คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เลม่อนทาร์ต
น่าเบื่อ..
คำนิยามที่เลตติเซียตั้งขึ้นมาใน 2 วันที่ผ่านมา มือเรียวกดรีโมททีวีซ้ำไปซ้ำมาแล้ววางมันลงบนโซฟา
ที่โรงเรียนจะเป็นยังไงบ้างนะ....
ติ๊ง!
เสียงข้อความเข้าจากมือถือไม่ได้ทำให้เจ้าของสนใจเลยเเม้เเต่น้อย แต่ด้วยความคิดที่ว่าอาจจะเป็นเรื่องสำคัญเลยหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างกายแล้วกดเข้าไปอ่านข้อความ นัยน์ตาสีอำพันถึงกับงงเมื่ออ่านชื่อผู้ส่งข้อความเข้ามาหาเธอ
โออิคาวะซัง?
อาโอบะ โจวไซ
น่าเบื่อๆๆๆๆๆ
ฮิคาริมองสูตรวิชาคณิตที่เด่นหราบนกระดานด้วยสายตาที่ว่างเปล่า นิ้วเรียวควงปากกาเล่นอย่างชำนาญ จู่ภาพของรุ่นพี่ตัวดีที่เจอกันหน้าประตูโรงยิมในวันก่อนก็ปรากฎเข้ามาในหัวของเธอ
แล้วทำไมภาพของตานั่นถึงมาอยู่ในหัวฉันเนี่ย!
" -เครุ ฮาจิเครุซัง! "
" คะ! "
ฮิคาริขานรับเสียงดัง เธอลุกพรวดยืนตัวตรงอย่างรวดเร็ว
" ครูถามว่าข้อนี้ตอบอะไร "
" คะ เอ่อ 6...63 ค่ะ "
เด็กสาวทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ พลางคิดถึงเวลาพักกลางวัน
กินข้าวเที่ยงที่ไหนดีเนี่ย หิวเเล้ววว!
เด็กสาวผมหางม้าฟุบหน้าลงกับโต๊ะ รอเวลาที่เสียงกริ่งหมดคาบนี้ดังขึ้น เธอจะได้ไปกินข้าวสักที
พักกลางวัน
เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีส้มแครอทเดินมุ่งหน้าขึ้นไปบนบันไดเรื่อยๆจนถึงชั้นบนสุด
ดาดฟ้า
เปลี่ยนบรรยากาศแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกันแถมวันนี้แดดไม่ค่อยแรงมากด้วย..
เธอคิดในใจพลางนั่งลงที่พื้น แผ่นหลังเล็กพิงกรงเหล็กที่ตั้งกั้นเอาไว้ สายลมเย็นๆในฤดูใบไม้ผลิทำเอาเธออยากจะงีบหลับตรงนี้จนเลิกเรียนเลยทีเดียว
มือเรียวเเกะผ้าที่ห่อข้าวกล่องออก ปรากฎให้เห็นกล่องข้าวสีชมพูน่ารักซึ่งมันขัดกับบุคลิกของเธอโดยสิ้นเชิง ปลายตะเกียบคีบไข่หวานชิ้นโตเเล้วงับในคำๆเดียว
ฮิคาริชอบบรรยากาศแบบนี้ เงียบๆไม่มีใครรบกวน ถึงเธอจะเป็นพวกที่ชอบเข้าสังคมกับคนหมู่มาก แต่ถ้าเธอเลือกก็จะขออยู่เงียบๆดีกว่าล่ะนะ ไม่มีเสียงหรือใครมาวุ่นวาย มันเป็นอะไรที่ดีสุดๆ
เฟรนลี่แต่โลกส่วนตัวสูงมีอยู่จริงนะ..
แต่ดูเหมือนว่าต่อจากนี้เธอจะไม่ได้นั่งคนเดียวซะแล้วสิ...
เสียงฝีเท้าจากทางประตูดาดฟ้า ทำให้เธอมองไปยังบุคคลมาใหม่ด้วยความหงุดหงิดใจ และมันก็หงุดหงิดมากกว่าเดิม เมื่อผู้ที่มาใหม่เป็นคนที่เธอไม่ชอบขี้หน้าสุดๆ
โออิคาวะ โทรุ...
นัยน์ตาต่างสีสบตากัน ก่อนที่ฮิคาริจะเป็นฝ่ายที่ละสายตาจากนัยน์ตาสีโก้โก้นั้น โออิคาวะไม่ได้พูดอะไร ขาเรียวยาวเดินมาตรงเด็กสาวแล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ฮิคาริเลิกคิ้วใส่อีกฝ่าย ไม่ทันที่จะเอ่ยถามอะไร อีกฝ่ายก็ชิงพูดออกมาซะก่อน
" เห๋~ แปลกใจเหมือนกันนะเนี่ยที่เครุจังมากินข้าวเที่ยงบนนี้น่ะ "
" ฉันมากินบนนี้ก็เรื่องของฉันสิ ว่าแต่คุณเถอะไม่ไปกินข้าวกับเพื่อนรึไงกันคะ "
" ก็พวกอิวะจังไม่รู้อยู่ไหนนี่นา ฉันเลยมานั่งบนนี้แทน "
แถสุดๆไปเลยครับตอนนี้...
ฮิคาริขมวดคิ้วเข้าหากันมากกว่าเดิม โออิคาวะกลั้นขำกับใบหน้าของเด็กสาวตรงหน้า นิ้วเรียวยาวจิ้มไปตรงคิ้วที่ขมวดกันของฮิคาริให้คลายออก แล้วพูดหยอกล้ออีกฝ่ายเล่นๆ
" อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เดี๋ยวก็แก่ก่อนวัยหรอกน้าา~ "
" คนแก่กว่ามีสิทพูดแบบนี้ด้วยหรอคะ "
จึก!
เหมือนมีธนูดอกใหญ่ปักกลางอกของโออิคาวะ ใบหน้าหล่อเหลาได้แต่ยิ้มแห้งกับคำพูดของคนที่เด็กกว่าตรงหน้า
อย่าล้อเรื่องอายุเลย ใจผมมันก็แค่นี้....
โออิคาวะแกะซองขนมปังนมสดออกแล้วค่อยๆกิน ฮิคาริมองโออิคาวะที่กินแค่ขนมปังกับนมสด 1 กล่องเท่านั้น อา...ไม่สิ ต้องเรียกว่าขนมปังนมสดที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปเหมามาจากร้านค้ามารึเปล่า มัน..เยอะเกินไป..
ฮิคาริละสายตาจากโออิคาวะแล้วหันมาสนใจข้าวกล่องตรงหน้าแล้วทานข้าวต่อ
" นี่ๆ เครุจัง ขอกินไข่หวานอันนั้นได้รึเปล่า "
"หืม? "
ฮิคาริหันมามองโออิคาวะงงๆ แต่ก็คีบไข่หวานไปจ่อปากอีกฝ่าย โออิคาวะไม่รู้ว่าเด็กสาวลืมตัวหรือคิดอะไรอยู่กันแน่เขาชะงักอยู่ครู่นึงแล้วกินไข่หวานตรงหน้า
อร่อยเหมือนกันแฮะ ทำเองรึเปล่านะ..
มือเล็กยังคงคีบอาหารกินเหมือนปกติ ไม่มีใครพูดอะไร แต่บรรยากาศก็ไม่ได้อึดอัด ทั้งสองจัดการกับของกินตรงหน้าให้เสร็จเรียบร้อย หางตาของเด็กสาวเห็นกล่องเค้กที่ว่างอยู่ข้างๆโออิคาวะ นัยน์ตาสีเขียวเลม่อนเป็นประกายมากกว่าเดิมเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในกล่อง ถึงจะเห็นแค่เสี้ยวเดียว แต่เธอก็มั่นใจว่ามันใช่
อยากกินเลม่อนทาร์ต...
โออิคาวะที่มีความรู้สึกว่าคนข้างๆเริ่มจ้องมาที่เขา แต่จะบอกว่าจ้องเขาก็ไม่ถูกซะหมด เพราะคนตัวเล็กเอาแต่จ้องกล่องเค้กที่เขาเอาขึ้นมาด้วย
มองขนาดนี้กินกล่องเข้าไปด้วยเลยไหม เครุจัง...
โออิคาวะหยิบกล่องเค้กขึ้นมาเเล้วหยิบเลม่อนเมอเเรงก์ทาร์ต 1 ชิ้น ให้กับฮิคาริ
" ไม่ต้องทำหน้างงเลยเครุจัง อย่าคิดว่าโออิคาวะซังคนนี้จะไม่รู้นะว่าเอาแต่จ้องเค้กน่ะ "
ใบหน้าขาวขึ้นสีระเรื่อ เธอรีบรับเลม่อนเมอเเรงก์ทาร์ตจากโออิคาวะแล้วกล่าวขอบคุณเบาๆ รสชาติหวานอมเปรี้ยวของตัวเค้กเลม่อนเเละสัมผัสเบาบางจากตัวเมอแรงก์ที่หวานนิดๆ
อร่อย...
โออิคาวะมองหน้าฮิคาริที่ดูมีความสุขจากการกินเค้ก นัยน์ตาสีโกโก้มองใบหน้าหวานที่มีเศษขนมติดอยู่ข้างแก้ม รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้า
กินเหมือนเด็กตัวเล็กๆเลยแฮะ...
เชื่อแล้วล่ะว่าชอบกินเค้กนี้จริงๆ...
นิ้วเรียวยาวเอื้อมไปปัดเศษขนมข้างแก้มนิ้ม ถ้าสังเกตุดีๆจะเห็นว่าใบหน้าหวานขึ้นสีนิดๆ
" เขินอย่างงั้นหรอ เครุจางงง~ "
" คะ ใครเขินกันคะ! "
แอ่ก!
ฝ่ามือเล็กตีเข้าตรงลาดไหล่ของผมอย่างเต็มแรง เห็นตัวแค่นี้แต่เเรงตบเหมือนกับอิวะจังเลยอ่ะ เจ็บไหล่เลยครับ...
" จะเอาไปกินทั้งกล่องไหม? "
ฮิคาริหันมองกล่องเค้กที่โออิคาวะถือด้วยตาที่เป็นประกายแต่
" จะบ้ารึไงกันคะ นั้นของที่พวกแฟนคลับให้คุณนะ "
" รู้ด้วยอย่างงั้นหรออ "
" ไม่รู้ก็บ้าแล้วค่ะ ยืนเป็นจุดสนใจอยู่แถมเสียงกรี๊ดของพวกหล่อนทั้งหลายก็ดังขนาดนั้น "
ฮิคาริพูดจบแล้วโยนเศษเมอเเรงก์เข้าปาก โออิคาวะมองคนที่นั่งข้างๆ เเล้วพยายามพูดหว่านล้อมให้เด็กสาวรับเลม่อนทาร์ตกล่องนี้ไป
" แต่เค้กเนี่ยฉันไม่ค่อยกินเท่าไหร่ถ้าจะทิ้งก็เสียดายแย่เลยนะะ "
" งั้นก็แบ่งให้คนในชมรมสิคะ "
" ถ้าแบบนั้นทุกคนก็กินไม่ครบน่ะสิ "
หาเรื่องให้ฉันเอาเค้กไปให้ได้เลยใช่ไหมคะ โออิคาวะซัง...
เถียงกันไปเถียงกันมาสุดท้ายเค้กกล่องนั้นก็อยู่ในมือฮิคาริเรียบร้อย..
" วันนี้คุณกินยาผิดสำแดงรึเปล่าคะ ทำตัวดีแปลกๆ "
" หืมมม เปล่านิแต่ว่า ขอแลกกับการที่เครุจังทำข้าวกล่องให้ได้ไหมล่ะ "
แหนะ...
ไม่น่าคิดว่าคุณจะให้ฟรีๆเลยจริงๆค่ะ...
ยอมให้สักวันก็เเล้วกัน ที่ยอมน่ะเพราะเลม่อนทาร์ตเท่านั้นแหละค่ะ...
" ได้ค่ะ วันไหนคะ? "
" วันเสาร์นี้แล้วกัน ฉันมีแข่งรอบอินเตอร์ไฮด้วย จะทานเป็นข้าวเที่ยง เอามาให้ช่วงเช้าได้ไหม "
ฮิคาริได้แต่พยักหน้าตอบรับ พลางหยิบเลม่อนทาร์ตอีกชิ้นขึ้นมาทานเล่น
" แต่แปลกนะเนี่ย ที่วันนี้เครุจังดูไม่หงุดหงิดที่ฉันมานั่งด้วย "
" เห็นฉันเป็นคนยังไงคะ ถ้าคุณไม่มาสร้างความน่ารำคาญให้ฉัน ฉันจะหงุดหงิดใส่คุณทำไม "
เจ็บครับ...น้ำตาตกในเเล้วครับจังหวะนี้...
ร่างเล็กลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เก็บของทุกอย่างแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังประตู
" ยังไงก็ขอบคุณสำหรับขนมอร่อยๆนะคะ ชอบมากเลยค่ะ "
รอยยิ้มของฮิคาริที่โออิคาวะพึ่งเคยเห็นครั้งแรก...
เด็กสาวยิ้มทิ้งท้ายแล้วเดินลงบันได้ไปยังห้องเรียน ทิ้งให้โออิคาวะยืนเคว้งคว้างอยู่คนเดียว ฝ่ามือหนายกมือขึ้นปิดใบหน้าส่วนที่ขึ้นสีของตัวเองเอาไว้
หลงคนคนนี้จริงๆเเล้วครับ...
-------------------------
แถมท้าย
เหตุการณ์หลังจากที่โออิคาวะทักเลตติเซียในตอนเช้า
โออิคาวะซัง?
เธอกดเข้าไปอ่านข้อความของอีกฝ่าย
/ ฟุมิจัง ปกติถ้าเครุจังกินข้าวคนเดียว จะไปกินที่ไหนอย่างงั้นหรอ /
/ แล้วเครุจังเนี่ยชอบขนมหรืออะไรเป็นพิเศษรึเปล่าา? /
อ่านแล้วก็งง...แล้วโออิคาวะซังจะถามทำไมกัน..
ถึงจะคิดแบบนั้นแต่เธอก็พิมพ์คำตอบส่งไปให้เป็นที่เรียบร้อย....
/ ก็อาจจะหาที่เงียบๆทานล่ะมั้งคะ ไม่ก็ดาดฟ้าโรงเรียน ช่วงม.ต้นฮิคาริค่อนข้างติดดาดฟ้าด้วย /
/ ส่วนของที่ชอบก็คงเป็น เลม่อนทาร์ต อย่างเดียวค่ะ /
โออิคาวะนั่งอ่านคำตอบที่เลตติเซียส่งมา นัยน์ตาสีโกโก้มองไปยังกล่องเค้กที่พวกเด็กผู้หญิงให้มาในตอนเช้า เด็กหนุ่มถึงกับยิ้มเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ภายในนั้น
ถือว่าโชคดีแฮะ..
/ ขอบคุณสำหรับคำตอบน้าา ฟุมิจังง /
งั้นวันนี้ไปกินข้าวที่ดาดฟ้าดีกว่าเนอะ:)
----------------------
จบแล้วค่าา สำหรับตอนนี้เป็นตอนสั้นๆ จู่ๆก็อยากแต่งคู่ของพี่โอยเลยหยิบมาแต่งซะเลย เป็นตอนที่ไม่มีอะไรมากค่ะ พอน่ารักๆ55 ตอนแรกกะจะแต่งให้พี่โอยดูกวนๆกว่านี้แต่แต่งไปแต่งมาดันออกแบบนี้ไปซะได้ แหะๆ หวังว่าอ่านกันแล้วจะสนุกไปกับเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจด้วยนะคะะ บัยบายยย~//
ความคิดเห็น