ปริศนาบ้านคุณยาย The Granny\'s House

ลำดับตอนที่ #11 : นัดครั้งแรก

       เสียงเคาะประตูดังขึ้นในตอนสายๆ ร่างที่นอนคลุมโปงอยู่บนเตียงค่อยๆขยับตัวและลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูอย่างงัวเงีย ประตูเปิดออกร่างของพ่อครัวใหญ่ยืนอยู่หน้าประตูห้องนอน

      “รับโทรศัพท์ด้วยเจ้าคาวบอยขี้เซา” พ่อพูด

      “ครับพ่อ” แวนเนสตอบรับด้วยน้ำเสียงของคนเพิ่งตื่นนอน

      แวนเนสเพิ่งจะถูกพ่อปลุกให้มารับโทรศัพท์เขาค่อยๆเดินลงบันไดไปยังชั้นล่างของบ้าน พ่อของแวนเนสอยู่ในชุดพ่อครัวกำลังเตรียมตัวไปเฝ้าร้านอาหาร ในขณะที่แม่ของแวนเนสกำลังทำอาหารเช้าอยู่ในครัว แวนเนสเดินไปยังโทรศัพท์เขาล้มตัวลงนอนที่เก้าอี้นวมตรงห้องรับแขกและเริ่มพูด

      “แวนเนสครับผม” แวนเนสพูด

      “หวัดดี นี่ฉันเองนะ” ยีวอนน่าทักทาย

      “สวัสดีตอนเช้าแม่เสือน้อย” แวนเนสรู้สึกสดชื่นขึ้นมาเล็กน้อยที่ได้กระเซ้าเย้าแหย่ยีวอนน่าตอนเช้าๆแบบนี้

      “ให้ตายเถอะนี่มันเกือบจะสิบเอ็ดโมงแล้วนะ เธอเพิ่งจะตื่นนอน” ยีวอนน่าว่า แวนเนสหัวเราะร่าเริง

      “นิดหน่อยน่าเธอ ทำบ่นเป็นแม่ฉันไปได้ คือวันนี้ฉันไม่ได้ออกไปจ่ายตลาดน่ะก็เลยนอนตื่นสาย” แวนเนสน้ำเสียงร่าเริงขึ้น แม่เดินเข้ามาหาแวนเนสและบอกให้แวนเนสเอาเท้าลงจากพนักพิงเก้าอี้นวม

      “เข้าเรื่องดีกว่า ฉันมีอะไรจะเล่าให้เธอฟังแหละแต่คงไม่สะดวกที่จะพูดตอนนี้ฉันจะไปหาเธอที่ร้านนะ” ยีวอนน่าพูด

      “ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ฉันไปหาเธอที่บ้านก็ได้นะ” แวนเนสถามพลางหาวนอน เสียงพ่อตะโกนบอกมาว่าให้รีบๆคุยและไปอาบน้ำซะจะได้ไปช่วยงานที่ร้าน ยีวอนน่าหัวเราะเยาะ

      “ตลกตายล่ะ เอาเป็นว่าเจอกันที่บ้านคุณยายเพนนี ขอเวลาสิบห้านาทีในการแต่งหล่อและอีกสิบห้านาทีในการขับรถไปที่บ้าน แล้วเจอกันสาวน้อย” แวนเนสลดเสียงให้เบาลงเพื่อที่ว่าพ่อของเขาจะไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูด เขาอาจโดนพ่อเอากระทะตีหัวได้หากถูกจับได้ว่าแอบโดดงาน

      ทันทีที่วางสายแวนเนสก็กระฉับกระเฉงขึ้นมาในทันทีเขารีบวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว(ผิดกับตอนที่ลงมาเหลือเกิน) จนแม่ของเขาบ่นว่าแวนเนสเป็นเด็กที่ชอบทำอะไรเสียงดังอยู่เรื่อย

      “ระวังบันไดหักล่ะเจ้าคาวบอย” พ่อตะโกนแซวขึ้นไปบนบันไดพลางหัวเราะชอบใจในตัวลูกชาย



      สิบห้านาทีผ่านไปแวนเนสเตรียมตัวจะออกจากบ้าน ผมยาวสลวยของเขายังคงเปียกอยู่หลังจากการสระผมแต่คงไม่มีเวลาเป่าให้แห้งเสียแล้ว เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์พร้อมทั้งเสื้อแจ๊กเก็ตยีนส์สีเทา เขาค่อยๆย่องลงมาจากบันไดเพื่อตรวจดูว่าพ่อไปที่ร้านแล้ว เมื่อไม่เห็นพ่อและมั่นใจว่าพ่อไม่ได้อยู่ในบ้านเขาจึงเดินลงมาอย่างอารมณ์ดีพร้อมทั้งผิวปากเป็นเพลงเบาๆไปที่ห้องครัว แม่ยังคงยุ่งอยู่กับงานต่างๆในครัวแวนเนสเดินเข้าไปหอมแก้มแม่และหยิบเพียงแค่ขนมปังปิ้งสองชิ้นออกไปจากครัว

      “แม่ครับอย่าบอกพ่อนะ” แวนเนสบอกแม่ก่อนออกจากบ้านไปแม่ได้แต่ส่ายหัวและกลับเข้าไปในครัวตามเดิม แวนเนสเดินไปที่จอดมอเตอร์ไซต์เขาสตาร์ทเครื่องและขับออกไปตามทางเดินแคบๆและในที่สุดก็ขับขึ้นไปบนถนนได้สำเร็จ



      ยีวอนน่ากลับมาถึงบ้านด้วยการโบกรถอีกเช่นเคยและโทรหาแวนเนสทันที ตอนนี้เธอกำลังเดินสำรวจไปรอบๆบ้านเพื่อรอแวนเนสเธอนั่งลงในสวนดอกไม้ที่ข้างน้ำพุที่เธอเห็นพวกภูตกลางคืนมาชุมนุมกัน ยีวอนน่าเปิดสมุดวาดภาพและเริ่มร่างภาพของภูตน้อยสี่ตัวนั่นคือ จัสมิน วิลโล่ ไวโอเล็ตและโรส

      “อะไรคือกุญแจเวทยมนตร์และพวกภูตต้องการช่วยคุณยายเพนนีในเรื่องอะไรกันแน่นะ” ยีวอนน่าคิดในใจพลางวาดรูปไปเรื่อยๆ เสียงมอเตอร์ไซต์ของแวนเนสขับมาถึงหน้าบ้านพอดีเขาเดินมายังประตูใหญ่และมองลอดเข้าไปในบ้าน ยีวอนน่าค่อยๆเดินไปที่ประตู

      “เที่ยงแล้วเธอคงหิวแล้วสินะ ฉันจะทำอาหารกลางวันให้กิน” ยีวอนน่าทักทายพร้อมทั้งเดินไปเปิดประตูเล็กให้แวนเนสลอดเข้ามา

      ยีวอนน่าจัดแจงทำอาหารกลางวันให้แวนเนสในขณะที่แวนเนสเองกำลังนั่งเล่นช้อนส้อมอยู่บนโต๊ะอาหาร ยีวอนน่าแอบชำเลืองดูและอดที่จะขำกับพฤติกรรมราวกับเด็กของแวนเนสไม่ได้ อาหารกลางวันของยีวอนน่าค่อนข้างเรียบง่ายเพราะเธอทำอาหารได้ไม่เก่งนักบางทีอาจเก่งสู้แวนเนสไม่ได้ด้วยซ้ำ ก็แน่ล่ะเธอไม่ได้เป็นลูกสาวของพ่อครัวใหญ่สักหน่อย ค่อยยังชั่วที่แวนเนสเป็นคนง่ายๆและสามารถกินอาหารที่ยีวอนน่าทำได้โดยไม่บ่นสักคำ ทั้งสองนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารและกำลังเริ่มมื้อกลางวันกัน

      “เธอว่ามีอะไรจะเล่าให้ฉันฟัง อะไรเหรอที่ว่าน่ะ?” แวนเนสถามพลางตักอาหารใส่ปาก

      “เธออาจต้องทำใจหน่อยนะ ฉันไม่รู้ว่าเธอจะรับได้หรือเปล่าน่ะสิ” ยีวอนน่าตอบ

      “ทำไมเหรอ? คุณยายเพนนีตกลงยกมรดกให้เธอแล้วเหรอ? คุณยายรวยจะตาย” แวนเนสแหย่

      “มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกย่ะตาทึ่ม มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อกว่านั้นอีก” ยีวอนน่าพูดอย่างจริงจัง

      “เหลือเชื่อที่ว่าอาหารกลางวันมื้อนี้จืดสนิท” แวนเนสเริ่มออกปากวิจารณ์ฝีมือการทำอาหารของยีวอนน่า (นึกว่าจะไม่บ่นซะอีก) ยีวอนน่าถอนหายใจและบอกกับแวนเนสว่าเธอกำลังพูดเรื่องที่เป็นจริงเป็นจัง

      “ก็ได้” แวนเนสพูดพร้อมยิ้มกว้างในแบบที่เขาชอบยิ้ม

      “เรื่องมันมีอยู่ว่า.....” ยีวอนน่าเริ่มเล่า



      แวนเนสนิ่งไปครู่หนึ่งหลังจากที่ยีวอนน่าเล่าเรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับบ้านหลังนี้รวมทั้งเรื่องของภูตกลางคืนให้เขาฟัง ยีวอนน่ามองเข้าไปในดวงตาของแวนเนสในยามที่เขามีท่าทีที่สงบเงียบมันเป็นดวงตาที่ยังคงความสดใส กระตือรือร้นและอยากรู้อยากเห็น แวนเนสมองกลับเข้าไปในดวงตาของยีวอนน่าด้วยท่าทีจริงจังเขาค่อยๆยิ้ม

      “ฉันคิดว่าจะมีแค่ฉันคนเดียวซะอีกที่คิดว่ามันเป็นเรื่องจริง” แวนเนสพูด

      “หมายความว่าเธอเองก็เคยเจอ?” ยีวอนน่าถาม

      “จำไม่ผิดฉันเองก็เคยบอกไว้ว่าฉันก็เคยเจออะไรแปลกๆเหมือนกัน มันเป็นคืนหนึ่งเมื่อซัมเมอร์ที่แล้วฉันขับรถเอาแครอทมาส่งที่บ้านหลังนี้และฉันก็เห็นบางสิ่ง ไม่รู้สิมันอาจเป็นหิ่งห้อยยักษ์ก็ได้มั้งเธอเรียกมันว่าอะไรนะ? ภูตกลางคืนงั้นเหรอ?” แวนเนสพูด

      “ฉันจะต้องรู้ให้ได้เลยว่ามันมีอะไรเกี่ยวกับบ้านหลังนี้กันแน่ เอางี้มั้ยเราสองมาตามหาภูตกลางคืนกันเถอะ” ยีวอนน่าชวน แวนเนสหัวเราะ

      “เธอนี่เป็นคนที่อยากรู้อยากเห็นจริงๆเลยนะยีน่า” แวนเนสตอบอย่างอ่อนโยน

      “ถ้าเธอไม่อยากทำก็ไม่เป็นไรนะฉันทำเองได้อยู่แล้ว ก็แค่ต้องการหาพวกน่ะ” ยีวอนน่าตอบ แวนเนสยิ้มและเสยผมของเขาซึ่งตอนนี้มันแห้งสนิทแล้วจากการขับมอเตอร์ไซต์โต้ลม

      “บางทีพวกเราอาจจะโตเกินไปสำหรับเรื่องราวเทพนิยายแบบนี้ก็เป็นได้นะ” แวนเนสพูด ยีวอนน่าส่ายหัวและยืนยันว่าเธอจะต้องรู้ให้ได้ว่าพวกภูตต้องการทำอะไรกันแน่ แวนเนสต้องรีบกลับไปที่ร้านเขารีบกินอาหารกลางวันอย่างรวดเร็ว ยีวอนน่าเดินไปส่งแวนเนสที่ประตูเขาขับมอเตอร์ไซต์ออกไปและหันมาโบกมือให้ยีวอนน่าเช่นเคย

      “ฉันจะแวะมาหาบ่อยๆนะ เธออยู่บ้านคนเดียวไม่ใช่เหรอ” แวนเนสตะโกนบอก ยีวอนน่ายิ้มและพยักหน้าเธอมองดูแวนเนสขับมอเตอร์ไซต์ออกไปและเดินลอดประตูเล็กกลับเข้าบ้านไป

      ที่บนต้นใม้ใหญ่ภูตน้อยวิลโล่แอบอยู่ในใบไม้และสังเกตการณ์ดูยีวอนน่ากับแวนเนสมาโดยตลอด วิลโล่หาวนอนยาวเพราะไม่ได้นอนกลางวันในวันนี้ จัสมินสั่งให้วิลโล่มาสืบเรื่องราวและกลับไปรายงานในค่ำนี้นั่นเองเมื่อเห็นว่ายีวอนน่ากลับเข้าไปในบ้านแล้ววิลโล่ก็หาบวับไป