คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5
ฝูอีาที่เาะอยู่บนหลัาึสูและบ้านเรือนแระายบินันไปนละทิศทาเมื่อินบินโบผ่านลไปยัพื้นิน เาวาโอวอลลบนพื้นอย่า้าๆ เท้าอโอวอลสัมผัสับพื้นินอีรั้ เธอรู้สึาอ่อนราวับไม่มีแรยืน โอวอลหัวเราะับอาารแ้าหมแรอัวเอ
“อีหน่อย็ินหาเธอมีโอาสไ้บินบ่อยๆ” ินบอและส่ใบรวสุภาพอโอวอลืนให้เธอ
“โอ้ ายริันนึว่าทำมันหล่นหายไปในอาาศะแล้ว” โอวอลรับใบรวสุภาพมาถือไว้
“ันแอบเ็บมาืนให้”
“ให้ันเลี้ยไอิมนายมั๊ย?”
“วันนี้ไม่ไ้ มีวิาอนสามนที่ัน้อไปรับ นนึโึาย…น่าอนาถ อีนำลัะาย้วยโรประำัวและอีนแ่าย”
“นายะไปเี๋ยวนี้เลยเหรอ?” โอวอลรู้สึเหาึ้นมาเมื่อินำลัะาไป ในอนนั้นโพราที่เินลับมาที่อพ้าเม้นท์เห็นโอวอลับินำลัยืนุยัน็เลยวิ่รมาทัทาย
“เฮ้! โอวอลุยับแฟนอยู่เหรอ? มีแฟนแล้วไม่บอันไ้ยัไ ห๊า? แล้วนี่หัวไปโนอะไรมาน่ะ?” โพราระเ้าและำเลือมอไปยัินแ่็ยัสัเเห็นพลาสเอร์ปิแผลบนหน้าผาอโอวอล
“ไม่ใ่แฟนนะ!” โอวอลรีบปิเสธ
“ไม่ใ่แฟนแล้วทำไมเาเอามือโอบเอวเธอล่ะ?” โพราี้ไปที่เอวอโอวอลที่มีมืออินวาอยู่ ิน้มมอมือัวเอและโอวอล็มอไปที่มืออเาเ่นัน่อนะหันมามอหน้าันและรีบแยออาันทันที
“เาเป็นเพื่อนเ่าน่ะ” โอวอลแ้ัว
“อ๋อเหรอ? แ่็นะ…ุหล่อเป็นบ้าเลย่ะ! ันื่อโพราเป็นเพื่อนอโอวอล เราพัอยู่ั้นเียวันน่ะ” โพรายื่นมือไปทำวามรู้ัับิน ินยิ้มและับมืออบ
“ว๊าว…มือเย็นัเลย พแอร์ิัวมา้วยเหรอเนี่ย” โพราหัวเราะ
“ัวผมะเย็นว่านี้อีถ้าินไอิมเ้าไปเยอะๆ” ินพู
“โอ้ว พูเป็น้วย เสียเ็ี่ัเลย!” โพราแทบะเ็บอาารไม่อยู่นโอวอล้อสะิเธอให้่วยสบสิอารม์เสียบ้าแ่ินลับเห็นว่าโพราเป็นนมีอารม์ันและทำให้เาหัวเราะออมาไ้
“เาื่อิน…” โอวอลระิบบอับโพรา
“ิน! ื่อเริ่มาๆเลย่ะ!” โพราโพล่ออมาเสียัลั่น
“อบใที่ม” ินยิ้ม โพรายืนยิ้มอบให้ินและราวับเลิ้มไปหลายวินาที่อนที่โอวอละลาเธอให้เินเ้าไปในอพ้าเม้นท์พร้อมัน
“นี่โอวอล ลาันมาทำไมอ่ะำลัเพลินเลย นายนนั้นน่ะเป็นแ่เพื่อนริๆอ่ะ? มีเบอร์ม๊ะ?”
“ไม่รู้สิ เธอ็ลอถามเาูสิ” แ่เมื่อโพราหันลับไปยัุที่ินยืนอยู่เา็หายัวไปแล้ว
“อ้าว ไปแล้วอ่ะ หายัวไวริๆเลย ราวหน้าถ้าเอเาอีโทรเรียันนะโอวอล”
“ไม่เอาน่า…” โอวอลรู้สึำโพรา
“วันนี้เธอไม่ไ้ไปทำานเหรอ?” โพราเินไปลิฟท์ โอวอละั่อนเินามโพราเ้าไปในลิฟท์
“เปล่า เธอรู้ไ้ไอ่ะ?”
“็วันนี้ันแวะไปหาหนัสือที่หอสมุ เพื่อนที่เป็นบรรารัษ์อเธอบอว่าเธอโทรมาลาป่วยเพราะมีไ้…นี่เธอโหใ่ม๊ะ เธอออไปับินมา…ทั้วันเลย้วย…ใ่มั๊ยล่ะ?” โพรายิ้มอย่ามีเลศนัยและมอโอวอลเหมือน้อาระับผิพร้อมับหัวเราะิั
“ไม่้อทำหน้าใแบบนั้น็ไ้น่าโอวอล ันไม่บอใรหรอน่า”
“โพรา…็บอแล้วไว่าไม่มีอะไรริๆ!”
“็ไ้ๆ แล้วนั่นเธอถืออะไรมา้วยน่ะ?” โพราสัเเห็นใบผลรวสุภาพอโอวอล
“ผลรวสุภาพน่ะ”
“ผลเป็นไ?”
“แ็แรี” โอวอลอบสั้นๆและเินนำออาลิฟท์ไปเมื่อมาถึั้นเ้า
“แล้วทำไมถึทำหน้าเศร้าแบบนั้นล่ะ?” โพรารู้สึเป็นห่วโอวอลึ้นมา
“ันแ็แร็ริแ่ลับรู้สึเหมือนับว่าัวเอำลัป่วยหนั โพราอูหน้าเธอัๆหน่อยสิ” โอวอลึโพรามาใล้ๆเพื่ออยาะำใบหน้าอเพื่อนสนิทเอาไว้ให้นานที่สุ
“เฮ้ย…เป็นอะไรไปน่ะ? หน้าันมีอะไรน่ามอหรือไ เห็นันอยู่ทุวันนี่นา” โพราเอามือทั้สอ้าวาบนไหล่อโอวอล
“ใระรู้ อีหน่อยันอาะ…ไม่ไ้เห็นเธอหรือใรๆอีเลย็ไ้” โอวอลพูอบโพราในใและเพียแ่ยิ้มอบพร้อมพยัหน้าให้โพราเท่านั้น
“บาทีเธออาะเบลอเพราะวันนี้มัวแ่ไปเที่ยวับหนุ่มหล่อั้นเทพ ไปพัผ่อนะ ิน้าวหรือยั?”
“ไม่หิวอ่ะ เธอเ้าห้อไปเถอะ” โอวอลรอให้โพราเินเ้าไปในห้อานั้นเธอึเปิประูเ้าไปในห้ออัวเอ ฟูิรีบเ้ามาลอเลียามนิสัยี้อ้อนอมัน โอวอลอุ้มฟูิมาอไว้่อนเินไปหยิบถุอาหารแมว
“ันะอยู่ับแอีแ่สามวันเท่านั้นนะเ้าแมวอ้วน อีหน่อยโพราะูแลแแทนัน ให้ายเถอะ…ฟูิ…ันรัแมานะ” โอวอลร้อไห้และุหน้าลบนัวปุปุยอฟูิ น้ำาอโอวลหยลบนหัวอฟูินมันสะุ้และพยายามิ้นเพื่อระโหนีไม่ให้โนน้ำ ินแอบเฝ้ามอโอวอลอยู่ห่าๆาทาหน้า่า น้ำาอโอวอลทำให้เารู้สึเศร้าไป้วยและอยู่ีๆเา็รู้สึเลียหน้าที่ๆัวเอ้อทำ ินอึอัใและโผบินาไป
ความคิดเห็น