คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : สัมภาษณ์พิเศษ:คันคุโร่
ให้ตายสิทำไมชีวิตฉันถึงวุ่นวายแบบนี้เนี่ยยิ่งเมื่อเช้า..โอ๊ยอยากจะลบมันออกไปจากหัวจริงๆเลยทำไมภาพของยายนั้นถึงวนอยู่ในหัวนะ ฉันอยากจะลบๆๆให้มันขายไปตลอดกาลจริงๆ
Riku-29: เออ...คุณคันคุโร่ค่ะ.....คือ....ว่า.......
คันคุโร่ : อะไรเล่า!!!
Riku-29: นะ.....นี่เป็นตอนพิเศษนะ..........บนนั้นเอาออกไปเลย
คันคุโร่ : อ้าวๆ เออๆ ก็ได้ๆ เริ่มใหม่ๆ
Riku-29: วันนี้เป็นตอนพิเศษนะค่ะ จะให้ตัวละครหลักในเรื่องมาตอบแท็คที่ได้จากป้าเดะแห่งบอร์ดบลีชขั้นเทพกันนะค่ะ วันนี้ประเดิมด้วย....คุณ ซาบาคุโนะ คันคุโร่นะค่ะ สวัดดีค่ะ^^
คันคุโร่: เออ....สวัดดีครับทุกคน
Riku-29: คือว่าวันนี้ริคุ29ไม่ว่างนะค่ะเลยมีพิธีกรรับเชิญพิเศษมานะค่ะ ^^
คันคุโร่: พิธีกรรับเชิญหรอครับ ไม่ทราบว่าเป็นใครหรอครับ?
Riku-29: ยังมาไม่ถึงอะค่ะ.....เอาเป็นว่า....เราเข้าเรื่องก่อนนะค่ะทำถามในแท็คอาจจะมีเปลี่ยนไปบ้างนะค่ะ เพราะที่ซึนะไม่มีเว็บเด็กดีถึงมีพี่คันคุโร่ก็ไม่เล่นทำให้คำถามข้อนี้เปลี่ยนไปนะค่ะ ^^ และอาจจะมีคำถามมาเพิ่มด้วยแล้วแต่พิธีกรรับเชิญนะค่ะ ^^
ผ่านไปหลายนาทีหนังจากริคุ 29 จากไป พิธีกรรับเชิญก็ยังไม่มา ทำเอาคันคุโร่เริ่มหงุดหงิด แต่ในจังหวะนั้นเองสิ่งหนึ่งก็ดังขึ้น
ตูม...!!
ผนังห้องแตกเป็นรูโหว่ ชนิดที่ว่าต้องใช้เวลานานกว่าจะซ้อมได้ ฝุ่นผงตลบอบอวลก่อนจะจางลงเผยให้เห็นร่างของผู้มาใหม่ เด็กหนุ่มในชุดสีดำลายกางเขน ผมสีแดงเพลิงไร้ทรง ดวงตาสีเขียวมรกตเพียงข้างเดียวฉายแววอนาถใจกับการกระทำของอีกคนที่ร่วมเดินทางมาด้วย เจ้าของดาบเรียวสีเงินที่เพิ่งเก็บลงฝักไป ผมสีดำยาวเฉกเช่นเดียวกับดวงตาที่ฉายแววไม่สบอารมณ์
คันคุโร่: พวกนายเป็นใคร
ราวี่: ผมราวี่ผู้สืบทอดตำแหน่งบุ๊คแมนครับ
ราวี่ยิ้มด้วยไมตรีจิต ขณะที่จับมือคันคุโร่เป็นเชิงทักทายซึ่งดูเหมือนอีกฝ่ายจะงงใช่น้อย สายตาของคันคุโร่เหลือบไปมองอีกร่างที่ยืนเงียบทำหน้าเบื่อโลกอยู่ ซึ่งราวี่ก็เห็นเองเห็นกัน
ราวี่: หมอนี้ชื่อคันดะ เป็นเอ็กโซซิสท์ อ๋อ ? แล้วก็เป็นเจ้าของกิจการโซบะที่ใหญ่ที่สุดของญี่ปุ่นด้วย ว่างๆก็ไปอุดหนุนดะ....
ประโยคกวนประสาทของราวี่ต้งชะงักมือเจอเข้ากับสายตาพิฆาตของคนที่ตำแหน่งเป็นถึงคนใหญ่คนโต
คันคุโร่: ถึงจะไม่เข้าใจเท่าไหร่ ว่าแต่พวกนายมีธุระอะไรกับฉัน
ราวี่:พวกเรามาตามหาอินโนเซนส์ที่ซึนะน่ะ พอดีเจอสาวน้อยน่ารักคนหนึ่งวานให้มาช่วยเป็นพิธีกรถามคำถาม ว่าแต่นาย
คันคุโร่: อืม
ราวี่: งั้นมาเริ่มกันเลยดีกว่า แต่...ก่อนหน้านั้น เฮ้..!!คันดะช่วยชงชาญี่ปุ่นให้ฉันกับคันคุโร่หน่อยสิ
คันคุโร่: เดินตรงไปตามทางเดินเลี้ยวซ้าย นายจะเจอห้องครัว ของฉันขอแบบชาขาวนะ
คันดะ: ฉันไปเป็นคนรับใช้พวกแกตอนไหน [เสียงเย็น]
ราวี่: ตอนไหนไม่รู้แต่ตามบทนายต้องไปชงชา หรือนายจะเป็นพิธีกรแทนฉัน ^^+
คันดะ: ชิ...!!
พร้อมกับร่างที่เดินจากไป
ราวี่:ตัวเกะกะไปแล้ว งั้นเรามาเริ่มดีกว่า ไหนดูสิมีอะไรบ้าง
ราวี่มองใบรายการในมือก่อนจะกวาดสายตาพริบเดียวแล้วเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้
ราวี่:อืม...รักครั้งแรกของนายมีเริ่มขึ้นเมื่อไหร่?
คันคุโร่: 555+ ถามอะไรแปลกๆ ไม่มี
ราวี่: โห้...โตป่านนี้ยังไม่เคยมีความรัก เอาเวลาไปทำอะไรอยู่
ราวี่พูดด้วยสีหน้าเสียดายเต็มที
คันคุโร่: เตะฝุ่นไปเรื่อย
ราวี่: ต่อๆ แล้วมันจบลงแบบไหน
คันคุโร่: มีความสุขละมั้ง เฮ้ย !! ก็บอกว่าไม่เคยมีความรัก อย่าถามอะไรโง่ๆ แบบนี้เซ่..!
ราวี่ : 55+ แหมๆๆ ไม่มีความรักแถม EQ ยังต่ำอีก
คันคุโร่: ว่าแต่... อีคิว คืออะไร?
ราวี่: เดี๋ยวลองถามคันดะดูเองแล้วกัน ข้อต่อไป นายเคยแอบรักใครไหม?
คันคุโร่: ไม่มี
ราวี่: เห้...ไม่เคยแม้แต่แอบรัก นายเป็นผู้ชายจริงๆไหมเนี่ย
คันคุโร่: ชายทั้งแท่งจะให้พิสูจน์ไหม?
คันคุโร่ว่าพลางลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ทำเอา ราวี่ห้ามแทบไม่ทัน
ราวี่: ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง ^^+ อย่าใจร้อนเซ่ นั่งลงก่อนๆ มาๆถามข้อต่อไป
คันคุโร่: ว่ามา
ราวี่: ถ้าให้เปรียบเทียบ นายคิดว่าความรักเหมือนกันอะไร
โครม...!!
ถ้วยชาถูกกระแทกลงเต็มแรงทำเอา สองคนที่นั่งตอบคำถามกันอยู่ถึงกับสะดุ้ง
คันดะ: คำถามอะไรงี่เง่า สู้เอาเวลาไปตามหาอินโนเซนส์ต่อจะมีประโยชน์มากกว่าซ่ะอีก
ราวี่: แฮะๆๆ คันดะใจเย็นๆ รับเงินเค้ามาแล้วก็ต้องทำงานคุ้มค่า เอาเป็นว่าเสร็จเมื่อไหร่จะพาไปเลี้ยงโซบะ กับเทมปูระ
ราวี่ตบบ่าคันดะ อย่างเป็นกันเอง หาแต่โดนอีกฝ่ายปัดออกอย่างไร้เยื้อใย
คันดะ: ฉันเพื่อนเล่นแกเรอะ [เส้นเลือดปรากฏขึ้นบนใบหน้า แสดงถึงอารมณ์ตอนนี้]
ราวี่:โทษทีน่ะ หมอนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ มรรยาทไม่ค่อยจะมี แถมดูท่าวันนี้คงจะเป็นวันนั้นของเดือนมั้ง -_-
คันคุโร่: หมอนั้นเป็นผู้หญิงเหรอ
ราวี่: แล้วจากที่นายดูคิดว่าหมอนั้นใช่ ผู้หญิงหรือเปล่า
คันคุโร่:[พยักหน้าเล็กน้อย] ในความคิดของคันคุโร่ตอนนี้ตัตสินหญิงชายด้วย การไว้ผม ผมสั้นผู้ชาย ผมยาวผู้หญิง ซึ่งคันดะเอง ผมยาวสลวยชนิดที่ผู้หญิงยังอาย [โซนน์]
ราวี่: แล้วรู้สึกยังไง เวลามองคันดะ
คันคุโร่ :เอ่อ...ก็น่ากลัว ใครได้เป็นภรรยาคงน่าสงสาร
555+ ราวี่ขำก๊าก ชนิดตกเก้าอี้ไปเลย ทำเอาคันคุโร่ ต้องรีบพยุง อีกฝ่ายให้ลุกขึ้น
ราวี่: เอาล่ะๆ มาต่อคำถามเมื่อกี้ [ราวี่กล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม] ตกลง นายเปรียบความรักเหมือนกันอะไร
คันคุโร่: เหมือนหุ่นเชิดละมั้ง ควบคุมได้ดั่งใจ
ราวี่: นี่นายคิดจะควบคุมความรักเลย เผยนิสัยจอมบงการซ่ะแล้ว
คันดะ:ไร้สาระ [บ่นงึมงัม]
ราวี่: บ่นอะไรนะคันดะ นายเองก็เหมือนกันหัดรู้จักไว้ซ่ะบ้างความรักน่ะ เดี๋ยวคนอื่นเค้าก็เข้าใจผิดกันหมด
คันดะ: ใช่เรื่อง
ราวี่: เหอะๆๆ
ราวี่หันกลับไปหาคันคุโร่ที่นั่งมองตนตาไม่กระพริบ
ราวี่:คันคุโร่ นายเป็นอะไร
คันคุโร่: เปล่า แค่คิดว่าพวกนายไม่น่าจะเป็นเพื่อนกันได้เลย
ราวี่: อันนี้มันก็แล้วแต่คนมอง ก็เหมือนที่นายมองความรักเป็นเพียงหุ่นเชิดไง มาเข้าคำถามต่อไปดีกว่า ในเมื่อนายยังไม่มีความรักงั้น คำถามพวกนี้ดูจะไม่ค่อยเข้ากับนายเท่าไหร่ งั้นฉันจะคิดคำถามใหม่ให้ชนิดที่ว่านายต้องอึ้ง
คันคุโร่:พยักหน้า
ราวี่: ถ้าขอพรได้สักข้อนายจะขออะไร
คันคุโร่: [ทำหน้าคิดหนัก ] อยากให้ทุกคนมีความสุข
ราวี่: ห้าๆๆ ตอบอย่างกับนางสาวไทยเชียว แล้วถ้าเกิดว่าวันนี้เป็นวันตายของนาย แต่ยมทูติบอกว่านายสามารถเลือกให้ใครคนหนึ่งตายแทนได้ นายจะเลือกใครมาตายแทนนาย
คันคุโร่: ไม่รู้สิเพราะฉันยังไม่เคยตาย
ราวี่ : 55+ นั้นสินะ ยังไม่เคยตายคงบอกไม่ถูกใช่ไหมว่าจะให้ใครตายแทน แล้วอยากลองสัมผัสความตายดูสักครั้งไหม? ^^+
ราวี่ยักคิ้วกวนประสาท โดยไม่สนใจเลยแม้แต่น้อยว่าคนที่ตนพามาด้วย อาจจะเป็นคนที่ทำให้ราวี่ได้สัมผัสกับความตายก่อนใครเพื่อน
คันดะ: รีบๆหน่อยสิฟ่ะ เดี๋ยวก็เชือดซ่ะเนี่ย
ราวี่: ค๊าบๆๆ คุณชาย กระผมจะรีบตามคำบัญชา กลับเข้าคำถามแบบเดิมดีกว่า ผู้ชายในอุดมคติของนายเป็นยังไง
คันคุโร่: เป็นกันเองพึ่งพาได้ น่ารัก ยิ้มหวานๆ [ใบหน้าเคลิบเคลิ้ม แต่....] เฮ้ย...!! เมื่อกี่นายถามว่าอะไรนะ ผู้ชายในอุดมคติใช่ไหม?
คันคุโร่มองหน้าราวี่ด้วยความตกใจ เมื่อหลุดปากตอบคำถามเฮงซวยไป ผิดกับอีกฝ่ายที่นั่งกลั้นหัวเราะจนปิดไม่อยู่
ราวี่: นายนี่หลอกง่ายชะมัด ฮ่าๆๆ
หนังตาของคันคุโร่เริ่มกระตุก นั้นแสดงว่าอีกฝ่ายเหนือกว่าตนมาก มากเสียทำให้เขาเกือบหลุดอารมณ์โกรธ หากแต่นักเชิดหุ่นผู้เก่งกาจในวิชาหน้ากากก็เปลี่ยนสีหน้าทันที
คันคุโร่:อ่าน่ะ...มันผิดพลาดกันได้ ไม่เคยได้ยินหรือไง สี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั่ง
คนที่ถือว่าตนเองเป็นปราชญ์ยักคิ้วให้อีกฝ่าย กวนๆ
ราวี่:หึหึ ให้เป็นปราชญ์ไปตลอดแล้วกัน คำถามต่อไป นายคิดจะแต่งงานตอนอายุเท่าไหร่?
คันคุโร่: เอ่อ...
คันดะ: หาเมียให้ได้ก่อนเหอะแล้วค่อยถามมัน [ตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย ชนิดคนฟังชะงักค้าง]
ราวี่: รู้จักมรรยาทบ้างไหมครับคุณท่าน อย่าแทรกตอนที่คนอื่นจะพูดสิครับ
คันดะ: รู้จัก แต่ไม่อยากใช้กับพวกชั้นต่ำแบบแก
ราวี่: ง่ะ....คันดะใจร้าย T T เดี๋ยวกลับศาสนจักรแห่งความมืดเมื่อไหร่ผมจะไปฟ้องรินารี่
คันดะ: เรื่องของแก แล้วก็หัดรู้ไว้ซ่ะบ้างว่างเวลาเป็นเงินเป็นทอง
คันดะพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ความมืดครอบงำชายหนุ่มทั้งสอง
ราวี่: ทำมาพูดดีว่าเวลาเป็นเงินเป็นทอง จะรีบไปขายโซบะก็ว่ามาเถอะ [บ่นกับตัวเอง] โทษทีพอดีว่าหมอนั้นก็เป็นแบบนี้แหละ...
คันคุโร่: อืม...แล้วตกลงจะถามต่อไหม ฉันยังมีธุระต้องไป
คันคุโร่มองหน้าราวี่เป็นเชิงถาม
ราวี่:งั้นต่อๆ คำถามข้อเมื่อกี้ข้ามไปละกัน ใครคือคนที่นายยอมตายแทนได้
คันคุโร่:ก็คงจะเป็น พี่สาวใจดี[?] กับ น้องชายผู้น่ารัก[?] ละมั้ง
ราวี่:อืม...เอาละข้อสุดท้าย ไก่กับไข่อันไหนเกิดก่อนกัน ให้เวลาสามสิบวิ
ราวี่หยิบนาฬิกาขึ้นมาจับเวลาทันที ในขณะที่คันคุโร่เริ่มเหงื่อตก...
คันคุโร่:ยอมๆๆ แต่เอ๊ะ นายมาสัมภาษณ์ชั้นไม่ใช่เหรอ ใครให้มาถามคำถามโลกแตกแบบนี้!!
ก่อนที่คันคุโร่จะได้โวยวายอะไรต่อ เสียงถีบประตูพร้อมกับร่างที่ตรงดิ่งมาหาเจ้าหนุ่มหัวแดงอย่างรวดเร็ว
คันดะ: เจออินโนเซนส์ ไปได้แล้ว
คันดะกระชากคอเสื้อของราวี่ลากออกไป
ราวี่:แล้วเจอกันใหม่
โบกมือหย็อยๆๆ
คันดะ:หุบปาก น่ารำคาญ !!!!!!!!
ร่างของสองเอ็กโซซิสท์หายลับไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงร่องรอยของการมา ที่หากเทมาริมาเห็นมีหวังโดนเทศหลบชัวร์ๆ
คิดแล้วก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
สรุปมันมาเป็นพิธีกร หรือมาทำลายข้าวของกันแน่..............
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้ต้องขอบคุณพี่โซนแบบมากๆๆๆๆๆนะค่ะ ^^ ความจริงพี่เค้าทำเสร็จตั้งนานแล้วแต่ผิดหนูเองแหละลืมอัพ...แหะๆ ^^;;
Credit:[...วายร้าย พันธุ์ทาง...] àนิยายของพี่เค้านะค่ะ ^^
OnE MaKer -ใหญ่คับฟ้า ข้าก็จะโค่น!!-
ความคิดเห็น