ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    It's You #ดวงใจสิงหา

    ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 4 เผลอใจ (2)

    • อัปเดตล่าสุด 15 เม.ย. 67


    บทที่ 4 เผลอใจ (2)

     

    ทางด้านเข็มทิศที่โดนทำแบบนั้นใส่ไปก็แทบจะล้มทั้งยืน ได้แต่สะกดจิตตัวเองว่าอย่าเพิ่งล้มลงไปนะไม่งั้นโดนจับได้แน่ว่าเขาชอบพี่สิงห์ขนาดไหน

    “เข็มเป็นอะไรล่ะลูกหน้าแดงเชียวไม่สบายเหรอเอายาไหมเดี๋ยวแม่ไปเอามาให้”

    “มะ..ไม่เป็นไรครับ เข็มขอตัวไปอาบน้ำนอนก่อนนะพรุ่งนี้มีนัดกับพี่จินนะครับ”

    “ไปไหนกันลูกวันหยุดไม่พักอยู่บ้านเหรอ”

    “ไปซื้อของเตรียมไปสัมมนาครับ เข็มลืมบอกแม่เลย อีก 2 อาทิตย์เข็มต้องไปสัมมนาที่ต่างจังหวัดนะ”

    “ไปกี่วันล่ะลูกแม่จะได้เตรียมพวกยาสามัญให้พกไปด้วยกันไว้ก่อนเพื่อไปท้องเสียหรือไม่สบายที่นู่น”

    “ไป 3 วันครับงั้นเข็มขอตัวก่อนนะครับ”

    “ฝันดีลูก”

    “ฝันดีครับ”

    เดินขึ้นห้องมาด้วยหัวใจที่ยังคงหวิว ๆ เนื่องจากภาพที่ใบหน้าอีกฝ่ายอยู่ห่างไม่ถึงคืบ ทำไมจู่ ๆ ก็มาทำแบบนี้ใส่กัน หรือพี่สิงห์จะรู้ว่าเขาชอบกัน นี่เป็นการลองใจรึเปล่าน่ะ

    “อ๊ากกก ขี้โกงที่สุดเลย!!!”

    “เข็มเป็นอะไรลูก”

    “มะ... ไม่เป็นไรครับ ขอโทษที่เสียงดังครับ”

    ลืมไปว่าผนังห้องมันไม่ได้หนาขนาดนั้นเมื่อกี้ก็ดันตะโกนไปเสียเกือบสุดเสียง ให้ตายสิมาทำแบบนี้ใส่กันแล้วหายไปแบบนี้เนี่ยนะ แล้วคืนนี้จะนอนหลับไหมเนี่ยเรา

     

     

     

    “ไม่ได้นอนรึไงเมื่อคืน” จินเอ่ยถามหลังจากที่ได้เห็นสภาพของน้องชายคนสนิท ใต้ตาคล้ำอย่างกับหมีแพนด้า

    “อือ... ง่วงอะ” กว่าจะข่มตาหลับได้รู้ตัวอีกทีฟ้าก็สว่างแล้วให้ตายสิ

    “เอาไงจะไปอยู่ไหมหรือจะไปพรุ่งนี้แทน”

    “ไปวันนี้แหละพรุ่งนี้จะนอนอยู่บ้านไม่อยากทำอะไรแล้ว”

    “ไปนอนบนรถก็ได้ได้งีบสัก10-20นาทีก็น่าจะดี”

    “เอาน้องแดงมาเหรอ”

    น้องแดงหรือ Mercedes-Benz G-Class ที่พี่จินมันเอาไปทำสีใหม่เป็นสีแดงทั้งคัน เห็นนิ่ง ๆ แบบนี้แต่งรายนี้น่ะชอบรถมากเลยแหละ

    “อื้อ ไปเถอะเดี๋ยวคนจะเยอะ”

    “โอเค ถึงแล้วปลุกด้วยนะ”

    “อืม”

    เข็มเดินซื้อของกับจินจนครบ ตกลงกันว่าจะมาซื้อชุดที่ไปงานสัมมนากันคนละหนึ่งถึงสองชุด จินก็ได้ไปเพราะเป็นหัวหน้าคนงานหากมีอะไรใหม่ ๆ ก็ต้องเอามาสอนลูกน้องอีกทีหนึ่ง

    สายตาเล็กสำรวจถุงในมือว่าได้ของที่ต้องการครบหมดแล้วก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองจินแต่สายตาดันไปสบเข้ากับร่างสูงของใครบางคนที่ทำให้เขานอนไม่หลับเลยตลอดทั้งคืน

    “พี่สิงห์...”

    “หื้อ? ...” จินที่หันไปมองตามสายตาของเข็มก่อนจะพบว่าสิงหาก็เห็นพวกเราแล้วเหมือนกัน แถมยังเดินตรงมาหาพวกเขาอีกต่างหาก

    “มาทำอะไรกันครับ ไม่เห็นบอกพี่เลยว่าจะมา”

    “เข็มนัดกับพี่จินไว้เมื่อวานว่าจะมาหาซื้อชุดใส่ไปงานสัมมนาด้วยกันน่ะครับ”

    ใบหน้าเล็กหลุบตามองพื้นไม่กล้าแม้แต่จะสบตา เพราะมองหน้าอีกฝ่ายทีไรภาพเมื่อคืนมันก็ผุดขึ้นมาตลอดเลย

    “อ่า... แล้วได้ของครบหมดแล้วเหรอครับ”

    “ได้ครบแล้วครับ แล้วพี่สิงห์มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ” แถมยังมาคนเดียวด้วย

    “มาคุยงานนิดหน่อยครับ แต่ตอนนี้คุยเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

    “วันเสาร์ก็ยังทำงานอีกเหรอครับ ได้พักบ้างรึเปล่า”

    สีหน้าห่วงใยถูกส่งออกไปโดยไม่รู้ตัวจินที่เห็นสายตาของคนทั้งคู่แค่นี้ก็รู้แล้วว่าสองคนนี้ยังไงก็น่าจะมีความรู้สึกที่ตรงกัน

    “หึ ๆ เป็นห่วงพี่เหรอ”

    “กะ...ก็เดี๋ยวนายหัวไม่สบายหนัก ลูกน้องจะลำบากเอานะครับ”

    “คิดแบบนั้นเหรอครับ” ยอมรับว่าสิงหาแอบอยากได้ยินคำว่าเป็นห่วงจากอีกฝ่ายแต่พอไม่ได้ยินคำตอบก็แอบผิดหวังเล็กน้อยเหมือนกัน

    “อะแฮ่ม!” จินกระแอมไอออกมาเมื่อเห็นว่านายหัวของตนดูจะพยายามตัดเขาออกจากบทสนทนาในครั้งนี้

    “เป็นอะไรจินถ้าเจ็บคอก็ไปซื้อน้ำมากินได้นะ เดี๋ยวชั้นอยู่กับเข็มเอง”

    “พี่จินเจ็บคอเหรอ”

    “เปล่าครับ ไม่ได้เป็นอะไรแต่พอดีผมว่าน่าจะได้เวลากลับแล้วเลยจะขอตัว”

    “จริงด้วย เข็มก็ต้องกลับแล้วครับ”

    “กลับกับจินเหรอ”

    “ครับ เข็มมากับพี่จินก็คงต้องกลับด้วยกัน” สีหน้าไม่พอใจถูกส่งออกมาโดยไม่คิดจะปิดบังทำเอาจินเหงื่อตกเล็กน้อย

    “เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

    “ไม่เป็นไรครับ เข็มกลับกับพี่จินดีกว่า” กลัวว่าหากกลับกับพี่สิงห์คราวนี้จะปกปิดความรู้สึกได้ยากกว่าเดิมน่ะสิ

    “แต่พี่ก็จะกลับพอดี พี่ไปส่งได้ครับ”

    “มะ.. ไม่เป็นไรจริง ๆ ครับ”

    จินรู้สึกได้ว่าชายเสื้อของตนกำลังถูกดึงจากด้านหลังโดยฝีมือของน้องชายคนสนิท ดูท่าจะอยากให้ช่วยสิท่า

    “เดี๋ยวผมไปส่งเข็มเองครับคุณสิงห์ไม่ต้องเป็นห่วง”

    “เอาแบบนั้นเหรอ” สิงห์หันไปถามคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จิน

    “ครับ ถ้างั้นเข็มขอตัวกลับก่อน พี่สิงห์ขับรถกลับดี ๆ นะครับ”

    พูดจบก็รีบดึงเสื้อจินให้เดินตามออกมาในทันที หากอยู่นานกว่านี้ตนคงเก็บอาการไว้ไม่ไหวหรอก เขินจะตายอยู่แล้ว ใครมันนิยามว่าได้อยู่กับคนที่ชอบแล้วดีกัน นี่ใจสั่นจนนึกว่าเป็นโรคหัวใจแล้วเนี่ย

    “ทำไมไม่กลับด้วยล่ะนี่น่าจะเป็นโอกาสนะ” จินเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่ขับรถออกมาจากห้างได้ไม่นาน

    “ไม่เอาอะ อยู่แบบที่ผ่านมาก็ดีอยู่แล้ว จะได้ไม่เจ็บทีหลัง”

    “เพราะสร้อยเหรอ”

    “....” คนตัวเล็กชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่แววตาจะหม่นหมองลง “อื้อเขายังสวมมันอยู่”

     


     

    อ๋อยน้องงง

    **ปล.หากเจอคำผิดตรงไหนหรือสะกดผิดสามารถบอกแจ้งได้เลยน้า พอดีไรท์ตรวจเองคนเดียวทั้งหมด

    เลยอาจจะมีตกหล่นไปบ้าง ขอบคุณที่กดหัวใจและคอมเม้นน้าเยิฟๆ นักอ่านทุกท่านเลย

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    ดูอีบุ๊ก

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×