ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คำสั่งตอนเช้า
ยีวอนน่ารู้สึกตัวในเช้าวันรุ่งขึ้นบนเตียงนอนสีขาวเธอนอนไม่ค่อยหลับนักจึงตัดสินใจตื่นตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าและเธอยังคงอยู่ในชุดนอนกางเกงสามส่วนลายหมีเท็ดดี้ ยีวอนน่าเปิดม่านออกและเดินออกไปที่ระเบียงสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า เธอมองไกลออกไปนอกบ้านผ่านทางเดินอิฐสีแดงทรงแปดเหลี่ยมบ้านของคุณยายเพนนีเป็นบ้านเพียงหลังเดียวที่ตั้งอยู่บริเวณนี้จริงๆเสียด้วย หากมองออกไปไกลอีกนิดก็จะเห็นเขตชุมชนอยู่ลิบๆคงต้องนั่งรถออกไปสักครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ ยีวอนน่ามองเห็นเด็กส่งหนังสือพิมพ์กำลังปั่นจักรยานผ่านมาเขาโยนหนังสือพิมพ์หนึ่งฉบับข้ามกำแพงอิฐเข้ามาภายในบ้านเธอตัดสินใจเดินลงไปหยิบหนังสือพิมพ์ ยีวอนน่าลงมาถึงชั้นล่างและมองออกไปยังทางเดินยาวๆที่ทอดตัวไปยังประตูใหญ่หน้าบ้านและไม่ลืมที่จะมองไปยังประตูเล็กๆที่เธฮและแวนเนสเดินลอดเข้ามาเมื่อวานนี้
“ใครก็ได้เดินไปหยิบหนังสือพิมพ์ให้ทีสิน่า ทางเดินยาวขนาดนั้นฉันขี้เกียจเดินจริงๆ “ ยีวอนน่าบ่นกับตัวเองเล่นๆทันใดนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นยีวอนน่ากำลังจะเดินไปรับโทรศัพท์ แต่ทว่ามีวัตถุเข้ามากระทบหลังของยีวอนน่าอย่างแรงในขณะที่ยีวอนน่าหันหลังกลับไป
“โอ้ยยย” ยีวอนน่าร้อง สิ่งนี้ทำให้เธอตาสว่างได้เป็นอย่างดีในตอนเช้าๆแบบนี้ เสียงวัตถุตกลงบนพื้นยีวอนน่าหันกลับมาเก็บมันขึ้นมา มันคือหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าวันนี้
“อะไรกันเนี่ย! โอเคเลยฉันแค่บอกว่าอยากได้ใครสักคนไปหยิบมันมา ไม่ใช่โยน!” ยีวอนน่าพูดแบบหัวเสีย ว่าแล้วเธอก็เดินไปรับโทรศัพท์ซึ่งเป็นโทรศัพท์จากที่บ้านของเธอนั่นเอง พ่อกับแม่เพิ่งค้นเบอร์โทรศัพท์ของคุณยายเพนนีเจอจากสมุดโทรศัพท์เก่าๆราวเจ็ดปีได้
“หนูสบายดีค่ะ ปลอดภัยดีและคุณยายก็ดีกับหนูมากๆเลยค่ะ แล้วหนูจะโทรกลับนะตะ รักพ่อกับแม่ค่ะ” ยีวอนน่าคุยกับพ่อแม่จนเสร็จและวางหู จากนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามาอีกครั้งยีวอนน่ายกหูรับสาย
“แม่ค่ะ มันน่าเกลียดแค่ไหนแม่ก็รู้ถ้าจะพูดเรื่องเงินกับคุณยาย” ยีวอนน่าเถียงกับแม่อีกครั้ง(แม่อยากให้ยีวอนน่าเรียกเงินค่าเฝ้าบ้านเป็นเงินหลายหลัก) หลังจากคุยโทรศัพท์ยีวอนน่าก็จัดแจงอาบน้ำแต่งตัวในแบบสบายๆด้วยเสื้อยืดและกางเกงยีนต์ขาสั้น เธอเดินผ่านห้องนอนของคุณยายที่อยู่ตรงหัวมุมบันไดประตูห้องเปิดอยู่และห้องว่างเปล่า คุณยายคงตื่นแล้ว มีกระดาษขนาดเอ4แปะไว้หน้าประตูห้องนอนของคุณยาย ยีวอนน่าหยิบมาอ่านมันเป็นโน๊ตของคุณยายเพนนี ท่านบอกว่าอาหารเช้าอยู่ที่ห้องอาหารแล้วและท่านจะกลับเข้ามาในตอนบ่ายๆและอยากให้ยีวอนน่าออกไปซื้อแครอทที่ร้านอาหารมิสเตอร์วีและสตรอเบอรี่ในตลาด
“ทำไมต้องเป็นแครอทร้านมิสเตอร์วีด้วยนะ? ชื่อคุ้นๆแฮะ” ยีวอนน่าเงยหน้าขึ้นมาพูดกับตัวเองและก้มลงอ่านต่อคุณยายบอกอีกว่าให้เลือกซื้อสตรอเบอรรี่ลูกโตๆ
“ได้เลยค่ะ ว่าแต่ว่าจะเอาเงินที่ไหนกันนะ” ยีวอนน่าเงยหน้าขึ้นมาพูดอีกครั้งและก้มลงอ่านต่อคุณยายบอกอีกว่าเงินวางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งในห้องนอน ยีวอนน่าเดินเข้าไปหยิบเงินและพับกระดาษโน๊ตใส่กระเป๋ากางเกงเอาไว้ เธอเดินออกมาจนถึงหน้าบ้านและฉุกคิดได้ว่า
“แล้วใครจะเฝ้าบ้านล่ะ?”
ใช่แล้วใครจะเฝ้าบ้านในเมื่อคุณยายเพนนีไม่อยู่และคนเฝ้าบ้าน(ก็คือเธอ)ต้องออกไปจ่ายตลาดเล็กน้อย ยีวอนน่าหันหลังกลับไปมองที่บ้านและพูดเบาๆกับบ้านว่า
“ไปแป๊บเดียวเอง ดูแลตัวเองด้วยนะ”
ทันทีที่พูดจบประตูบ้านก็ปิดเองดังปังทันทีรวมทั้งหน้าต่างทุกบานก็ปิดลงเองหมดพร้อมเพรียงกัน ยีวอนน่าตกใจกระโดดถอยออกมาเธอพยายามจะเปิดประตูแต่ก็เปิดไม่ออก
“ให้ตายเถอะบ้านของคุณยายเพนนี” ยีวอนน่าอุทานและเดินไปยังทางเดินอิฐแดงยาวๆไปจนถึงประตูใหญ่หน้าบ้าน เธอลืมไปว่าเธอไม่มีกุญแจที่จะไขประตูเวลากลับมายังบ้านแต่นั่นก็ไม่เป็นปัญหาเพราะยีวอนน่านั้นสามารถปีนรั้วและประตูได้เป็นอย่างดี
ยีวอนน่าใช้ประตูเล็กแทนการใช้ประตูใหญ่แบบไร้เหตุผลว่าทำไมเธอถึงไม่ใช้ประตูใหญ่ในการเดินออกจากบ้าน เธอมองซ้ายขวาเพื่อจะหารถสักคันและหาใครสักคนเธอคิดในใจว่าถ้าได้เจอแวนเนสอีกครั้งก็คงดี ว่าแต่ว่าวันนี้เธอจะได้เจอเขาอีกหรือเปล่านะ นั่นน่ะสิแวนเนสนายอยู่ที่ไหนนะ?
“ใครก็ได้เดินไปหยิบหนังสือพิมพ์ให้ทีสิน่า ทางเดินยาวขนาดนั้นฉันขี้เกียจเดินจริงๆ “ ยีวอนน่าบ่นกับตัวเองเล่นๆทันใดนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นยีวอนน่ากำลังจะเดินไปรับโทรศัพท์ แต่ทว่ามีวัตถุเข้ามากระทบหลังของยีวอนน่าอย่างแรงในขณะที่ยีวอนน่าหันหลังกลับไป
“โอ้ยยย” ยีวอนน่าร้อง สิ่งนี้ทำให้เธอตาสว่างได้เป็นอย่างดีในตอนเช้าๆแบบนี้ เสียงวัตถุตกลงบนพื้นยีวอนน่าหันกลับมาเก็บมันขึ้นมา มันคือหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าวันนี้
“อะไรกันเนี่ย! โอเคเลยฉันแค่บอกว่าอยากได้ใครสักคนไปหยิบมันมา ไม่ใช่โยน!” ยีวอนน่าพูดแบบหัวเสีย ว่าแล้วเธอก็เดินไปรับโทรศัพท์ซึ่งเป็นโทรศัพท์จากที่บ้านของเธอนั่นเอง พ่อกับแม่เพิ่งค้นเบอร์โทรศัพท์ของคุณยายเพนนีเจอจากสมุดโทรศัพท์เก่าๆราวเจ็ดปีได้
“หนูสบายดีค่ะ ปลอดภัยดีและคุณยายก็ดีกับหนูมากๆเลยค่ะ แล้วหนูจะโทรกลับนะตะ รักพ่อกับแม่ค่ะ” ยีวอนน่าคุยกับพ่อแม่จนเสร็จและวางหู จากนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามาอีกครั้งยีวอนน่ายกหูรับสาย
“แม่ค่ะ มันน่าเกลียดแค่ไหนแม่ก็รู้ถ้าจะพูดเรื่องเงินกับคุณยาย” ยีวอนน่าเถียงกับแม่อีกครั้ง(แม่อยากให้ยีวอนน่าเรียกเงินค่าเฝ้าบ้านเป็นเงินหลายหลัก) หลังจากคุยโทรศัพท์ยีวอนน่าก็จัดแจงอาบน้ำแต่งตัวในแบบสบายๆด้วยเสื้อยืดและกางเกงยีนต์ขาสั้น เธอเดินผ่านห้องนอนของคุณยายที่อยู่ตรงหัวมุมบันไดประตูห้องเปิดอยู่และห้องว่างเปล่า คุณยายคงตื่นแล้ว มีกระดาษขนาดเอ4แปะไว้หน้าประตูห้องนอนของคุณยาย ยีวอนน่าหยิบมาอ่านมันเป็นโน๊ตของคุณยายเพนนี ท่านบอกว่าอาหารเช้าอยู่ที่ห้องอาหารแล้วและท่านจะกลับเข้ามาในตอนบ่ายๆและอยากให้ยีวอนน่าออกไปซื้อแครอทที่ร้านอาหารมิสเตอร์วีและสตรอเบอรี่ในตลาด
“ทำไมต้องเป็นแครอทร้านมิสเตอร์วีด้วยนะ? ชื่อคุ้นๆแฮะ” ยีวอนน่าเงยหน้าขึ้นมาพูดกับตัวเองและก้มลงอ่านต่อคุณยายบอกอีกว่าให้เลือกซื้อสตรอเบอรรี่ลูกโตๆ
“ได้เลยค่ะ ว่าแต่ว่าจะเอาเงินที่ไหนกันนะ” ยีวอนน่าเงยหน้าขึ้นมาพูดอีกครั้งและก้มลงอ่านต่อคุณยายบอกอีกว่าเงินวางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งในห้องนอน ยีวอนน่าเดินเข้าไปหยิบเงินและพับกระดาษโน๊ตใส่กระเป๋ากางเกงเอาไว้ เธอเดินออกมาจนถึงหน้าบ้านและฉุกคิดได้ว่า
“แล้วใครจะเฝ้าบ้านล่ะ?”
ใช่แล้วใครจะเฝ้าบ้านในเมื่อคุณยายเพนนีไม่อยู่และคนเฝ้าบ้าน(ก็คือเธอ)ต้องออกไปจ่ายตลาดเล็กน้อย ยีวอนน่าหันหลังกลับไปมองที่บ้านและพูดเบาๆกับบ้านว่า
“ไปแป๊บเดียวเอง ดูแลตัวเองด้วยนะ”
ทันทีที่พูดจบประตูบ้านก็ปิดเองดังปังทันทีรวมทั้งหน้าต่างทุกบานก็ปิดลงเองหมดพร้อมเพรียงกัน ยีวอนน่าตกใจกระโดดถอยออกมาเธอพยายามจะเปิดประตูแต่ก็เปิดไม่ออก
“ให้ตายเถอะบ้านของคุณยายเพนนี” ยีวอนน่าอุทานและเดินไปยังทางเดินอิฐแดงยาวๆไปจนถึงประตูใหญ่หน้าบ้าน เธอลืมไปว่าเธอไม่มีกุญแจที่จะไขประตูเวลากลับมายังบ้านแต่นั่นก็ไม่เป็นปัญหาเพราะยีวอนน่านั้นสามารถปีนรั้วและประตูได้เป็นอย่างดี
ยีวอนน่าใช้ประตูเล็กแทนการใช้ประตูใหญ่แบบไร้เหตุผลว่าทำไมเธอถึงไม่ใช้ประตูใหญ่ในการเดินออกจากบ้าน เธอมองซ้ายขวาเพื่อจะหารถสักคันและหาใครสักคนเธอคิดในใจว่าถ้าได้เจอแวนเนสอีกครั้งก็คงดี ว่าแต่ว่าวันนี้เธอจะได้เจอเขาอีกหรือเปล่านะ นั่นน่ะสิแวนเนสนายอยู่ที่ไหนนะ?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น