คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
นาร์ซิสซาร์ มัลฟอยมองหินตรงหน้า นิ้วของเธอสั่นนิดขณะหยิบแหวนทองประดับด้วยหินหกเหลี่ยมสีเข้มนั้นขึ้นมา ก่อนจะมองหน้าลูกชายของเธอ เขาทำสำเร็จแล้ว เดรโกของเธอ นาร์ซิสซาร์อยากจะมีเวลามากกว่านี้ อยากจะดึงลูกเข้าไปกอดแล้วบอกเขาว่าเธอรักเขาแค่ไหน แล้วเขาทำให้เธอภูมิใจขนาดไหนที่เขาทำสิ่งนี้สำเร็จ
"มันจะใช้ได้ใช่ไหมครับ" เสียงเดรโกสั่น ดวงตาสีอ่อนนั้นมองเธอ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว หญิงสาวอยากจะตีอกชกตัวเองที่ปล่อยให้ทุกอย่างเลยเถิดมาขนาดนี้ จนเธอสูญเสียไฟในดวงตาของเดรโก
"ใช่จ้ะ สมบูรณ์แบบที่สุด" เธอพูด พร้อมกับยื่นมือไปแตะแก้มของเดรโก ลูกผอมลงไปมากเหลือเกิน
"ผมสร้างให้หินปล่อยคลื่นพลังเวทย์มนต์ใกล้เคียงกับที่ผมจำได้มากที่สุด แม่คงเห็นมันมากกว่าผม แม่ว่า--"
"จะไม่มีใครแยกออก แม้แต่เขา" เธอพูดแล้วมองหินก้อนเล็กๆนั่นอีกครั้ง ของเลียนแบบที่เหมือนกับของจริงไม่ผิดเพี้ยน น้ำหนัก สี รวมถึงพลังงานอ่อนๆที่มันส่งออกมาด้วย
เธอหันไปมองหน้าลูกชายอีกครั้ง แล้วพยักหน้า "เขาไม่อยู่"
เดรโกกลืนน้ำลาย "ตอนนี้เลยใช่ไหมครับ"
"ไม่มีเวลาไหนดีกว่าตอนนี้แล้วจ้ะ" นาร์ซิสซาร์ตอบกลับ เก็บหินลงในกระเป๋า พร้อมกับไม้กายสิทธิ์ของเธอด้วย ไม่ เธอใช้ไม้กายสิทธิ์ของเธอไม่ได้ เสี่ยงเกินไป แล้วเธอก็คิดไว้แล้ว หญิงสาวเดินไปที่หีบใส่เสื้อผ้า ข้างในอัดแน่นไปด้วยกระโปรงผ้ามัสลินและเสื้อผ้าไหมเรียบลื่นสำหรับใส่เป็นชั้นใน ไม่มีใครมายุ่งกับหีบใส่ชุดชั้นในของเธอแน่นอน แต่เธอไม่ได้เปิดมันเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า หญิงสาวล้วงมือผ่านลงไปจนถึงก้นหีบ แล้วหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมา เธอขโมยมันมา จากหนึ่งในศพที่เธอต้องรับหน้าที่ไปทิ้ง
"ผมจะไปกับแม่" เดรโกพูดเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง
"ไม่ ลูกจะปลอดภัย--"
"ไม่ครับ แม่ต้องค้างคาถาเพื่อปลดล็อค แล้วต้องมีอีกคนที่หยิบแหวนขึ้นเพื่อเปลี่ยน" เดรโกพูดพร้อมเม้มปาก บางทีลูกก็ดื้อเหลือเกิน ทุกครั้งที่เดรโกทำหน้าอย่างนี้ คือทุกครั้งที่เธอรู้ว่าเธอจะไม่สามารถเถียงชนะเขาได้ แล้วเธอก็ไม่มีเวลาเปลี่ยนใจเขา จอมมารจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ หญิงสาวหลับตาแล้วพยักหน้า "แต่ลูกห้ามใช้เวทมนตร์เด็ดขาด ห้ามแตะต้องไม้กายสิทธิ์"
เดรโกรับปากแล้วเดินตามเธอออกไป ปราสาทมัลฟอยแทบจะมืดสนิท มีเพียงไฟจากตะเกียงน้ำมันหรี่ๆเป็นแสงนำทางเท่านั้น กระโปรงสุ่มยาวของเธอลากพื้นสกปรกของทางเดิน มันเคยสะอาด และที่นี่เคยสว่างไสว ก่อนเขาจะเข้ามา แล้วมันจะต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งหญิงสาวสัญญากับตัวเอง เธอจะไม่มีทางยอมให้เดรโกต้องอยู่ภายใต้ความกลัวอย่างนี้ตลอดไป เธอจะไม่ยอมให้ไอ้ครึ่งมนุษย์คนนั้นมาแย่งอนาคตของลูกชายคนเดียวของเธอ นาร์ซิสซาร์คิดอย่างมุ่งมั่น แล้วภายใต้เงามืดนั้น พวกเขาสองคนก็เล็ดรอดไปที่ห้องส่วนตัวของผู้ที่ครอบครองปราสาท หญิงสาวมองตู้เหล็กตรงหน้า เวทมนตร์มืดไหลผ่านและแผ่ออกจนเธออยากจะอาเจียนแล้วหนีออกจากห้องไป แต่งานของเธอยังไม่จบ หญิงสาวคิดถึงคาถาที่เธอต้องใช้ คาถาที่เธอกับเดรโกช่วยกันค้นคว้า ทางเดียวที่จะเปิดผนึกบ้าๆนั่น เธอค่อยๆขยับไม้กายสิทธิ์ มันไม่เคลื่อนไหวอย่างใจเธอ แข็งทื่อและไม่ยืดหยุ่นอย่างไม้คู่ใจเธอ ทำให้เธอต้องใช้ความพยายามหลายครั้งกว่าที่จะร่ายคาถาได้สมบูรณ์ เสียงกริ๊กเบาๆ บอกให้รู้ว่าเธอทำสำเร็จ และเดรโกก็ยื่นมือไปหยิบแหวนเก่าคร่่ำคร่าก่อนจะวางแทนด้วยสิ่งของที่เหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน สำเร็จแล้ว หัวใจเธอเต้นแรงขึ้น ที่เธอต้องทำคือแค่ต้องร่ายคาถาปิดให้เหมือนเดิมเสียเท่านั้น
แต่ก่อนที่เธอจะได้เริ่มเอ่ยเอื้อนคาถาที่ต้องใช้ แรงสะเทือนเบาๆจากเวทมนตร์ของบ้านก็เตือนเธอให้รู้ว่าผู้เป็นเจ้าของห้องนี้กลับเข้ามาแล้ว และเดรโกก็รู้ด้วยเช่นกัน ตาเขาเบิ่งกว้าง นาร์ซิสซาร์รีบเร่งมือ แต่ไม้ช่างไม่ได้ตามใจเธอ แล้วคงเป็นเพราะความรนกอบกับไม้ที่เธอไม่คุ้นเคย ทำให้เธอพลาด เสียงกรีดร้องของสัญญาณเวทมนตร์แผดลั่น เขาอยู่ที่นี่ เขาจะต้องได้ยิน เธอหันไปมองสิ่งที่มีค่าที่สุดในห้องนี้อีกครั้ง...เดรโก...แล้วเธอก็ตัดสินใจโดยไม่ลังเล
"ร่ายคาถาสะกดนิ่งใส่แม่" เธอพูดพร้อมกับยื่นไม้ในมือให้เดรโก
"ลูกต้องทำนะ เดี๋ยวนี้ แล้วหนีไป" นาร์ซิสซาร์พูดเสียงเข้ม ไม่มีเวลาแล้ว แล้วเดรโกก็ทำตามที่เธอต้องการ ลูกรับไม้ไปในมือ ดวงตาสีเทานั้นเบิกกว้างขณะที่โบกไม้กายสิทธิ์ พร้อมกับขยับปากเอ่ยคาถา นาร์ซิสซาร์ไม่มีเวลาที่จะพูดอะไรได้มากกว่านั้น คาถากระทบตัวเธอ แล้วหญิงสาวก็ล้มลงไปกับพื้น เสียงฝีเท้าของเดรโกวิ่งไปที่ทางลับที่มีแต่คนในตระกูลที่รู้ ลูกจะเอาตัวรอดได้ ลูกเป็นเด็กฉลาด เธออยากจะบอกลูก...ให้ตายสิเธออยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าเธอขอโทษ และเธอรักเขาแค่ไหน
แต่นาร์ซิสซาร์รู้ว่าเธอไม่มีโอกาสนั้น เธอไม่ต้องเห็นเธอก็รู้ว่าใครกำลังเดินมาที่ร่างของเธอที่นอนนิ่งบนพื้น เสียงฝีเท้า เสียงงูเลื้อย และเสียงโซ่กระทบพื้น หญิงสาวหลับตาแน่น อย่างน้อยงานของเธอคืนนี้ก็เสร็จแล้ว
ความคิดเห็น