คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เวียงธารา 2/4
[ปิ 15 มราม]หนัสือราาเล่มละ 350 บาท ส่ฟรีไม่ลทะเบียนหนัสือ ที่ั่น โปสาร์ลายป พิเศษรอบอแถมระเป๋าเป็นอวัา่าแน1ใบE-book เปิายเร็วๆนี้่ะ
สาวิรียแนโอบรอบอายหนุ่มพลาระิบที่้าหู “มีวามสุันนะะที่รั”
เสียระิบวนสยิวอสาวิรีบวับสัมผัสอันอ่อนโยนแ่แฝ้วยวามเร่าร้อน ทำให้ารยับยั้ั่ใอธันวาาระุย มือหนาผลัร่าบาอภรรยาสาวนอนลบนเียาม้วยุมพิอันหนัหน่ว นนที่รุ่อนเมื่อรู่ถึับหน้าแ่ำ้วยวามเินอาย ลิ้นร้อนสอแทรเ้าไปในโพรปา วัไล่้อนนหิสาวสะท้านไปทั้าย เธอูบอบทันทีอย่าไม่ยอมแพ้ เสียห้าวราระหึ่มสิเลิไปามวาม้อารนู่ไม่ลับ ยิ่เสียราระเส่าัออมาาริมฝีปาบายิ่ทำให้เลือหนุ่มในายอธันวาเือพล่าน
สาวิรีเสียว่านไปับรสสัมผัสที่ธันวามอบให้ ริมฝีปาอุ่นยัลุเล้าับทรวอู่าม เธอแอ่นร่ารับริมฝีปาามแรอารม์อย่าพึพอใ มือบาทึ้เส้นผมอายหนุ่มไว้แน่นระบายวามำหนัที่ ุโน ะที่มือหนาอธันวาเล้นลึเ้านมเู่มอย่าพึใราวับหลใหลมานาน ทั้ยัเพิ่มแรึ้นเรื่อยๆ นสาวิรี้อสูปาระับเสียราที่ัไม่หยุ เลือสาววิ่พล่านไปทั่วายนใบหน้าที่แหนเยนั้นแระเรื่อ
ธันวาผละออาอสวยอย่าแสนเสียาย ลิ้นหนาเลื่อน่ำลไปที่หน้าท้อแบนราบและลาไล้ลมานถึุทีุ่่ม่ำที่สุในายเธอ ่อนะุมพิเบาๆ ที่เนินเนื้อึ่อนนี้ไร้สิ่ใปิั้น มือหนารีไล้วามุ่ม่ำนั้นเบาๆ ่อนะเร่ัหวะมาึ้นเมื่อรับรู้ถึอเหลวที่ร่าายอเธอหลั่ออมา สร้าวามระสัน่านแบบไม่รู้บให้แ่สาวิรีเป็นอย่ามา
“อือ ษามีวามสุัเลย่ะพี่ธัน”
เสียหวานระเส่าระิบม ยิ่ระุ้นสัาาิบอวามเป็นายให้ระอุนยาที่ะับไ้ ร่าสูยิ้มรับอย่าพึใในำมนั้น ่อนะำนัลเธอ้วยารปรนเปรอลิ้นร้อนไปทั่วร่าอีรั้ ลมหายใร้อนที่ระทบผิวายสาวทำเอาร่าเปลือยเปล่าอสาวิรีสะท้านหนัไปทั้ัว เป็นผลให้เธอไม่อาอยู่เยไ้ ร่าายแอ่นหยัไปามพื้นที่ที่ลิ้นอเาลาผ่าน
ใบหน้าสวยหวานแ่ำ้วยแรราะ วาลมปรือปรอยับวามสุที่ไ้รับ เมื่อแ่นายวามเป็นายถูสอเ้ามา ธันวาระแท ระทั้นายให่เ้าในวามอุ่นร้อนอภรรยาสาวไม่ยั้นร่าบาสั่นลอนามแรปรารถนาอร่าที่อยู่เหนือว่า ทรวออวบอิ่มเ้ึ้นลามัหวะ หิสาวส่เสียรวราไม่เป็นภาษา ฝ่ามือเล็เรียวิลบนแผ่นหลัว้าระบายวาม่านเสียวที่พุ่สูึ้นไม่หยุ นทัู้่ปล่อยให้เพลรัเร่าร้อนถูบรรเลไปามธรรมาิ นระทั่ถึุที่ไม่อาทานทนไ้ไหว ปลปล่อยน้ำรัออมา พร้อมเสียหายใเหนื่อยหอบที่สอประสานัน่อนะหลับไป้วยวามอ่อนเพลีย
แสแอ่อนๆ ลอผ่านบานหน้า่าเมื่อเ้าวันใหม่เริ่ม้น ุหิแสศิริในวัยห้าสิบปลายๆ และยัสวยส่า นั่อยู่ที่หัวโ๊ะอาหารหรูหรานาให่ภายในฤหาสน์ที่แ่สวยามสมานะ โยมีแม่บ้านเ่าแ่นสนิทอยรับใ้อยู่ไม่ห่า โยมีมินรานั่รับประทานอาหารอยู่ฝั่ร้ามเียบๆ
“อนนี้แูๆ ใรอยู่บ้าหรือเปล่า” ุหิแสศิริเอ่ยถามเสียเรียบ่อนหันมอลูสาว
“อนนี้หนูยัไม่ิเรื่อนั้นหรอ่ะุแม่” มินราอบมารา้วยน้ำเสียเบื่อหน่ายเหมือนทุรั้ที่้อุยเรื่อนี้
“็ี ถึเวลาอแเมื่อไหร่แล้วันะบอเอ” ุหิออำสั่้วยน้ำเสียเ็า
“นาทราบ่ะุแม่” น้ำเสียอเธอเรียบไร้วามรู้สึ แม้ในใแอบิั้านวาม้อารอมารามา็าม ระนั้นเพราะเธอลาพอที่ะไม่แสอาาร่อ้านออไปให้อีฝ่ายไ้เห็น
“แล้วนี่แะไปทำานแทนพี่แที่เวียธาราเมื่อไหร่ัน” เสียุยัไถ่ถาม้วยเป็นห่ว ถึแม้เธอะเ้มวับลูๆ ไปมา แ่ใ่ว่าะไม่รัไม่ห่วเสียที่ไหน
“นาไม่ไปไม่ไ้เหรอะุแม่” มินราอ้อนเสียหวานส่สายาน่าสสารให้มาราอย่าวาหวั
“พี่แ้อไปฮันนีมูนทำหลานให้ัน เพราะั้นแ็้อไปุมพนัานที่โรแรมสาาเวียธาราแทนสิ แ่ไปนั่ให้พนัานเรใ็พอะไ้ไม่มีปัหาอะไร”
ุหิแสศิริัสินใแทนอย่านทีุ่มอำนานเยิน มินราฟัแล้วทำหน้าม่อยลถนัา หิสาวมอสายาเผ็ารอมาราแล้ว ถึับลอบระบายลมหายใออมาเพราะวามเบื่อหน่าย่อนพยัหน้าปลอย่านไร้ทาเลือ
รีสอร์เวียพิ์ ประเทศรารัเวียธารา
แสแอ่อนส่อแสัลมาาฝั่หนึ่บริเวเทือเาอันนัม มันถูปลุม้วยสีาวนมอไม่เห็นทัศนียภาพโยรอบึ่มีเพียเสียนร้อัเสนาะหู ภายในห้อทำานให่แฟ้มเอสารถูวาไว้บนโ๊ะทำานรหน้า โยมีเลานุารหนุ่มยืนอธิบายอยู่ ายหนุ่มเพิ่เ้ามาบริหารานไ้ไม่นานนัหลัาผู้เป็นน้อไ้เสียีวิไป ทั้ที่เาเอ็มีธุริโรเลื่อยและโรานแปรรูปไม้่าๆ ทั้มันยัมีนาให่ที่สุในเวียธารา
“โรสร้าารร่วมทุนับหุ้นส่วนาวไทยลออ่านูรับถ้าุโอเะไ้เ็นสัาเลย” ำมั่นเลานุารหนุ่มท่าทาอ่อนโยนและสุภาพ เอ่ยแ้่อนยื่นเอสารอีุไปให้เพระวัน ายหนุ่มเยหน้าาเอสารที่ำลัเ็นพลามอแฟ้มึ่วาอยู่รหน้า้วยแววาปวร้าว
“ไปบอทานู้นให้ทำโรารมาเสนอใหม่เพราะทาเราเปลี่ยนผู้บริหารแล้ว” เสียเ้มอบลับพร้อมส่เอสารืนให้เลาหนุ่ม ฝ่ายนรับำสั่ไ้แ่ถอนหายใออมาเฮือให่
“ไ้รับท่านประธานผมะโทร. ไปบอผู้บริหารทานู้นให้นะรับ” เลาหนุ่มเอ่ยบอพลาหน้าอโทรศัพท์มือถือ่อนเยหน้ามารายานนเป็นเ้านาย
“ท่านประธานรับมีปัหานิหน่อยรับ” ำมั่นเียบไปเพราะไม่ล้าที่ะพู่อ
“มีปัหาอะไร” เพระวันถามลับอย่าหุหิเมื่อเ้าำมั่นมัวแ่อ้ำๆ อึ้ๆ ไม่ไ้ั่ใเอาเสียเลย
“ท่านประทานรับเลาอุธันวาแ้ลับมาว่าุธันวาไม่สามารถมาไ้เลยส่นใหม่มาิวานแทนเารับ” เพระวันพยัหน้าเ้าใ ่อนะยมือไล่ลูน้อให้ออไปาห้อทำานส่วนัว ำมั่นโ้ศีรษะให้แล้วรีบเินออไปาห้อทำานทันที
ท่ามลาแสแายแสล้าลมานแ้มสอ้าึ้นสีแ ระเรื่อ เหื่อผุพรายึ้นามใบหน้าหวานลับ่วยส่ให้วหน้าอมินราสวยึ้นไปอี หิสาวเลือเินทาโยเรื่อบินเพื่อวามรวเร็วและวามสะวสบาย โยไม่นานเธอ็มาถึสนามบินนานาาิรารัเวียธารา มินรา้าวลาบันไเี้ยๆ ่อ้วยรถบัสเ้าัวอาารเรื่อบินแล้วรีบไปรับระเป๋าที่สายพานลำเลียสัมภาระอสนามบินามลำพั
นับเป็นรั้แรที่เท้าทั้สออเธอสัมผัสแผ่นินธรรมาิที่น่า้นหาอาวเวียธารา หิสาวลาระเป๋าใบให่ไปามทาเินอผู้โยสาราออ ในอาารเ็มไป้วยนัท่อเที่ยวที่เินันให้วั่ มินราัสินใเินออาสนามบินเพื่อมุ่หน้าไปยัเวียพิ์ให้เร็วที่สุ เธอพยายามมอหารถอรีสอร์เวียพิ์ภายในบริเวสนามบินแ่็ไม่พบ ถึแม้ว่าเธอะรู้สึัวลใอยู่บ้าแ่อย่าไร็ามเธอ้อไปให้ถึที่หมาย
หิสาวเปิระเป๋าถือหยิบแว่นันแึ้นมาสวม่อนะพยายามโทรศัพท์โทร.หาเลาอเพรรุ้แ่ไม่มีใรรับสาย เธอึัสินใเิน่อไปท่ามลาแสแยามเที่ย มินราพยายามหาทาไปท่ารถ เพื่อเินทา่อไปยัรีสอร์เวียพิ์และให้ถึที่นั่น่อน่ำ เธอเินมาถึท่ารถเล็ๆ ล้ายป้ายรถเมล์ในเมือไทย ึ่เป็นรถอหมู โรัวถัและหลัาทำ้วยไม้เ่าแ่รูปทรแบบโบรา เนื่อามันับเลื่อน้วยระับวามเร็วที่หอยทายัเรียพี่ ทำให้มีผู้โยสารอยู่ในรถนเ็ม
“ไปไหน๊ะนสวย” นับรถวัยรร์หน้าาูไม่น่าไว้ใเอ่ยเป็นภาษาเวีย แววาออีฝ่ายเหี้ยมเรียมไม่แพ้หน้าา
“ไปรีสอร์เวียพิ์่ะ ผ่านทานั้นไหมะ” หิสาวอบเป็นภาษาไทยที่ัเนนสร้าวามใให้ับู่สนทนาไม่น้อย
“ผ่านรับึ้นรถเลย” นับรถสอแถวอบพร้อมพลา่วยเธอยอึ้นรถ
“แม่นี่สวยิบหายเอามันไปัอไว้่อนหรือไม่็เอาไปายไ้หลายั์ทีเียว” นับรถพูับัวเอในะที่สายาเหลือบมอไปที่ระ้วยแววาโหเหี้ยมแล้วสัพัรถ็แล่นออไป
หมู่อาารึระฟ้าึ่สูระห่านราวับสามารถเอื้อมึ้นไปแะหมู่เม้อนให่ไว้ไ้ ่อยๆ เลือนหายไปาสายาแทนที่้วยป่าไม้เียวี ใ้เวลาเพียไม่นานรถโยสาร็วิ่มาถึนอเมือึ่ห่าไลาวามเริ มินราำลัเพลิเพลินับธรรมาิอันามอเวียธารา ึ่มีให้เห็นลอเส้นทา ทำให้รู้สึว่าไม่อยาะรีบเร่ไปไหน
ความคิดเห็น