ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Dear Series - HP/DM

    ลำดับตอนที่ #11 : จดหมายฉบับที่ 6 - Draco

    • อัปเดตล่าสุด 8 ธ.ค. 58


       16 กุมภาพันธ์ 1999

                    เรียนศาสตราจารย์

                    ผมดีใจที่คุณบอกว่าชอบของขวัญที่ผมทำให้ ยาวิเศษคลายกล้ามเนื้อตัวนี้มีผลดียิ่งกว่าหมอนวดมืออาชีพเสียอีก แล้วผมเห็นด้วยที่ทีมชาติของเราห่วยจนทำให้บางทีผมอยากเปลี่ยนไปเชียร์ทีมเยอรมันนีนะ แล้วที่คุณถามว่าผมเคยคิดจะเป็นนักกีฬาอาชีพหรือเปล่า ถึงผมจะเคยเล่นเป็นซีกเกอร์ให้กับที่บ้านสลิธีรินแต่ผมไม่เคยคิดจะเป็นนักกีฬาอาชีพ ต้องบอกว่าเป็นเพราะผมถูกสอนตอนเด็กๆว่าเอ่อ...งานแบบนี้ไม่เหมาะกับมัลฟอย ทำให้ผมไม่เคยคิดเลย ตอนเด็กๆผมคิดว่าผมคงทำงานเหมือนพ่อ เป็นพวกผู้สนับสนุนนักการเมือง ดูแลกิจการของตระกูล หรือที่ปรึกษาอะไรสักอย่าง


                    และอีกคำถามที่คุณถามว่าผมคิดจะแต่งงานไหม คำตอบของมันดูจะซับซ้อนสักหน่อย ผมมีภาระหน้าที่ต่อตระกูลมัลฟอยที่ต้องสืบสายเลือดของพวกเรา แต่ว่า...ผมไม่แน่ใจว่าผมอยากจะส่งต่อตระกูลของเราให้กับใครต่อ พวกเรา...ไม่ใช่คนที่ดีอะไรเลย พวกเราฆ่าและทรมานคนมากมาย มันจะมีประโยชน์อะไรที่จะสานต่อตระกูลนี้ ถ้าผมมีลูก ลูกของผมจะต้องเติบโตขึ้นมาท่ามกลางความเกลียดชังและความหวาดระแวง อีกอย่างผมจะสอนให้ลูกอยู่ในโลกที่เปลี่ยนไปแล้วนี้ได้ยังไง ในเมื่อตลอดชีวิตที่ผ่านมาของผมถูกสอนอีกอย่างหนึ่ง ผมจะเอาอะไรไปบอกเขา และที่สำคัญที่สุด...ศาสตราจารย์ครับผมคือเดรโก มัลฟอยนะครับ ใครกันที่จะมาอยากแต่งงานกับคนอย่างผม บางทีผมอาจจะเป็นเหมือนศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กับศาสตราจารย์สเนปที่ครองตัวเป็นโสดไปตลอดชีวิต


                    ที่จริงการเป็นโสดก็ไม่ได้แย่นักหรอก วันวาเลนไทน์ที่ผ่านมาผมกับพวกนักเรียนปีหนึ่งที่โสดทั้งหลายก็ใช้เวลาปาร์ตี้ด้วยกัน พวกเราแอบเอาไวน์แดงทับทิมพิเศษเข้ามาดื่มในหอนอน (คุณคงกำลังดุผมอยู่ในใจใช่ไหมครับ) คืนนั้นผมลืมไปเลยว่าผมโสดในคืนวันแห่งความรัก ผมอยู่กับคนที่อยากใช้เวลาอยู่กับเดรโก มัลฟอย คนที่หัวเราะเรื่องตลกเสียดสีที่ผมพูด คนที่ไม่ได้เห็นผมแค่เป็นขยะสังคม บางทีนั้นอาจจะดีกว่าการมีคนรักเป็นร้อยเป็นพันเท่า


                    เรื่องเรียนก็ยังหนักเหมือนเคยครับ แต่ผมชินซะแล้วกับการใช้ช่วงเวลาเสาร์อาทิตย์หามรุ่งหามค่ำในห้องสมุด อย่างน้อยพวกผมก็ยังพอได้กลับมานอนที่เตียงบ้าง ต่างจากพวกปีสามปีสี่สายวิจัยที่ต้องให้เวลาทั้งวันทั้งคืนเฝ้าหม้อยาในห้องปรุงยา พวกนี้น่ะเดินผ่านแล้วจะมีกลิ่นยาและเครื่องปรุงติดตัวตลอดเวลาแถมหน้าตาเหมือนคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนเป็นเดือนๆ ผมเริ่มเข้าใจขึ้นมาแล้วล่ะว่าทำไมศาสตราจารย์สเนปถึงได้หัวมันเยิ้มตลอดเวลา!


                    วันวาเลนไทน์ของคุณเป็นยังไงบ้างครับ ช่วงนี้คุณทำอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า และดูแลตัวเองนะครับศาสตราจารย์


                    ด้วยความเคารพ

                   เดรโก มัลฟอย

                   หนุ่มโสดสนิทแห่งเฮอร์ลิช อคาเดมี่       


    ~~~#######~~~

     

                    20 กุมภาพันธ์ 1999

                    เรียนศาสตราจารย์

                    ผมเกลียดพวกกริฟฟินดอร์ พวกนั้นจุ้นจ้าน คิดเอาแต่ความเห็นตัวเองเป็นใหญ่ ไม่มีความอ่อนไหว แล้วรู้ไหมคนไหนในพวกกรินฟินดอร์ที่น่ารำคาญที่สุด เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ยังไงล่ะ! เธอส่งจดหมายมาให้ผมสอบถามเกี่ยวกับรายละเอียดของโครงการควบคุมความประพฤติ ยังกับว่าเธอจะเป็นห่วงที่เหล่าผู้เสพความตายอย่างพวกเราต้องโดนอะไรบ้าง ผมหวังว่าเธอคงทำเพื่อความสะใจที่ได้เห็นเราตกต่ำ เพราะอีกอย่างที่เป็นไปได้คือเธอทำเพราะสงสารพวกเรา...สิ่งนั้นมันแย่เกินกว่าผมจะทนได้ ผมไม่อยากเห็นหนึ่งในความสงสารของเธอ ผมไม่ใช่เอลฟ์ประจำบ้านนะ! ให้ตายสิป้าของผมเป็นคนทรมานเธอในบ้านของผม! เธอจะมาอยากช่วยคนอย่างพวกเราได้ยังไง

                    ผมแค่อยากให้เธอปล่อยผมไว้ตามลำพัง ถ้าเป็นศาสตราจารย์คุณจะทำยังไงครับ

                    ด้วยความเคารพ

                    เดรโก มัลฟอย

     


                    20 กุมภาพันธ์ 1999

                    เรียนศาสตราจารย์

                    หวังว่าคุณจะยังไม่ได้อ่านจดหมายฉบับที่แล้วของผม ผมรีบเขียนอีกฉบับทันทีที่ผมพอมีสติพอ จดหมายที่ส่งไปก่อนหน้านั้นช่างเอาแต่ใจ ไร้เหตุผล ผมเหมือนกลับเป็นเด็กอีกครั้ง

                    เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์เขียนจดหมายมาหาผม แสดงความสนใจอยากจะช่วยผู้ที่อยู่ในโครงการควบคุมความประพฤติ เธอเชื่อว่ากฎหลายข้อเป็นการจำกัดสิทธิโดยมิชอบ เธออยากให้ผมในฐานะหนึ่งในผู้ที่อยู่ในโครงการช่วย ...ผมอาจจะเห็นแก่ตัวที่ในแวบแรกผมอยากจะแค่เผาจดหมายของเธอทิ้งซะ ผมไม่อยากถูกลากไปเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกแล้ว ด้วยความกรุณาของคุณทำให้ผมได้ออกมาจากที่นั้น และผมไม่อยากกลับไปอยู่ในสายตาของเจ้าหน้าที่ระดับสูงของกระทรวงเวทมนตร์อีกครั้ง เพียงเพราะเกรนเจอร์แค่อยากจะเรียกร้องสิทธิ!

                    แต่เมื่อยิ่งคิดผมก็รู้ว่าผมต้องทำอะไรสักอย่าง อาจจะไม่ใช่เพื่อเกรนเจอร์แต่เพื่อเด็กบ้านสลิธีรินคนอื่นๆ คุณคงรู้ว่าเยาวชนส่วนใหญ่ที่อยู่ในโครงการมาจากบ้านของผม และพวกเราสลิธีรินก็ไม่ทิ้งกัน

                    บางทีเรื่องนี้อาจจะทำให้พวกในกระทรวงเวทมนตร์ไม่พอใจ และผมขอโทษนะครับถ้ามันดึงคุณเข้ามาเกี่ยวด้วย ผมขอโทษจริงๆ แต่นี้เป็นเรื่องที่ผมต้องทำ

                    ด้วยความเคารพ

                    เดรโก มัลฟอย

     

    ~~~#######~~~

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×