คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตัดสินใจ
เอ๊ะ!!
" มะ..เมื่อกี้อิวาอิซึมิซังว่ายังไงนะคะ ? "
เลติเซียตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือที่เต็มไปด้วยความดีใจ? เธอรู้สึกว่าถ้าจะให้จ้องหน้าเขาตอนนี้ ใบหน้าของเธอคงจะเป็นมะเขือเทศไปแล้วละมั้ง
..ไอหัวใจบ้า หยุดเต้นเดี๋ยวนี้นะเว้ยยย เขาแค่ชวนเข้าชมรมเอง หยุดๆๆๆ
" เอ่อ...คือ เห็นว่าเธอเลือกชมรมไม่ถูกเลยแค่เสนอไปน่ะ เอ่อ ขอโทษที่พูดแปลกๆไปนะลืมๆไปเถอะ "
ถึงหน้าจะนิ่งแต่ในใจกลับไม่เป็นอยากนั้น...
อ้ากกกก พูดไรออกไปวะเนี่ยย!!
ทั้งสองคนต่างตกอยู่ในความคิดของตนเอง ไม่มีใครพูดอะไร เลตติเซียที่เหลือบมองอิวาอิซึมิแอบสังเกตเห็นว่าหน้าของรุ่นพี่คนนี้แดงรึเปล่านะ??
ทำไมเงียบอย่างนี้....ใจไม่ดีแล้วนะคะ!!
" เอ่อ คือว่าไม่เป็นไรค่ะ แต่ชมรมวอลเลย์ไม่มีผู้จัดการเลยหรอคะ? "
" จะพูดอย่างนั้นก็ได้ "
อืมม..เอายังไงดีนะ หรือจะค่อยให้คำตอบดี
" ถ้าทำให้เธอลำบากใจขนาดนั้นก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็เผลอพูดไปด้วย "
" มะ.ไม่เป็นไรหรอกนะคะ ไม่ใช่ความผิดอิวาอิซึมิซังสักหน่อย "
เลตติเซียพูดพรางโบกมือไปมาเชิงว่าไม่เป็นไร
" เคยได้ยินมาว่าวอลเลย์ของโรงเรียนนี้ไม่ธรรมดานะคะ สมาชิกคงจะเก่งกันน่าดู "
" เหอะ มีแต่พวกไม่เต็มบาท "
เอ๊ะ....ไหงเป็นงั้น
ระหว่างนั้นอิวาอิซึมิซังก็เล่าเกี่ยวกับชมรมให้ฟัง ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่าคงจะเเค้นคนในชมรมขนาดไหน ผู้รับฟังอย่างเธอได้แต่หัวเราะกับเรื่องที่เล่ามา
ฟังดูเป็นชมรมที่ดีเลยนะคะ..
เธอเชื่อว่าถ้าพูดประโยคที่คิดไว้ออกไปล่ะก็ อิวาอิซึมซังคงปฏิเสธแน่ๆ ทั้งคู่ต่างคุยกันเรื่องเรื่อยเปื่อย อิวาอิซึมิที่เห็นว่าตัวเองออกมาจากชมรมสักพักใหญ่เลยขอตัวกลับไปซ้อมที่โรงยิมต่อเหมือนเดิม
" งั้นฉันกลับไปซ้อมที่โรงยิมก่อนแล้วกัน เธอก็เตรียมตัวไปเรียนเถอะ ยังไงก็ขอบคุณที่ให้ฉันนั่งด้วย "
เขาพูดแล้วยิ้มให้ฉัน แล้วเดินกลับไปทางเดิม เลตติเซียมองแผ่นหลังของคนที่เดินห่างออกไป อยู่ๆความคิดหนึ่งก็เข้ามาในหัวก่อนที่จะตัดสินใจที่จะพูดออกไป
" อิวาอิซึมิซัง!! "
เลตติเซียตะโกนเรียนอิวาอิซึมิที่เดินไกลออกไป เด็กสาวสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่แล้วพูดประโยคหลังออกไปด้วยรอยยิ้ม
" ส่วนเรื่องผู้จัดการชมรม ไว้จะมาให้คำตอบเร็วๆนี้นะคะ! "
รอยยิ้มนั้น...
อิวาอิซึมิที่ได้ยินแบบนั้น ค่อยๆเผยรอยยิ้มบางและตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
" แล้วจะรอนะ โยชิฟุมิ "
หลังจากที่อิวาอิซึมิเดินลับสายตาไป เด็กสาวยังยืมก้มหน้าอยู่ที่เดิม ขอบตาร้อนผ่าว น้ำตาสีใสคลออยู่ในดวงตาสีอำพัน
อา..ดีใจชะมัด
ถึงจะจำเราไม่ได้แต่ขอแค่ได้คุยได้เจอหน้ากัน..ก็ดีแล้วละ
เอาล่ะ เราก็ไปเตรียมตัวเรียนดีกว่า
มือเรียวปาดน้ำตาออก แล้วหยิบเอกสารบนโต๊ะแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทางตึกเรียนของตนเอง
-----------
โรงยิมชมรมวอลเลย์บอล
อิวาอิซึมิเดินกลับมายังโรงยิมเพื่อซ้อมต่อ แต่รู้สึกถึงความผิดปกติ อยู่เพื่อนๆที่เคารพรัก?มองมาที่เขากันยกกลุ่ม หรือที่มองเพราะเขาออกไปนานเด็กหนุ่มไม่ได้สนใจและเดินเข้าไปซ้อมแบบปกติแต่ไม่ทันได้ไปหยิบลูกวอลเลย์มาซ้อม เสียงเพื่อนตัวดีก็แซวจากอีกฝากของสนาม
" แหมม ยังไงกับครับคุณรองกัปตัน หายไปซะนานอยู่ๆก็กลับมาแล้วยิ้มอีก หรือไปหาสาวกันครับหืมม "
ฮานามากิที่เดินมาแซวด้วยสีหน้าที่กวนบาทาพร้อมรอยยิ้มที่อิวาอิซึมิเห็นเเล้วอยากอัดบอลกระแทกหน้าของอีกฝ่ายอย่างจัง แต่ตัวเขาเองก็ไม่อยากมีเรื่องกับพวกไม่ครบบาท? เลยปล่อยๆไป
" เห๋~ คนอย่างอิวะจังมีสาวให้ไปหาด้วยรึยังไงกันน้าา "
โอเค เขาหมดความอดทนแล้ว...
เป็นไปดังคาด อิวาอิซึมิเซิร์ฟเอซจากอีกฝากของสนามลงตรงกลุ่มเพื่อนๆที่แซวอย่างพอดิบพอดี รับรองว่าใครโดนก็หน้าบุบแน่ๆ
-------------
04.00 PM.
ปี 1 ห้อง 4
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนนักเรียนแต่ละคนต่างรีบเก็บของลงกระเป๋าแล้วถยอยออกจากห้องเรียน เลตติเซียเก็บของอย่างไม่เร่งรีบ เธอมองใบสมัครชมรมแล้วเก็บลงแฟ้ม
" เลสจังเลือกแล้วชมรมแล้วยัง? "
" ยังเลย ไม่รู้จะเข้าอะไรดี แล้วฮิคาริล่ะ "
" ฉันไปไม่ทันชมรมยูโดน่ะ เลยเลือกคิวโดแทน "
" ชมรมยิงธนูหรอ ? "
ฮิคาริพยักหน้าแล้วยิ้ม ก็นะชมรมนี้ก็เหมาะกับฮิคาริจังดีเหมือนกัน วันนี้ฮิคาริขอตัวกลับก่อนเพราะมีธุระทางบ้าน เลตติเซียไม่ได้ขัดข้องอะไรแต่อีกฝ่ายดันงอแงน่ะสิ กว่าจะหยุดได้ก็ต้องพูดชักแม่น้ำทั้งห้า สัญญาว่าจะกลับบ้านเร็ว ฮิคาริถึงยอม
เลตติเซียเดินมายังหน้าตึกชมรม เด็กสาวเดินตรงไปยังห้องดนตรี เมื่อถึงที่หมายเธอเช็คดูว่าประตูห้องยังไม่ถูกล็อคจึงตัดสินใจแอบเข้าไป
...กระเป๋านร.ใบอื่นยังคงวางอยู่ในห้อง สงสัยคนในชมรมคงออกไปข้างนอก...
" ขออนุญาตค่ะ.. "
ถึงจะพูดไปอย่างนั้นก็ไม่มีคนตอบอยู่ดี เลตติเซียเดินสำรวจภาพในห้อง ห้องดนตรีที่เธอเข้ามาเป็นเครื่องดนตรีกลุ่มเปียโนและพวกตระกูลไวโอลิน
ความทรงจำในอดีตไหลเข้ามาราวกับม้วนฟิล์ม
เด็กสาวหยุดอยู่ตรงหน้าไวโอลินคันหนึ่ง ถือวิสาสะหยิบไวโอลินขึ้นมา วางท่าให้เหมาะสมกับการเล่น มือเรียวจับโบว์(คันชัก)อยู่ในท่าเตรียมเล่น เปลือกตาสวยหลับตาลงแล้วเริ่มบรรเลงเพลง....
.
.
.
" อิวาอิซึมิช่วยเอาใบชมรมไปแปะที่บอร์ดตรงตึกชมรมหน่อย "
มัตซึคาวะพูดพรางยื่นใบปลิวชมรมมาทางเขา
" โออิคาวะหนีตั้งแต่เลิกชมรมและพวกฉันขี้เกียจไปเลยอยากให้นายไปแทน "
เออ ดีจริงๆสมาชิกแต่ละคน
อิวาอิซึมิเดินขึ้นมาบริเวณชั้นสองของตึกชมรม แล้วนำใบปลิวแนะนำชมรมติดบนบอร์ด เมื่อติดเสร็จเเล้วสองขาเดินไปตรงบันได แต่ยังไม่ทันจะเดินลงร่างกายกลับหยุดชะงัก
เสียงไวโอลิน?
เสียงไวโอลินเสนาะหูมาแต่ไกล ยิ่งเดินเท่าไหร่ความไพเราะของมันก็ยิ่งชัดเจนขึ้น ตัวโน๊ตกำลังเต้นรำ ชวนให้เขาเดินเข้าไปใกล้ๆ อิวาอิซึมิเพิ่งได้เห็นกับตา สิ่งสวยงามที่หายไปตั้งแต่วัยเด็ก เขาจำไม่ได้แต่ผู้หญิงคนนี้ เหมือนกับเด็กคนนั้นที่เขาเคยเจอ เธอมักมาสีไวโอลินให้เขาฟัง
รวมทั้งทำนองเพลง รอยยิ้ม เมื่อตอนนั้น
มันชั่งคุ้นเคยไปซะหมด
หลังจากเสียงบรรเลงจบลง เปลือกตาสวยได้ลืมขึ้นจากการเล่นไวโอลิน มือเรียววางโบว์กับไวโอลินไว้ตรงจุดเดิม เธอมองดูนาฬิกาในโทรศัพท์แล้วรีบคว้ากระเป๋านักเรียนออกจากห้องดนตรีทันที
" เกือบไปแล้ว.. "
ผมหลบหลังกำแพงทางลงบันไดทางฝั่งชมรมดนตรีขณะที่โยชิฟุมิเดินไปคนละทาง โชคดีที่อีกฝ่ายไม่ได้สังเกตอะไรเสียก่อน ผมไม่รู้จะอธิบายเป็นคำพูดยังไงออกมาดี เสียงของมันเพราะมากๆ
ทำไมคนอย่างเธอถึงไม่เข้าชมรมดนตรีกันนะ
ทั้งๆที่ความสามารถมีตั้งขนาดนั้นแท้ๆ
------------
06.00 PM.
" กลับมาแล้วค่ะ "
" ยินดีต้อนรับกลับ ซื้ออะไรมาเต็มซะหมด "
" วันนี้จะทำซุปมิโซะแล้วก็ซื้อปลาย่างมาด้วย "
เลตติเซียวางกระเป๋านักเรียนบนโซฟาในห้องนั่งเล่น แล้วเดินถือถุงวัตถุดิบเข้าไปในครัว
ใช้เวลาไม่นานกลิ่นหอมของของซุปลอยมาจากห้องครัว อดไม่ได้ที่พี่ชายตัวดีจะเข้าไปแซว
" โหห ฝีมือไม่ตกเลยนะเนี่ยย เป็นน้องสาวที่ดีจังเลยน้าา "
แต่คำตอบที่ได้มามีเพียงสายตาอาฆาต ที่กำลังบอกประมาณว่า
ไปจัดโต๊ะกินข้าวซะ..
มื้ออาหารถูกดำเนินไปอย่างเรียบง่าย ผลัดกันไถ่ถามเรื่องราวในชีวิตประจำวันของอีกฝ่าย
ถึงแม้ว่าส่วนใหญ่พี่โคลด์จะเป็นคนถาม..
" เลสวันนี้พี่ไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล "
" แม่เป็นยังไงบ้างคะ "
" เหมือนเดิมนะ ไม่มีอะไรที่ผิดปกติ "
" แบบนั้นก็ดีแล้วค่ะ วันหยุดนี้เลสตั้งใจว่าจะไปหาคุณแม่ เป็นไปได้ก็อยากจะไปหาท่านทุกวันเลยค่ะ "
ถึงภายนอกจะยิ้มแต่แววตากลับไม่ยิ้มตาม เลตติเซียเคลียร์ทุกอย่างบนโต๊ะอาหารแล้วขอตัวขึ้นไปบนห้องนอน
มือเรียวกดเปิดสวิตซ์ไฟในห้อง เข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำแล้วออกมานั่งทำการบ้านที่โต๊ะทำงาน
เมื่อจัดการเคลียร์งานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เธอหยิบใบชมรมมาดู ควงปากกาเล่นพลางคิดคำตอบในหัว
เอาไงดีนะ...ผู้จัดการอย่างงั้นหรอ...
ความรู้เรื่องวอลเลย์ของเราก็รู้พวกพื้นฐานจากม.ต้น
หรือเราจะลองสิ่งใหม่ๆดีนะ
ตัดสินใจแล้วล่ะ
เธอกรอกข้อมูลทุกอย่างลงในใบมสัครแล้วเก็บลงแฟ้ม เดินไปปิดไฟ ล้มตัวนอนบนเตียงนุ่มแล้วค่อยๆหลับตาลงเข้าสู่ห่วงนิทรา
หวังว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดีนะ....
--------------
ตอนที่ 2 จบไปแล้วค่าาา สามารถคอมเมนต์มาคุยหรือติชมกันได้นะคะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ see you~
ความคิดเห็น