Dear Series - HP/DM

ลำดับตอนที่ #12 : จดหมายฉบับที่ 6 - Harry

แฮร์รี่เกลียดวันวาเลนไทน์ วันนี้เป็นเหมือนวันที่ทุกคนคิดว่าจะสามารถทำอะไรบ้าๆบอๆในนามของความรักได้

“ความบ้าคลั่งน่ะสิ” แฮร์รี่บ่นอย่างหงุดหงิดขณะที่มองดูนกฮูกอีกตัวหย่อนจดหมายรักเพิ่มบนกองจดหมายที่วางอยู่ข้างตัวเขา เขาได้รับจดหมายพวกนี้ทั้งวัน เขาคงไม่หงุดหงิดขนาดนี้หากมันเป็นแค่จดหมายรักธรรมดาๆ แต่นี้เขาเจอทั้งชุดชั้นใน ยาเสน่ห์ แล้วก็คาถาให้รักให้หลง มันควรจะผิดกฎหมายเสียให้หมด 

“นี้คือจดหมายที่ฝ่าด่านเวทมนตร์ของสำนักงานมือปราบมารเข้ามาได้เหรอ” เนวิลล์มองกองจดหมายที่อยู่บนโต๊ะแฮร์รี่อย่างทึ่งๆ สำนักงานมีการตั้งด่านเวทมนตร์คอยสกัดนกฮูกจดหมายแต่แม่มด (และพ่อมด) เหล่านั้นก็ยังหาทางฝ่าด่านส่งจดหมายมาจนถึงเขาได้ เชื่อเลย!

“ฉันว่าเราน่าจะจ้างพวกนี้ซักคนมาทำงานนะ ต้องเก่งขนาดไหนเนี้ยถึงฝ่าด่านเข้ามาได้ถึงเนี้ย” เนวิลล์พูดต่อ แต่เมื่อเห็นสายตาอาฆาตของแฮร์รี่เพื่อนร่วมชั้นของเขาก็ปิดปากลงทันที

วันนี้พวกเขาต้องเรียนเกี่ยวกับกฎหมายควบคุมสัตว์วิเศษ มันอาจจะไม่ใช่งานของมือปราบมารโดยตรง แต่บางครั้งเขาอาจจะต้องเข้าไปเกี่ยวข้อง โดยเฉพาะสัตว์วิเศษอันตรายที่ผู้วิเศษฝ่ายมืดชอบใช้ แต่ตลอดการบรรยาย เจ้าหน้าที่โฮโลวิซก็โดนขัดจังหวะด้วยเสียงนกฮูกที่บินเข้ามาส่งจดหมายให้แฮร์รี่เป็นระยะ ส่วนผู้รับจดหมายนั้นอยากจะหายไปจากตรงนั้นซะทีเดียว

“ผมชักจะไม่แน่ใจซะแล้วสิว่าระหว่างคุณพอตเตอร์กับวีล่า ใครจะมีแรงดึงดูดมากกว่ากัน” เจ้าหน้าที่อาวุโสแซวแฮร์รี่ พร้อมกับเสียงหัวเราะลั่นจากเพื่อนร่วมชั้นทุกคน

...ใช่ เขาก็ชักอยากรู้เหมือนกันว่าทำไมไอ้สี่ตาหน้าบากแถมไร้ความโรแมนติกสุดๆอย่างเขาถึงได้มีคนอยากได้เป็นแฟนเยอะขนาดนี้!!! ถ้าเขาไม่ใช่แฮร์รี่ พอตเตอร์จะยังมีคนมามองเขาอยู่ไหมเนี้ย

ตลอดทั้งสัปดาห์นั้นแฮร์รี่ต้องเจอกับคำแซวของทุกคนที่เรียกเขาว่า วีล่าแฮร์รี่ ให้ตายสิข่าวลือในกระทรวงเวทมนตร์นี้มันแพร่ไปเร็วซะเหลือเกิน แถมเขายังได้จดหมายกัมปนาทอีกหลายฉบับจากพ่อมดแม่มดที่เขาไม่ยอมรับรักจนเด็กหนุ่มต้องร่ายคาถากันอย่างแน่นหนา แต่อารมณ์ขุ่นมัวที่มีมาทั้งอาทิตย์ก็มลายหายไปทันทีเมื่อเขาเห็นนกฮูกสีดำที่คุ้นเคยพร้อมกับม้วนกระดาษในอุ้งเท้า

หัวใจเขาเต้นเร็วขณะที่มือเปิดจดหมายนั้น อยากรู้ว่าคราวนี้เดรโกจะเล่าอะไรให้เขาฟังอีก และเมื่ออ่านจบแฮร์รี่ก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่

เขาเริ่มจะเข้าใจเดรโกขึ้นมามากขึ้นทีละนิดแล้ว หมอนั้นถูกหล่อหลอมด้วยคนอย่างลูเซียส มัลฟอยที่มองว่าสิ่งสำคัญที่สุดคือตระกูลและสายเลือด เดรโกเติบโตโดยคาดหวังว่าเขาจะต้องเดินตามบิดาของตนโดยไม่ผิดเพี้ยน แต่เมื่อไม่ได้ดังหวังความรู้สึกผิดก็ประดังประเดจนทำให้ทายาทของตระกูลมัลฟอยเป็นคนที่รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า

เดรโกไม่คิดว่าจะมีใครที่รักเขาได้ ...ทั้งๆที่นายตลก ฉลาด แล้วก็ซื่อสัตย์กับเพื่อนที่นายรักขนาดนี้น่ะเหรอ แฮร์รี่ถามตัวเอง แต่เมื่อลองคิดดูหากเขาไม่ได้รู้จักกับเดรโกผ่านทางจดหมาย เขาก็คงเหมือนคนที่เหลือทั้งโลกที่มองว่าเดรโกเป็นแค่ร่างโคลนของลูเซียส มัลฟอย

...ทั้งๆที่นายก็คือนาย...ไม่ใช่พ่อของนาย แฮร์รี่กลืนน้ำลาย เขาเข้าใจดีเลยความรู้สึกเกลียดโลกและเกลียดคนที่ตัดสินเขาจากพ่อแม่ของเขา

เพราะ...เขาใช้เวลาเกือบเจ็ดปีเกลียดศาสตราจารย์สเนป จนเมื่อสายเกินไปนั้นแหละเขาถึงให้อภัยอาจารย์ได้

###

เขาพยายามเขียนจดหมายตอบกลับ แต่ปัญหาคือเขาไม่ใช่ลูเซียส มัลฟอย หรือมัลฟอยคนไหนๆ ที่สามารถจะบอกเดรโกได้ว่าเขาไม่จำเป็นต้องทำตัวตามที่คนในตระกูลมัลฟอยคาดหวัง เขาไม่จำเป็นต้องมีตำแหน่งสูงๆในกระทรวงเวทมนตร์หากนั้นไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากทำ และเขาไม่จำเป็นต้องมีลูกด้วยเหตุผลเพื่อดำรงตระกูลมัลฟอยเอาไว้

เดรโกควรจะสามารถเลือกเส้นทางชีวิตของตัวเองได้ โดยไม่ใช่เป็นเพียงหุ่นเชิดที่ทำตามความคาดหวังของวงศ์ตระกูล แต่คำพูดของเขาไม่มีวันที่จะเปลี่ยนความคิดที่ฝังหัวเดรโกมาได้ตลอดชีวิต

แฮร์รี่รู้สึกสงสารร่างบางขึ้นมาครามครัน เขามีคำพยากรณ์ที่ต้องทำตามก็จริง แต่มันก็ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต หากสำหรับเดรโกหน้าที่ที่เขาพึงกระทำในฐานะทายาทของมัลฟอยนั้นช่างมากมายและเขาต้องทำมันไปตลอดชีวิต

“นายซวยกว่าฉันเยอะเลยนะมัลฟอย” แฮร์รี่ถอนหายใจ แล้วจรดปากกาเริ่มเขียน แม้รู้ว่าจะเปลี่ยนใจเดรโกไม่ได้ แต่เขาต้องพูดอะไรสักอย่างออกไป เขาต้องบอกให้เดรโกรับรู้ว่าหน้าที่ในฐานะมัลฟอยไม่ได้มาก่อนทุกอย่างและที่สำคัญเขาอยากเห็นเดรโกมีความสุข ก่อนจะต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อนกฮูกที่ไม่คุ้นเคยสองตัวบินมาหย่อนจดหมายบนโต๊ะเขียนหนังสือของเขา

ตราประทับของเฮอร์ลิชทั้งสองฉบับ พร้อมลายมือสวยเป็นระเบียบที่เขาคุ้นตา

จดหมายจากเดรโก แต่ทำไมเร็วเหลือเกิน ปกติเดรโกไม่ส่งจดหมายติดๆกันแบบนี้มาให้เขา หรือมีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า ยิ่งคิดยิ่งร้อนใจ เขารีบฉีกจดหมายออกอ่าน ก่อนจะกำกระดาษแน่น แล้วก้าวยาวๆไปที่เครือข่ายฟลู

...เขากับเฮอร์ไมโอนี่มีเรื่องต้องคุยกันซะแล้ว

###

“ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ก้าวออกมาจากเตาผิงในแฟลตกลางอีสต์ลอนดอนของเพื่อนสนิท เขาไม่สนใจว่าจะดึกดื่นแค่ไหน เขาต้องพูดกับเฮอร์ไมโอนี่ให้ได้ ร่างสูงเดินไปที่ห้องสมุด เขาค่อนข้างแน่ใจว่าหญิงสาวคงกำลังอ่านหนังสืออยู่เหมือนทุกคืนก่อนนอน

“ทำไมนายไม่ส่งนกฮูกหรือฟลูบอกฉันก่อนว่านายจะมา” หญิงสาวรีบกระชับเสื้อคลุมทันทีที่เห็นแฮร์รี่ คิ้วหนาขมวดมุ่นอย่างรำคาญ เธอนั่งอยู่บนโต๊ะข้างๆมีหนังสือหนาฝุ่นจับพร้อมม้วนกระดาษวางอยู่หลายเล่ม

“เดรโก มัลฟอย” ชายหนุ่มพูดแค่นั้นพร้อมกับมองหญิงสาวอย่างคาดคั้น แต่หล่อนก็ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากแค่เลิกคิ้วขึ้นนิดๆ เหมือนกับจะเร่งให้เขาพูดต่อ

“เธอติดต่อเขาทำไม”

ตาสีน้ำตาลหรี่ลงอย่างครุ่นคิด ก่อนที่หญิงสาวจะพูดออกมาช้าๆ

“อย่างที่หนึ่งนายรู้ได้ยังไง อย่างที่สองแล้วมันจะทำไม”

“ไม่ต้องถามหรอกว่าฉันรู้ได้ยังไง เอาเป็นว่าฉันรู้ก็แล้วกัน แล้วที่ฉันมาหาเพราะฉันอยากรู้ว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่ เธอตั้งใจจะดึงเขาเข้ามาเกี่ยวกับร่างกฎหมายลดโทษที่เธอทำอยู่ใช่ไหม”

“ใช่ นายก็รู้ว่าฉันตั้งใจจะยื่นร่างกฎหมายใหม่เกี่ยวกับโครงการควบคุมความประพฤติสำหรับเยาวชน ตอนนี้สิ่งที่เรามีมันแตกหักแล้วก็ไม่ได้ช่วยเหลือเด็กที่ได้รับโทษเลย ฉันต้องได้รับความช่วยเหลือจากมัลฟอย”

“ทำไม! เธอดึงเขากลับเข้ามาในเรื่องนี้ทำไม ฉันอุตส่าห์ทำทุกอย่างเพื่อให้ชื่อของหมอนั้นหลุดจากการเฝ้าระวังโดยพวกศาลสูง เธอคิดบ้างไหมว่าเธอทำแบบนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเขา” แฮร์รี่ขึ้นเสียงใส่หญิงสาว

แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่ได้ยอมแพ้เขาง่ายๆ ร่างโปร่งยืนขึ้น ตาสีน้ำตาลเป็นประกายวาวโรจน์

“เพราะนี้มันไม่ใช่แค่เดรโก มัลฟอย นายเข้าใจไหมแฮร์รี่ ใช่นายช่วยเดรโกได้ แต่นายช่วยคนอีกเป็นร้อยที่อยู่ในโครงการนี้หรือกำลังจะต้องถูกบังคับให้เข้าโครงการนี้ไม่ได้ นายคิดบ้างไหมพวกเขาจะต้องมีชีวิตอยู่ยังไง พวกเขาต้องถูกละเมิดสิทธิขั้นพื้นฐานทุกอย่าง ถูกทำเหมือนเป็นอาชญากรร้ายแรง ทั้งๆที่พวกเขาเป็นแค่เด็ก!”

“สิ่งที่ฉันต้องการทำคือฉันต้องการคนอย่างเขา คนที่ทำความผิดแล้วกลับตัวได้ คนที่เปลี่ยนชีวิตได้ คนที่เข้าใจว่าทำไมสายเลือดบริสุทธิ์ถึงยังจงเกลียดจงชังพวกมักเกิลนักแม้จะหลังสงครามแล้วก็ตาม”

“ไม่!!! เธอไปหาคนอื่นมาร่วมเสนอไอ้ร่างกฎหมายบ้าๆนี้ แต่ไม่ใช่เขา เธอคิดบ้าอะไรอยู่ เธอคิดว่าชื่อของฉันจะช่วยเขาได้ตลอดไปรึไง ถ้าเขากล้าที่จะหือกับศาลสูงคิดว่าพวกนั้นจะไม่ยกเลิกสิทธิที่ให้เขารึไง คิดว่าเขาจะไม่ถูกเรียกตัวกลับมาให้ออกนอกประเทศเหมือนเดิมไม่ได้อีกรึไง”

“คิดสิเฮอร์ไมโอนี่ ชีวิตเขากำลังจะได้เริ่มต้นใหม่ ทำไมเธอต้องทำแบบนี้”

“เขารู้ความเสี่ยงดี” หญิงสาวตะโกนกลับ เธอสูดหายใจลึกแล้วพูดต่อ

“ฉันอธิบายทุกอย่างให้เขาฟังว่าร่างกฎหมายใหม่โอกาสน้อยแค่ไหน แล้วถ้าพวกศาลสูงวิเซ็นการ์ม๊อตอยากจะดึงตัวเขากลับมาก็ทำได้ง่ายๆ ฉันบอกเขาว่าเขาไม่จำเป็นต้องทำ แต่ถ้าเขาให้ข้อมูลฉัน ฉันต้องเปิดเผยแหล่งที่มาของข้อมูลในการยื่นขอผ่านร่างกฎหมาย นี้ไม่ใช่สิทธิของนายที่จะเลือกแฮร์รี่”

คำพูดสุดท้ายของหล่อนทำให้ชายหนุ่มโกรธเสียจนเขาต้องกำมือแน่น ไม่ใช่สิทธิของเขา ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ ในเมื่อคนที่ปกป้องเดรโกคือเขา แล้วหล่อนจะรู้อะไร หล่อนไม่ได้เข้าใจสักหน่อยว่าเดรโกต้องเสียอะไรขนาดไหนหากเขาต้องถูกดึงตัวกลับมา ทั้งๆที่เขาเริ่มจะดีขึ้นแล้วแท้ๆ

“เธอรู้ว่าเขาต้องเลือกที่จะช่วยเธอ”

คราวนี้เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างสงสัย

“ฉันไม่รู้หรอกแฮร์รี่ นี้เรากำลังพูดถึงเดรโก มัลฟอย คนที่เธอคิดว่าขี้ขลาดมาตลอดเจ็ดปีนะ ที่จริงฉันประหลาดใจด้วยซ้ำที่เขาตกลงช่วยฉัน”

ชายหนุ่มกัดฟันแล้วหลับตา...ใช่...หล่อนไม่มีทางรู้ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้เป็นคนที่เขียนจดหมายติดต่อกับเดรโก มัลฟอยมาตลอดเกือบปี ไม่ใช่คนที่รู้จักเดรโกคนที่ทั้งตลก ทั้งอ่อนไหว แล้วก็รักเพื่อนพ้อง หล่อนไม่ได้รู้ว่าเดรโกเกลียดสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาขนาดไหน และเขารู้สึกผิดเพียงใด แต่เขารู้...เขารู้ว่าความรู้สึกผิดจะทำให้เดรโกเลือกที่จะช่วยหญิงสาว เขาจะเลือกทำอะไรที่ปล่อยให้ตัวเองเสี่ยงดีกว่าให้ความรู้สึกผิดกัดใจเขาต่อไป

“หวังว่ากฎหมายนี้จะผ่านนะเฮอร์ไมโอนี่ เพราะถ้ามันล้มเหลว...” แฮร์รี่หยุดแค่นั้น เพราะเขารู้ว่ามันหมายความว่ายังไง

หญิงสาวพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“แล้วสัญญากับฉันเรื่องนึง ฉัน...ฉันอยากรู้ว่าเธอคุยอะไรกับเขาบ้าง อย่าติดต่อเขาโดยไม่บอกฉัน” แฮร์รี่พูดต่อช้าๆ

“แฮร์รี่ฟังนะถ้าเธอกลัวว่าฉันจะบอกเดรโกว่าเธอเป็นผู้รับรองเขากับกระทรวงเวทมนตร์—“

“ไม่ใช่เรื่องนั้น” ชายหนุ่มพูดขัด เรื่องนั้นไม่ได้อยู่ในความคิดเขาเลย เพียงแต่สิ่งที่เขากลัวก็คือเฮอร์ไมโอนี่จะพูดอะไรที่ทำร้ายความรู้สึกของเดรโก แล้วคนที่ต้องพยายามต่อหัวใจเปราะของหมอนั้นให้สมประกอบอีกเขาก็คือเขา และเขาไม่แน่ใจว่าหัวใจของเขาจะเข้มแข็งพอที่จะเห็นเดรโก มัลฟอยต้องแตกหักอีกครั้งต่อหน้าเขาได้

“สัญญาสิ” เขาเร่งเธออีกครั้ง

เพื่อนสนิทมองหน้าเขาอย่างไม่แน่ใจแต่เธอก็พยักหน้ารับปาก

“ดี อย่าล้มเหลวล่ะเฮอร์ไมโอนี่ สำหรับเธอมันอาจจะเป็นแค่กฎหมายฉบับนึง แต่สำหรับเขามันคืออนาคตทุกอย่าง” พูดจบแฮร์รี่ก็หายตัวไปโดยไม่ลา เขายังมีอีกคนที่ต้องคุยด้วยก่อนเรื่องยุ่งๆนี้จะไปถึงหูคนที่ไม่ควรรู้

“วิลเลี่ยมสัน คุณว่างไหม” ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปในเตาผิง พร้อมตะโกนเรียกชื่อคนที่เขาต้องการสนทนาด้วย หวังว่ามือปราบมารวิลเลี่ยมสันจะอยู่บ้านนะ

“พอตเตอร์ นั้นนายเหรอ” เสียงแหบแตกของวิลเลี่ยมสันดังตอบกลับ ก่อนที่ใบหน้าของอีกคนจะผุดขึ้นมาในเปลวไฟ

“ผมอยากจะคุยกับคุณเรื่องเดรโก มัลฟอย” แฮร์รี่เข้าธุระอย่างรวดเร็ว

“ที่จริงต้องขอร้องมากกว่า เฮอร์ไมโอนี่ติดต่อเขาเพื่อขอให้เขาช่วยเธอร่างกฎหมายโครงการควบคุมความประพฤติใหม่”

“ในที่สุดก็ถึงเวลาซะที ไอ้โปรแกรมห่าๆนั้น—“

“ครับผมรู้โปรแกรมนั้นมันห่วย แต่ปัญหาก็คือผมไม่อยากให้ใครในกระทรวงเวทมนตร์รู้ว่าเดรโกเข้าไปเกี่ยวข้องจนกระทั่งถึงเวลาพิจารณาร่าง” แฮร์รี่พูดเร็วปรื๋อ เขารู้ว่าที่เขาขอมันเสี่ยงแค่ไหน วิลเลี่ยมสันสามารถรายงานเขาได้ง่ายๆ

“คุณเป็นคนที่ต้องยื่นเรื่องให้หัวหน้าสำนักงานมือปราบมารทราบหากเขามีการติดต่อที่น่าสงสัยหรืออาจจะเป็นภัย--”

“ได้เลย” วิลเลี่ยมสันตอบรับก่อนที่เขาจะพูดจบด้วยซ้ำ

“ฉันไม่คิดว่าเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์เป็นภัยอยู่แล้ว และการวางแผนร่างกฎหมายที่มีความยุติธรรมมากขึ้นก็ไม่ใช่เรื่องที่สำนักงานมือปราบมารหรือใครหน้าไหนต้องเข้าไปจัดการ ไม่อย่างนั้นพวกทนายหัวใสทั้งหลายในกระทรวงคงต้องอยู่ในคุกกันหมดแล้วหล่ะ”

เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอกและขอบคุณมือปราบมารอาวุโสก่อนจะลาไป

โอเค เหลือแค่หวังว่าเฮอร์ไมโอนี่จะไม่ทำพลาด แฮร์รี่คิดอย่างเหนื่อยๆ พร้อมกับเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ เขามองจดหมายที่เพิ่งเขียนเสร็จก่อนที่จะได้รับข่าวเกี่ยวกับความร่วมมือระหว่างเฮอร์ไมโอนี่และเดรโก ใจจริงเขาอยากจะเขียนไปบอกให้เดรโกเปลี่ยนใจ แต่มันคงสายเกินไปแล้ว อย่างนึงที่เขารู้คือเดรโก มัลฟอยโคตรดื้อด้าน สุดท้ายเขาตัดสินใจที่จะปล่อยผ่านแล้วเติมแค่ประโยคสั้นๆ

ป.ล. ได้รับจดหมายวันที่ 20 แล้ว เธอระวังตัวด้วยนะและฉันภูมิใจในตัวเธอเสมอ

###