[SJ::BumYe]+=-+=-+=-แย่ง-=+-=+-=+[Yaoi]

ลำดับตอนที่ #1 : INTRO

หากความสุขที่เคยมี ความรักที่เคยได้รับถูกแย่งไป...

 

จะเจ็บแค่ไหนกันนะ?...

 

.          .          .

 

            รถเบนซ์สีดำคันงามแล่นเข้ามาจอดในเขตรั้วบ้านหลังใหญ่ที่แสนโออ่าเทียบได้กับคฤหาสน์ขนาดย่อมซึ่งเป็นบ้านของนักธุรกิจร้อยล้านเจ้าของธุรกิจยักษ์ใหญ่ทั้งหมดในเครือตระกูลคิม คนขับรถก้าวลงมาก่อนจะเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้กับเด็กชายวัยเจ็ดขวบที่มือน้อย ๆถือใบประกาศนียบัตรวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างเริงร่า

 

            “พ่อฮะ!” เด็กชายจงอุนตัวน้อยตะโกนเสียงดังขณะวิ่งมาถึงห้องรับแขกอันโอ่โถง ชายหนุ่มวัยกลางคนที่กำลังนั่งเอนหลังจิบกาแฟและอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วยแย้มยิ้มบาง ๆ ก่อนที่จะลดหนังสือพิมพ์ในมือลงและอ้าแขนรับร่างเล็กของลูกชายไว้ในอ้อมกอด

 

            “เสียงดังมาเชียว มีเรื่องอะไรจะมาอวดพ่อหรือไง?” เขาเอ่ยถาม

 

            “ผมสอบได้ที่หนึ่งแหละ”

 

            “โอ้โห! จงอุนของพ่อนี่เก่งจริงๆ”

 

            “สองพ่อลูกมีเรื่องอะไรกันจ๊ะ หืมม์” เสียงหวานดังขึ้นก่อนที่ร่างเพรียวของสตรีเจ้าของดวงหน้าสวยใจดีจะเดินเข้ามาพร้อมถาดขนมซึ่งเป็นของว่างที่ลูกชายแสนโปรดปราน เมื่อเห็นเธอ จงอุนก็ผละออกจากพ่อและรีบวิ่งไปหาคนเป็นแม่ในทันที

 

            “แม่ฮะ! ผมสอบได้ที่หนึ่งแหละฮะ”

 

            “ว้าว! คนเก่งของแม่” หล่อนวางถาดขนมลงบนโต๊ะก่อนจะกอดลูกชายแน่น หอมแก้มป่อง ๆซ้ายทีขวาทีอย่างแสนรัก “แล้วลูกอยากได้อะไรเป็นรางวัลล่ะจ๊ะ”

 

            “พิซซ่า? หรือว่าสนามเด็กเล่นดีล่ะ” คนเป็นพ่อแกล้งถาม ของที่เด็กชายวัยเจ็ดขวบจะอยากได้คงไม่พ้นของพวกนี้หรอก “เดี๋ยวพ่อซื้อให้”

 

            หากทว่าเด็กชายกลับส่ายหน้า

 

            “ไม่ฮะ ไม่อยากได้พิซซ่ากับสนามเด็กเล่น” จงอุนเงียบไปหนึ่งอึดใจ มือน้อยยื่นไปคว้ามือใหญ่ของพ่อมา ส่วนมืออีกข้างก็จับมือของแม่แน่น เด็กชายฉีกยิ้มกว้างจนตาหยีในยามที่เอื้อนเอ่ยรางวัลที่อยากได้

 

 

            ไม่ใช่พิซซ่า

 

          ไม่ใช่สนามเด็กเล่น

 

.

 

.

 

.

 

            “ผมอยากให้เราสามคนรักกันและอยู่ด้วยกันตลอดไป”

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

            แต่น่าเสียดายยิ่งนักที่คิมจงอุนคงจะไม่มีวันได้ตามที่ขอ เมื่อห้าปีต่อมาหญิงสาวผู้เป็นแม่ได้ตายจากไปด้วยสุขภาพที่ทรุดโทรมลงอย่างน่าสงสาร ในงานศพที่เต็มไปด้วยบรรยากาศแสนเศร้า เด็กชายร้องไห้สะอึกสะอื้นปริ่มจะขาดใจ

 

            “แม่ฮะ...ฮึก” หยาดน้ำตาไหลลงมาตามพวงแก้มเนียนไม่ขาดสาย ร่างเล็กนั่งคุกเข่าอยู่หน้าหลุมศพของมารดา “แม่...ฮือๆ”

 

            “จงอุน...” มือใหญ่วางลงบนไหล่เล็กของลูกชาย เอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ “...แม่ไม่ได้จากเราไปไหนหรอกนะ ท่านยังอยู่กับเรา คอยดูเราอยู่เสมอ...กลับบ้านกันเถอะ อากาศหนาวแล้ว ถ้าลูกไม่สบายไปแม่เขาจะโกรธเอานะ”

 

            เขาตัดใจเบือนหน้าจากป้ายหินที่ร่างของภรรยานอนอยู่ข้างใต้ ก่อนจะจูงมือบุตรชายเดินหันหลังจากไป

 

            “พ่อฮะ...” จงอุนเอ่ยถามขึ้นขณะนั่งเคียงบิดาบนรถเบนซ์คันงาม “พ่อจะรักแม่ตลอดไปใช่ไหมฮะ?”

 

            “อืม” ชายวัยกลางคนฝืนยิ้มเฝื่อน ๆ นอกจากรับคำสั้นๆ แล้ว เขาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก...

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

            ร่างเล็กของเด็กชายวัยสิบสองปียังคงนอนซึมอยู่บนเตียงในห้องนอน อ้อมแขนเล็ก ๆกอดรูปคู่ของตนกับมารดาไว้แน่น บรรยากาศในรูปถ่ายเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แสนจะแลดูมีความสุขแตกต่างกับตัวเขาในตอนนี้เหลือเกิน งานศพของมารดาผ่านพ้นไปแล้ว หากน้ำตานั้นยังมิหยุดไหล ยังคงไหลจากหางตาซึมลงสู่หมอนใบนุ่มจนเปียกชื้น

 

            “คุณหนูคะ” เสียงของพี่เลี้ยงดังมาจากหน้าประตูห้องนอน น้ำเสียงของหล่อนฟังดูไม่สู้ดี “คุณท่านอยากให้คุณหนูลงไปพบข้างล่างน่ะค่ะ”

 

            “อืม...” จงอุนรับคำ มือน้อยปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง วางกรอบรูปลงบนโต๊ะอย่างทนุถนอมสุดหัวใจ

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

            “พ่อมีอะไรหรือฮะ?” เด็กชายเอ่ยถามเมื่อก้าวเท้าเข้ามาในห้องรับแขก ที่ซึ่งเคยมีความสุขในวันวานกับบิดาและมารดาพร้อมหน้า หากในวันนี้กลับเปลี่ยนไป นอกจากจะไร้ร่างเพรียวของแม่แล้ว กลับมีร่างของผู้หญิงคนหนึ่งนั่งแทนที่ในที่ที่เคยเป็นของแม่ และข้างกายของเธอก็มีเด็กชายคนหนึ่ง อายุน่าจะน้อยกว่าจงอุนซักสองสามปีนั่งเคียงอยู่ด้วย

 

 

            ไม่รู้ทำไม...จงอุนถึงรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาก็ไม่รู้

 

 

            “จงอุน มานี่สิ” ผู้เป็นพ่อกวักมือเรียกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม...ไม่เหลือเค้าโศกเศร้าดังเช่นวันงานศพของภรรยาแม้แต่น้อย

 

            “นี่จงอุน ลูกชายผม” เขาเอ่ยแนะนำลูกชายกับผู้หญิงคนนั้น เธอยิ้มอย่างเอ็นดูให้ แต่จงอุนกลับทำหน้าเฉยชาใส่ “อ้อ...แล้วนั่นก็คิบอมนะลูก”

 

            “ทักทายพี่เขาหน่อยสิลูก” หญิงสาวเอ่ยกับเด็กน้อยข้างกาย ผู้ซึ่งทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย

 

            “หวัดดีฮะพี่จงอุน ผมคิมคิบอม ยินดีที่ได้รู้จักนะฮะ”

 

            “คนพวกนี้เป็นใครฮะพ่อ?” นอกจากจะไม่สนใจแล้ว จงอุนยังหันมาถามคำถามที่ออกจะไร้มารยาทกับผู้เป็นพ่อเสียงห้วน ทำเอาหญิงสาวถึงกับหน้าเสีย

 

            “เอ่อ...นี่น้าซองอึนกับคิบอม เขาจะมาอยู่กับเราตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”

 

            “หมายความว่าไง?” น้ำเสียงของจงอุนเริ่มขุ่นเคือง...ในใจของเด็กน้อยก็กลัวเหลือเกิน...กลัวกับคำตอบของบิดา

 

 

            ที่จะเปลี่ยนทุกอย่างไปตลอดกาล...

 

.

 

.

 

.

 

            “น้าซองอึนจะมาเป็นแม่ใหม่ของลูก แล้วคิบอมเองก็เป็นลูกชายของพ่ออีกคนนึงด้วย”

 

.          .          .

 

           

ไม่มีอีกแล้วความรักความเอาใจใส่ที่บิดาเคยมีให้ ‘คิมจงอุน’ เพียงผู้เดียว

 

ตั้งแต่ที่ ‘คิมคิบอม’ กับแม่ก้าวเข้ามาในชีวิต

 

แย่งชิงทุกอย่างไปจากเขา...

.

.

.

 

แต่ที่เจ็บยิ่งกว่าคือการที่ได้รับรู้ว่าคนเป็นพ่อปกปิดเรื่องเมียน้อยไว้ได้ตั้งหลายปี ทรยศความไว้วางใจของเขาและแม่มาโดยตลอด

.

.

.

ทำใจไม่ได้ที่ต้องทนอยู่ร่วมบ้านกับคนแปลกหน้าอีกต่อไป ดังนั้น เมื่อจบม.ต้น เด็กชายจึงเอ่ยปากขอจากไปอยู่ที่ต่างประเทศเพียงลำพัง

.

.

.

.

.

ความชิงชังที่สุดกลั้นกลายเป็นจุดเริ่มต้นของการแก้แค้น...จากเด็กชายที่จากไปพร้อมกับหัวใจที่บอบช้ำ วันนี้ เขาได้เติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มที่กลับมาพร้อมความเคียดแค้น...

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

            ‘คิดจะทำอะไร!?’

 

            ‘ก็ทำในสิ่งที่แกกับแม่ของแกเคยทำยังไงล่ะ!!’

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

            “ความรู้สึกของคนที่ถูกแย่งความรักไปเป็นยังไง ฉันจะทำให้แกได้รู้เอง!!”

.

.

.

.

.