Dear Series - HP/DM

ลำดับตอนที่ #13 : จดหมายฉบับที่ 7 - Draco

  30 เมษายน 1999

                เรียนศาสตราจารย์

                ขอโทษนะครับที่ผมหายไปนานขนาดนี้ ผมแทบจะไม่มีเวลาว่างเลย วันๆนึงเวลาของผมหมดไปกับการเรียนหรือไม่ก็ตอบโต้กับเกรนเจอร์เกี่ยวกับโครงการ เธอเพิ่งส่งร่างกฎหมายแก้ไขที่เธอวางแผนจะส่งให้ศาลสูงมาให้ผมดู เธอใช้เวลาแค่สองเดือนกว่าๆแต่เธอก็สามารถมีกฎหมายร่างแรกได้แล้ว ผมประทับใจเธอชะมัด

                แล้วการร่วมมือกับเกรนเจอร์ก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด เธอต้องการความเห็นว่าเราควรปรับปรุงอะไรบ้างสำหรับพ่อมดฝ่ายมืดที่เป็นผู้เยาว์ มีอะไรที่กระทรวงเวทมนตร์ทำได้ที่จะดึงพวกเขากลับมา แทนที่จะผลักไสกลับไปในมุมมืดแล้วบ่มเพาะพลังชั่วร้ายขึ้นมาอีก เธออยากจะเข้าใจเหตุผลของพวกเรา

                ผมเคยคิดว่าคงเกลียดที่จะต้องพูดเรื่องสงคราม และทำไมผมถึงเลือกจะทำแบบนั้น แต่เมื่อผมได้เล่าเรื่องทั้งหมดมันกลับทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด บางทีมันอาจจะเป็นเพราะจดหมาย แทนที่จะต้องมองหน้าเธอตอนผมเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง ผมมองกระดาษแล้วบรรยายทุกอย่างออกมาแทน ผมไม่ต้องเห็นว่าทำหน้ายังไงตอนผมบอกว่าผมเลือกตระกูลของเราก่อน และบอกว่าผมถูกสอนมายังไงเกี่ยวกับพ่อมดและแม่มดที่เกิดจากมักเกิ้ล ตระกูลสายเลือดบริสุทธิ์เกือบทั้งหมดสอนลูกหลานว่าพวกมักเกิ้ลเลวร้ายทั้งนั้น ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันผิด สายเลือดไม่ได้ตัดสินคน หากแต่ตอนนั้นสำหรับพวกเราแล้วเราไม่มีวันคิดว่าพ่อแม่ของพวกเราโกหกไปได้

                ไม่ว่าอย่างไรนั้นก็ไม่ได้ทำให้สิ่งที่พวกเราทำระหว่างสงครามผิดน้อยลงเลย

                จนถึงทุกวันนี้ ผมก็ยังฝันถึงมันอยู่ เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างสงคราม ร่างของผู้วิเศษที่กล้าต่อต้านเจ้าแห่งศาสตร์มืด สายตาของพวกนักโทษที่วิงวอนขอให้ผมปล่อยพวกเขาไป คืนที่ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ตาย ศาสตราจารย์ครับคุณรู้ไหมว่าเมื่อไหร่ฝันร้ายพวกนั้นจะหายไปสักที คุณเคยทำเรื่องเลวร้ายที่แม้คุณอยากจะลืมแค่ไหนแต่มันไม่มีวันหายไปไหมครับ

                อ้ออีกเรื่องนึง แพนซี่ พาร์กินสันเขียนจดหมายมาหาผม มันประหลาดชะมัด ผมคิดว่าเธอโกรธผมซะอีกที่ผมเล่นตัดช่องน้อยแต่พอตัวหนีมาแบบนี้ พวกเราไม่ได้คุยกับเลยตั้งแต่เรียนจบ ผมเอาแต่เศร้ากับชะตากรรมของตัวเองแล้วก็โกรธทุกสิ่งจนไม่สนใจแพนซี่ ผมลืมคิดไปเลยว่าแพนซี่ก็ได้ผลกระทบด้วย ตระกูลของเธอเป็นผู้สนับสนุนเจ้าแห่งศาสตร์มืดอย่างชัดเจน รวมทั้งเธอด้วย เรื่องที่เธอคิดจะส่งตัวพอตเตอร์ออกไปให้จอมมารในการศึกที่ฮอกวอตส์ทำให้มีแต่คนเกลียดเธอ เธอแทบจะออกไปเดินข้างนอกบ้านโดยไม่โดนคาถาสาปไม่ได้ และไม่มี...ไม่มีเจ้าหน้าที่กระทรวงเวทมนตร์คนไหนเลยคิดจะปกป้องเธอ

                เรื่องของเรื่องก็คือ แพนซี่ไม่ได้โกรธผม เกรนเจอร์ติดต่อเธอเรื่องเกี่ยวกับร่างกฎหมายใหม่ เธอถามเกี่ยวกับผลกระทบที่เกิดขึ้นกับแพนซี่ ถึงขั้นนี้เกรนเจอร์คงพยายามรวบรวมข้อมูลให้ได้มากที่สุด เธอดูมีความหวังขึ้นมาก คุณคงไม่รู้แต่แพนซี่อยากจะเป็นดีไซน์เนอร์ เธอห่วยแตกด้านเวทมนตร์ทุกอย่าง แต่คุณต้องเห็นภาพวาดของเธอในม้วนกระดาษ มันเยี่ยมมากเลยล่ะ หากร่างกฎหมายของเกรนเจอร์ผ่าน แพนซี่จะเดินทางออกนอกประเทศได้ เธอทำพอร์ตโฟลิโอเตรียมยื่นกับโรงเรียนที่ฝรั่งเศสเอาไว้แล้ว ‘ที่นั้นไม่มีใครสนใจว่าฉันอยู่ฝ่ายไหนหรอกนะเดรโก แค่ขอให้ฉันวาดรูปเป็น’ เธอเขียนมาอย่างนั้น

                เรื่องของเธอทำให้ผมแน่ใจว่าผมกำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง และมันประหลาดสิ้นดีเพราะถ้าคุณบอกผมตอนอายุสิบหกว่าในอนาคตผมจะร่วมมือกับเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ร่างกฎหมายเพื่อช่วยเพื่อนสลิธีริน ผมคงบอกว่าคุณบ้าไปแล้วเพราะหนึ่งผมไม่มีวันร่วมมือทำอะไรกับเกรนเจอร์เด็ดขาด และสองมีหรือคนอย่างยายนั้นจะแคร์อะไรกับสลิธีริน ผมตอนนั้นนี้มันโง่จริงๆเลย คุณคิดอย่างนั้นไหมครับศาสตราจารย์ 

                หลังจากวันนี้ผมคงต้องใช้เวลาที่มีทั้งหมดเตรียมตัวสำหรับสอบปลายภาค คราวนี้ผมไม่ได้เครียดเท่าไหร่ เพราะผมเตรียมตัวมาตลอดปี ราเชลแซวผมตลอดว่าอีกนิดเดียวผมก็จะแต่งงานกับหนังสือได้แล้ว โธ่ ก็ผมไม่อยากซ้ำชั้นนี้ แล้วการจะเลือกสายวิชาการรักษาและบำบัดน่ะแข่งขันกันสูงจะตาย คะแนนที่จะเข้าสายนี้ได้สูงเป็นอันดับสองต่อจากสายวิจัยเลยล่ะครับ (แล้วคนที่ว่าผมบ้าเรียนอย่างยายราเชลน่ะหมายตาสายวิจัยเอาไว้ ตกลงใครบ้ากว่านี้เนี้ย!) อวยพรให้ผมด้วยนะครับ

                ด้วยความเคารพ

                เดรโก มัลฟอย