คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6
วัน่อมาโอวอลื่นแ่เ้าและแ่ัวไปทำานามปิ ีมินเ้ามาทัทายโอวอลและถามไถ่้วยวามเป็นห่ว โอวอลยิ้มและบอับีมินว่าเธอหายเป็นปิีทุอย่า ีมินยับออีว่าเมื่อวานอนทีุ่ยโทรศัพท์ันอยู่ีๆโอวอล็เียบไป โอวอลหัวเราะและแ้ัวว่าเธอลืมนมปัปิ้ไว้ในรัว็เลยรีบวิ่ไปที่รัวและลืมลับมาุยโทรศัพท์่อ เมื่อเห็นว่าโอวอลูปิีแล้วีมิน็แยไปทำหน้าที่อัวเอ ่วบ่ายโอวอลลาบันไและปีนึ้นไปหาหนัสือบนั้นบนสุอั้นวาหนัสือแ่็หาหนัสือที่ัวเอสนใไม่เอ นีมินเอ้อเ้ามา่วย
“โอวอล หาหนัสืออะไรน่ะ หามาั้แ่เ้าแล้วนะ”
“อะไร็ไ้ที่เี่ยวับสวรร์ นร ีวิหลัวามาย” โอวอลอบและยัยืนอยู่บนั้นบนสุอบันไ ีมินทำหน้าาแปลๆเมื่อไ้ยินในสิ่ที่โอวอลอยาะอ่าน
“เอ่อ…เธอลอ้นในระบบูหรือยั?” ีมินมวิ้ว
“้นแล้ว มันอยู่ในหมวเรื่อศาสนาและปรัาแ่ันยัไม่เอเล่มที่ถูใเลย”
“ถ้าอยารู้ลึึ้ทำไมไม่ลอไปถามพระูล่ะ?” ีมินถาม โอวอละัและหันมามอีมิน้วยวามเอะเิน
“ือว่า…ไม่้อละเอียมา็ไ้ ือริๆแล้วันไม่ไ้อยาะอ่านเอหรอนะแ่ว่าโพราน่ะสิอให้ันมา่วยหาให้น่ะ”
“โพราเหรอ? เพื่อนเธอที่มาเมื่อวานเนี่ยนะ แ่ันำไ้ว่าเมื่อวานโพรามายืมหนัสือวรรรรมนะ” ีมินยัแหนหน้าุยับโอวอลนเมื่อยอ
“็ไม่รู้ อยู่ีๆโพรา็อยาอ่านึ้นมาน่ะ” โอวอลทำเป็นฝืนหัวเราะ
“โอ๊ะ…มีนมาอใ้บริารน่ะ รอแป๊บนะ” ีมินผละาโอวอลเพื่อเินไปยัโ๊ะทำานึู่เหมือนะมีนมาอยืมหนัสือ โอวอลยั้นหาหนัสือ่อไปนเริ่มรู้สึเอะใับน้ำเสียอีมินทีู่หวานผิปิ โอวอลลอะเ้อมอออไปและเห็นินำลัยืนพูุยับีมินโยที่ีมินยืนุยไปบิระโปรไปนระโปรเป็นรอยยับ
“มาหว่านเสน่ห์อะไรแถวนี้นะ!” โอวอลบ่นพึมพำและพยายามโยนัวเอออมาามุมหนัสือเพื่อะเ้อมอไปยัินแ่ทว่าเธอ็เสียหลัลมาาั้นบนสุอบันไ เสียร่าอโอวอลลบนพื้นอย่าแรนีมินใและรีบวิ่เ้ามาูโอวอล
“ายแล้ว!” ีมินร้อเสียหล
“ยั…ไม่…าย…” โอวอลราและ่อยๆลุึ้น เธอมอเห็นินยืนะเ้อมอมาที่เธอ้วยสีหน้าแปลๆ
“เ็บหรือเปล่า? เี๋ยว็ไ้อีแผลหรอ”
“ไม่เ็บหรอ…” โอวอลอบไม่สัมพันธ์ับใบหน้าอเธอที่แสให้เห็นว่าเธอเ็บมา
“เอ่อ…อโทษนะรับ ลว่าผมะยืมหนัสือเล่มนี้ไ้หรือยัรับ?” ินะโนถามพร้อมับูหนัสือที่เาถืออยู่ึ้นเหนือหัว โอวอลรู้สึไม่พอใที่ินส่เสียัในหอสมุ เธอเินระเผลรไปหาเา
“ห้ามส่เสียัในหอสมุ!” โอวอลุิน ีมินเินามมาเพื่ออยพยุร่าอันโเอโอวอลไม่ให้ล้มล
“สะบัสะบอมไปทั้ัวแล้วยัะเสียัอีนะ นอื่นส่เสียไม่ไ้แ่เธอแผเสียไ้ั้นสิ?” ินโ้อบและเอานิ้วิ้มไปบนแผลรหน้าผาอโอวอลที่ยัแปะพลาสเอร์เอาไว้
“เอ๊ะ!” โอวอลปัมืออินออไป ินยิ้มและหันไปพูับีมินเพื่อทำเรื่ออยืมหนัสือ
“ุรับ…ผมไม่มีบัรประานหรอนะ บัรนัศึษา็ไม่มี” ินบอับีมินที่หน้าแราวับผลเอรี่ โอวอลึหนัสืออินมาเปิู่อนหันไปบอีมินว่าเธอะยืมหนัสือเล่มนี้ให้เาเอ
“ไ้ไอ่ะโอวอล ัหน้าันัๆ!” ีมินระิบ
“ือันรู้ัับเาน่ะ”
“รู้ััน!” ีมินเผลอส่เสียัออมาและรีบยมือึ้นมาปิปาเมื่อรู้ัวว่าส่เสียั
“เราเพิ่รู้ัันเมื่อืนรับ” ินพูึ้น ีมินทำหน้าใราวับไ้ยินใรำลับอเล่า่าวร้ายับเธอ
“เมื่อืน?” ีมินหันไปทำหน้าาห่อเหี่ยวับโอวอล
“ไม่ใ่แบบนั้นหรอน่า!” โอวอลหุหิและส่หนัสือให้ิน่อนรีบเินหนีลับเ้าไปที่มุมเิมึ่เธอหาหนัสือ้าไว้ ินเินามไป
“โอวอล หันมานี่”
“นายอย่ามาสั่ันนะ!”
“เปล่า ันแ่บอให้เธอ่วยหันมา”
“นายมาทำไม ไหนบอว่าอีสามวันไ?”
“็…มายืมหนัสือไ” ินยหนัสือึ้นและส่ยิ้มให้โอวอล
“นายมาแล้ันล่ะสิ”
“ันะแล้เธอไปทำไม เทวาไม่แล้นหรอ…แ่บาที็แล้บ้า”
“นายอ่านแฮรี่ พอเอร์้วยเหรอ?” โอวอลอไม่ไ้ที่ะอมยิ้มและลืมวามโรธทั้หมเมื่อรู้ว่าหนัสือที่ิน้อาระยืมือแฮรี่ พอเอร์ ินมอูหนัสือในมืออเาและพยัหน้าให้โอวอล
“มันสนุไม่ใ่เหรอ?” ินถามลับ้วยใบหน้าไร้เียสา
“แถมมีาถาแปลๆเยอะแยะเลย ันน่าะลอฝึูบ้า” ินยิ้มและเินเ้ามาใล้โอวอล่อนยมือึ้นมาเพื่อะับแผลรหน้าผาอโอวอล
“หัวฟาับโถส้วมเหรอ? ใรใ้ให้เธอปืนึ้นไปบนโถส้วม?” ินเพ่มอไปที่ลายาร์ูนบนพลาสเอร์ปิแผลอโอวอล่อนระุมันอออย่าแรนโอวอลร้อ้วยวามเ็บ
“พวอบใ้วามรุนแร! ป่าเถื่อน!” โอวอลร้อและเอามือุมแผลบนหน้าผาไว้
“ไม่เห็นมีแผลเลยนี่ ะแปะพลาสเอร์ไว้ทำไม?”
“ไม่้อเย็บแผล็บุแล้วนายยัะว่าไม่มีแผลอีเหรอ?” แ่เมื่อโอวอลลอลำไปบนรอยแผลเธอลับพบว่าผิวบริเวนั้นลับมาเรียบเนียนเหมือนเิม ้วยวามไม่แน่ใโอวอลึเินไปที่โ๊ะทำานและหยิบเอาระบานเล็ๆมาส่อ แผลอเธอหายไปแล้ว หายไปราวับมันไม่เยมีแผลรนั้นมา่อน โอวอลลูบหน้าผาอัวเออย่าเหม่อลอย่อนหันไปมอินที่ยืนยิ้มให้เธอ
“นายเป็นนทำใ่มั๊ย?”
“ไม่รู้สิ” ินทำหน้าาย เายัไหล่่อนเินผ่านหน้าีมินไปพร้อมับโปรยยิ้มให้เธอและเินออาหอสมุไป โอวอลำลัะเินามแ่เมื่อิึ้นมาไ้ว่าเธอำลัทำานอยู่และไม่อยาให้ีมินเพ่เล็และสสัยในวามสัมพันธ์อเธอับินมาไปว่านี้ โอวอล็ัสินในั่ลที่โ๊ะทำานอย่าสบเสี่ยม
“เาสิไม่่อยีน่ะ นหล่อไม่ใ่ว่าะเพอร์เฟ็เสมอไปหรอนะีมิน” โอวอลหันไปบอีมินที่ำลันั่ทำาเลื่อนลอยมอไปยัประูหน้าหอสมุที่ินเพิ่ะเินออไป
ความคิดเห็น