คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3
บทที่ 3
เวลาผ่านไปหลายอาทิตย์ สาวซี๊ดอย่างฉันต้องมาซ้อมรำภูไท อ๊ากกกกกกก อยากตาย ยัยรันเพื่อนตัวดีก็ทรมาณพอๆกะฉัน แหม ฉันทำเป็นแต่เต้นนะยะ เต้น ไม่ใช่มารำอะไรอ่อนช้อยงดงาม ฟิล์มเอ๊ยยยยย แกอย่าทำร้ายศิลปะพื้นบ้านด้วยการเอาลิงอย่างฉันไปรำเลย
วันนี้ฉันมาที่ออฟฟิศของพี่ชายอย่างเหนื่อยอ่อน เอ ฉันบอกไปรึยังว่าเราพี่น้องแยกกันอยู่ พี่ชายฉันพักอยู่ที่นี่ ส่วนฉันพักอยู่ที่คอนโดแถวๆมหาลัย พ่อแม่ฉันนั้นไม่ต้องพูดถึง หลังจากที่สร้างฐานะจนมั่นคงเค้าก็ไปเที่ยวต่างประเทศกันเป็นว่าเล่น ตอนนี้คงพักอยู่ที่ไหนซักที่บนโลกใบนี้ นานๆทีจะโทรมาซักหนนึง
ตอนอยู่ในลิฟต์ ฉันเห็นผู้ชายคนนึงใส่แว่นตาสีชา หน้ากวนๆดูคุ้นตาชะมัดเลย ไม่รู้ว่าฉันจ้องเค้าไปนานแค่ไหนนะ รู้แต่ว่า
“จ้องผมแบบนี้ผมก็เขินแย่สิครับ”
“ทะลึ่ง ใครใช้ให้นายมาพูดเล่นกับฉันเนี่ย”
“ลืมผมแล้วสิครับ วันก่อนยังนั่งถามประวัติผมอยู่เลย” ...ฉันเริ่มงงเป็นไก่ตาแตก มือเล็กๆของฉันพยายามถอดแว่นตาของตานี่ ไม่รู้ว่าฉันสะดุดอะไร บางทีอาจเป็นขาฉันเองก็ได้ แต่ฉันถลาเข้าไปกอดตาคนนี้ หน้าอกที่มันดันเสื้อนิสิตของฉันเบียดกับแผงอกกว้างของตานี่อย่างจังๆ ฉันผงะถอยด้วยความตกใจ และยิ่งแย่เข้าไปอีกเมื่อประตูลิฟต์เปิดออกพอดีและฉันหงายหลังล้มทับใครอีกคนนึงที่เสร่อมายืนหน้าลิฟต์ ตายห่ะ...นี่มันวันอะไรเนี่ย
ตอนนี้ฉันกับคนที่ฉันชนกำลังล้มลงด้วยท่าชวนคิดสุดๆ คนคนนั้นมีใบหน้าซื่อๆ ใสๆ ดวงตายาวรีสีน้ำตาลเข้มที่มีกระแสรุนแรง ฉันเริ่มนึกเสียใจที่ดันใส่เสื้อรัดติ้วขนาดนี้ (ยังทันอยู่มั้ย) ปลายจมูกโด่งของเค้าคลอเคลียอยู่ข้างๆแก้มฉันที่ตอนนี้กำลังออกสีแดงเรื่อๆ สุดท้าย...คนที่ผงะถอยด้วยความตกใจดันเป็นตาคนนั้น...ไอ้ฟา มือโหวดของวงเดอะแคนที่ฉันเคยแอบปลื้ม
“ขอโทษครับ” เค้าพูดขอโทษแล้วรีบวิ่งไป วิ่งไปไหนเนี่ย วิ่งไปทำไม พระเจ้า ฉันเป็นผู้หญิง ฉันเสียหาย แต่นายนั่นทำเหมือนถูกฉันพรากพรหมจรรย์
“ฮะ ฮะ โอ๊ยยยยยยย ขำซะน้ำตาจะไหลเลย” เสียงจากคนที่ฉันเกือบลืมดังขึ้นพร้อมทั้งผยุงให้ฉันลุก
“นี่เธอ ไอ้ฟามันขี้อาย ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมมันถึงวิ่งหนี ปรกติมันเป็นสุภาพบุรุษนะ เออ...ถ้ายังจำกันไม่ได้ ฉันโฟม มือกลองวง...”
“นี่นาย พอเลย ฉันไม่อยากรู้แล้ว”
“คิดว่าฉันไม่รู้หรอ...เธอแอบชอบไอ้ฟาแหงๆเลย” ง่ะ นี่ฉันดูออกง่ายขนาดนั้นเลยหรอ
“นี่นาย คนสวยอย่างฉันไม่แอบชอบใครก่อนหรอกย่ะ”
“ถ้ายอมรับตรงๆ ฉันจะช่วยเธอ แต่มีข้อแม้นะ...” เริ่มสนใจนิดๆ แต่ยังรักษาฟอร์ม
“อะไรไม่ทราบ”
“เธอต้องมาเป็นผู้จัดการวงให้พวกเราชั่วคราวตอนทัวร์คอนเสิร์ตที่ภาคเหนือ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++
“แล้วแกตกลงไปว่าไงอ้ะ” ยัยรันรีบถามทันทีหลังจากที่ฉันโทรไปบอก
“แกก็รู้ว่านายฟาอะไรนั่นซื่อบื้อจะตาย”
“แกไม่ตกลงหรอ”
“...”
“เฮ้อ...ฉันละเสียดายแทนแกจริงๆ”
“เปล่ารัน ฉันตกลงไปแล้ว”
“กรี๊ดดดดดดดดดด โอ๊ยแก ฉันต้องเอาไปอัพเดต เดี๋ยวฉันจะเอาเรื่องของแกไปลงในเว็บไซต์ของเดอะแคน แค่นี้นะ บาย” ยัยนั่นพูดอะไรให้ฉันงงก่อนจะวางสายไป นี่ฉันทำถูกมั้ยเนี่ย
คืนนี้ฉันมานอนที่ห้องของพี่เมฆ ตอนนี้พี่กำลังวางแผนงานที่จะโปรโมตวงเดอะแคน ฉันจึงได้นอนเล่นคนเดียวอยู่บนเตียงกว้าง พอตกดึกพี่เมฆยังไม่กลับมาซักที อีกอย่างฉันเองก็ไม่อยากนอนก่อน ฉันเลยคว้าเสื้อคลุมนอนมาสวมก่อนจะเดินลงบันไดไปยังชั้น 24 ห้องของพี่ฉันอยู่ชั้น 25
ทางเดินของชั้น 24 มันมืดสลัวยังไงชอบกล ฉันเองเริ่มกลัวนิดๆ เวรกรรม
ตึก ตึก ตึก...
เมื่อฉันก้าวเดิน ข้างหลังก็มีเสียงเดินตาม อ๊างงงงงงงง
ฉันออกวิ่งสุดฝีเท้า ในใจหวังว่าขอให้ถึงประตูห้องโดยเร็วที่สุด จะได้เจอพี่เมฆซักที แล้วมันห้องไหนล่ะเนี่ย มีประตูเป็น 10 ประตู เอามันห้องแรกนี่ล่ะวะ ฉันเปิดประตูพรวดเข้าไปปะทะกับใครอีกคนที่กำลังก้าวออกมา แล้วเราทั้งคู่จึงล้มไปด้วยกัน กลิ่นหอมอ่อนๆโชยมาเข้าจมูก ความมืดทำให้ฉันมองเห็นหน้าคนคนนี้ไม่ชัด แต่...ฉันได้ยินเสียงหัวใจ ที่มันเต้นเร็วมาก...เสียงหัวใจของฉันเอง
จะว่าใจง่ายก็ได้ แต่บรรยากาศมันพาไป ฉันเอามือประคองหน้าของคนคนนี้ไว้ ในตอนนี้ฉันคร่อมทับเค้าอยู่ หน้าของเราสองคนใกล้กันเรื่อยๆ ใกล้กันเรื่อยๆ เรื่อยๆ ทันใดนั้น
พรึ่บ...
แสงไฟในห้องสว่างขึ้นทำให้ฉันเห็นหน้าคนที่ฉันเกือบจะจูบ...นายโฟม
และ...คนที่มาเปิดไฟคือ...พระเจ้า...ฟายอดรักของช๊านนนน
ความคิดเห็น