คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ชมรมวอลเลย์บอล
ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บบ
เสียงนาฬิกาปลุกข้างเตียงดั่งลั่นห้องเพื่อปลุกคนบนเตียงให้ตื่นนอน มือเรียวคว้านาฬิกาเจ้าปัญหาแล้วปิดมันลง เด็กสาวบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนที่จะลุกจากเตียงแล้วจัดที่นอนให้เข้าที่เข้าทางเหมือนเช่นทุกวัน เมื่อจัดการเรื่องส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย เลตติเซียเดินลงมาบริเวณห้องครัวเพื่อรับประทานอาหารเช้า
" เลสพี่ทำอาหารเช้าให้แล้วนะ หลับสนิทรึไงกันวันนี้"
เสียงพี่ชายที่กำลังวุ่นกับการล้างจานพูดบอกน้องสาวที่เดินเข้ามา เลตติเซียที่ได้ยินคำถามก็พยักหน้าเป็นคำตอบให้
" ขอบคุณค่ะ "
" ส่วนข้าวกล่องพี่วางไว้บนโต๊ะอย่าลืมหยิบไปด้วยล่ะ "
" เห๋ ร้อยวันพันปีจะทำอาหารนะคะ นึกว่าทำไม่เป็นเลยใช้น้องสาวตลอด "
เลตติเซียพูดพลางยิ้มกวนๆส่งไปให้พี่ชายตัวดี ผลลัพธ์ที่ตามมาคือเสียงโวยวายเสียงดัง จนเธอปิดหูแทบไม่ทัน เมื่อกินอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย เธอหยิบข้าวกล่องเก็บใส่กระเป๋านักเรียน หยิบรองเท้าตรงบริเวณเก็งคัง(玄関)หรือบริเวณที่เก็บรองเท้า ใส่รองเท้าให้เรียบร้อยแล้วพูดลากับพี่ชาย
" งั้นหนูไปโรงเรียนก่อนนะคะ "
" ไปดีมาดีล่ะ "
08.00 AM
" กรี๊ดด โออิคาวะซัง ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะคะ "
" โออิคาวะซังรับของๆฉันไปด้วยนะคะ "
เสียงกรี๊ดกร๊าดจากบริเวณหน้าตึกดังขึ้นมาบนอาคารเรียน
โออิคาวะ?
ชื่อกัปตันทีมของชมรมวอลเลย์ที่อิวาอิซึมิซังบอกนิ
เลตติเซียมองออกไปนอกหน้าต่างตามต้นเสียงที่ดังจากข้างล่างของตึก พลันดวงตาสีอำพันเบิกกว้าง ผู้ชายผมสีน้ำตาลเข้ม ที่ยืนยิ้มอยู่กลางวงล้อมของสาวๆที่รุมเอาไว้
คนคนนี้..
" กรี๊ดอะไรหนักหนา รำคาญ "
ฮิคาริบ่นพลางนั่งลอกการบ้านข้อที่ตัวเองเว้นเอาไว้ เลตติเซียได้แต่ขำแห้งแต่สายตาก็หันกลับไปมองยังจุดเดิม ถึงจะไม่ได้เจอกันในตอนเด็ก แต่เค้าโคลงใบหน้านั้น เธอยังจำมันได้ดี
ดวงตาสีเขียวเลม่อนมองเพื่อนสนิทของตนที่เหม่อมองออกนอกหน้าต่างมาเป็นเวลาซักพัก จึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
" มีอะไรรึเปล่าเลส เห็นมองนอกหน้าต่างนานแล้วนะ "
" ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ "
เลตติเซียพูดพร้อมรอยยิ้ม อีกฝ่ายที่เห็นว่าคนตรงหน้าปกติดีจึงพยักหน้าแล้วลอกงานต่อ
.
.
.
12.00 AM
" เห้อออ ใครมันจัดตารางให้คาบพละอยู่หลังกินข้างเที่ยง อย่าให้รู้นะ แม่จะฟาดให้ "
" เธอพูดแบบนี้มาตั้งแต่เปิดเทอมเเล้วนะ "
" โถ่ เลสจัง มันเรื่องจริงนิ กินข้าวเสร็จให้ไปวิ่งไม่อ้วกก็ดีแค่ไหนแล้ว "
ถึงเจ้าตัวจะพูดแบบนั้นแต่ก็ยัดของกินเข้าปากเรื่อยๆ จนคนตรงหน้าได้แต่ทำหน้าเอือมๆ
เอ่อ..ฮิคาริถ้าเธอกินเยอะขนาดนั้นฉันว่าตอนเรียนพละเธอจะจุกเอานะ...
เลตติเซียคิดเรื่องชมรมที่ต้องไปเข้าสมัครหลังเลิกเรียนนี้ หวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี
04.30 PM.
เลตติเซียแยกกับฮิคาริเพื่อไปเข้าชมรมหลังเลิกเรียน สองขาเดินไปทิศทางที่ตัวเองต้องการแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าตึกๆหนึ่ง
" นี่คงเป็นโรงยิมชมรมวอลเลย์ชายสินะ "
เสียงรองเท้าเสียดสีกับพื้นโรงยิม เสียงลูกบอลที่โดนตบลงพื้นอย่างรุนแรง ดังออกมาจากในโรงยิม เธอยืนทำใจหน้าประตูชมรม กำใบสมัครชมรมไว้แน่น สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยๆเลื่อนประตูโรงยิมออก
สงสัยฉันคงเปิดเสียงประตูดังเกินไป..
ตอนนี้ทุกคนจ้องมาที่ฉันแล้วล่ะค่ะ!!
ขาไม่ขยับเลยแหะ...หันหลังกลับตอนนี้ยังทันไหมนะ..
" เอ่อ..ขอโทษนะคะ..คือว่า..จะมาสมัครเป็นผู้จัดการค่ะ "
สิ้นสุดเสียงของเลตติเซีย ทั้งโรงยิมก็ยังเงียบ อยู่ๆก็มีเสียงกรี๊ด?ย้ำค่ะว่าเสียงกรี๊ด..จากคนในชมรม ดูจากลักษณะคงจะเป็นรุ่นพี่..มั้งคะ
เลตติเซียกวาดสายตามองรอบๆยิมแต่ไม่พบบุคคลที่ต้องการจะเจอ
ใครก็ได้ช่วยพูดอะไรสักหน่อยก็ได้ค่ะ!! มาจ้องกันแบบนี้วันนี้ฉันจะได้คำตอบไหมเนี่ย!
" เอ่อ เดี๋ยวมาใหม่นะคะ "
เลตติเซียพูดเเล้วยิ้มแหยๆ เธอถอยหลัง 2-3 ก้าว แต่ยังไม่ทันได้หันหลังกลับ อยู่ๆก็มีเสียงพูดจากข้างหลัง
" ว่าไงสาวน้อย ~ มาที่นี่ทำไมหรอ "
" วะ..หวา! "
เลตติเซียหันหลังกลับแทบจะทันทีแต่ดันจ๊ะเอ๋กับใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายที่โน้มตัวลงมาให้อยู่ในระดับพอดีกับใบหน้าของเธอ
อะ โออิคาวะซัง!
" คือว่--- "
" เธอมาสมัครเป็นผู้จัดการชมรมครับ!! "
เสียงคนที่กรี๊ดเมื่อสักครู่ รีบวิ่งจากอีกฟากสนามมาอยู่ตรงพวกเราทั้งคู่ที่ยืนอยู่หน้าโรงยิม แถมยังชิงพูดคำตอบของฉันไปด้วยค่ะ...
" โอ้ววว จริงเหรอ น่ารักดีเหมือนกันน้าาา "
โออิคาวะมองเลตติเซียตั้งแต่หัวจรดเท้า แถมยังมีฮานามากิและมัตซึคาวะที่อยู่ข้างๆโออิคาวะชะโงกหน้ามารุมเธอ ถ้ามองดูจากข้างนอกก็คงเหมือนพวกอันตพาลที่รุมรังแกเด็กผู้หญิงคนเดียวยังไงอย่างงั้น
อิวาอิซึมิซังอยู่ไหนกันคะ แงง!
" เฮ้ย! ไอบ้าคาวะมายืนทำบ้าอะไรหน้าชมร-- "
เสียงอิวาอิซึมิขาดหายไปเมื่อสายตาของเขาเห็นรุ่นน้องที่พึ่งรู้จักกันเมื่อวาน
โยชิฟุมิ?
" พวกแกก็อย่าไปรุมน้องเขาสิโว้ย! "
อิวาอิซึมิเขกหัวกัปตันทีมไป 1 ที ทำให้คนที่โดนทำร้ายงอแงใส่เป็นเด็ก 3 ขวบ
" อิวะจังทำไมทำแค่ฉันคนเดียวอ่ะ มัตซึนกับมักกี้ก็รุมนะ! "
" ว่าไง ตกลงว่าเธอเข้าชมรมนี้สินะ "
อิวาอิซึมิเมินคำพูดของโออิคาวะ แล้วเดินเข้าไปคุยกับเลตติเซียด้วยท่าทีสบายๆ พร้อมบอกว่าจะพาไปหาโค้ชเพื่ออนุมัติว่าเธอจะเข้ามาเป็นผู้จัดการชมรมวอลเลย์
ทิ้งให้คนในทีมสงสัยว่ารองกัปตันของพวกเขาไปสนิทกับเด็กคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน..
.
.
.
ตอนนี้ทั้งคู่กำลังเดินกลับไปยังชมรม หลังจากไปยื่นใบสมัครชมรมกับอาจารย์ที่ปรึกษาชมรมวอลเลย์วอลชายและเธอก็ได้เป็นผู้จัดการชมรมอย่างเต็มตัวแล้ว
" อิวาอิซึมิซังขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ "
"ได้สิ "
" ที่อาจารย์บอกว่าฉันเป็นคนแรกที่มาสมัครผู้จัดการมันหมายความว่ายังไงหรอคะ "
อิวาอิซึมิซังที่ได้ยินคำถามถึงกับหลุดหัวเราะแล้วเล่าให้ฟัง จากที่ฟังส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องแฟนคลับของโออิคาวะซัง ฉันที่นึกถึงเหตุการณ์รุมกรี๊ดเมื่อเช้าก็เข้าใจได้ไม่ยาก...
ระหว่างทางอิวาอิซึมิถามความรู้เรื่องวอลเลย์กับเลตติเซีย จากที่ฟังคำตอบเธอรู้พื้นฐานวอลเลย์เยอะพอสมควร
" แล้วอิวาอิซึมิซังเล่นตำแหน่งอะไรหรอคะ "
" วิงค์ สไปเกอร์ รองกัปตัน แล้วก็เป็นเอซน่ะ "
คนตัวเล็กกว่าถึงกับตาเป็นประกาย แล้วพึมพำออกมาว่า ' สุดยอดเลย ' ไม่ก็ 'เท่ไปเลย' ซ้ำหลายครั้ง จนอดไม่ได้ที่ อิวาอิซึมิจะวางมือลงบนผมของเธอแล้วจับมันโยกไปมาด้วยความเอ็นดู
" เธอเนี่ยก็เป็นผู้หญิงที่แปลกเหมือนกันนะ "
" เอ๊ะ? แปลกยังไงกันคะ "
" เป็นนักเรียนหญิงแต่กลับใส่เนคไทแทนโบว์ แปลกดีเหมือนกัน "
ทำไมคนอื่นพูดเเล้วรู้สึกอายแปลกๆ...
ฉันเลยบอกความจริงว่าตัวเองเป็นคนไม่ชอบใส่โบว์เลยเลือกที่จะใส่เนคไทดีกว่า ถึงมันจะแปลกๆก็ตาม ซึ่งก็ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆกลั้นหัวเราะแทบไม่ทัน
ไม่น่าบอกไม่เลยแฮะ...
" แต่แบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน "
คนโดนชมแบบไม่รู้ตัวรีบเดินจ้ำอ้าวไปด้านหน้า ทิ้งให้คนที่เดินอยู่ข้างหลังงงกับการกระทำแปลกๆของรุ่นน้อง
.
.
.
" ต่อจากนี้ เธอจะมาเป็นผู้จัดการชมรมของเรา แนะนำตัวสิ "
" โยชิฟุมิ เลตติเซีย ปี 1 ห้อง 5 ขอฝากตัวด้วยนะคะ "
" ยินดีต้อนรับเข้าชมรมนะ ฟุมิจัง ฉันโออิคาวะ โทรุ ผู้ที่หล่อที่สุดในชมรมยังไงล่ะ "
ฟุมิจัง?
โออิคาวะทักทายด้วยท่าทีสนิทสนมตามด้วยคนอื่นๆในชมรมที่ถยอยเข้ามาทักทาย แต่รู้สึกว่ามีคนๆหนึ่งที่ดูแปลกๆ
คนที่กรี๊ดเสียงดังๆนิ?
เขาค่อนข้างขี้อายรึเปล่านะ ตอนเเนะนำตัวก็ไม่กล้ามองหน้าเราแถมยังบิดไปบิดมาอีก เมื่อเเนะนำตัวกันเสร็จ ผู้ที่น่าจะเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของชมนี้อีกคนก็แนะนำตัวอย่างเป็นมิตร
" ฉันชื่อ มิโซะกุจิ ซาดายูกิ เป็นผู้ช่วยโค้ชน่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ โยชิฟุมิซัง "
" ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันค่ะ "
เลตติเซียพูดพร้อมโค้งคำนับ พวกเราทั้งคู่ต่างพูดคุยเกี่ยวกับชมรมและหน้าที่ของผู้จัดการที่ควรทำ อธิบายเรื่องวอลเลย์เพิ่มเติม ส่วนเรื่องสมาชิกฟังจากอาจารย์คนนี้ก็รู้ทันทีว่ามีแต่พวกแสบๆทั้งนั้น เธอรู้สึกว่าจะเจองานหนักเข้าจริงๆแล้วคราวนี้
" ยังไงก็ฝากสมาชิกชมรมด้วยล่ะ โดยเฉพาะกัปตันทีมระวังไว้บ้างก็ดีนะ "
" ผมได้ยินนะครับ!! ผมออกจะเป็-- "
โออิคาวะตะโกนกลับมา ไม่ทันที่จะเถียงอะไรมากกว่านี้อิวาอิซึมิอัดลูกบอลเข้าหัวของอีกฝ่ายอย่างจัง แล้วก็เกิดสงครามกันเล็กๆขึ้นโดยมีสมาชิกคนอื่นเข้ามาแจมด้วย
ดูเป็นชมรมที่เฮฮากันจริงๆนะคะเนี่ย...
ฉันจะคุมพวกเขาอยู่รึเปล่า แค่คิดก็เหนื่อยแล้วค่ะ...
-------------
จบไปอีกตอนค่ะ เป็นตอนที่ไม่มีอะไรมากค่ะ รู้สึกยิ่งเขียนภาษายิ่งแปลก55 ขอบอกเลยค่ะว่าตอนนี้เป็นตอนที่ภาษาตันมากๆ(หรือมันตันทุกตอนกันนะ..)พยายามเขียนให้มันดูดีเท่าที่จะคิดออก555 งั้นไว้เจอกันตอนหน้านะค่าาา~
* ที่บอกว่าจำโออิคาวะได้ก็คือ นางเอกเรามีความจำที่ดีกว่าคนอื่นเท่าตัวเลยค่ะ แค่เดินผ่านที่ๆใดที่หนึ่ง สมองจะจดจำทุกสิ่งทุกอย่างที่ตาเห็น รวมถึงหน้าตาของผู้คนด้วยค่ะ มันเป็นโรคๆหนึ่งก็ว่าได้ค่ะ
https://www.facebook.com/ReviewHereTH/posts/1007438382962858/
ความคิดเห็น