คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ต้อนรับ (2)
บทที่ 1 ต้อนรับ (2)
กรุ้งกริ๊ง!~
เสียงกระพรวนที่ห้อยอยู่หน้าร้านดังขึ้นเป็นสัญญาณเตือนให้พนักงานประจำร้านหันมาเอ่ยทักทายและเผยยิ้มให้กับลูกค้า
“พี่เข็มสวัสดีค่ะ”
“หวัดดีแจ๋ม”
แจ๋มยกมือสวัสดีพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส แจ๋มอ่อนกว่าเข็มเพียง 2 ปี แต่อีกฝ่ายตัวเล็กจนดูเหมือนเด็กมัธยมปลาย มักจะโดนลูกค้าแซวประจำว่าไม่ไปเรียนเหรอทั้ง ๆ ที่เจ้าตัวเรียนจบมาได้ครึ่งปีแล้ว
“วันนี้เอาเหมือนเดิมไหมคะ โกโก้”
“วันนี้ขอชาเขียวดีกว่า หวานปกตินะ”
“พายด้วยไหมคะ”
“ไม่อะ พอดีตอนเย็นมีนัดทานข้าวเย็นกับพ่อแม่ที่บ้าน เดี๋ยวจะกินข้าวไม่ไหวคุณนายทิพย์จะน้อยใจเอา”
เสียงหัวเราะเล็กรอดออกมาจากคนทั้งสองก่อนที่พนักงานตัวน้อยจะเดินไปชงน้ำให้กับพี่ชายคนสวย ผิวขาวที่ขึ้นสีแดงจากความร้อนภายนอกค่อย ๆ จางลง แจ๋มชอบแอบมองเข็มทิศอยู่เป็นประจำแม้จะรู้ว่าพี่เขาไม่ได้ชอบผู้หญิงก็ตาม แต่เข็มทิศเป็นคนที่เสน่ห์น่ามองมาก ใครจะอดใจไม่มองไหว
“ไอ้แจ๋ม เมกาโน่เย็นแก้วนึง” จินเอ่ยแทรกขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยกำลังมองเข็มทิศแทบไม่วางตา
“จ้า ๆ รอสักครู่นะคะคุณลูกค้า”
เข็มได้แต่ยิ้มให้กับคนทั้งสอง เจอหน้ากันทีไรชอบแหย่แกล้งกันตลอด ระหว่างที่รอเครื่องดื่มเข็มหยิบไอแพดออกมาสรุปผลประจำวันก่อนจะส่งอีเมลให้กับพี่ที่ออฟฟิศเป็นคนจัดการที่เหลือต่อเอง
“ไม่เข้าออฟฟิศแล้วใช่ไหม” จินถาม
“ครับ งานจบแล้ววันนี้ รอเลิกงานอย่างเดียว”
“ไม่เหนื่อยเหรอต้องออกมาตรวจงานตากแดดทุกวันแบบนี้”
“ก็เหนื่อยนะ”
“อ้าว แล้วทำไมตอนคัดเลือกคนที่จะออกตรวจถึงเป็นคนอาสาทำแทนล่ะ”
“ถ้าเป็นเรื่องงานมันก็เหนื่อยทุกงานแหละ แต่เข็มทำแล้วมันสนุกไง อย่าลืมสิว่าเข็มเป็นเด็กชาวไร่ตั้งแต่เด็กแล้วนะ แดดแค่นี้ทำอะไรเข็มไม่ได้หรอก”
“แต่หน้าแดงตลอด ทำไมไม่ดำลงเลยวะ ดูพวกพี่กับคนงานสิดำเอาดำเอา”
“บำรุงสิพี่ ทานอาหารเสริม เข็มแนะนำให้เอาไหม”
“ไม่เอาอะขี้เกียจ แต่ทำงานออฟฟิศมันสบายกว่าไม่ใช่เหรอได้ตากแอร์เย็น ๆ”
“ก็ตากแอร์ตอนเช้าแล้วไง ช่วงบ่ายก็ออกมาตากแดดบ้าง”
“เป็นคนแปลกนะแกเนี่ย”
“ฮ่า ๆ ก็เข็มขี้เกียจทำงานเอกสารด้วยแหละ น่าปวดหัวยิ่งกว่าออกตรวจอีก ออกตรวจแค่เจอแดดดื่มน้ำเย็น ๆ สักแก้วก็หายแล้ว แต่งานเอกสารถ้าตัวเลขผิดไปนิดเดียวต้องทำใหม่หมดเลยนะ”
“ทำมาเป็นพูด เด็กจบเกียรตินิยมอย่างแกพูดได้เหรอเก่งระดับนี้ไม่น่ามีพลาดนะ”
“แรก ๆ ก็พลาดเยอะอยู่นะ แต่พอจับทางได้มันก็ทำได้เองสนุกด้วย”
“มาแล้วค่า~ เมกาโน่ของพี่จิน ส่วนชาเขียวหวานปกติของพี่เข็มคนน่ารัก”
“สองมาตรฐานมากแจ๋ม”
“อะแน่นอน เพราะพี่เข็มน่ารักจริง ๆ นี่นา”
“แล้วกูไม่น่ารักตรงไหน”
“....”
“....” ทั้งจินและแจ๋มต่างก็เงียบไปพร้อมกันก่อนที่สีหน้าของแจ่มจะเห่ยลง
“อุ๊ป! คิก ๆ” เข็มที่กลั้นขำอยู่นานก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“กล้าถามเนาะพี่ กล้ามแขนเท่าหัวเด็กขนาดนี้เอาตรงไหนมาน่ารักอะ”
“เอ้าคนอย่างกูก็น่ารักได้นะ”
“อี๋~ แจ๋มไปอบขนมต่อดีกว่า” แจ๋มรีบเดินหนีเข้าไปที่หลังร้านทันที
“ฮ่า ๆ!!”
“เอ้าหัวเราะเข้าไป เดี๋ยวสำลักขึ้นมาไม่ช่วยนะ”
“ฮ่า ๆ ก็มันตลกจริง ๆ นี่นา”
กรุ้งกริ๊ง~
“ยินดีต้อนรับคะ- คุณสิงห์”
ร่างระหงที่นั่งหัวเราะอยู่ถึงกับหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงแจ๋มเอ่ยต้อนรับใครบางคน หัวใจดวงน้อยกระตุกไปชั่วขณะก่อนจะเต้นแรงขึ้นแม้จะยังไม่ได้หันไปมอง อีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้เข็มยอมทำงานอยู่ที่ไร่สิงหาคือ... เขาชอบพี่สิงห์
“สวัสดีครับคุณสิงห์ สวัสดีครับคุณคีน” จินเอ่ยทักนายใหญ่และเลขาคนสนิทที่เดินตามเข้ามา
“ไง เสร็จงานหมดแล้วเหรอพี่เห็นหัวเราะกันดูน่าสนุกเชียว”
“คะ..ครับ เข็มตรวจงานเสร็จหมดแล้วพี่สิงห์จะเข้าไปตรวจอีกรอบไหมครับ”
“ไม่เป็นไรพี่เชื่อใจเรา”
“ขอบคุณครับ”
ใบหน้าที่เพิ่งหายแดงจากอากาศร้อนข้างนอกเริ่มกลับมาขึ้นสีจาง ๆ อีกครั้ง จินดูออกว่าน้องชายคนสนิทของเขากำลังชอบใคร เสียอาการทุกครั้งที่เจอแบบนี้ก็คงจะมีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละที่ดูไม่ออก
“เดี๋ยวเข็มรอกลับพร้อมพี่นะ” สิงหาเอ่ยขึ้น
“ครับ?! จะสั่งงานต่อเหรอครับ”
“พี่ดูเป็นเจ้านายที่โหดร้ายขนาดนั้นเลย?”
“ปะ... เปล่าครับ แล้วทำไมถึงให้กลับพร้อมกันล่ะครับ”
“แม่พี่ชวนเราไปทานข้าวด้วยครับ พี่ขับรถมาพอดีรอกลับพร้อมกันนะครับ”
“อ่า... แต่วันนี้เข็มมีนัดทานข้าวกับพ่อแม่แล้วครับต้องขอโทษด้วย”
แม้ในใจจะอยากอยู่ทานข้าวด้วยมากแค่ไหนแต่หากผิดนัดมีหวังคุณทิพย์แม่ของตนต้องไม่ยอมทำข้าวหยำปลาทูของโปรดให้กินอีกแน่
“ถ้าเรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก พ่อแม่เรามาหาพอกับแม่พี่ตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้วเห็นว่าจะอยู่ทานข้าวด้วยกันวันนี่น่ะ”
“ครับ?!” สีหน้าที่ตื่นตระหนกราวกับกระต่ายตื่นตูม ทำเอาสิงหาถึงกับกลั้นขำเอาไว้
“มีแค่นี้ใช่ไหม” สิงหายื่นเอกสารที่เซ็นเสร็จแล้วให้กับเลขาก่อนจะหันมามองหน้าของเข็มทิศที่นั่งดูดชาเขียวอยู่
“ครับอีกสองอาทิตย์จะมีการจัดสัมมนาที่จ.XXXคุณสิงห์จะเลือกคนไปเองไหมครับหรือจะให้ผมเลือก” คีนเอ่ยถามหลังจากรับเอกสารคืนมา
“อืม... เดี๋ยวชั้นเลือกเองก็แล้วกันส่งรายชื่อและประวัติการเข้าอบรมของพนักงานทุกคนมาให้ทางอีเมลด้วยนะ”
“ได้ครับ”
“งั้นไปกันเถอะครับ”
“....” ฝ่ามือหนาถูกยื่นมาตรงหน้าของเข็มทิศที่นั่งนิ่งจ้องฝ่ามือของพี่ชายคนสนิท
“ไม่ไปเหรอครับ”
“ปะ...ไปครับไป ๆ” ร่างเล็กกุลีกุจอยัดอุปกรณ์ทำงานต่าง ๆ ลงในกระเป๋าผ้าก่อนจะยื่นมือไปจับมือของสิงหา
“ฝากจินไปส่งคุณคีนด้วยนะ”
“มะ..ไม่เป็นระ-”
“ได้ครับคุณสิงห์” ไม่ทันได้ปฏิเสธร่างของสิงหาและเข็มทิศก็หายออกไปจากร้านเสียแล้ว ทิ้งไว้แต่ชายร่างกำยำและเลขาตัวน้อยของนายใหญ่เจ้าแห่งไร่สิงหา
“ไปกันเลยไหมครับคุณคีน แต่รถของผมเป็นมอเตอร์ไซค์นะครับหวังว่าคุณคีนคงจะไม่รังเกียจ”
“มะ...ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวคีนเดินกลับก็ได้”
“พี่ไปส่งดีกว่านะครับ...น้องคีน” ใบหน้าของเลขาหนุ่มน้อยขึ้นสีทันทีที่จินเอ่ยกระซิบคำเรียกที่คุ้นเคยในตอนเด็ก
**ปล.หากเจอคำผิดตรงไหนหรือสะกดผิดสามารถบอกแจ้งได้เลยน้า พอดีไรท์ตรวจเองคนเดียวทั้งหมด
เลยอาจจะมีตกหล่นไปบ้าง ขอบคุณที่กดหัวใจและคอมเม้นน้าเยิฟๆ นักอ่านทุกท่านเลย
ความคิดเห็น