คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 3 กับพี่ (2)
บทที่ 3 กับพี่ (2)
“เปล่าครับ.... แค่ไม่ชินปกติเข็มทานที่ทำงานตลอด”
“ไม่อยากออกไปทานข้าวข้างนอกบ้างรึไงเรา” น้ำเสียงระคนเอ็นดูทำเอาคนอายุน้อยกว่าถึงกับใจสั่นไหว
“มัน... เปลืองเงินครับ เข็มกำลังเก็บเงินอยู่ อีกอย่างใช้เวลาเดินทางนานด้วยมันกินเวลาพักเที่ยงไปเยอะเข็มเสียดายเวลา”
“หึ ๆ น้าทิพย์กับน้าทีปก็ไม่ได้จนเสียหน่อย ทำไมเราเอาแต่ทำงานเก็บเงินอย่างกับติดหนี้อย่างนั้นล่ะ”
“มีของที่อยากได้อยู่ครับ”
“หื้อ? มันแพงมากเหรอพี่ซื้อให้เอาไหม”
“ไม่เอาหรอก เข็มอยากเก็บเงินซื้อให้เป็นของขวัญกับตัวเอง ความจริงเข็มสั่งซื้อไปแล้วแต่มันส่งมาจากต่างประเทศเลยใช้เวลานาน”
“งี้นี่เอง แล้วจะไม่กินข้าวกับพี่เหรอ?”
สมองน้อย ๆ ได้แต่ขบคิดอย่างหนัก ใจหนึ่งก็อยากไปทานข้าวกับคนที่ชอบ นาน ๆ ทีพี่สิงห์จะมาชวนไปทานข้าวด้วยเพราะส่วนมากเจ้าตัวจะทานข้าวไม่ตรงกับเวลาพักของพนักงาน แต่กับข้าวที่แม่ห่อมาให้ก็เสียดาย เอาไงดีเก็บไว้กินช่วงบ่ายก็น่าจะได้แหละมั้ง
“ไปด้วยก็ได้ครับ”
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
“ขอบคุณครับ”
ใบหน้าขาวขึ้นสีระเรื่อตกปากรับคำ ก่อนจะพากันเดินทางไปยังร้านอาหารที่สิงห์หาได้ทำการจองไว้แล้ว มื้อนี้เข็มทั้งอิ่มท้องและอิ่มใจ ทานข้าวไปก็ใจเต้นไปพี่สิงห์เอาแต่สั่งอาหารที่เข็มชอบแถมยังตักนู่นตักนี่ให้ไม่หยุด
ยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อย ๆ ทำงานหนักขึ้นไปอีก พยายามที่จะไม่คิดเข้าข้างตัวเองว่าสิ่งที่อีกฝ่ายทำให้เป็นเพียงแค่พี่ชายดูแลน้องชายเท่านั้น แม้จะพยายามคิดแบบนั้นแต่หัวใจก็เต้นไม่หยุดเสียที
“ไม่ต้องกลับไปเอาเอกสารอะไรจริง ๆ ใช่ไหม”
สิงห์เอ่ยถามหลังจากที่ออกมาจากร้านอาหารกำลังมุ่งหน้าไปที่ไร่องุ่นของตน หันไปมองใบหน้าขาวที่กำลังเอาหน้าโต้แอร์อยู่ไม่ห่าง เนื่องจากอีกฝ่ายทานอาหารเผ็ดไปจนเหงื่อซึมตามไรผม สิงห์ได้แต่ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู
“ไม่เอาแล้วครับ เข็มเอาไอแพดมาด้วยมีข้อมูลอยู่ครับ”
“โอเคงั้นพี่เข้าไปที่ไร่เลยนะ”
“ครับ”
“หึ ๆ”
เสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาจนเข็มต้องหันไปบุ้ยปากใส่เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังขำตนเรื่องอะไร ฝ่ามือหนายื่นมาขยี้กลุ่มผมหอมเบา ๆ ทำเอาดวงตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ หัวใจคนแอบชอบจะระเบิดตายเอาได้นะ
“เสร็จแล้วส่งข้อความมาบอกพี่น่ะเดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเข็มให้พี่จินไปส่งก็ได้เมื่อเช้าก็มาด้วยกัน”
“....” สิงหาชะงักไปชั่วขณะหลังจากที่ได้ยินจู่ ๆ ก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“งั้นเข็มขอตัวนะครับ ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวเที่ยงนะครับ”
สิงห์ไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ ได้แต่มองแผ่นหลังเล็กที่ลงจากรถแล้วเดินไปยังโรงหมักไวน์ ความขุ่นมัวในใจยังคงอยู่แต่ทำอะไรไม่ได้ สิ่งที่ทำได้ตอนนี้มีเพียงแค่ทำงานให้อารมณ์ที่ยังคั่งค้างอยู่ภายในหายไปเอง
“คุณสิงห์ครับ เมื่อวานมีคนรายงานว่าเจอพวกกลุ่มคนแปลก ๆ มาด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ที่สวนท้ายไร่ครับพวกผมเข้าไปสอบถามแล้วก็ไม่ตอบอะไรพยายามเลี่ยงแล้วก็รีบหนีหายไป”
“มากันกี่คน”
“สี่คนครับ เป็นผู้ชายทั้งหมด”
“ตรงนั้นมีกล้องวงจรปิดไหม”
“กล้องถ่ายไปไม่ถึงครับมันเป็นมุมอับสายตาด้วย”
“งั้นไปตรวจดูว่ามีตรงไหนที่กล้องถ่ายไปไม่ถึงแล้วเป็นมุมอับสายตาให้แจ้งมาเดี๋ยวจะให้คนเข้าไปติดตั้งกล้องวงจรเพิ่ม”
“ได้ครับ ว่าแต่คุณสิงห์จะเข้าไปที่ร้านขายของไหมครับ วันนี้น้องเข็มบอกว่าจะมีการรื้อของเก่าออกพวกคนงานมันอยากได้ของที่จะทิ้งนะครับ”
“น้องเข็ม?” สิงหาหูดับไปแล้ว ไม่ได้สนใจสิ่งใดนอกจากคำเรียกที่ดูจะสนิทสนมกับเหล่าคนงานเหลือเกิน
“ครับ? มีอะไรรึเปล่าครับ”
“ทำไมถึงเรียกว่าน้อง” ตัวเขายังไม่เรียกเข็มว่าน้องเลย
“ก็น้องเขาอายุน้อยกว่าพวกผม อีกอย่างเจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วย”
“จากนี้ไปห้ามเรียก”
“ครับ!? ถ้าไม่ให้เรียกน้องแล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะครับ”
“ไม่รู้ไปทำงานกันได้แล้ว”
ร่างสูงของสิงหาเดินออกมาจากไร่ตรงไปยังรถกระบะคู่ใจก่อนจะขับตรงไปยังร้านขายไวน์ที่อยู่ในเครือเดี๋ยวกับไร่สิงหาทันที
เสียงเครื่องยนต์ดับลงพร้อมกับสายตาคมกวาดมองไปยังภายในร้านที่ล้อมไปด้วยกระจกใส มองเห็นคนตัวเล็กกำลังยิ้มแย้มหัวเราะชอบใจอยู่กับหัวหน้าคนงานที่แม่ของตนพูดถึงอยู่เมื่อวาน สิงห์ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในร้านทันที
“อ๊ะ! พี่สิงห์”
สิงหาเดินไปด้านหลังของคนตัวเล็กพร้อมกับจับมือขาวไว้เพื่อสอนท่าทางการรินไวน์ให้อีกฝ่าย แม้จะรู้ว่าเจ้าตัวเล็กจะรู้วิธีรินไวน์อยู่แล้วก็ตาม แต่ร่างกายมันขยับไปเองนี่นาช่วยไม่ได้
“ตรวจงานเสร็จหมดแล้วเหรอครับ”
“ครับ เข็มกำลังจะเทสรสชาติของไวน์ตัวเก่าที่จะเอาออกจากชั้นเพื่อเปลี่ยนตัวใหม่เข้ามาแทนอยู่”
“เป็นยังไงบ้าง”
“ก็ใช้ได้อยู่ครับ แต่ลูกค้าน่าจะไม่นิยมแล้ว พี่จะเอาให้คนงานเหมือนเดิมไหมครับ”
“อืม ตามเดิมเลยครับ”
สิงหาขยับกายออกเล็กน้อยเพื่อให้คนตัวเล็กได้จัดการงานตรงหน้าได้สะดวกขึ้น สายตาก็หันไปมองจินที่คอยรับขวดไวน์อยู่ไม่ห่าง
“จิน” ทั้งจินและเข็มต่างก็หันไปมองสิงหาอย่างพร้อมเพรียงกัน
“ครับคุณสิงห์”
“ฝากตามเรื่องมุมอับสายตาที่จะต้องติดกล้องวงจรปิดเพิ่มในไร่ให้ทีนะ ขอภายในวันนี้ส่งเรื่องให้กับคีนได้เลย”
“ภายในวันนี้เหรอครับ” จินได้แต่มองหน้าของสิงหาเพราะอีกไม่กี่นาทีจะเลิกงานแล้วหากจะเอาภายในวันนี้ตนคงต้องทำงานล่วงเวลาแน่ ๆ
“อืม ภายในวันนี้ พรุ่งนี้จะได้ให้ช่างมาติดตั้งเลย ยิ่งเร็วยิ่งดี ส่วนค่าล่วงเวลาลงไว้ในตางานได้เลย เบิกได้เต็มที่”
“ได้ครับ ถ้างั้นวันนี้เข็มคงต้องกลับเองแล้วแหละ”
“เข็มรอได้น่ะ ไม่รีบหรอก” สิงห์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำตอบของอีกฝ่าย ทำไมต้องรอ…?
“เดี๋ยวพี่ไปส่งเข็มเอง”
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวเข็มรอกลับพร้อมพี่จินก็ได้”
“ไม่เป็นไรพี่คิดว่าคงกลับดึก เข็มกลับไปกับคุณสิงห์นั่นแหละเดี๋ยวป้าทิพย์กับลุงทีปจะเป็นห่วงกลับบ้านดึก”
“อ่า... เอางั้นก็ได้ครับ งั้นเข็มรบกวนพี่สิงห์ด้วยนะครับ”
“ครับ”
รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของสิงหา จินที่เห็นก็ได้แต่ส่ายหน้าให้กับอาการหึงหวงของเจ้านายตัวเอง
หวงขนาดสงสารพี่จิน
**ปล.หากเจอคำผิดตรงไหนหรือสะกดผิดสามารถบอกแจ้งได้เลยน้า พอดีไรท์ตรวจเองคนเดียวทั้งหมด
เลยอาจจะมีตกหล่นไปบ้าง ขอบคุณที่กดหัวใจและคอมเม้นน้าเยิฟๆ นักอ่านทุกท่านเลย
ความคิดเห็น