[ Haikyuu x oc ] My memories ความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #14 : สวนพฤกษศาสตร์

สวนพฤกษศาสตร์น้ำตกอะคิอุ

" เดี๋ยวฉันจะไปดูโซนนี้นะ "

ฮิคาริพูดบอกเลตติเซียที่ยืนอยู่ข้างๆ อีกฝ่ายพยักหน้าเป็นเชิงว่าโอเคก่อนที่ฮิคาริจะเดินเข้าไปสำรวจดอกไม้หรือพืชนาๆชนิดในเรือนกระจก เลตติเซียเดินแยกออกมาตรงสวนหย่อมขนาดใหญ่ที่มีดอกไม้หลากหลายสายพันธุ์ที่มาจากต่างประเทศหรือดอกไม้หาดูได้ยากจากเขตภูมิภาคอื่น

เธอเดินชมดอกไม้ตามทางไปเรื่อยๆพลางจนบันทึกข้อมูลสิ่งที่เธอสนใจลงไปในสมุดโน้ตอันเล็ก สองขายังคงเดินบนเส้นทางด้านหน้าอย่างไม่เร่งรีบ เดินข้ามสะพานผ่านบึงน้ำขนาดไม่ใหญ่มากที่อุดมไปด้วยใบบัวเเละพืชน้ำ ต้นซากุระ ดอกบ๊วยและดอกไม้อีกหลายชนิดที่เเข่งกันเบ่งบานในฤดูใบไม้ผลิอย่างสวยสดงดงาม อดไม่ได้ที่จะเอากล้องถ่ายรูปที่ติดตัวมาด้วยถ่ายรูปสิ่งรอบข้างตลอดทางเดิน

เสียงสายธารที่ไหลกระทบกับหินจนเกิดละอองฟองสีขาว รายล้อมเต็มไปด้วยพืชพรรณสีเขียวขจีทั้งสองข้างทาง น้ำสีเขียวราวมรกตมองเห็นฝูงปลาแหวกว่ายอยู่ในนั้น ภาพตรงหน้าช่างดูสวยงามอย่างไม่มีที่ติ

นี่สินะไฮไลท์ของที่นี้…

มือเรียวกดชัตเตอร์ถ่ายภาพน้ำตกตรงหน้า เมื่อได้ภาพที่พอใจแล้ว เธอเริ่มเดินไปข้างหน้าต่อ เด็กสาวเพลิดเพลินกับการศึกษาและเดินชมวิวสวนพฤกษศาสตร์แห่งนี้อยู่ไม่น้อย เลตติเซียนั่งพักตรงสวนหย่อมที่ถูดจัดไว้ เธอนั่งเขียนรูปแบบรายงานอย่างไม่รีบร้อน ปล่อยให้เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ…

…

" เเล้วแกจะลากฉันมาทำไม ไองั่งคาวะ "

อิวาอิซึมิบ่นโออิคาวะตลอดการเดินทางมาถึงสถานที่แห่งนี้ แต่อีกฝ่ายกลับแค่ยิ้มๆแล้วบอกว่า 

" หน่าๆอิวะจัง ก็ฉันต้องทำโครงงานนี่นา "

" แล้วทำไมไม่พาสมาชิกกลุ่มของแกมาห๊ะ! อีกอย่างฉันกับแกก็อยู่กันคนละห้อง "

โออิคาวะหันไปแลบลิ้น ขยิบตาหนึ่งข้างแล้วชูสองนิ้วใส่ จนโดนอิวาอิซึมิเขกหัวไปหนึ่งที…ทั้งคู่เดินเข้ามาในสวนพฤกษศาสตร์ในโซนดอกไม้ฤดูหนาว โออิคาวะถ่ายรูปสิ่งที่ต้องทำในโครงงาน อิวาอิซึมิที่โดนลากมาด้วยก็เดินสำรวจรอบๆปล่อยให้เพื่อนของเขาทำภารกิจให้เสร็จจะได้กลับบ้านซักที 

เด็กหนุ่มเดินตามเส้นทางที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบนานาพันธุ์รายเรียงทั้งสองข้างทางยาวสุดลูกหูลูกตา อิวาอิซึมิเดินแยกมาทางทุ่งดอกไม้ขนาดใหญ่ที่บานสะพรั่งเต็มทุ่ง

 คงจะเป็นความบังเอิญหรืออะไรก็ตาม แต่นัยน์ตาสีเขียวมะกอกเบิกตากว้างเมื่อเห็นบุคคลที่อยู่ห่างไม่ไกลจากตัวเขา 

เรือนผมสีชมพูพีชสีพลิ้วไหวตามสายลมที่พัดอย่างแผ่วเบา ร่างเล็กที่ถึงจะหันหลังอยู่แต่เขาก็มันใจว่าใช่คนที่เขากำลังคิดแน่ๆ

โยชิฟุมิ?

.

.

.

.

เขียนเสร็จซักที~

สองแขนบิดขี้เกียจไปมา เธอลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางหยิบทุกอย่างบนโต๊ะใส่ในกระเป๋าสะพายหลังใบเล็ก แล้วตัดสินใจเดินไปตามเพื่อนสนิทเพื่อที่จะได้กลับบ้าน

แต่มีหรือที่คนชอบธรรมชาติอย่างเธอจะยอมเดินไปทางออกโดยไม่เเวะชมข้างทางสักนิดสักหน่อย..

กลิ่นหอมละมุนอ่อนๆลอยพัดมากับสายลม ดอกสีขาวและเหลืองดอกเล็กๆที่ค่อยๆแข่งกันบานสะพรั่งราวกับสาวแรกแย้ม ใบและกลีบเลี้ยงสีขาวนวลที่มองทีไรก็ทำให้รู้สึกสดชื่นและสร้างรอยยิ้มตามไปด้วยทุกที

รู้ตัวอีกทีเธอก็ก้มลงไปสัมผัสกับกลีบดอกซะเเล้ว นัยน์ตาสีอำพันดูอ่อนลงเมื่อได้มองดอกไม้ตรงหน้า

นิ้วเรียวลูกกลีบดอกสีขาวเกลี้ยงไปมาอย่างเบามือ รอยยิ้มเล็กๆระบายยิ้มบนใบหน้าหวาน ความทรงจำที่ไม่เคยลืมยังคงชัดเจนอยู่ทุกครั้งที่นึกคิด

' นี่ๆพี่ฮาจิเมะ คือว่า เอานี่มาทำของขวัญดีไหมคะ '

' หืม? ทำไปทำไมหรอ '

'  เผื่อว่าไม่ได้เจอกันแล้วพี่ฮาจิเมะจะได้เหมือนมีหนูอยู่ข้างๆยังไงล่ะและหนูก็จะได้รู้สึกว่ามีพี่ฮาจิเมะอยู่ข้างๆเหมือนกัน '

อิวาอิซึมิซังยังเก็บของชิ้นนั้นไว้อยู่ไหมนะ...

อิวาอิซึมิที่(แอบตาม)มาอย่างเงียบๆ เห็นเด็กสาวนั่งชมดอกไม้เล็กๆที่คุ้นตาตรงหน้า พลันเกิดภาพซ้อนทับขึ้นมาในหัว ดวงตาของเขาไม่อาจจะละออกจากภาพนั่นได้ ความรู้สึกคิดถึงถาโถมเข้ามา ตั้งแต่ได้พบกับโยชิฟุมิอะไรหลายๆอย่างก็เริ่มที่จะคุ้นเคย ไม่ว่าความอ่อนโยนของเด็กสาวที่เเสดงออกมาในหลายๆครั้ง รอยยิ้ม ท่าทาง ไม่ว่าจะเป็นภาพของเธอกับดอกไม้นั่นก็ตาม ทำไมนะ รู้สึกราวกับว่าเราสองนั้นได้พานพบกันมาก่อน แต่เพียงว่ามีฝ่ายใดฝ่ายนึงที่ลืมอยู่ข้างเดียว

เด็กสาวยกมือขึ้นมาทัดผมไว้ที่ข้างหูอย่างนุ่มนวล ดวงตาของเธอเป็นประกายเล็กๆ ช่างเป็นเด็กผู้หญิงที่งดงามอะไรอย่างนี้

เลตติเซียชื่นชมเหล่าดอกไม้ได้ไม่นาน เสียงเรียกเข้าทางโทรศัพท์ดังขึ้นมา เสียงฮิคาริ บอกประมาณว่าได้เวลากลับบ้านแล้ว เธอหันมามองดอกไม้สีขาวนวลอีกครั้งแล้วเดินออกจากสวนพฤกษศาสตร์แห่งนี้

" เกือบไปแล้ว.. "

อิวาอิซึมิลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่นัยน์ตาคมหันมองร่างเล็กที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งจนลับสายตา ความสับสนเริ่มก่อขึ้นภายในหัว นัยน์ตาสีเขียวมะกอกหม่นลงชั่วครู่

มีสิ่งเดียวที่เขาอยากจะรู้ในตอนนี้…

เขากับโยชิฟุมินั้นรู้จักกันมาก่อนรึเปล่า..

เพราะถ้ามันเป็นแบบนั้น บางทีอาจเป็นตัวเขาเองที่ทำตัวไม่ถูก…

…

ร่างของหญิงสาวทั้งสองที่เดินออกมาจากสวนพฤกษศาสตร์ ทั้งคู่ยืนรอรถแท็กซี่เพื่อที่จะนั่งกลับบ้าน ฮิคาริหันมองเลตติเซียที่ยืนยิ้มกับรูปถ่ายที่ถ่ายเก็บมา แต่กลับมีอยู่รูปหนึ่งที่เห็นแล้วน่าจะมีความสุขมากที่สุด เหมือนกับได้เห็นสิ่งสำคัญที่ห่างหายไปนับหลายปี

"  นี่ เลส เธอเนี่ยดูชอบดอกไม้นั่นนะ ดูรูปตลอดทางเลย หรือว่ากำลังคิดถึงอะไรอยู่อย่างงั้นหรอ " 

เด็กสาวชะงักเล็กน้อยเเล้วค่อยๆยิ้มบางๆพร้อมเอ่ยคำตอบออกไป

" ก็แค่..นึกถึงวันเก่าๆนิดหน่อยน่ะ "

...........................

ฮายย~ อาจจะสั้นๆหน่อยนะคะ หลังจากที่กองงานทับถมแบบพายุเข้า แทบไม่มีเวลาเเตะนิยายเลยจริงๆค่ะ55 อาจจะหายไปยาวๆ แต่ก็จะลงไปเรื่อยๆจนจบแน่นอนน ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคนที่ยังคอยอ่านและติดตามเรื่องนี้อยู่ด้วยนะคะ! แล้วเจอกันใหม่น้าา~//