เดิมพันสัญญารัก

“นี่เราแต่งงานกันหนึ่งปีแล้วสินะ”

ปุริมปรัชญ์มองออกไปยังวิวภายนอกที่สว่างไสว หากนึกถึงวันแรกที่รู้ว่าต้องแต่งงาน จนถึงวันนี้ที่ครบหนึ่งปี มีหลายสิ่งเกิดขึ้นไม่น้อยเลยสำหรับความสัมพันธ์ของเรา

“พี่ปรัชญ์คะ” กลิ่นแก้วที่ยืนเงียบมานานเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบา

ความเงียบและหนาวเย็นกำลังคืนคลานโอบรอบกาย ความเจ็บหน่วงในหัวใจก่อเกิดขึ้น อย่างที่เขาบอกว่าตอนนี้เราทั้งสองคนแต่งงานกันครบหนึ่งปีแล้ว หนึ่งปีที่เคยคิดว่าแสนนาน ตอนนี้กลับรู้สึกว่าผ่านไปไวเพียงแค่หลับตานอนและตื่นขึ้นมา

“หืม...” ปุริมปรัชญ์มองคนตรงหน้าที่เงียบมาหลายนาทีนับตั้งแต่ที่เธอบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย อยู่ ๆ ความรู้สึกเป็นกังวลก็เกิดขึ้น

หญิงสาวเงยหน้ามองใบหน้าคม ดวงตาคู่งามไหวระริก เธอพยายามกล้ำกลืนความเจ็บหน่วงในหัวใจอย่างถึงที่สุด เมื่อกำลังจะพูดในสิ่งที่ทำให้ตัวเองต้องเจ็บปวด แม้รู้อยู่แล้วว่าสุดท้าย วันนี้จะมาถึง ความจริงมันควรจบเร็วกว่านี้เสียด้วยซ้ำ แต่เป็นเธอเองมากกว่า ที่ยื้อมันมาไกล ถ้าย้อนเวลาได้คงไม่อยากสร้างความทรงจำดีๆ มากมายมาจนถึงตอนนี้ แต่ความจริงต่อให้ย้อนเวลาได้จริง ๆ เธอก็รู้ว่าตัวเองคงยังทำเหมือนเดิม เพราะนั่นคือความปรารถนาในหัวใจของคนที่ทำได้แค่แอบรักมานาน

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึก เพื่อเรียกกำลังใจครั้งสุดท้ายแล้วพูดสิ่งที่เตรียมมาทั้งหมด ก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีกจนกว่าหัวใจจะแข็งแรงมากพอ

“นี่ใบหย่าที่แก้วสัญญาไว้ค่ะ ขอโทษที่ทำให้พี่เสียเวลามานานขนาดนี้ แม้ความจริงแล้วแก้วคือคนที่แพ้มาตลอด ไม่รู้ว่ามันจะทำให้พี่ปรัชญ์ลำบากใจไหม แต่แก้วก็อยากบอกว่า แก้วรักพี่ปรัชญ์ค่ะ รัก... รักมาตลอด และก็ขี้โกงมาตลอดที่จะเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ เพราะไม่อยากหย่า แต่ตอนนี้มันถึงวันที่เราสัญญากันไว้แล้ว แก้วคงยื้อมันต่อไปไม่ได้ พี่ปรัชญ์แค่เซ็นใบหย่าและส่งให้พี่รันได้เลยนะคะ พี่รันจะเอาไปจัดการต่อให้ ส่วนเรื่องสินสมรส แก้วไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น และเรื่องบอกผู้ใหญ่แก้วจะเป็นคนบอกเอง พวกท่านคงไม่ว่าอะไร พี่ไม่ต้องลำบากใจ ขอบคุณช่วงเวลาที่ผ่านมาที่ยอมทนอยู่กับคนที่ไม่ได้รักและทำดีมาตลอด ลานะคะ”

กลิ่นแก้วพูดรัวเร็วและยาวเหยียดจนจบแล้วยื่นกระดาษใส่มือชายหนุ่ม จากนั้นก็หมุนตัวเตรียมเดินจากไป เธอจำวันแรกที่เริ่มทำสัญญานั้นได้ดี

ปุริมปรัชญ์ในวันนั้นประกาศชัดเจนมากแค่ไหนว่าจะไม่มีทางรักคนอย่างเธอ เขาเฝ้าทำทุกอย่างให้เธอรักเพื่อที่จะได้หย่ากันให้เร็วที่สุด แต่เพราะความขี้โกงของเธอเองที่ยื้อเขามาถึงวันนี้ ตอนนี้เราทั้งสองต่างเป็นอิสระต่อกันได้เสียที

มือหนาคว้าข้อมือบางเอาไว้แน่น “เดี๋ยวสิ”

“คะ?” หญิงสาวยังไม่ยอมหันไปมองหน้า เพราะจะให้เขาเห็นน้ำตาแห่งความพ่ายแพ้ไม่ได้เด็ดขาด

“เธอคิดว่าพี่ดูไม่ออกหรือไง ว่าเธอรักพี่มานานแล้ว”

“คะ?” กลิ่นแก้วหันมามอง ดวงตาที่พร่ามัวเบิกโต รู้มาตลอดอย่างนั้นเหรอ ละ... แล้วทำไมเขาถึงไม่บอกให้เธอหย่าล่ะ “รู้ได้ยังไงคะ แล้วทำไมถึงไม่บังคับแก้วหย่าล่ะ ในเมื่อมันคือเงื่อนไขของพี่”

“ก็เพราะทำแบบนั้นไม่ได้น่ะสิ”

“คะ?” กลิ่นแก้วยังคงไม่เข้าใจ ในเงื่อนไขสัญญาระหว่างเรานั้นมันก็มีแค่สองข้อ คือถ้าเธอรักเขา เธอต้องหย่า กับถ้าเขารักเธอ เราจะไม่หย่า

“ก็เพราะเธอมันเป็นเด็กสมองทึบยังไงล่ะ” นิ้วแกร่งดีดลงบนหน้าผากมน

“พี่ปรัชญ์สนุกมากเหรอคะ การเล่นกับหัวใจคนน่ะมันสนุกมากนักหรือไง รู้มานานแล้วงั้นเหรอ รู้แล้วยังแกล้งทำเป็นไม่รู้เนี่ยนะ คงเห็นแก้วเป็นตัวตลกมาตลอดเลยล่ะสิ”

เธอสะบัดมือบางออกจากการจับกุม แล้วเดินหนีไปจากตรงนั้นทันที ที่ผ่านมาเขาคงสนุกมากสินะ เธอมันก็สมองทึบจริง ๆ อย่างที่เขาว่า

..............

สวัสดีค่ะ นักอ่านที่น่ารักทุกท่าน นานมากแล้วที่ไม่ได้มาทักทายทุกคนแบบนี้ 1 ปีเต็ม ๆ ที่นักเขียนไม่ออกผลงานใหม่ มีเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นทำให้ไม่สามารถมาทำงานตรงนี้ได้ แต่ว่าตอนนี้กลับมาแล้วค่าาาา และจะมาแบบรัวๆ

เริ่มที่เรื่องนี้จะวางขายเดือนนี้นะคะ ขอฝากผลงานชิ้นใหม่ด้วยค่ะ ส่วนเรื่องมีเพียงเธอจะกลับมาอัพอีกครั้งเร็ว ๆ นี้ค่ะ

ขอโทษที่ทำให้รอนานขนาดนี้ค่ะ