คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ภารกิจแรกของหลงเหว่ย
“โอ๊ย อาเหว่ยนายถีบันแรนานี้ สะโพันใ้านไม่ไ้ไปอีนาน” าเินลุึ้น เินะเผลๆ
“..” หลเหว่ย มออาวุธปืนสั้นในมือ เาใ้มัน่านไปแล้ว นัเียวเาะเ้าหน้าผาายสนิท น่าลัว น่าลัวเหลือเินอนที่ยิัน่อนหน้านี้ มันมืไม่มีแสสว่าเายิมั่วๆ ออไป ไม่รู้ว่าถูใรบ้าหรือไม่ ่าารั้นี้ที่ยิถูและมีนายริ เพราะฝีมืออเา
“สหายฝีมือารยิแม่นยำริๆ นานายไม่ไ้ยืนนิ่นะ” หลเหว่ยระโเท้า้าหนึ่ถีบาเิน ปืนเล็นร้ายยัยิแม่นนานี้
“อาเหว่ยอบในายมา หานายไม่่วยันไว้ ันไม่ไ้ลับไปพบหน้านในรอบรัวอีแล้ว” าเินเ้ามาสวมอหลเหว่ย เาเือบ้อไปื่มน้ำแยายเมิ่แล้ว
“ไม่เป็นไร พวเราเป็นสหายัน้อ่วยเหลือัน” หลเหว่ยล่าว ริสินะถ้าเาไม่ยินร้ายเมื่อสัรู่ นที่ถูยิย่อมเป็นาเิน สหายอเานั้นเอ
“พวนายูำนวนยาเสพิเหล่านี้สิ หายาำนวนนี้หลุลอเ้ามายัประเทศเราไ้ ะ้อมีนำนวนมาที่เสพมัน ผลระทบไม่ไ้เิึ้นับนเสพเพียนเียว รอบรัว พ่อแม่พี่น้อ ภรรยาหรือแม้แ่ลูอนเสพ็พลอยไ้รับผลระทบไป้วย ยาพวนี้เป็นยานร นที่นำเ้ามาิถึแ่ประโยน์อัวเอ สร้าวามร่ำรวยาเลือเนื้อและีวิอนที่เสพและนในรอบรัว พวมันเลวยิ่ว่าศัรู่าาิ เพราะพวมันือนในาิเียวันที่้อะทำลายพวเียวันเอ ไม่้อไปรู้สึผิ่อนเหล่านี้ พวเราเพียทำามหน้าที่ พวเราำลัปป้อแผ่นินเิและประานายาเสพิ” หัวหน้าทีมเ้าใวามรู้สึอพลทหารใหม่ที่เพิ่ลมือ่านเป็นรั้แรึทำารปลุวั พวเาไม่ใ่ว่าอยาะ่าใร็่า ที่ทำไปทั้หมเป็นหน้าที่และวามรับผิอบ่อประเทศาิ
“เ้าใแล้วรับ” อำลัสิห์ำอบรับ
“อย่าิมา หาเราไม่ทำเราะาย นายเ้าใใ่ไหม” สหายในทีมสอสามนเ้ามาบบ่าอหลเหว่ย
“อืม ันเ้าใแล้ว” หลัาที่เอ่ยำนั้นออไป หลเหว่ยราวับไ้เิบโึ้นไปอีั้น เาสามารถปล่อยวาเหุาร์ที่เิึ้น แล้วเ้าไป่วยสหายร่วมทีมเ็บวา
หลัาเสร็สิ้นภาริรั้แรออำลัสิห์ำ พวเาไ้รับอนุาให้ิ่อทาบ้าน
“ิิอันส่หมายมาให้ันทุเือนเลยสินะ ไหนูสิ เธอเียนมาว่ายัไบ้า” หลเหว่ยที่ไ้รับหมายทั้หบับที่ิิส่ไปยั่ายทหาร ยิ้มน้อยยิ้มให่เ้ามาในเรือนนอน ส่วนหมายล่าสุที่ิิแยบ้านออมาอยู่นเียว เธอยัไม่ล้าเียนเพราะลัวว่าะทำให้หลเหว่ยไม่มีสมาธิในารทำาน
“อาเหว่ยนายมีนรัแล้วเ่นนั้นหรือ” สหายนอื่นที่ไม่ทราบว่าหลเหว่ยแ่านแล้วเอ่ยถาม พวเารู้สึอิาที่หลเหว่ยมีหมายานรัส่มา
“ใ่ นรัอันเธอื่อิิ” เรื่อที่เามีภรรยาทั้ที่อายุยัไม่ถึยี่สิบ หาเป็นาวบ้านธรรมาย่อมไม่เร่รัมานั แ่สำหรับเ้าหน้าที่ทหารแล้ว ไม่สามารถแหใๆ ิิึลายเป็นนรัอเาแทน
“ีริๆ น่า ันเอ็อยามีนรัเ่นัน รออายุรบยี่สิบันะพาหล่อนไปทะเบียนแ่านันเลย” สหายในทีมที่อายุน้อยพูุยันามประสา ส่วนนที่แ่านมานานแล้ว อยาะรีบหนีไปให้ไล ีวิแ่านไม่ไ้สวยามนานั้น แล้วเถอะเรื่อแบบนี้พวนาย้อเรียนรู้้วยัวเอเท่านั้น
หลัาอ่านหมายทั้หบับ หลเหว่ยเียนหมายอบลับ และนำเินเือนทั้หมหเือนรวมับเินที่ออไปปิบัิภาริพิเศษเมื่อสอวันที่แล้วและูปอ่าๆ ไปที่ฝ่ายสื่อสาร เา้อารส่เินทั้หมลับไปที่บ้าน เนื้อหาในหมายระบุว่า ให้แบ่ทั้หมออเป็นสอส่วน ิิหนึ่ส่วน ให้ทารอบรัวหนึ่ส่วน
เินเือนพลทหารเือนละสี่สิบหยวน มี่าำแหน่พิเศษที่เามาประำารอีสิบหยวน เป็นห้าสิบหยวน หเือนสามร้อยหยวน เินพิเศษหนึ่ร้อยห้าสิบหยวน รวมทั้สิ้นสี่ร้อยห้าสิบหยวนเาหวัว่าเินำนวนนี้ะ่วยให้ทาบ้านสามารถมีวามเป็นอยู่ที่ีว่านี้ ยิ่่วหลายเือน่อนหน้าที่ิิภรรยาอเาเียนหมายมาบ้านว่าน้ำท่วมส่วนแบ่อาหารที่รอบรัวไ้รับไม่เพียพอที่ะเ็บให้ถึรอบารแบ่ผลผลิในรั้่อไป บ้านอเา็เ่นัน วรมีาร่อมแมที่ีว่านี้ ิิอเาะไ้อยู่อย่าสบายมาว่านี้ อย่าลืมว่าเธอเป็นสาวาวเมือ
“สหายหลเป็นอะไร ันเห็นนายนั่เหม่ออยู่รนี้นานแล้ว” หัวหน้าหน่วยที่มียศร้อยเอเ้ามาทัทายหลเหว่ย
“หัวหน้า” หลเหว่ยลุึ้นทำวามเารพ
“ามสบายเถอะ อนนี้เป็นนอเวลาานเราาม็เป็นสหายร่วมรบ ผมไม่ใ่นถือัวอะไร” ร้อยเอลี่หมิล่าว อย่าเป็นันเอ เาเห็นใพลทหารเหล่านี้บานไม่อยามาเป็นทหาร แ่เพราะ้อบัับึไม่สามารถปิเสธไ้ บานเป็นเพียลูาวนาที่้อทำานหนัทุวัน แ่อาหารลับไม่พอหล่อเลี้ยนในรอบรัว ึเสียสละาบ้านารอบรัวมาเสี่ยายเป็นทหารเพื่อส่เินลับไป
“อบุรับ” หลเหว่ยทำวามเารพ่อนะนั่ลที่เิม
“เอ้า ยัไม่อบผมเลย ุมีอะไรไม่สบายใอย่านั้นหรือ” ลี่หมิสอบถามอีรั้ หลเหว่ยถือเป็นพลทหารฝีมือีนหนึ่ ิที่เาไม่มีวามอยาเป็นทหารมานั เหมือนมาเพราะเหุผลำเป็นบาอย่า
“ผม ิถึบ้านรับ” หลเหว่ยเอ่ยออมาในที่สุ
“ผมเ้าใ พวเราทุน่า็าบ้านมานาน” ร้อยเอลี่หมิ็เินทามาร่วมฝึับหน่วยสิห์ำั้แ่่ววันแร หเือนว่าอพลทหาร็เป็นหเือนที่เาไม่ไ้ลับบ้านเ่นเียวัน
“ไม่ใ่เรื่อนั้นรับ ผมำลัิว่าารที่ผมเป็นทหารอาะทำให้วามเป็นอยู่ที่บ้านอผมีึ้นว่านี้็ไ้รับ ่อนหน้านี้พวเราทำนาเ็บแ้ม่าแร ทั้ปีไ้รับเินไม่เินสามสิบหยวน หัวหน้าิูนะรับบ้านผมมีผู้ายถึสามน ็เหมือนว่าหาเินไ้นละสิบหยวน่อปี เป็นาวนาทำานหนัลับมีรายไ้เพียเท่านี้ ผมที่มาเป็นทหารอาเป็นเรื่อที่เหมาะสมแล้ว” หลเหว่ยิไปิมา อนแรนเอไม่อยาเป็นทหาร แ่พอมีเินส่ไปให้ที่บ้านใ้ มีวามหวัว่าานะทาารเินอรอบรัวะีึ้น เาเริ่มเห็นประโยน์อารเป็นทหารแล้ว
“็ริอสหาย ุรู้ไหมผมเอ็เป็นลูาวนาเ่นัน อนแรผม็ไม่มีวามิที่ะเป็นทหาร ิว่าเมื่อปลประำารแล้วะลับไปเป็นาวนาเ่นพ่อแม่ แ่แล้ว็มีผู้มีพระุนหนึ่มารั้เอาไว้ ท่านไ้ให้้อิอะไรหลายๆ อย่า อย่าแร็เหมือนที่สหายิ นั้นือวามเป็นอยู่อรอบรัว ทำให้ผมยอมลำบา ยอมห่ารอบรัว ่อมาท่านสอนให้ผมมีวามรัาิ รัแผ่นิน ารที่ไ้เป็นนปป้อประานาศัรู สิ่นี้ทำให้ผมอยู่ในหน้าที่ลอมาแม้ว่าท่านผู้นั้นะาไปแล้ว” ร้อยเอลี่หมิย้อนวามสมัยที่นเอเารับราาร
“หัวหน้า หาผมิยศ เินเือนผมะึ้นมาว่าไหมรับ” อุมาร์อะไรเ็บเอาไว้่อน สำหรับหลเหว่ยอนนี้ หาเินให้ิิอเา่อนเป็นอันับแร
“…” ร้อยเอลี่หมิ นี่นายะเป็นนที่ื่อรมาเินไปแล้ว
“เริ่ม้นที่ห้าสิบหยวน ไม่รวม่าำแหน่ เบี้ยเลี้ยและเินพิเศษสำหรับารรับภาริ” ในเมื่อเินเือนเป็นสิ่ล่อลวหลเหว่ยมาที่สุอนนี้ เาะใ้มันเพื่อึัวหลเหว่ยให้อยู่ในทีม็แล้วัน
“หัวหน้ามีภาริใหม่เ้ามาหรือยัรับ ผมอยาไปทำานแล้ว” แววาที่หลเหว่ยมอไปที่ลี่หมินั้น เหมือนมอเห็นเินหยวนำลัลอยไปลอยมา
อน่อไปไรท์ะอิเหรียล่วหน้าอนละสอเหรียนะะ นัอ่านท่านไหนที่มีำลั่วยอุหนุนัน้วยนะะ ส่วนนัอ่านที่ไม่เิมเหรียสามารถรออ่านฟรีไ้ หลัารบำหน่ะ
อให้มีวามสุับารอ่านนะะ อบุนัอ่านทุท่าน
missssamae
ความคิดเห็น