิ่งมาตลอดทาง
“มีแต่หน่วยของเนวิลล์ที่รอพวกเขาอยู่ที่นั่น” แฮร์รี่ยังหอบ “ตอนแรกคิดว่านายจะต้องโผล่มาที่นั่นเพราะนายบอกว่าสุสานกษัตริย์”
ส่งได้จริง ๆ ด้วย “ได้ยินใช่ไหม” เขาถามอีกครั้ง
แฮร์รี่พยักหน้า ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “แต่นายไม่อยู่” แฮร์รี่แตะที่ริมฝีปากเขาอีกครั้ง “ฉันสั่งให้ทุกคนจับเป็นผู้เสพความตาย กลัวแทบตาย”
เขาใจเต้นรัวขนาดนี้เพราะตกใจแน่ ๆ ให้ตายสิแล้วเขาติดค้างคำอธิบายกับแฮร์รี่
“ทำไมไม่บอก” แฮร์รี่ถาม คิ้วขมวด มือยังกดเขาไว้แน่นไม่ให้เขาขยับไปไหน ตรามารที่ไม่ควรจะร้อนกลับทำให้เขารู้สึกเหมือนตอนโดนเผาครั้งแรกไม่มีผิด เจ็บจนเขาอยากร้องไห้
“เรื่องอะไร” เขาถามช้า ๆ เพราะมีหลายเรื่องที่เขาไม่ได้บอกแฮร์รี่
“เรื่องตรามาร เรื่องที่นายคุยกับฉันในหัวได้ รอนบอกว่าปกติแล้วพวกเราควรจะรู้สึกถึงกันตลอดเวลาด้วยซ้ำ ถ้าทำตามพิธีโบราณของพวกเลือดบริสุทธิ์อย่างนาย”
ความแตกแล้ว จะให้บอกยังไงเล่าว่าเขาไม่กล้าเปิดให้แฮร์รี่เข้ามาในหัว
“ใช่เรื่องที่ต้องมาคุยตอนนี้ไหม นี่วังกำลังโดนบุกนะ” เดรโกทำตาขมึงใส่ เฉไฉเปลี่ยนเรื่อง “นายต้องออกไปจัดการผู้เสพความตายไม่ใช่รึไง มาคุยเจ๊าะแจ๊ะอะไรกับฉัน”
“ก็นี่ไงกำลังจัดการผู้เสพความตายอยู่คนนึง”
“ยังจะล้อเล่นอีก” ทันทีที่เขาพูดจบเสียงระเบิดก็ดังตูมตามมาจากทางหน้า เสียงฝีเท้าวิ่งไล่ เดรโกตกใจรีบพยายามสะบัดแฮร์รี่ออก แต่คนเหนือกว่ากลับไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ
“ปล่อยสิ คนอื่นเห็นไม่ได้นะ” เขารีบพูด ให้ตายสิฝีเท้าใกล้เข้ามาแล้ว
แฮร์รี่ยืนขึ้นแล้วดึงเขาขึ้นมาด้วย มือยังคงจับมือข้างที่มีไม้กายสิทธิ์เขาไว้แน่น แฮร์รี่กดมือข้างนั้นของเขาเอาไว้ข้างหลังทำให้พวกเขาแทบจะยืนหายใจรดกัน “ได้ แต่กลับไปสัญญาว่านายต้องเล่าให้ฉันฟังทุกเรื่อง” ดวงตาสีเขียวนั้นดูน่ากลัวยิ่งกว่าเดิมในแสงสลัว ๆ “แล้วห้ามวิ่งหนีจากฉันอีก” พูดจบแฮร์รี่ก็ปล่อยมือเขา ดึงผ้าคลุมเขาขึ้น ก่อนจะดึงผ้าคลุมของตัวเองขึ้นเช่นกัน แล้ววิ่งออกไปอีกทาง
เดรโกจับข้อมือที่ยังคงเหมือนโดนจับนั่นไว้อยู่ คิดในใจอย่างเดียวว่าเขาจบเห่แล้วแน่ ๆ ทุกเรื่องเหรอแฮร์รี่ นายไม่อยากรู้ทุกเรื่องจริง ๆ หรอก
----------------------------------------------------------
“ครูซิโอ” คาถากรีดแทงกระทบเข้ากับร่างเดรโก เขากรีดร้องอย่างควบคุมไม่ได้ ผิวหนังร้อนราวกับลุกเป็นไฟ เข็มร้อน ๆ นับพันเล่มทิ่มแทงเขาไม่หยุด พอสะที เดรโกกัดฟัน ภาวนาให้ความทรมานนี้หยุดเสียที และเมื่อมันหยุดขาเขาก็อ่อน ชายหนุ่มทรุดลงนั่งกับพื้น รู้สึกอยากจะอาเจียนทุกอย่างออก แต่ถ้าทำอย่างนั้น เดรโกเหลือบตามองลอร์ดโวลเดอร์มอร์ที่ตอนนี้ชี้ไม้กายสิทธิ์และทรมานผู้เสพความตายคนอื่น ไม้นั่นต้องชี้กลับมาที่เขาแน่นอน ดังนั้นที่เดรโกทำได้คือจิกนิ้วแล้วบังคับตัวเองให้ยืนตรงขึ้นให้ได้
ที่จริงเมื่อยืนขึ้นเขาก็ไม่ได้รู้สึกดีเลย เสียงกรีดร้องของคนอื่นทำให้ผิวหนังเขารู้สึกเจ็บปวดตาม มีเพียงแค่ป้าเบลล่าเท่านั้นล่ะมั้งที่ดูมีความสนุกกับภาพตรงหน้า
“ไร้ประสิทธิภาพ” ลอร์ดโวลเดอร์มอร์ตะโกน เขาเป็นชายร่างสูงในวัยสี่สิบ ผิวซีด ผมสีเข้ม ดวงตาสีเข้มที่ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความมีเมตตา “พวกแกมันไร้ค่า” โวลเดอร์มอร์ตะโกน แล้วชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่หนึ่งในผู้เสพความตายผู้โชคร้ายแล้วตะโกนคาถากรีดแทงก้อง
เรื่องคืนนี้ล้มเหลวสิ้นเชิง ลอร์ดโวลเดอร์มอร์ไม่เจอไม้เอลเดอร์ และบุกไปถึงวังก็ไม่เจอกษัตริย์อัลบัส มีเพียงอัศวินกับปราสาทว่าง ๆ รอต้อนรับพวกเขา เดรโกเหลือบตาไปมองกองของร่างที่ใส่ผ้าคลุมสีเลือดหมู หลายใบหน้าบนนั้นเละ ผิวถูกกรีดออก บางคนร่างกายบิดเบี้ยวอย่างที่ไม่ควร อัศวินที่ถูกจับได้เป็นที่ระบายอารมณ์ขุ่นมัวของลอร์ดโวลเดอร์มอร์ สะอิดสะเอียนจนเขาทนมองไม่ไหว
“ขอให้ท่านลอร์ดจงเมตตา” เสียงแตกพร่าของผู้เสพความตายที่อยู่ที่ปลายไม้ของโวลเดอร์มอร์พูดขึ้น ลูกชายคนโตของลอร์ดแครบบ์
“ทำไมพวกแกสู้กับอัศวินเลือดสีโคลนพวกนั้นได้” โวลเดอร์มอร์ฉุนเฉียว เดรโกหลับตาปี๋ เขารู้ว่าวินาทีใดวินาทีหนึ่งปลายไม้จะต้องชี้มาที่เขา “พวกมันไร้ศักดิ์”
คำพูดของเมอร์ลินสะท้อนในหัวเขาเหมือนกำลังเถียงกับโวลเดอร์มอร์
‘ไม่มีอะไรทั้งนั้นมากำหนดว่าใครไร้ค่า ใครมีค่า ทังเลือด ทั้งตระกูล ทั้งอำนาจ พวกเจ้ากำหนดเองทั้งนั้น’
เขาที่เลือดบริสุทธิ์ มีศักดิ์เป็นเอิร์ล แต่กำลังก้มหัวให้กับลอร์ดโวลเดอร์มอร์ เขาคนนี้ควรจะมีค่ามากกว่าเด็กหนุ่ม...คอลิน ครีฟวีย์...เดรโกมองหนึ่งในอัศวินที่ยังลืมตา ดวงตาคู่นั้นจ้องเขม็งมาทางเขาเหมือน...เหมือนสายตาของแม่และพ่อไม่มีผิด สายตาที่ถามว่าทำไมเขาไม่ทำอะไรสักอย่าง แล้วอย่างนี้เขาควรจะมีค่ามากกว่าคอลินที่สู้จนตัวตายหรือ
-----------------------------------------------------------------------
เขาไม่แน่ใจว่าทำไมแฮร์รี่ถึงมารอเขาอยู่ที่จุดหายตัว แต่ทันทีเท้าแตะพื้น อ้อมกอดของอีกคนก็พยุงเขาทันทีไม่ได้เขาล้ม เดรโกมองหน้าของแฮร์รี่ ริมขอบตาแดงนิด ๆ แฮร์รี่ร้องไห้มาสินะ วันนี้เขาก็เสียพี่น้องอัศวินเช่นกัน แต่ทำไมไม่โกรธเขานะ เขาเป็นหนึ่งในผู้เสพความตาย ขนาดเขายังโกรธตัวเองเลย
“ฉันให้ด๊อบบี้เตรียมน้ำอุ่นกับช๊อคโกแลตไว้แล้ว” แฮร์รี่ช้อนตัวเขาขึ้นแล้วอุ้มอย่างง่าย ๆ
“นาย—” เสียงเขาแหบจากการตะโกนตลอดหลายชั่วโมงใต้การทรมานของโวลเดอร์มอร์
“เป็นอะไรไหม”
แฮร์รี่ก้มมองเขา ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่มีอะไรรุนแรง”
“เรียกหมอมาดูนายไม่ได้ใช่ไหม” แฮร์รี่ถามต่อหลังเงียบไปอึดใจ
“อือ ไม่ได้” เขากอดคออีกคน ถ้าหมอมาดู ก็ต้องเห็นตรามาร
แฮร์รี่กัดฟันจนเขาได้ยิน “แช่น้ำนะ เดี๋ยวฉันไปขอยาจากมาดามพอมฟรีย์” มาดามพอมฟรีย์เป็นหนึ่งในหมอหลวง คนอื่นคงน่าจะยุ่งกับการดูแลคนเจ็บจากการต่อสู้
แฮร์รี่พาเขามาส่งถึงห้อง และนี่เป็นครั้งแรกที่เดรโกไม่มีแรงที่จะเถียงอีกคน ดูเหมือนคำภาวนาที่จะขอให้แฮร์รี่หลับไปเมื่อเขากลับมาจะไม่เป็นผลสินะ เดรโกคิดขณะหย่อนตัวลงในอ่างน้ำอุ่น ต้องเล่าทุกอย่างจริง ๆ หรือ แต่ในเมื่อรู้ว่าเขามีตรามารแล้ว ถ้าไม่เล่าออกไปทุกอย่างคงไม่ได้แล้วสินะ
เดรโกวักน้ำขึ้นมาล้างหน้า แฮร์รี่ต้องเกลียดเขาแน่
หมอนั่นเคยให้เหตุผลว่าเชื่อว่าเขาไม่ใช่นักฆ่า เขาไม่ฆ่าคน เดรโกยิ้มเหยียดให้ตัวเอง เขารู้ว่านั่นไม่จริง แต่ไม่มีประโยชน์แล้วที่จะซ่อนความจริง
‘สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วไม่อาจเปลี่ยนได้’ เสียงเมอร์ลินสะท้อนในหัวเขาเหมือนพ่อมดเฒ่ากำลังเยาะเย้ย
ด๊อบบี้เอาแต่มองตามเขาจนเขาต้องดื่มช๊อคโกแลตร้อนให้หมดแก้วนี้แหละ เอลฟ์ประจำบ้านถึงยอมหายตัวไป ชักจะเริ่มเหมือนแฮร์รี่ขึ้นไปทุกที วันดีคืนดีจะมาบังคับป้อนอาหารเขารึเปล่านะ
“ดีขึ้นไหม” เสียงทุ้มทักทำให้เดรโกสะดุ้ง เขาหันไปมองทางเชื่อมระหว่างห้องนอนของเขากับห้องนอนของแฮร์รี่ หนุ่มผมดำยืนอยู่ตรงนั้น ก่อนจะก้าวเข้ามาในห้องเข้าช้า ๆ ประตูปิดตาม ปิดทางหนีเขา
“ดึกแล้วนายไม่นานรึไง” เขามองไปนอกหน้าต่าง พระจันทร์ลอยต่ำจนเกือบจะลับฟ้า อีกไม่นานท้องฟ้าคงเปลี่ยนสี คิดว่าเมื่อวานเป็นวันยาวๆ แล้วดูเหมือนวันนี้จะยาวกว่าซะอีก โซฟาเขาทรุดลงตามน้ำหนักของคนที่ทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ เขา แถมยังถือวิสาสะดึงแขนเขาไปสำรวจ ก่อนจะป้ายยาเสร็จสับลงบนแผลเปิดทั้งหลาย
“เจ็บตรงไหนอีก”
ใจดีอีกแล้ว และเขาก็ยังปล่อยให้แฮร์รี่ทำตัวใจดีกับเขา แค่ไม่อยากรู้สึกว่าเขาอยู่คนเดียว แค่อีกนิดเดียวก็ยังดี
แฮร์รี่ยื่นขี้ผึ้งยาให้เขา ชี้ที่ปาก “ป้ายเองได้ไหม”
เดรโกพยักหน้า แตะขี้ผึ้งแล้ววนบนแผล ปากที่ชาหายเจ็บทันที แต่ส่วนที่เจ็บที่สุดของเขาขี้ผึ้งดันทาไม่ได้นี่สิ
“ครูซิโอเหรอ” แฮร์รี่ขยับตัวเข้ามาใกล้เขา ไหล่ชนไหล่เขา อุ่น
“คาถาโปรดของเขาสำหรับผู้ติดตาม” เดรโกเหยียดยิ้ม ครูซิโอสำหรับผู้เสพความตาย อะวาดา คาเดฟราสำหรับศัตรู
แฮร์รี่เงียบไปสักครู่ อึดอัดชะมัด
“นายมีตรามารตั้งแต่เมื่อไหร่”
เดรโกหลับตา ถึงเวลาแล้วสินะ
“หกเดือนที่แล้ว”
“ตอนที่พ่อกับแม่นาย— ทำไม—” แฮร์รี่ขมวดคิ้วมองหน้าเขา
“ฉันไม่ได้เลือกจะมีตรามารถ้านายอยากรู้” เดรโกยกเข่าขึ้นมากอด มองเท้าตัวเอง ไม่อยากสบตาอีกคนตอนที่รู้ความจริงทั้งหมด
เดรโกสูดหายใจลึก
“พ่อฉันเป็นคนปลุกให้เขามีชีวิตอีกครั้ง พ่ออยากเห็นกษัตริย์อัลบัสลงจากบัลลังก์ พ่อเชื่อว่ากษัตริย์กำลังจะหาทางยกเลิกกฎของเพฟเวอร์เรลล์และยกเลิกบรรดาศักดิ์ มอบอำนาจให้แก่ทุกคนแทนที่จะเป็นแค่บางคน แต่เพราะพ่อทำช้าไปยี่สิบปีจึงโดนลงโทษ ไม่ใช่แค่ครูซิโออย่างทั่วไปแต่พ่อโดนขังแล้วโดนคาถาสะกดใจ กลายเป็นหุ่นเชิดไม่มีชีวิตให้เขา พ่อถูกล่ามโซ่เดินตามเขาเหมือนหมา เขาเอาเงินและทุกอย่างที่มีของเรา มีอย่างเดียวที่เขาเอาไปไม่ได้ถือความเป็นทายาทมัลฟอย กฎของเพฟเวอร์เรลล์บอกว่ามันต้องถ่ายทอดทางสายเลือด ยกเว้นไม่มีผู้สืบทอดทางสายเลือดและทำพินัยกรรมด้วยความตั้งใจของตัวเองว่าจะยกให้ใครนอกตระกูล เหมือนที่ดยุ๊คยกสมบัติแบล็คให้นาย” เขาเผลอเงยหน้าสบตาอีกคน แฮร์รี่มองเขานิ่งจนเขาต้องหันหน้ากลับก้มหน้าอีกครั้ง
“เขาอยากได้ตระกูลมัลฟอย ไม่ใช่แค่เงินแต่เป็นอำนาจที่ได้จากการควบคุมคนที่อยู่ใต้ดินแดน เขาเคยเป็นลูกเลี้ยงของกษัตริย์อัลบัสนายรู้ใช่ไหม แต่เขาไม่มีศักดิ์เขาเลยอยากได้สิ่งนั้น เขาจับแบล็คไม่ได้ แต่มัลฟอยเป็นอันดับสองตระกูลที่ร่ำรวยที่สุด”
“นายขวางทางเขาอยู่” แฮร์รี่พูดเบาๆ
เดรโกพยักหน้า “ใช่ และเขาไม่สามารถบังคับใช้คาถาสะกดใจให้พ่อมอบสมบัติทุกอย่างให้ได้ เวทมนตร์จะรับรู้ว่ามีการบิดพริ้ว แต่มันก็ไม่ได้หยุดเขา แม่—”
“แม่รู้แผนของเขา” เดรโกฝืนพูดต่อ รู้สึกร้อนผ่าวไปที่ขอบตา เขาจะไม่ร้องไห้
“แม่จะต้องหาทางหยุดเขาให้ได้ แม่เชื่อว่าถ้าหากเราขโมยหินชุบวิญญาณมาได้เขาจะหมดพลัง แต่เราก็ทำไม่สำเร็จ” เดรโกยกมือขึ้นกดหัวตา “เขารู้ตัว แต่เขาไม่รู้ว่าฉันร่วมมือกับแม่” เดรโกหลับตา ภาพทุกอย่างยังคงชัดเจนราวกับมันเพิ่งเกิดขึ้น เขาวิ่งไปตามทางเดินแคบ ๆ จนถึงห้องตัวเอง รีบซ่อนไม้กายสิทธิ์แล้วคว้าไม้ของตัวเองมากอด ก่อนจะโดนเบลลาทริกซ์ลากออกมาจากห้องของเขามาจนถึงห้องทานข้าวที่แม่กำลังกรีดร้องอยู่กลางอากาศ
“แกมันไร้ค่า แค่ให้เฝ้าสมบัติของข้ายังทำไม่ได้ ดีที่แหวนข้าไม่ถูกขโมย”
“ฉันพยายามช่วยแม่ บอกให้เขาลงโทษฉันแทน แต่ฉันไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่านั้น” เขาจำความรู้สึกขณะมือตะกุยพยายามข้อเท้าของแม่ หน้าผากหมอบกราบขอให้โวลเดอร์มอร์ทำเขาแทน รอยยิ้มชั่วร้ายที่มองเขา เขาน่าจะรู้ว่าคาถากรีดแทงไม่ใช่สิ่งเดียวที่โวลเดอร์มอร์ทำเป็น “แล้วเขาก็ทำ” เดรโกกลืนน้ำลาย “เขาใช้คาถาสะกดใจกับฉัน บังคับให้ฉันใช้คาถาพิฆาตกับแม่”
“ฉันฆ่าเธอด้วยไม้กายสิทธิ์ของฉันเอง”
เสียงอุทานเบา ๆ จากข้างตัวเขา แต่ตอนนี้เดรโกไม่เห็นอะไรนอกจากภาพคืนนั้น มือเขาขณะยกไม้กายสิทธิ์ขึ้น เขาบอกตัวเองว่าไม่ซ้ำ ๆ แต่แล้วเขาก็ชี้ไปที่เธอแล้วพูดคาถานั่นด้วยเสียงสะอื้น ร่างของแม่ร่วงลงกับพื้น เดรโกพยายามตะเกียกตะกายไปหาเธอ ความตายของเธอทำให้พ่อหลุดพ้นจากคาถาสะกดใจเป็นครั้งแรกหลังจากที่โวลเดอร์มอร์ฟื้นขึ้นมา ลูเซียสพยายามสวนกลับคนที่เขาเชื่อว่าฆ่าภรรยา แต่เขาก็ทำไม่สำเร็จ เสียงเบลลาทริกซ์หัวเราะข้างหูเขา
“พ่อพยายามฆ่าเขา แต่ก็ทำไม่ได้ เขาจัดการพ่อในพริบตาเดียว แล้วเขาก็รู้ตัวว่าตอนนี้อำนาจทุกอย่างของมัลฟอยอยู่ที่ฉันแล้ว เขาฆ่าฉันไม่ได้ เขาบังคับเสกตรามารใส่ฉัน” เดรโกยังได้กลิ่นเนื้อไหม้ เสียงกรีดร้องของเขาขณะคาถาดำมืดไหลเวียนไปทั่วร่างกาย เงาดำที่ติดตามเขาตลอดไป
“ฉันอ่อนแอและไร้ค่า แล้วฉันก็ไม่มีวันหนีเขาได้จนกว่าเขาจะตาย” เดรโกกะพริบตาถี่ ๆ ไล่น้ำตา ปากเขามีรสเลือดอีกแล้ว
“ตราบใดที่เป้าหมายของนายคือฆ่าเขา ฉันจะช่วยนายทุกอย่าง” เดรโกจ้องพื้นนิ่ง เขาอาจจะอ่อนแอและไร้ค่า แต่แฮร์รี่ไม่ใช่ แฮร์รี่จะต้องเอาชนะผู้ชายคนนั้นได้
“เดรโก” เสียงแฮร์รี่พูดเบา ๆ แขนอุ่นดึงเขาเข้าไปกอด เขาเงยหน้ามองคนพูด น้ำตาของแฮร์รี่ไหล
“นายไม่ได้อ่อนแอและไร้ค่านะ และนายไม่ได้ฆ่าเธอ”
เดรโกเม้มปาก รู้ว่าความจริงไม่ใช่อย่างนั้นเลย ถ้าหากเขาเข้มแข็งกว่านี้ เขาคงต้านคาถาสะกดใจได้ แล้วถ้าหากใจจริงเขาไม่ได้อยากฆ่าแม่จริง ๆ เขาคงไม่มีวันที่จะเอ่ยคำนั้นออกไปได้ บางทีเขาอาจจะเกลียดเธอที่ร่วมมือกับพ่อฟื้นคืนชีพผู้ชายที่น่ารังเกียจคนนั้น
ความจริงก็คือเขาเป็นฆาตกร
เดรโกซบไหล่แฮร์รี่ ยังเชื่อใจฉันอีกรึเปล่านะ หลังจากที่นายหมดความสงสารฉันแล้ว
------------------------------------------------------------------------------
Note: เรื่องที่ไม่ได้เขียนลงไปแต่เป็นรายละเอียดที่คิดไว้ในหัว
- ที่เฮอร์ไมโอนี่มาช่วยแฮร์รี่หาข้อมูลเรื่องแต่งงานแทนรอนที่เป็นเลือดบริสุทธิ์เพราะรอนไม่เห็นด้วยกับแผนของคุณเพื่อน แต่ก็เป็นรอนที่รู้เรื่องพิธีมากกว่าเลยเล่าให้แฮร์รี่ฟังได้ตอนที่แฮร์รี่ตกใจว่าทำไมได้ยินเสียงเดรโกในหัวว่ามันควรจะเป็นเช่นนี้แหละ รอนกับเฮอร์ไมโอนี่แต่งงานกันด้วยพิธีกรรมธรรมดา เพราะเฮอร์ไมโอนี่เป็นสาวที่ไม่อยากใช้เวทมนตร์ผูกพันคนรักเอาไว้ แต่ลอร์ดและเลดี้วีสลีย์ก็แต่งงานโดยพิธีทางเวทมนตร์เหมือนกันค่ะ
- ลูเซียสหลุดจากคาถาสะกดใจเพราะเวทมนตร์แต่งงานที่อยู่ดี ๆ ถูกสะบั้นลงเพราะนาร์ซิสซาร์ตายค่ะ
- เดรโกถูกทิ้งให้อยู่กับศพของนาร์ซิสซาร์และลูเซียสลำพัง แล้วก็เป็นพวกเอลฟ์ประจำบ้านที่ช่วยจัดการฝังทำให้เดรโกเริ่มมาญาติดีกับพวกเอลฟ์ค่ะ
- โวลเดอร์มอร์ใช้ไม้กายสิทธิ์ลูเซียสอยู่
- โวลเดอร์มอร์เป็นเด็กกำพร้าที่กษัตริย์อัลบัสถูกชะตา แต่เลี้ยงไปเลี้ยงมาอยากชิงบัลลังก์ซะงั้นเพราะทั้งอิจฉาและไม่เข้าใจว่าทำไมกษัตริย์อัลบัสถึงไม่เด็ดขาดกว่านี้ ถ้าตัวเองเป็นกษัตริย์ต้องดีกว่านี้แน่นอน
- พวกอัศวินตายไปไม่น้อยเพราะผู้เสพความตายใช้คาถาต้องห้าม แต่เนวิลล์ที่รักยังรอดนะคะ
ความคิดเห็น