Dear Series - HP/DM

ลำดับตอนที่ #1 : จดหมายฉบับที่ 1 - Draco

เดรโก มัลฟอยกำมือแน่น เขาจะไม่ร้องไห้ เขาคือมัลฟอยและเขาจะต้องไม่ร้องไห้ต่อหน้าสาธารณะชนแบบนี้ แต่ทันทีที่เดินออกจากห้องสัมภาษณ์เพื่อเข้าเรียนที่วิทยาลัยโควิงตัน วิทยาลัยพิเศษเพื่อการศึกษาวิชาปรุงยาขั้นสูง เขาก็รู้ว่าเขาไม่มีวันได้เข้าที่นี่...หรือที่ไหนๆก็ตามที่เขาสมัคร

ไม่มีใครสนใจอีกแล้วกับคะแนนส.พ.บ.ส. หรือเรียงความที่เขาเขียนว่าทำไมเขาอยากจะเป็นนักปรุงยา ทันทีที่ทุกคนเห็นนามสกุลของเขา แค่นั้นก็ตัดสินชะตาชีวิตของเขาไปตลอดกาล... มืดหม่นและไม่มีประตูไหนจะเปิดรับเขา

ตระกูลมัลฟอยไม่มีค่าอีกแล้ว พวกเขาเป็นผู้แพ้ เงินทองที่มีทั้งหมดต้องเสียไปเพื่อเยียวยาให้กับครอบครัวของเหล่าผู้สูญเสียจากสงคราม นอกจากนั้นในฐานะอดีตผู้เสพความตาย แม้เขาจะไม่ต้องเข้าคุก แต่เขาก็ต้องรายงานตัวต่อสำนักงานมือปราบมารเป็นระยะ เพื่อให้โลกเวทมนตร์แน่ใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรเลวร้ายอีก ตอนนี้พวกเขาไร้ทั้งเกียรติ ไร้ทั้งความมั่งคั่ง ไร้อิสรภาพใดๆ

ร่างบางปิดตาลงอีกครั้ง เกือบสี่เดือนแล้วหลังจากจบสงคราม แต่เขาก็ยังไม่รู้สึกว่าเขาเป็นอิสระแม้เพียงสักนิดเดียว

~~~#######~~~

“เดรโก มัลฟอย มารายงายตัว” เดรโกถือเอกสารแล้วเดินไปที่โต๊ะของเจ้าหน้าที่กระทรวงเวทมนตร์ ก่อนจะหยุดเมื่อเห็นว่าใครอีกคนนั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นด้วย ผมสีดำยุ่งเหยิงพร้อมกับใบหน้าที่เขาไม่คิดว่าจะลืมได้ตลอดชีวิต...หรืออย่างน้อยหนังสือพิมพ์ก็คงไม่ปล่อยให้เขาลืม ในเมื่อเดลี่โพรเฟ็ตเล่นพิมพ์หน้าหมอนี้หราได้ทุกวัน เขากลืนน้ำลาย แล้วทำเป็นไม่เห็นอีกคน แต่เขารู้สึกสายตาของพอตเตอร์ที่มองตามเขา ให้ตายสิหมอนี้มาทำอะไรที่นี่ พอตเตอร์ยังเป็นแค่มือปราบมารฝึกหัดไม่ใช่รึไง พวกนั้นต้องเข้าโครงการฝึกอย่างน้อยสองปีก่อนจะได้ทำงานจริงๆได้

“วันนี้เจ้าหน้าที่ฝึกหัดพอตเตอร์มาสังเกตการทำงานจริง” มือปราบมารเจ้าของคดีของเขาพูดเหมือนจะรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เดรโกทำได้เพียงเม้มปากแน่นแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะ แล้วส่งเอกสารให้เจ้าหน้าที่วิลเลี่ยมสันผู้ดูแลคดีของเขา วิลเลี่ยมสันเป็นสิ่งดีๆไม่กี่อย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตเขาในรอบหลายๆปี ชายสูงวัยไม่เคยพูดจาดูถูกถากถางเขาเหมือนมือปราบมารหรือเจ้าหน้าที่กระทรวงเวทมนตร์คนอื่นๆ เขาปฏิบัติต่อเดรโกเหมือนคนปกติ...ปกติเท่าที่คนอยู่ในโครงการควบคุมความประพฤติจะถูกปฏิบัติได้ด้วย

เดรโกพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ ตามองไปที่อื่นนอกจากใบหน้าของพอตเตอร์ มือปราบมารวิลเลี่ยมสันอธิบายเกี่ยวกับโครงการควบคุมความประพฤติสำหรับผู้กระทำผิดในสงครามในฐานะผู้เยาว์หรือผู้ได้รับการผ่อนปรน ทุกอย่างนั้นเป็นเรื่องที่เขารู้อยู่แล้ว ในครั้งแรกที่เขาถูกส่งเข้าโครงการนี้แทนที่จะเป็นคุกอัซคาบันก็มีเจ้าหน้าที่กระทรวงเวทมนตร์มาอธิบายเรื่องพวกนี้ให้เขาฟังเช่นกัน

...เขาเดินทางออกนอกประเทศไม่ได้

...เขาต้องรายงายบัญชีกริงกอตต์ จดหมาย และการใช้เครือข่ายฟลูให้มือปราบมารที่รับผิดชอบเขารับรู้ทุกเดือน

...เขาถูกจำกัดว่าใช้เวทมนตร์หรือปรุงยาอะไรได้บ้าง

...สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่แน่ใจว่าคุกอัซคาบันหรือโครงการบ้าๆนี้มันต่างกันตรงไหน

พอตเตอร์พยักหน้าเข้าใจ พร้อมกับลอบมองหน้าเขาอีกครั้ง

“แล้วเอ่อ...มัลฟอย...ผมหมายถึงผู้ถูกควบคุมความประพฤติต้องอยู่ในโครงการนานขนาดไหนครับ”

“ถ้าเป็นกรณีของผู้เยาว์ที่ไปร่วมกับโวลเดอร์มอร์คือต้องมารายงานตัวทุกเดือนเป็นระยะเวลาสองปี” เจ้าหน้าที่วิลเลี่ยมสันตอบเรียบๆ เดรโกเบ้หน้า ใช่สองปี แต่วิลเลี่ยมสันลืมอธิบายไปว่าหลังจากนั้นพวกเขาต้องอยู่ในโครงการเฝ้าระวังซึ่งแม้จะไม่ต้องมารายงานตัวแต่มือปราบมารยังสามารถตรวจค้นบ้านของพวกเขาหรือบัญชีธนาคารได้โดยไม่ต้องขอหมายค้น...เขาจะต้องถูกละเมิดสิทธิขั้นพื้นฐานตลอดชีวิตเพียงเพราะเขาตัดสินใจผิดๆตอนอายุสิบหก

หลังจากนั้นวิลเลี่ยมสันก็อธิบายเอกสารของเขาทีละชิ้นให้พอตเตอร์ฟัง ให้ตายสิทำไมคนที่จะต้องมารับรู้เรื่องแย่ๆในเดือนนี้ของเขาต้องเป็นพอตเตอร์ด้วยนะ หมอนั้นต้องเห็นเขาจมเหวสักกี่ครั้งกันเชียว

“เฮ้ มัลฟอยนายเดินทางไปเวลล์นี้” เสียงของมือปราบมารสูงวัยทำให้เขาสะดุ้งขึ้นจากภวังค์

“ใช่ ผมมีสัมภาษณ์กับวิทยาลัยโควิงตัน ผมมีจดหมายเชิญจากโควิงตันแนบมาด้วย” ที่จริงไม่ใช่แค่จดหมายเชิญแต่เป็นทุกอย่างทั้งจดหมายสมัครเรียน ผลคะแนน ทุกอย่างที่เขาส่งให้โควิงตัน เขาไม่รู้ว่าวิลเลี่ยมสันจะต้องการอะไรบ้าง แล้วเขาไม่อยากต้องกลับมาที่นี่อีกพรุ่งนี้หากเอกสารไม่ครบ

“ปรุงยาเหรอ แล้วผลเป็นไงบ้างล่ะ ถ้านายได้เรียนที่นั้นเราอาจจะต้องหาวิธีเรื่องการรายงานตัวของนายใหม่ หรือนายจะแวบออกมาได้เดือนล่ะครั้ง”

เดรโกเม้มปาก “ผมถูกปฏิเสธไปแล้ว”

“เสียใจด้วยนะ แต่มันต้องมีที่อื่นอีกสิ” คราวนี้ไม่ใช่เสียงของวิลเลี่ยมสันแต่กลับเป็นพอตเตอร์ เดรโกหรี่ตามองอีกคน หมอนั้นจะรู้อะไร หมอนั้นไม่จำเป็นต้องสอบส.พ.บ.ส.เพื่อจะเข้าเป็นมือปราบมารด้วยซ้ำ หมอนั้นได้ทุกอย่างมาอย่างง่ายดาย

“โควิงตันเป็นวิทยาลัยพิเศษเพื่อการศึกษาวิชาปรุงยาขั้นสูงแห่งเดียวในเกาะอังกฤษ” เดรโกพูดเสียงเข้ม

“แล้วฉันก็ออกจากเกาะบ้าๆนี้ไปไม่ได้” เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงรำคาญ หมดกันความพยายามที่จะทำสีหน้าเป็นปกติต่อหน้าพอตเตอร์ แต่การได้เห็นหมอนั้นทำหน้าตะลึงแบบนั้นก็สะใจเขาไม่น้อย บางทีอาจจะคุ้มก็ได้

หนึ่งในข้อบังคับของโครงการควบคุมความประพฤติคือห้ามเดินทางออกนอกเกาะอังกฤษ เดรโกต้องใส่ข้อมือป้องกันหากพวกเขาพยายามเดินทางออกนอกประเทศข้อมือนั้นจะทำตัวเป็นกุญแจนำทางดึงพวกเขากลับมาหาเจ้าหน้าที่เจ้าของคดีทันที ทุกอย่างมันห่วยแตกสุดๆ

ทันทีที่วิลเลี่ยมสันเสกคาถาประทับตราว่าเขาผ่านการตรวจสำหรับเดือนนี้ เดรโกก็รีบรวบเอกสารทั้งหมดแล้วหันหลังออกไปอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อแม้สักวินาทีเดียว ตลอดสามสิบนาทีที่ต้องตอบคำถามเกี่ยวกับจดหมาย รายการซื้อของ พร้อมกับมีสายตาของพอตเตอร์มองเขาด้วยความสมเพช มันเพียงพอแล้วที่จะส่งให้เขาอยากเข้าไปหมกตัวอยู่ในห้องมืดๆคนเดียว

ถ้าหากเพียงแค่สายตาของหมอนั้นเป็นเย้ยหยันหรืออะไรอย่างอื่นเขาคงไม่รู้สึกอะไร หมอนั้นมีสิทธิอะไรที่จะมาสงสารหรือสมเพชเขา

เขาเกลียดแฮร์รี่ พอตเตอร์ ...เกลียด ...เกลียด ...เกลียด

~~~#######~~~

และบางทีเขาคงรีบเกินไปจนทำให้เขาลืมเอกสารเอาไว้ที่โต๊ะนั้น เพราะคืนนั้นนั้นนกฮูกสีน้ำตาลตัวใหญ่บินมาเคาะกระจกห้องเขา พร้อมกับวัสดุในอุ้งเท้า

เมื่อเขาคลี่ออก มันก็คือเรียงความสมัครเรียนของเขา พร้อมกับโน้ตที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆ

มัลฟอย

นายลืมนี้เอาไว้ที่สำนักงานวันนี้ ฉันพยายามวิ่งตามจะเอาไปให้นายแต่นายหายตัวไปก่อน

จาก แฮร์รี่ พอตเตอร์

เดรโกอยากจะสาบส่งโชคชะตาที่ทำให้เขาลืมไอ้เรียงความนี้เอาไว้ ในของทั้งหมดวันนี้ นี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาอยากจะให้พอตเตอร์เห็น เขาเขียนมันออกมาด้วยความสิ้นหวัง เปิดทุกอย่างในใจให้คณะกรรมการเลือกสรรอ่าน หวังว่าหากเขาจริงใจสักครั้งบางทีอะไรๆมันอาจจะต่างออกไป

แต่ดูสิ... สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่ได้รับเลือก และคนที่ได้มาอ่านไอ้นี่ก็ยังเป็นคนสุดท้ายในโลกที่เขาอยากเห็นอีกด้วย

และดูเหมือนการมาเยี่ยมเยียนจากนกฮูกแปลกๆจะไม่ได้หยุดแค่คืนนั้น เพราะหลังจากนั้นไม่กี่สัปดาห์เดรโกก็ได้รับจดหมายที่แปลกที่สุด ก็ถูกส่งมาหาเขา

นกฮูกยักษ์สีดำมาพร้อมกับจดหมายสองฉบับ

...จดหมายประทับตราเฮอร์ลิช อคาเดมี่ – วิทยาลัยสอนวิชาปรุงยาขั้นสูง มีชื่อเสียงพอๆกับวิทยาลัยโควิงตันที่เขาสมัคร แต่ที่นี่ตั้งอยู่ในป่าดำของเยอรมันนี เขาถึงไม่คิดแม้แต่จะสมัครเข้าเรียนที่นี่

และจดหมายไร้นาม เดรโกตัดสินใจเปิดจดหมายที่ไม่ลงชื่อผู้ส่งก่อนเป็นฉบับแรก

เรียนเดรโก มัลฟอย

เธอคงได้รับจดหมายตอบรับเข้าเรียนจากเฮอร์ลิช อคาเดมี่แล้ว ในฐานะผู้ต้องการเป็นมาสเตอร์แห่งการปรุงยาเธอคงรู้จักชื่อเสียงของที่นี่ดี สถาบันสอนวิชาการปรุงยาที่ไม่เป็นสองรองจากโควิงตัน ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้สมัครเข้าเรียนที่นี่ แต่หลังจากที่ฉันได้เห็นจดหมายสมัครเรียนที่เธอส่งให้โควิงตันรวมถึงคะแนนวิชาปรุงยาของเธอแล้วฉันก็อดไม่ได้ที่ส่งประวัติของเธอไปที่นั้น พร้อมกับติดต่อเพื่อนเก่าของฉันอย่างมิเนอร์ว่า มักกอนนากัลป์ให้เป็นผู้รับรองเธอ

เรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างที่เธอต้องอยู่ในโครงการควบคุมตัวของกระทรวงเวทมนตร์นั้นฉันลองคุยกับท่านรัฐมนตรีและท่านก็ตกลงว่าตราบใดที่เป็นการเดินทางเพื่อการศึกษาเธอมีสิทธิ์ที่จะเดินทางออกนอกประเทศนี้ได้ คงจะมีการติดต่อโดยมือปราบมารที่ดูแลเธอในไม่ช้า

เธออาจจะถามฉันว่าทำไมฉันทำแบบนี้ทั้งๆที่ฉันไม่ได้รู้จักกับเธอเป็นการส่วนตัวเลยสักนิด แต่ฉันรู้จักกับคนสองคนที่อยากจะสร้างทางเลือกให้กับเธอ ศาสตราจารย์อัลบัส ดัมเบิลดอร์ และศาสตราจารย์เซเวอรัส สเนป สิ่งที่เธอทำตอนนั้นมันผิดก็จริง แต่เธอไม่ได้มีโอกาสเลือกเลยเดรโก มัลฟอย แล้วสิ่งเดียวที่ฉันหวังก็คือการได้เห็นพ่อมดรุ่นใหม่มีความสามารถอย่างเธอใช้ความสามารถเพื่อส่วนรวมดั่งเช่นในเรียงความที่เธอส่งไปให้โควิงตัน

ได้โปรดอย่าทำให้ฉันผิดหวังนะเดรโก ฉันจะคอยเฝ้าดูเธอตลอดสี่ปีจากนี้ไป และหวังว่าเธอจะสนุกกับการเรียน

จากผู้หวังดีของเธอ

เดรโกอ่านจดหมายนั้นซ้ำรอบแล้วรอบเล่า มือสั่นเทาขณะเปิดจดหมายจากเฮอร์ลิช อคาเดมี่ และเป็นดั่งที่ในจดหมายอีกฉบับบอกเขา เขาได้รับอนุญาตให้เข้าเรียนคลาสสำหรับวิชาการปรุงยาขั้นสูงของเฮอร์ลิช ซึ่งจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า ค่าเล่าเรียนทุกอย่างของเขาถูกจัดการชำระแล้วจากผู้บริจาคนิรนาม หลักสูตรของที่นี่ไม่ต่างจากวิทยาลัยโควิงตัน เขาต้องเรียนภาคทฤษฎีที่อคาเดมี่เป็นเวลาสองปี ก่อนจะฝีกงานอีกสองปีแล้วจึงจะได้รับรองในฐานะผู้เชี่ยวชาญการปรุงยา

“มัลฟอย” เสียงเรียกชื่อเขาจากเตาผิงทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งหันไปมอง ในเปลวเพลิงคือใบหน้าของวิลเลี่ยมสัน เดรโกรีบก้มลงนั่งอยู่หน้าเตาผิง

“มีการเปลี่ยนแปลงเกี่ยวกับสถานการณ์เดินทางของนาย ฉันต้องขอเพื่อเสกคาถาใหม่ใส่สร้อยข้อมือของนาย แล้วต้องคุยกับนายเรื่องการรายงานตัวประจำเดือนด้วย นายสะดวกไหมมัลฟอย”

เดรโกรีบพยักหน้า แล้วถอยหลังออกมา รอให้มือปราบมารก้าวผ่านเตาผิงเข้ามาในห้องเขา

“ยินดีด้วยนะมัลฟอย ได้ยินเรื่องที่นายได้รับตอบรับเข้าเรียนแล้ว” วิลเลี่ยมสันพูดยิ้มๆ พร้อมกับจับข้อมือเดรโกขึ้นมาและร่ายคาถาเบาๆ “นายจะได้รับอนุญาตให้หายตัวได้ในเยอรมันนีและถ้าหากนายมีกิจกรรมของอคาเดมี่ที่ต้องเดินทางไปที่อื่นนอกจากเยอรมันนีนายต้องเขียนจดหมายมาบอกฉันก่อนทุกครั้ง เข้าใจนะมัลฟอย”

“แล้วเรื่องการรายงานตัวประจำเดือน นายต้องส่งเอกสารทุกอย่างให้กับอาจารย์ใหญ่ของที่เฮอร์ลิชแทน แล้วเขาจะส่งต่อให้ฉันเอง นายไม่ต้องมาที่สำนักงาน แต่ถ้าเมื่อไหร่ฉันส่งจดหมายเรียกตัว นายต้องมาทันทีเลยล่ะ”

เดรโกพยักหน้า “คระ...ใครเป็นคนพูดกับท่านรัฐมนตรีให้เกี่ยวกับผม” คนเดียวที่เขาพอจะถามได้ก็วิลเลี่ยมสันนี้แหละ มือปราบมารชราชะงักไป ก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย

“เอาเป็นว่านายทำให้ใครบางคนที่สำคัญมากๆ คนที่เปลี่ยนใจทั้งท่านรัฐมนตรีและศาลสูงได้ สนใจในเรื่องของนายก็แล้วกัน”

เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว ทำไมกัน เพียงเพราะเรียงความโง่ๆนั้นหรือ

“เขาหรือเธอเป็นคณะกรรมการคัดสรรของโควิงตันด้วยหรือเปล่า”

วิลเลี่ยมสันส่ายหน้า “ฉันบอกเธอไปมากกว่านี้ไม่ได้ ฉันสัญญากับหมอนั้นเอาไว้ว่าจะไม่พูดอะไร แล้วที่ฉันรู้เพราะว่าฉันเป็นคนรับผิดชอบเรื่องของเธอ แต่บอกเอาไว้เลยนะว่าเธอทำให้หลายๆคนเริ่มมองโครงการนี้ใหม่ว่านี้เป็นการจำกัดสิทธิเกินไปหรือเปล่า โดยเฉพาะกับคนที่ไม่ได้ทำผิดอะไรมากมายเช่นเธอ”

ทำไมกัน ทำไมกัน คำถามนั้นดังก้องในหัวเดรโก

“ถ้าคุณเจอเขา... ช่วยบอกเขาด้วยว่า....ผมขอบคุณ” เด็กหนุ่มพูดเสียงเบา

วิลเลี่ยมสันเลิกคิ้ว

“นายก็บอกเขาเองสิ นั้นนกฮูกเขาไม่ใช่รึไง”

ร่างบางนึกได้ทันที ในฐานะผู้รับผิดชอบเขา วิลเลี่ยมสันจะรู้ว่ามีจดหมายจากใครส่งมาถึงเขาบ้าง

เมื่อเจ้าหน้าที่ชราจากไป เดรโกก็เดินไปนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ ใช่เขาควรขอบคุณ มีเรื่องมากมายที่เขาอยากจะพูด และมันคงดีที่สุดถ้าเขาได้พูดมันออกไปด้วยเสียงของเขาเอง

           เรียนศาสตราจารย์

            ผมเรียกคุณว่าศาสตราจารย์ได้ใช่ไหมครับ คุณรู้จักกับทั้งศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์และศาสตราจารย์สเนป ผมคิดว่าพวกคุณคงอยู่ในวงจรเดียวกัน ผมคิดว่ามันคงจะเป็นเรื่องดีมากหากคุณสามารถบอกชื่อคุณให้ผมทราบได้ ผมเป็นหนี้คุณอย่างมหาศาล และผมอยากจะรู้ว่าคุณเป็นใคร เผื่อจะมีหนทางไหนที่ผมจะตอบแทนคุณได้

            ผมบรรยายความรู้สึกตัวเองขณะอ่านจดหมายจากคุณและเฮอร์ลิช อคาเดมี่ไม่ถูกเลยทีเดียว มันผสมกันทั้งความประหลาดใจ ตื้นตัน ยินดี และกลัว ...ผมกลัวว่าบางทีผมอาจจะกำลังฝันไป ตลอดสองปีที่ผ่านมาผมมักจะฝันเสมอๆ ฝันร้ายและฝันดี ฝันแบบที่ทำให้ผมอยากจะหลับตลอดไปเพราะทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาผมต้องเผชิญกับความจริง...ซึ่งมันไม่โสภาสักนิดเดียว

            คุณบอกว่าผมไม่มีทางเลือก...นั้นไม่จริงเลยครับ ผมมีทางเลือกมากมาย ครั้งหนึ่งศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์เคยยื่นมือมาให้โอกาสผม แต่ผมเลือกที่จะก้าวเข้าไปในเส้นทางที่ผิด ผมมีทางเลือกเสมอ ทางเลือกที่จะหนี ทางเลือกที่จะหันหลังให้กับทุกอย่างที่เป็นตระกูลมัลฟอย แต่ผมเลือกที่จะเดินตามเส้นทางอย่างที่ผมถูกคาดหวัง

...คุณเข้าใจใช่ไหมครับว่าคุณกำลังให้โอกาสคนแบบไหนอยู่

...คุณกำลังให้โอกาสคนที่ละทิ้งจิตสำนึกและเลือกที่จะฆ่าคนบริสุทธิ์ ผมไม่ใช่คนดีเลยสักนิด ดังนั้นผมเลยเข้าใจว่าทำไมถึงไม่มีใครเปิดโอกาสให้ผม

            แต่ทุกอย่างที่คุณอ่านในเรียงความนั้นคือสิ่งที่ผมคิด ผมมีความสุขเสมอที่ได้มองหม้อปรุงยาเดือดปุดๆ รอคอยว่าวัตถุดิบต่างๆจะรวมกันแล้วสร้างอะไรใหม่ขึ้นมา น้ำยาต่างๆที่เป็นที่ต้องการต่างมาจากส่วนผสมที่คนธรรมดาไม่แม้แต่จะชายตามอง... เพียงแค่ผ่านวิธีการไม่กี่อย่าง แต่เราจะเปลี่ยนชิ้นส่วนแปลกๆไร้ค่าให้เป็นยาวิเศษมีค่ามหาศาลได้ และนั้นคงเป็นเหตุผลที่ผมหลงใหลในวิชาปรุงยา

            ผมไม่รู้ว่าสุดท้ายผมจะจบออกมาเป็นพ่อมดอย่างที่คุณหวังได้ไหม แต่ผมจะพยายามอย่างดีที่สุด

            ด้วยความเคารพอย่างสูง

            เดรโก มัลฟอย

            ป.ล. แน่ใจนะครับว่าคุณยังอยากจะช่วยผมอยู่จริงๆ?

~~~#######~~~