คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3
วันนั้นทั้วันโอวอลลุอยู่ในห้อเฝ้าิไปว่าัวเอำลัะ้อาโลนี้ไปแล้วริๆ เธอร้อไห้เพราะยัรู้สึว่าีวิอเธอนั้นมีอะไรให้ทำอีมามายแ่มันสายเินไปในเมื่ออายุัยอเธอหมลแล้วและเธอำลัฝืนะาัวเอ้วยารยัมีีวิอยู่ โอวอลิไปมามายว่าเธอะเียนหมายลาพ่อแม่ีหรือไม่ และวระเียนพินัยรรมยเินสในบัีและฟูิให้ับนในรอบรัวหรือเพื่อนสนิท โอวอลร้อไห้สะอึสะอื้นอยู่พัหนึ่่อนะิไ้ว่าเธอเพิ่ะายและฟื้นืนมาและหาเธอะ้อายอีรั้มันเป็นเรื่อที่เธอไม่สามารถรู้ล่วหน้าไ้เลย
“แล้วันะายแบบไหนันล่ะ? ็ันายไปแล้วรอบนึนี่นาและันไม่ไ้ป่วย้วย หรือว่าันป่วยแ่ไม่รู้ว่าัวเอเป็นอะไร” โอวอลิไ้ันั้น็ัสินใไปโรพยาบาลเพื่อรวสุภาพ
ที่โรพยาบาลโอวอลำลันั่รอผลรวสุภาพอเธอ มีหมอหนุ่มนหนึ่เินรมาทาเธอ เารูปาม หวีผมเรียบแถมเาวับ สวมแว่นาที่ใสมาๆและถือผลารรวมา้วยแ่เมื่อหมอนนั้นเินใล้เ้ามาโอวอล็ถึับ้ออ้าปา้า
“ะ…ิน?!”
“่าย…ุอหมอไม่่อยเ้าับันเลยแฮะ ว่าม๊ะ?” ินที่อยู่ในุอหมอยิ้มให้โอวอล่อนถอแว่นาออและพับมันเ็บลในเสื้อสีาว
“นายมาเป็นหมอไ้ไอ่ะ?” โอวอลสับสน
“ันไม่ำเป็น้อบอเธอ” ินส่ใบรวสุภาพให้โอวอลอ่าน
“ันปิีเหรอ? แ็แร ไม่มีโรแทร้อนอะไรเลย” โอวอลนั่อ่านผลรวสุภาพอัวเอ
“ผลรวสุภาพอเธอเป็นที่น่าพอใ ร่าายเธอปิี ีใ้วย”
“ไหนบอว่าไม่อยายุ่ับันไล่ะ?” โอวอล้อน
“ริ้วยสิ ลืมไปเลยว่าันเบื่อเธอมา”
“ั้น็ไปให้พ้นๆเลย!” โอวอลไล่และ้มลอ่านผลรวสุภาพอเธอ่อไป
“แล้วนี่นายไปเอาใบนี้มาไ้ไอ่ะ?…อ้าว…หายไปแล้วเหรอ?” หมอหนุ่มที่นั่อยู่้าๆเธอไ้หายวับไปเสียแล้ว โอวอลเหลียวมอไปรอบๆแ่็ไม่พบวี่แววอเา โอวอลนั่อ่านผลรวสุภาพ้ำไป้ำมาอยู่หลายรอบ ยิ่อ่าน็ยิ่สับสนและลัว
“ถ้าไม่ไ้เป็นโรอะไรร้ายแร ันอาะาย้วยอุบัิเหุและมันทรมานมาๆ…รู้ี้ยอมไปับนายนนั้นีๆแ่แร็ะี” โอวอลรู้สึอแห้ึ้นมาเมื่อิไปถึภาพัวเอ้อายอย่าอนาถ้วยอุบัิเหุ อาะเป็นโนรถน ึถล่มลมาแล้วถูาปรัหัพัทับนาอาาศหายใ โนโรปาอ หรือ…
“โอ้ย! ไม่ๆๆ! ันไม่อยาะิอีแล้ว!” โอวอลลัวมาและพยายามปิั้นินนาารที่น่าลัวเหล่านั้น เธอสูหายใลึๆและเินไปทีู่้น้ำและในระหว่าที่เธอเินถือถ้วยน้ำเล็ๆลับมายัเ้าอี้ยาวที่เธอนั่อยู่ โอวอล็เริ่มเห็นในสิ่ที่นปิไม่มีทาไ้เห็น่ายๆ เธอเห็นนมามายเินสวนันไปมา พวเาบานูเหม่อลอยและบาน็ูไร้อารม์ มีผู้ายที่สวมุล้ายับินเินนำลุ่มนพวนั้นไป บาน็เินทะลุำแพหายไปและบาน็เินทะลุัวเธอราวับร่าอเาเป็นเพียแ่อาาศ โอวอลทิ้ถ้วยน้ำลพื้นนน้ำหระาย ใบรวสุภาพอเธอร่วหล่นลพื้นที่เปียนน้ำเริ่มึมเ้าไป ้วยวามลัวในสิ่ที่เห็นโอวอล็รีบวิ่ออไปาโรพยาบาล ในระหว่านั้นเอมีเสียนเรียเธอเอาไว้
“หนู…ลืมอหรือเปล่า?” เสียายวัยลานๆหนึ่ทัโอวอล เธอสะุ้แ่็ยัอยาที่หันลับไปมอเา เาเป็นายที่แ่ัวเหมือนหมอ มีรอยยิ้มทีู่ใีและบุลิที่ส่า ในมืออเาถือใบรวสุภาพอเธอเอาไว้ โอวอลำไ้ลาๆว่าเาเยรู้ัับพ่ออเธอ
“ุลุ…ุลุปาร์หรือเปล่าะ?” โอวอลลอถามเพราะไม่แน่ใ
“ใ่…หนูือ…”
“หนูื่ออโอวอล่ะ พ่อหนูืออแทอ”
“อ้อ!…ไม่ไ้เอันนานมานะลุำหนูไม่ไ้เลยริๆ” ุลุปาร์หัวเราะเมื่อนึึ้นไ้ว่ารั้สุท้ายที่เาเยเห็นโอวอลนั้นเธอเพิ่ะอายุสิบวบเท่านั้น ุลุปาร์วนให้โอวอลไปนัุ่ยับเาแม้ว่าโอวอลอยาที่ะออไปาโรพยาบาลเพราะวามลัวในภาพอลุ่มนแปลๆที่เธอเพิ่ะเห็นแ่็ไม่อยาที่ะปิเสธ เธอนั่ล้าๆุลุปาร์และถอนหายใเบาๆ
“ไม่สบายหรือเปล่า? ผลรวสุภาพเป็นไบ้า?”
“ปิ่ะ หนูแ็แรี” โอวอลฝืนยิ้มและใ้ระาษทิู่ับน้ำที่เปียเลอะใบรวสุภาพ
“แล้วทำไมถึูไม่่อยร่าเริเอาะเลย? หมอับพยาบาลที่นี่บริารหนูไม่ีหรือไ?”
“ไม่เี่ยวับพวหมอแล้ว็นาพยาบาลหรอ่ะ หนูแ่ำลัสับสนในีวิ” โอวอลอบและรีบหลับาปี๊เมื่อเธอเห็นายอีนที่แ่ัวเหมือนินเินนำผู้หินหนึ่ออไปาโรพยาบาล ายนนั้นาปีสีำออและยับปีึ้นลอย่าสบายใ
“เป็นอะไรไป?” ุลุปาร์วามือลบนไหล่อโอวอล เธอสะุ้และรีบลืมา
“เอ่อือ…หนู…หนูรู้สึปวา่ะ”
“ถ้ายัรู้สึไม่่อยีะนอนพัที่นี่สัืน็ไม่เลวนะ ลุะูแลเอ”
“หนูอบนอนที่บ้านมาว่า่ะ”
“รอบรัวหนูสบายีสินะ?”
“่ะ พ่อับแม่็ยัอยู่ที่สวนส้ม”
“็ี ีมา ที่นั่นน่าอยู่มาๆ” ุลุปาร์ยิ้มและในระหว่าที่ทั้สอนำลัพูุยันไปเรื่อยๆ็เริ่มมีหมอเินเ้ามาทัทายุลุปาร์หลายน พวเาโ้และล่าวทัทายพร้อมับเรียุลุปาร์ว่าท่านประธาน นาพยาบาลนหนึ่รีบเินรมาและโ้อย่าสุภาพ
“ท่านประธานะ ใล้เวลาเรียประุมผู้บริหารอโรพยาบาลแล้ว่ะ”
“ถึเวลาแล้วั้นสิ?” ุลุปาร์มอูนาฬิา้อมือ
“โอวอล ลุ้ออัว่อนนะ ามสบายนะ”
“่ะ” โอวอลอบและมอูุลุปาร์เินไปพร้อมับนาพยาบาล
“ท่านประธานเลยเหรอ? เป็นเ้าอโรพยาบาละ้วย ทำไมพ่อไม่เยบอันเลยแฮะ” โอวอลลุึ้นพร้อมับหยิบผลรวสุภาพอเธอและรีบเินออไปาโรพยาบาล่อนที่เธอะเห็นอะไรที่ไม่อยาเห็นมาไปว่านี้
ความคิดเห็น