คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Special 1 : สุขสันต์วันเกิด!
เช้าวันที่ 10 มิถุนายน
อิวาอิซึมิตื่นขึ้นทำกิจวัตรประจำวันทุกอย่างเหมือนเดิมทุกประการ เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่เมื่อออกจากบ้านมันแปลก...หน้าประตูไม่มีโออิคาวะที่คอยโวยวาย ด้วยความไม่คิดอะไร อิวาอิซึมิจังเดินไปโรงเรียนตามปกติ
แต่เมื่อเดินเข้าไปเปิดประตูโรงยิม กลับพบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยอะไรที่บอกว่ามีคนมาที่ยิมในช่วงเช้า
หรือว่าเจ้าพวกนั้นโดดซ้อม?
อิวาอิซึมิจึงเดินขึ้นไปวางกระเป๋าบนห้องเรียนของตัวเอง แล้วเดินออกมาหาพวกแก๊งปีสามตามห้อง เมื่อเดินไปหาที่ห้องเรียนแต่ละคนมีกระเป๋าวางอยู่ในห้องแต่เจ้าตัวกลับไม่อยู่สักคน
แล้วเจ้าพวกนั้นมันไปไหนของมันวะ..
ตึกเรียนปี 1 ห้อง 5
เสียงกรี๊ดกร๊าดแสบแก้วหูดังขึ้นบริเวณทางเดิน เลตติเซียกับฮิคาริมองเหล่าคนที่กรี๊ดไม่หยุดสายตาที่ว่างเปล่า อยากรู้จริงว่าอะไรทำให้พวกหล่อนถึงกรี๊ดไม่หยุด..
แต่เมื่อเดินถึงหน้าห้องเรียนก็รู้สาเหตุ กลุ่มปีสามของชมรมวอลเลย์กำลังยืนอยู่หน้าห้อง ถึงจะมี 3 คนแต่พวกหล่อนทั้งหลายคงกรี๊ดโออิคาวะซังสินะ จะว่าไปอิวาอิซึมิซังไม่ได้อยู่ตรงนั้นนิ ไปไหนกันนะ? แล้วพวกรุ่นพี่ที่เหลือมาห้องฉันทำไมล่ะคะเนี่ย...
โออิคาวะซังที่เห็นฉัน เขาตะโกนเรียกออกมาซะดัง เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันตกเป็นเป้าสายตาเรียบรอยแล้วล่ะค่ะ..สายตาที่พวกเธอมองมาที่ฉันเหมือนกับจะฆ่า(?)ยังไงอย่างงั้น
หนูไม่เกี่ยวนะคะ..โออิคาวะซังเรียกเองต่างหาก
" อ๊ะ เครุจังมาด้วยอย่างงั้นหรอเนี่ยย โออิคาวะซังคนนี้ขอยืมตัวเพื่อนของเธอแปปนึงนะ "
ไม่พูดเปล่าโออิคาวะดึงเลตติเซียออกจากตรงนั้นทันที ทิ้งให้ฮิคาริยืนงงๆกับสถานการณ์เมื่อกี้ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอมองเพื่อนของเธอที่โดนลากไปแบบไม่ได้พูดอะไรซักคำด้วยสีหน้านิ่งๆปนเป็นห่วง?
โชคดีนะเลสจัง...
---------------------
ตรงระเบียงหน้าบันได
" คืองี้นะฟุมิจัง วันนี้น่ะเป็นวันเกิดอิวะจังน่ะ พวกฉันเลยกะจะเซอร์ไพรส์ที่โรงยิมวันนี้ "
เห๋...วันนี้วันเกิดอิวาอิซึมิซังหรอคะเนี่ย หรือว่าที่เรียกฉันมาฟังอาจจะเป็นส่วนหนึ่งของแผนก็ได้
" เลยอยากให้ฟุมิจังถ่วงเวลาให้หน่อยน่ะ "
เป็นไปตามคิดไว้เลยค่ะ แต่เดี๋ยวนะ...ให้ฉันเป็นคนถ่วงเวลาไม่ให้อิวาอิซึมิซังไปที่โรงยิมเนี่ยนะคะ! ขอให้ฉันทำอย่างอื่นดีกว่าค่ะ เอาอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เรื่องแบบนี้...
ฉันกลัวทำแผนทุกอย่างล่มด้วยนิสัยของตัวเองจังเลย...
"แล้วทำไมพวกรุ่นพี่ถึงไม่เป็นคนถ่วงเวลาเองล่ะคะ "
ทั้งสามคนหันมองหน้ากัน ก่อนที่มัตซึคาวะจะเฉลยคำตอบ
" โดนด่าหูชาแน่ๆ "
เอ๊ะ?
เท่าที่ฟังจากพวกรุ่นพี่ ช่วงตอนเช้าทุกคนในชมรมนัดไม่มาซ้อมกัน ส่วนตอนเย็นทุกคนจะช่วยจัดงานในโรงยิมและให้ฉันถ่วงเวลาเอาไว้และพวกรุ่นปี 3 ตั้งใจจะหลบหน้าอิวาอิซึมิซังตลอดวันสินะ...
ลองคิดสภาพที่อิวาอิซึมิซังเจอพวกรุ่นพี่ที่พยายามหลบหน้าเขาตลอดทั้งวันสิคะ บอกเลยค่ะว่าตายแน่ๆ..
สุดท้ายฉันก็ต้องรับหน้าที่นี้ แล้วจะถ่วงเวลาเรื่องอะไรกันละคะ! โถ่!
พวกเราคุยกันเกี่ยวกับแผนอีกนิดหน่อยและแยกย้ายกัน เลตติเซียจึงเดินกลับมาที่ห้องเรียนโดยที่ในหัวก็คิดหาเหตุผลที่มันสามารถถ่วงเวลาไม่ให้อิวาอิซึมิรีบไปที่โรงยิมในเย็นวันนี้ แต่เมื่อสายตาของเธอเห็นคนที่ไม่อยากจะเจอในตอนนี้มากที่สุดยืนอยู่หน้าห้อง ทำเอาเธออยากจะร้องไห้เหลือเกิน
แล้วทำไมมาอยู่ที่นี่ละคะเนี่ย!!
อิวาอิซึมิที่เห็นเลตติเซียจึงเดินเข้าไปและถามว่ากลุ่มโออิคาวะได้มาที่นี่บ้างรึเปล่า เลตติเซียส่ายหน้ารัวๆ อิวาอิซึมิจึงขอตัวกลับก่อน แต่อยู่ๆก็มีแรงกระตุกที่แขนเสื้อของคนตัวสูงกว่า
เลตติเซียคว้าแขนเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้ คนที่หยุดชะงักถึงกับทำหน้างงใส่ เด็กสาวจึงรีบปล่อยมือออกจากแขนเสื้อของอีกฝ่าย
" ขะ คือว่า "
แงงง คิดไรไม่ออกเลยโว้ยย!
จู่ๆเลตติเซียก็นึกอะไรบางอย่างได้ จึงตัดสินใจพูดความคิดนั้นออกไป
" ตะ..ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ชะ..ช่วยไปร้านอะ..อุปกรณ์กีฬาปะ..เป็นเพื่อนหน่อยค่ะ.. "
อยากตีปากตัวเอง..
อิวาอิซึมิเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถาม ส่วนคนตัวเล็กกว่าได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ จนเขาเผลอยิ้มให้กับท่าทีเก้ๆกังๆของคนตรงหน้า แล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสบายๆ
" ได้สิ ว่าแต่จะไปกี่โมงล่ะ "
" ละ..หลังรุ่นพี่ เอ๊ย อิวาอิซึมิซังเลิกเรียนก็ได้ค่ะ "
" งั้นเจอหน้าโรงเรียนสี่โมงเเล้วกันนะ "
" ขะ ค่ะ "
การพยายามทำตัวไม่เป็นพิรุธเนี่ยมันยากกว่าที่เธอคิดแฮะ..
----------------
พักกลางวัน
" นี่เลสจัง รุ่นพี่เมื่อเช้าที่มาคนเดียวเนี่ยใครหรอ "
" รุ่นพี่ในชมรมน่ะ "
" เห๋ งั้นหรอนึกว่าแฟนซะอีก "
พรืด!
เลตติเซียถึงกับข้าวติดคอ มือเรียวรีบคว้ากระบอกน้ำข้างๆยกขึ้นดื่มอย่างรวดเร็ว
" มะ ไม่ใช่สักหน่อยนะ! "
" งั้นหรออ เเต่เมื่อเช้าเธอหน้าแดงมากเลยนะ ขนาดเดินเข้ามาในห้องถึงกับหน้าฟุบโต๊ะเลยน้าาา หรือว่าเลสจังชอบคนคนนั้นน่ะ! "
ได้โปรดอย่าล้อกันเลยฮิคาริ แค่คุยต่อหน้าอิวาอิซึมิซังแบบไม่ให้เขินยังทำไม่ได้เลย...
.
.
.
.
04.05 PM
เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีพีชรีบเก็บสัมภาระลงกระเป๋าอย่างรวดเร็วแล้วรีบวิ่งลงจากตึกไปยังหน้าประตูโรงเรียน
" แล้วคิดยังไงถึงมาซื้อของที่ร้านอุปกรณ์กีฬาน่ะ "
" อะ เอ่อคือว่า พรุ่งนี้วันเกิดพี่ชายน่ะค่ะ เลยอยากจะซื้อของให้สักหน่อย "
คำโกหกคำโตเลยค่ะ...
อิวาอิซึมิไม่ได้ไถ่ถามอะไรมากมาย ทั้งสองจึงเดินมาร้านขายอุปกรณ์กีฬาที่อยู่ใกล้โรงเรียน เลตติเซียเดินเข้าไปในร้านและเดินตรงไปยังหน้าชั้นวางที่ตั้งโชว์ Knee pad หรือ สนับเข่า
โชคดีจริงๆที่มันลดราคา...
" อยากจะซื้อสนับเข่าหรอ "
" ขะ...ค่ะ พอดีพี่ชายเล่นวอลย์น่ะค่ะ เห็นอันเก่าของพี่มันโทรมแล้ว เลยอยากจะซื้อใหม่ให้ "
" แล้วพี่เธอเล่นตำแหน่งอะไรล่ะ? "
" เล่นตำแหน่ง Wing Spiker ค่ะ พอดียี่ห้อสนับเข่าของพี่มันเหมือนกับของที่อิวาอิซึมิซังใช้ เลยอยากให้มาช่วยเลือกให้หน่อยค่ะ "
ถึงภายนอกจะตอบไปด้วยสีหน้ายิ้มๆ แต่ข้างในกลับไม่เป็นเช่นนั้น
เอาเถอะ..โกหกไปแล้วก็เอาให้สุดไปเลย..
อิวาอิซึมิยืนเลือกสนับเข่าอยู่สักพัก ซึ่งเด็กสาวข้างๆก็พูดซ้ำไปซ้ำมาไม่ว่าเขาจะถามอะไรเธอก็ตอบประโยคเดิมแทบตลอด
' คิดซะว่าอิวาอิซึมิซังเลือกเอาไว้ใช้เองได้เลยค่ะ '
จนสุดท้ายอิวาอิซึมิจึงเลือกแผ่นรองเข่าแบบที่ตัวเองใช้ แล้วยื่นมันให้เลตติเซีย เด็กสาวรับมันมาไว้ในมือแล้วเดินไปจ่ายเงินที่เคาเตอร์ทันที
เมื่อซื้อของที่ต้องการเสร็จทั้งคู่เดินกลับไปโรงเรียนเพื่อไปเข้าชมรมต่อ เลตติเซียกำมือถือตลอดทาง พลางคิดในใจว่าเมื่อไหร่พวกรุ่นพี่จะส่งข้อความมาบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เสี้ยววินาทีแรงสั่นจากมือถือ เธอรีบกดเปิดข้อความทันที แต่ดูเหมือนสิ่งที่เธอหวังพังลงด้วยข้อความที่ส่งมาจากฮานามากิ
' โยชิฟุมิตอนนี้อย่ามาที่ยิมก่อนนะ ไอกัปตันกับยาฮาบะยังไม่กลับมาจากไปซื้อเค้กที และตอนนี้มันวุ่นวายมากๆ '
อยากกรีดร้องมากค่ะตอนนี้...
แล้วโออิคาวะซังกับยาฮาบะซังไปซื้อเค้กเป็นชั่วโมงรึไงกันคะ!
แล้วฉันจะพาอิวาอิซึมิซังไปไหนต่อดีเนี่ย!
.
.
.
จริงสิ! หนังสือ เราต้องไปยืมหนังสือจากห้องสมุด
" คะ คือว่า อิวาอิซึมิซังช่วยไปห้องสมุดเป็นเพื่อนอีกสักนิดได้ไหมคะ "
" แล้วชมรมล่ะ โค้ชไม่ว่ารึไง แล้วไปช้าขนาดนี้มั-- "
" หนูบอกสมาชิกในชมรมล่วงหน้าแล้วค่ะ ส่วนโค้ชติดประชุมค่ะ "
" แต่เมื่อเช้าไอพวกเวรนั้นไม่มาซ้อม ฉันจะไปเคลียร์กั--- "
เลตติเซียรีบลากอิวาอิซึมิที่กำลังเดินไปทางโรงยิมให้เดินไปอีกทางเพื่อไปห้องสมุด เมื่อถึงที่หมายเธอรีบเข้าไปหาหนังสือที่ต้องการ
" อิวาอิซึมิซังช่วยไปที่หมวดประวัติศาตร์ ตู้หนังสือที่ 2 นับจากด้านบนสุดชั้นที่ 3 และเอาหนังสือเล่มที่ 5 นับจากด้านขวามือมาหน่อยนะคะ ชื่อหนังสือ ประวัติศาสตร์ยุคเซ็นโกคุ ค่ะ "
เลตติเซียพูดรวดเดียวแล้วเดินเข้าไปในหาหนังสืออีกฟากนึงของห้องสมุด ทิ้งให้อิวาอิซึมิยืนงงกับประโยคเมื่อสักครู่ แล้วเดินไปหาหนังสือตามที่อีกฝ่ายบอก
ทางด้านของเลตติเซียที่หาหนังสือเสร็จเรียบร้อยแล้ว ยืนหลบอยู่ตรงซอกตู้หนังสือในมือกดพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
.
.
.
.
' หนังสือตู้ที่ 2 ชั้น 3 นับจากด้านบน เล่มที่ 5 นับจากขวา... '
ประโยคที่อิวาอิซึมิพยายามท่องอยู่ในหัว พลางเดินไปยังหมวดหมู่ประวัติศาสตร์ มือหนาไล่หาหนังสือตามชั้น เมื่อหยิบออกมาเช็คชื่อหนังสือ มันตรงกับชื่อที่เด็กสาวได้พูดเอาไว้เป๊ะ ราวกับเธอพึ่งเดินเข้ามาหาหนังสือเล่มนี้ด้วยตัวเองเมื่อสักครู่ สิ่งที่เธอพูดออกมามันสมบูรณ์แบบมากเกินไป หรือเธอจะจำมันได้อย่างงั้นหรอ?
ไม่ทันคิดอะไรมากมาย เสียงเรียกชื่อเขาเบาๆข้างๆ หล่อนบอกว่าได้หนังสือแล้ว ร่างเล็กรับหนังสือจากเขาแล้วตรงดิ่งไปยังบรรณารักษ์แล้วจัดการเรื่องยืมหนังสือทันที
โรงยิมวอลเลย์
ตอนนี้พวกเราก็กำลังเดินถึงประตูชมรมแล้วค่ะ อิวาอิซึมิซังเดินนำหน้าฉัน หวังว่าพวกรุ่นพี่คงจะไม่เล่นอะไรพิเรนๆนะคะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลยแฮะ
"สุขสันต์วันเกิดอิวะจางงง~! "
ทันทีที่อิวาอิซึมิเปิดประตูโรงยิม เสียงของโออิคาวะก็ดังขึ้นมาพร้อมเค้กขนาดเล็กพร้อมจะปาใส่เจ้าของวันเกิดที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่อิวาอิซึมิดันหลบทัน ทำให้เค้กมันลอยไปข้างหลังแทน
แผละ
เอ๊ะ?...
มือเรียวเอื้อมไปเเตะสิ่งที่หล่นอยู่บนหัว และมันก็เป็นตามที่เธอคาดการณ์จริงๆ...
ใช่ค่ะ..เค้กหล่นใส่หัวของฉันแทน...
" ทำบ้าอะไรของแกวะ ไองั่งคาวะ "
" แหมม อิวะจัง พวกเราแค่อยากเซอร์ไพรส์นิดหน่อย แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นไปตามนั้นแฮะ "
โออิคาวะพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ และแน่นอนว่า...ไม่รอด...เสียงโหยหวนและเสียงกรี๊ด(?)ของโออิวาวะดังขึ้นทั่วยิม คนในทีมได้แต่มองภาพพวกนั้นด้วยสายตาว่างเปล่า ความคิดในหัวของทุกคนแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน
ดูเหมือนว่าพวกเราจะลืมจุดประสงค์หลักไปนะ..
ฮานามากิหันไปหาผู้จัดการสาวที่เป็นผู้โชคร้าย แต่ทว่าเธอไม่อยู่ตรงนั้นซะแล้ว..
05.20 PM.
" เฮ้อ กลับไปคงต้องสระผมแล้วสิ "
เลตติเซียบ่นขณะที่เอาผ้าสีขาวเช็ดผมที่เต็มไปด้วยหยดน้ำ เธอพับชุดนักเรียนลงในกระเป๋า หยิบถุงที่ใส่เค้กที่มันเละทิ้งตรงถังขยะหน้าห้องน้ำ แล้วเดินกลับไปที่ยิม
ดูเหมือนทุกคนกำลังสนุกกันสินะ เค้กก้อนใหม่ที่วางอยู่บนโต๊ะ เสียงดังครึกครื้น แต่ว่า..สภาพโออิคาวะซังดูไม่ค่อยได้เลยนะคะเนี่ย..
เลตติเซียมองไปยังโออิคาวะที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นสนามที่โดนอิวาอิซึมิเทศนาอยู่ เธอหัวเราะเบาๆกับภาพที่เห็นเเล้วนำสัมภาระไปวางข้างสนาม อยู่ๆร่างสูงเรือนผมสีน้ำตาลเข้มเดินเข้ามาหาเธอแล้วพูดพร้อมเกาหัวแก้เขิน
" ฟุมิจังขอโทษนะที่เมื่อกี้ฉันเค้กมันหล่นใส่หัวเธอน่ะ "
" ไม่เป็นไรค่ะๆ "
เลตติเซียส่ายหน้ารัวๆ นันย์ตาสีอำพันมองเห็นบ้านวันเกิดสีฟ้าอ่อนที่ติดอยู่บนระเบียงเหนือสนาม เหล่ารุ่นพี่ลากอิวาอิซึมิมายืนอยู่กลางวงล้อมพร้อมสวมหมวกปาร์ตี้ทรงกรวยสีแดงให้ ฮานามากิกำลังจุดเทียนวันเกิด ทุกคนเริ่มร้องเพลง อิวาอิซึมิอธิษฐานพร้อมเป่าเทียน จบลงด้วยแต่ละคนมอบของขวัญให้เป็นการส่งท้าย
ทุกคนให้ของขวัญกันหมดแล้วง่ะ
เลตติเซียเดินไปหยิบสนับเข่าที่อยู่ในกระเป๋าแล้วเอามันมาไขว่ไว้ข้างหลัง เธอเดินไปหาอิวาอิซึมิที่วุ่นอยู่กับการยัด?ของขวัญลงในกระเป๋า
" อะ อิวาอิซึมิซัง "
คนที่ถูกเรียกชื่อหันมาหาแบบงงๆ อิวาอิซึมิมองรุ่นน้องตรงหน้าที่เรียกได้ว่ายืนสั่นเป็นเจ้าเข้าโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อจากชื่อเขาเลยสักคำ เลตติเซียพูดด้วยน้ำเสียงที่เบา จนอิวาอิซึมิต้องถามซ้ำอีกรอบ เพราะไม่ได้ยินที่เธอพูด
ก็ปากมันไม่ขยับอ่ะ!
" หะ ให้ค่ะ สะ..สุขสันต์วันเกิดค่ะ "
เลตติเซียยื่นสนับเข่าที่เลือกกันตอนเย็นให้กับคนตรงหน้า ใบหน้าขาวขึ้นสี มือสั่นนิดๆ อิวาอิซึมิรับของขวัญจากเด็กสาวมาไว้ในมือ ไม่ทันจะถามเหตุผล เลตติเซียรีบพูดตัดหน้าซะก่อน
" จำได้ว่าอิวาอิซึมิซัง เคยบ่นเรื่องสนับเข่าที่มันใกล้จะขาด และก็พึ่งมารู้ตอนเช้าจากโออิคาวะซังว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคุณด้วย วันนี้เลยชวนไปเลือกเลยน่ะค่ะ แล้วก็ต้องขอโทษที่โกหกเรื่องพี่ชายด้วยนะคะ ที่จริงพี่เรียนสถาปัตย์ค่ะ ไม่ได้เล่นวอลเลย์ แฮะๆ "
เธอพูดร่ายยาวพร้อมโค้งตัวขอโทษ ซึ่งคำตอบของเธอก็ทำให้อิวาอิซึมิอึ้งๆเช่นกัน คนตัวสูงกว่าจึงเอามือไปขยี้บนของคนตัวเล็กกว่าจนมันยุ่งไปหมด แล้วพูดขอบคุณด้วยรอยยิ้มกว้าง
เลตติเซียที่เห็นรอยยิ้มแบบนั้นถึงกับไปต่อไม่ถูก เด็กสาวก้มหน้าหงุดมากกว่าเดิม
ง่า..ใครไหวไปก่อนเลยนะคะ ทางนี้ไม่ไหวแล้ว...
.
.
.
.
*แถมท้าย*
เหตุการณ์ย้อนหลัง
04.45 PM.
โรงยิมวอลเลย์บอล
แต่ละคนต่างยุ่งกับการเปลี่ยนโรงยิมให้เป็นสถานที่จัดงานวันเกิดชั่วคราว
" มัตซึคาวะ ไอกัปตันกับยาฮาบะยังไม่กลับมาอีกรึไง "
เสียงฮานามากิตะโกนถามคนที่กำลังผูกป้ายอยู่บนระเบียงชั้นสอง
" ฉันโทรหาโออิคาวะติดแต่มันไม่รับสาย ส่วนยาฮาบะไม่ได้พาโทรศัพท์ไป "
ฮานามากิถึงกับคิ้วกระตุก
ไอพวกบ้าไปทำอะไรกันอยู่! ร้านก็อยู่ใกล้ๆแค่นี้!..
คนผมสีน้ำตาลชมพูหยิบโทรศัพท์จากกางเกง กดเบอร์ของโออิคาวะแล้วเอาโทรศัพท์แนบหู ใช้เวลาไม่นานปลายสายก็กดรับ
" โออิคาวะ นายอยู่ไห--- "
" กรี๊ดด โออิคาวะซังขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ "
เสียงกรี๊ดมากมายที่ทะลุออกมาจากปลายสายทำให้ฮานามากิเข้าใจสาเหตุของการกลับช้าทันที
" รีบกลับมาได้แล้ว มันจะเลยเวลาเเล้วโว้ย! "
" ค้าบๆ จะรีบกลับแล้วว~ "
ฮานามากิกดวางสายพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เเล้วพิมพ์ข้อความหาผู้จัดการสาว
สงสัยต้องบอกโยชิฟุมิก่อนแล้วมั้ง...
----------------------------
Happy Birthday อิวะจังง~ ยาวมากค่ะตอนนี้55ถึงจะไม่มีอะไรมากแต่ก็พยายามเขียนให้รู้สึกว่ามันโอเคที่สุด ก็ขอขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และกำลังใจมากๆเลยนะคะ ไรท์มีแรงฮึดเขียนนิยายเลยค่ะ! ส่งท้ายด้วยรูปอิวะจังแล้วกันนะคะะ เเล้วเจอกันในตอนหน้าค่าา❤️
ความคิดเห็น