ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อย่าท้าฉันน่ะ!
Chapter 1 : อย่าท้าฉันน่ะ!
ณ โรงเรียนที่มีชื่อเสียเอ้ย!มีชื่อเสียงโด่งดังโรงเรียนหนึ่ง...
"โธ่เว้ย! อากาศแถวนี้มันแข่งกันร้อนหรือไงว่ะ ถึงได้ร้อนขนาดข้าวยังไหม้เลย!!!"
ฉันหันไปมองเบนเนทลูกไล่ลูกรั้งคนสนิทของฉันก่อนจะพูดว่า
"มันไม่ได้ร้อนขนาดข้าวไหม้หรอกไอ้เบนเนท มันแค่ร้อนจนน้ำชาไข่มุกของฉันเนี่ยอุ่นจนลวกปากหมดแล้วววเนี่ย"
"จริงดิ ลูกพี่!?"
"ก็ใช่น่ะสิ นี่ๆพอเลยน่ะแก อย่ามากเรื่องมากราวให้มากนักน่ะ เราไม่ได้มาที่นี้เพื่อบ่นกับสภาพอากาศของเราในตอนนี้น่ะเว้ย! เรามาเพื่อ..."
"เรามาเพื่อหาเพศแม่ให้พี่ไง"
"พร่องงง!มันเนย!!! ริอาจเอาบุพการีฉันมาเล่นเลยเหรอแก!!!"
ฉันพูดไปพร้อมกับกำมือแน่นๆ ในขณะที่ไอ้สบู่เหม็นนั้นเตรียมจะวิ่งหนี แหม่ ก็มันเล่นเอาบุพการีฉันมาเล่นอ่ะ เป็นใครก็ต้องโกรธจนเส้นเลือดปรี๊ดปรอทแตกขึ้นหน้ากันทั้งนั้น
"เอ้อ!คือ...ว่า... ฉะ...ฉัน...ขะ...ขอ...โทษน่ะลูกพี่ ที่ฉันปากเน่าใบบ่อนไปหน่อยอ่ะ อย่าน่ะลูกพี่!"
"รู้ตัวตอนนี้ก็สายไปแล้ว แบบแกต้องเจอข้าวปั้นสูตรพิเศษของฉัน รับรองกินเข้าไปปาก!สะอาดแน่นอน!!!"
"เอ้อ! ละ...ลูกพี่...อย่า!!! ว้ากกก!!!"
"ย้ากกก!!! ตายเถอะไอ้สบู่เน่า"
แล้วคิดเหรอว่ามันจะอยู่ให้ฉันแจกข้าวปั้นสูตรให้มันกินอ่ะ
"อย่าหนีน่ะไอ้ลูกน้องเวรกะได!"
"เวรกรรมเอ้ย!เวรตะไลต่างหากครับลูกพี่"
เอ้อ!ว่ะ จริงด้วยลืมตัวไปปป ^_^!
"จะหนีไปไหน!"
"หนีจากลูกพี่ครับผม"
"ไม่มีทางหรอกแก!"
ฉันพูดพร้อมกับวิ่งอ้อมไปอีกทาง ที่มันจะต้องผ่านทางมาตรงนี้ และฉันมั่นใจว่ามันต้องมา และมัน...ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
"อย่าคิดว่าจะเก่งเกินกว่าฉันน่ะแก!"
พูดจบฉันผลักกล่องแถวนั้นให้ล้มลงไปจนทำให้เบนเนทถึงกับเสียหลักหน้าคะมำหน้าคว่ำไปเลย
"เห้ย! ลูกพี่! นี้เล่นกันอย่างนี้เลยหรือไง!?"
"ก็แกมาพูดว่าและพาดพิง บุพการีฉันอ่ะ แล้วใครเขาจะยอมว่ะ!"
"ฉันไม่ได้พาดพิงถึงแม่ลูกพี่เลยสักกะเสี้ยวเดียว จริงๆๆๆๆๆน่ะ"
"หึ! ไม่ต้องมาทำเป็นเสียงสูงแบบน้ำชงน้ำชาเลยแก วันนี้ไม่ได้กินข้าวใช่ป่ะ!? งั้น! กินข้าวปั้นสูตรพิเศษของฉันก็แล้วกัน จะได้ไม่พูดแบบนี้อีก!"
"เห้ยยย!"
จังหวะนั้นเอง...
"โอ้ยยย! นี่เธอมาชกหน้าฉันทำไมเนี่ย"
สุดท้ายฉันก็แจกข้าวปั้นให้มันกินจนได้ แต่!... ทั้งเสียง & สรรพนามที่มันใช้เรียกฉันทำไมมันไม่เหมือนกันว่ะ!?
'' เห้ย!!! พระเจ้าช่วยด้วย กล้วยแขกร้อยถุง!!!"
นี่...ฉันไม่ได้ชกไอ้สบู่หน้าเหลี่ยมหรอกเหรอเนี่ย!?
"พระเจ้าจะช่วยอะไรเธอได้ล่ะ พระเจ้าต้องช่วยฉันสิ"
"คือ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะชกนายน่ะ...คือ...ฉันจะชกลูกน้องฉันต่างหากล่ะ"
"ไหนล่ะ ลูกน้องเธอ ฉันไม่เห็นมีแม้แต่เงาคนหรือเงาหมาเลย มีแต่กล่อง!กล่อง!และก็กล่องเยอะแยะไปหมดเลย หรือเธอจะบอกว่า ลูกน้องเธอคือ กล่อง นี่ฉันว่าเธอคงต้องเช็คหรือจูนๆสมองหน่อยน่ะ"
"นะ...นี่! มันจะมากไปแล้วน่ะ! เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจ ชกแต่นี้ฉันตั้งใจชกย้ากกก!!!"
หน่อย! มาหาว่าเราบ้า อย่างนี้มันชวนกันตีชัดๆเลย
"อย่าๆลูกพี่พอเถอะ คนเริ่มมุงดูแล้วน่ะครับ"
"หึย! แล้วนี้แกหายตัวได้หรือไง ห่ะ! ถึงได้หายตัวไปพร้อมกับความเดือดร้อนที่ตามมาให้ฉันเนี่ย!"
"คือ...ว่า ผมกระโดดหลบทันอ่ะน่ะครับ เลยไปชนกับชั้นวางกล่องอ่ะน่ะครับ มันเลยหล่นมาใส่หัวผมอ่ะครับ"
"อ้อ! หรองั้นคราวนี้คงหลบไม่ได้และแก ย้ากกก!!!"
"นี่!เธอฉันขอล่ะ พอเถอะถ้าเธอไม่อายคนเเถวนี้เขา ก็ช่วยคิดถึงและคำนึงถึงสิ่งที่จะตามมาด้วย ถ้าเธอชกเขา เขาก็บาดเจ็บขาหักแขนหักฟันหักขึ้นมาจะทำไง? และเผลอๆน่ะ คอหักตายขึ้นมาทำไง? ใครรับผิดชอบล่ะ?"
"ฉัน....."
"เอาเถอะตามใจเธอเลยล่ะกันน่ะ ฉันคงจะตัดสินแทนเธอไม่ได้หรอกน่ะ ตามใจ"
"นะ...นี่! อย่าท้าฉันน่ะ!!!"
"แล้วฉันไปบอกตอนไหนล่ะว่าฉันท้าเธอ??? เธออยากจะทำอะไรเธอก็ทำไปสิ ฉันไม่ได้ห้ามด้วย แต่ฉันแค่บอกให้เธอคิดถึงและคำนึงสิ่งที่จะตามมาด้วย เพราะมันอาจจะไม่ได้ส่งผลแค่เธอ เขาหรือว่า ฉันคนเดียวหรอกน่ะ"
มันทำให้ฉันอึกๆอักๆและมือชะงักค้างกลางอากาศไปเลย
"หึย! โธ่เว้ย! ครั้งนี้ ฉันจะถือว่า ฉันเตือนแกไว้น่ะ ว่า อย่าพูดอะไรพล่อยๆอีกเข้าใจไหม?"
"ครับ ลูกพี่!"
"ไปกลับบบ!!!"
ฉันพูดพร้อมเดินผ่านหน้านาย...นายหน้าแกงข่าไก่ล่ะกันง่ายดี
"เดี๋ยวสิ!"
"มีอะไรอีกล่ะ จะเทศนาโวหาร สำบัดสำนวนอะไรกับฉันอีกล่ะ?"
"เธอชื่อไรอ่ะ?"
"และจะทำไมล่ะ? ฉันจะชื่อไรมันก็เรื่องของฉัน หรือนายอยากจะเผือกอะไรกับชื่อฉัน!?"
"เปล่านิ นี่ ฉันพูดดีๆฉันถามเธอดีๆน่ะ เธอจะพูดดีๆหรือตอบฉันดีๆไม่ได้เลยหรือไง และที่ฉันถาม เผื่อเจอกันอีกฉันจะได้ทักถูกคน!"
ถามนิดเดียวเผือกตอบยาว งงใจเลยฉัน -..-!
"เฮ้อ! เรื่องมากจริงๆ ฉันชื่อใบหม่อน แค่นี้ล่ะน่ะ เอ้อ! อีกอย่างฉันมั่นใจประมาณ 12,345,678,910 %%%%% *ขีดเส้นใต้ % เลยน่ะว่า นายจะไม่มีโอกาสเจอฉันได้เลยไม่ว่าจะส่วนเสี้ยวเดียวของวินาทีก็ตาม หรือจะเรียกว่า ในร.รนี้ฉันเหมือนจะไม่มีตัวตนอยู่เลยด้วยซ้ำ ฉันไปล่ะ บรัยยย"
ฉันพูดพร้อมกับฉีกยิ้มหวานๆแบบสะใจพร้อมกับโบกมือและตบไหล่เพื่อนในอนาคต(มั้ง)
"ฉันไม่รู้ว่า ฉันและเธอจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่แต่ฉันอยากให้เธอรู้จักชื่อ ฉันไว้น่ะ ฉันชื่อเก็ตน่ะ"
"ใครอยากจะไปรู้จักชื่อนายกันล่ะเห้ย!" -..-! ฉันพูดไปพร้อมกับเดินส่ายหัวไป...
*จบตอน*
แนะนำตัวละครเพิ่มเติม...
เบนเนท By ยูคยอม GOT7
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น