คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [ Kihae ]..:: * Sweetheart * ::.. end
"ลูกต้องหมั้นกับลูกของเพื่อนแม่"ผู้เป็นแม่เอ่ยด้วยสีหน้านิ่งเฉยเหมือนเรื่องที่กล่าวออกมานั้นเป็นเรื่องแสนธรรมดาผิดกับลูกชายที่นั่งหน้าเหวอ
"ว่าไงนะฮะ"ดงแฮที่ยังงงๆกับคำพูดของคุณแม่เอ่ยถามออกไปเพื่อความแน่ใจว่าสิ่งที่เค้าได้ยินก่อนหน้านี้จะเป็นเพียงเรื่องโกหก
"ลูกต้องหมั้นจ๊ะ"ผู้เป็นแม่ก้อยังคงยืนยันคำเดิม
"คุณแม่พูดเล่นใช่มั้ยคับ"ดงแฮก้อยังคงถามเพื่อความมั่นใจเหมือนเดิมแต่ที่ต่างไปก้อคือความรู้สึกของเค้าที่เริ่มกลัวว่ามันจะเป็นเรื่องจิง
"ป่าวจ๊ะ ลูกต้องหมั้นวันอาทิตนี้"เมื่อได้ยินดังนั้นร่างบางลุกขึ้นยืนทันที
"อาทิตนี้!! ไม่เร็วไปหน่อยหรือฮะ ฝ่ายนั้นเป็นไคผมยังไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยรู้จักแล้วผมจะหมั้นกับเค้าได้ไงฮะ"อาทิตนี้มันเร็วเกินไปแล้วเค้ากับคิบอมจะทำยังไงเราเป็นแฟนกันนะ คุณแม่ก้อรู้ทำไมถึงทำกับเค้าแบบนี้
"ไม่ต้องกังวลหรอกจ๊ะ แม่เตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้วนะ ส่วนคู่หมั้นของลูก ลูกจะได้เห็นวันอาทิตเลย"คุณแม่ยังคงพูดต่อไปเหมือนกันมันเป็นเรื่องที่ธรรมดามากๆง่ายต่อการจัดการ แต่เค้าเนี่ยซิจะทำยังไง เค้ารักคิบอมและไม่มีวันเลิกกับคิบอมแน่ๆ
"อะไรกันฮะแม่ ผมไม่ยอม ผมไม่หมั้น"ร่างบางที่โดนตามใจตั้งแต่เด็กก้อยังคงเป็นเหมือนเดิม เมื่อไม่ชอบก้อไม่ยอมท่าเดียว
"ทำไมหละ หรือว่าลูกมีแฟนแล้ว"
"คับ ผมแฟนแล้วก้อพี่คิบอมไงแม่ลืมไปแล้วหรอ เรารักกันมากนะฮะแม่"ถ้าเค้าบอกแบบนี้แม่ต้องยกเลิกงานหมั้นนั้นแน่ๆ ร่างบางยิ้มออกมาทันทีเมื่อคิดว่าเค้ามีทางรอดแล้ว เค้าไม่ต้องเลิกกับคิบอมแล้ว เย้!!
"งั้นหรอๆ แต่ถึงยังไงลูกก้อต้องหมั้นเพราะแม่ปฏิเสธฝ่ายนั้นไม่ได้ ลูกไปบอกเลิกกับคิบอมเถอะ"ร่างบางนิ่งอึ้งไปชั่วขณะเมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นแม่พูด นี้เค้าเปลี่ยนแปลงมันไม่ได้จิงๆงั้นหรอ ไม่ยอมนะ เค้าไม่หมั้นนนน
"ไม่!!ผมไม่เลิกกับพี่คิบอม และผมก้อจะไม่หมั้นด้วย เอาสิถ้าแม่บังคับผม ผมก้อจะหนีออกจากบ้าน"ร่างบางเอาวิธีสุดท้ายมาขู่ผู้เป็นแม่เพราะทุกครั้งที่เค้าบอกกับแม่ว่าจะหนีออกจากบ้านแม่ก้อยอมตามใจเค้าทุกอย่าง
"งั้นก้อตามใจลูก..ลูกไม่หมั้นก้อได้นะ..แต่แม่คนนี้คงต้องไปขอโทษเค้า..แค่ขอโทษคงไม่พอแม่ต้องไปขอคมาเค้าด้วย..เพราะแม่ทำตามที่สัญญากับเค้าไว้ไม่ได้..ฮึก..แม่คงเป็นคนที่แย่ที่สุด..ฮึก..คงไม่มีไคอยากจะคบแม่เป็นเพื่อนอีกต่อไป แล้วถ้าไม่มีเพื่อนคน..ฮึก..นี้ธุรกิจของแม่อาจจะล้มละลาย..ฮึก..บ้านเราก้อต้องอดตายกันพอดี แต่ไม่เป็นไรจ๊ะเพื่อลูกแม่ทำได้ แม่ยอมล้มละลาย..ฮึก..เพื่อความสุขของลูกและคนที่ลูกรักอย่างคิบอม"ดงแฮที่ฟังแม่ตนพูดว่าไม่ต้องหมั้นแล้วก้อดีใจสุดขีดแต่ก้อต้องตกใจเมื่ออยู่ๆแม่ของตนก้อร้องไห้ออกแล้วแต่ละคำพูดถ้าเค้าไม่ยอมทำตามคำขอของคุณแม่เค้าคงเป็นลูกที่อกตัญญูที่สุดในโลก
"คือ..คือแม่อย่าร้องไห้ซิคับ ผมยอมหมั้นก้อได้"ร่างบางเดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่ เค้าจะมีความสุขคนเดียวแล้วปล่อยให้แม่เดือดร้อนได้ยังไงหละ
"จิงหรอจ๊ะ แต่ว่า คิบอมหละเค้าจะเข้าใจมั้ย"
"ผมจะลองไปคุยกับเค้าดูฮะ"ร่างบางพูดอย่างเศ้าๆ หวังว่าพี่คิบอมคงเข้าใจนะ เค้าจำเป็นจิงๆ
"ขอบใจมากเลยนะลูก"ผู้เป็นแม่ยิ้มให้กับร่างบางจากนั้นก้อหอมแก้มซ้ายทีขวาทีแล้วเดินขึ้นห้องนอนของตน
ดงแฮที่เห็นผู้เป็นแม่เดินขึ้นห้องไปแล้วเลยเดินขึ้นห้องของตนบ้างแต่ห้องของตนนั้นต้องผ่านห้องของคิบอมชายที่เค้ารักที่สุด ร่างบางตัดสินใจเดินเข้าห้องนอนของร่างสูง เค้าคงต้องคุยกับคิบอมซะก่อน ถ้าคิบอมมารู้ที่หลังเค้าจะแย่เอาได้คิบอมเวลาโกดนะง้อง่ายซะที่ไหนหละขนาดเค้าที่ว่าง้อยากแล้วนะคิบอมง้ออยากยิ่งกว่า
"คิบอมมมม"ร่างบางที่เห็นร่างสูงนั่งอ่านหนังสืออยู่เลยวิ่งเข้าไปนั่งข้างๆ
"อ้าวด๊องคุยกับแม่เสร็จแล้วหรอ"เมื่อพูดจบก้อหอมแก้มร่างบางไปทีหนึ่ง วันนี้ได้กำไรจิงเว้ย555+
"คือว่าด๊องมีไรจะบอก..เอ่ออย่าโกดนะ"ร่างบางที่ดูลังเลอยู่มากเพราะกลัวถ้าเอ่ยออกไปร่างสูงจะไม่ยอมเค้าใจเค้า
"มีเรื่องอะไรหรอ บอกผมซิ"คิบอมที่ดูร่างบางออกว่ากำลังสับสนและกลัวอะไรบ้างอย่างเลยปลอบใจร่างบางด้วยการลูบผมร่างบางเบาๆวิธินี้จะทำให้ร่างบางสบายใจขึ้นมาก
"เอ่อ คือว่า เอ่อ ด๊องต้องหมั้น"ดงแฮค่อยๆพูดความจิงออกมา
"หมั้น!!!"คำพูดของร่างตรงหน้าทำให้เค้าช็อคสุดขีด อะไรกันทำไมคนรักของเค้าต้องหมั้น
"อืม"ร่างบางพยักหน้าตอบเล็กน้อย
"หมั้นกับไค หมั้นเมื่อไร หมั้นทำไม หมั้น.."คิบอมเอ่ยถามอย่างรวดเร็วเค้าอยากได้คำตอบ กับเรื่องที่ร่างบางต้องหมั้นแค่คิดว่าเป็นเรื่องจิงเค้าก้อรู้สึกเหมือนเสียคนรักไปแล้ว เค้าไม่ยอมเสียคนรักไปง่ายๆแน่
"พอๆ ด๊องเพิ่งรู้เมื่อกี้ว่าต้องหมั้นกับลูกของเพื่อนแม่อาทิตนี้ แม่บอกว่าปฏิเสธฝ่ายนั้นไม่ได้ ถ้าปฏิเสธธุรกิจของเราอาจล้มละลายได้ ด๊องจำเป็นจิงๆนะ อย่าโกดด๊องเลยนะ"ร่างบางขัดทันทีเพราะร่างสูงถามรัวจนเค้าตอบไม่ทันเลยใช้เหตุผลที่คิดว่าร่างสูงจะเข้าใจง่ายที่สุดมาตอบ
"ขัดอะไรไม่เลยหรอ"ร่างสูงเอ่ยถามอย่างอยากรู้แต่เค้าก้อมั่นใจแล้วว่ามันคงจะเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้
วันรุ่งขึ้นร่างบางมาถึงโรงเรียนด้วยความเหม่อลอย เมื่อคืนหลังจากที่คุยกับร่างสูงแล้วเค้าก้อกลับมานอนคิดหาทางออกที่ไม่ต้องหมั้นคิดหาวิธีจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน สภาพของเค้าเลยเป็นเช่นนี้ ตาดำ หน้าซีด เหม่อลอย แทบจะไร้วิณญาณกันเลยทีเดียว
"แกเป็นไรของแกเนี่ย เหม่อตลอดเลยนะ พี่คิบอมไม่ว่างนอนด้วยหรือไงห๊ะ"ฮยอกแจเอ่ยถามอย่างทะเล้นเช่นเคยแต่ร่างบางก้อไม่มีอารมณ์เล่นเหมือนอย่างที่ควรจะเป็นทำให้เพื่อนทั้ง2สงสัยว่าอะไรทำให้ดงแฮเปลี่ยนไปขนาดนี้
"เป็นอะไร เหม่อแบบนี้มันไม่ใช่แกเลยนะ"ฮยอกแจเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ถึงบางที่จะมีกัดจิกหรือทะเลาะกันบ้าง แต่ยังไงเค้าก้อรักเพื่อนคนนี้อยู่ดี
"ฉันต้องหมั้น"ดงแฮกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"หมั้น หมั้นกับไค พี่คิบอมหรอ"ฮยอกแจถามอย่างตกใจ ถึงจะรู้ว่าคงไม่ใช่คิบอมแน่ๆเพราะถ้าเป็นคิบอมร่างบางตรงหน้าคงไม่มานั่งเศ้าแบบนี้หรอก
"ป่าวลูกของเพื่อนแม่นะ"ร่างบางพูดจบก้อหันไปนอกหน้าต่างทันที มองไปยังร่างๆหนึ่งที่เค้ารักสุดใจกำลังเล่นบาสอยู่ในสนามด้วยแววตาเศ้าสร้อย เค้าจะยังไงดี เค้ารักคิบอม เค้าไม่อยากจากคิบอมไปไหน เค้าไม่อยากหมั้นเลย
"อ้าว แม่แกเค้ารู้เรื่องของแกกับพี่คิบอมไม่ใช่หรอแล้วทำไมถึงจะให้แกหมั้นหละ"ซองมินถามอย่างสงสัย ไหนดงแฮเคยบอกว่าแม่รู้เรื่องมันกับพี่คิบอมไงหละ คราวก่อนมันเล่าว่ามันนั่งจูบกับพี่คิบอมอยู่ในห้องนอนแล้วแม่มันมาเห็น แม่มันยังไม่ว่าอะไรสักคำ แถมยอมให้คบกันอีกไม่มีห้ามเลยสักนิด
"แม่บอกว่าสัญญากันไว้นานแล้ว ปฏิเสธไม่ได้ด้วย"ร่างบางตอบแต่สายตาก้อยังคงจ้องคิบอมต่อไป
"แล้วจะหมั้นวันไหนอ่ะ"ฮยอกแจถามพร้อมสวมกอดเพื่อนร่างบาง เพราะเห็นน้ำใสๆที่รินไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของเพื่อนรัก แต่ร่างบางเหมือนจะไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าน้ำตาแห่งความเศ้า เสียใจมันได้ไหลออกมาไม่ยอมหยุด
"วันอาทิตนี้"ร่างบางตอบพร้อมสวมกอดเพื่อนตอบ เค้าไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว เหนื่อยเกินไปแล้ว
"อะไรกันเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ"ซองมินอุทานออกมาอย่างเบาๆมันรัดเร็วเกินไปกับการที่ร่างบางตรงหน้าต้องทำใจเลิกกับคิบอมชายคนที่มันรักที่สุดในชีวิต
"เชื่อเหอะ ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว..ฮึก..ฉันไม่อยากเลิกกับคิบอมเลย..ฮึก..ฉันรักเค้าอ่ะแก..ได้ยินมั้ย..ฉันรักเค้า"ร่างบางเริ่มร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ เพื่อนทั้ง2เข้ามาปลอบร่างบางด้วยความสงสาร การจากคนรักหนะมันเจ็บที่สุดเลยนะ
"เฮ้ยๆ อย่าร้องดิ ไม่เอาๆ"ฮยอกแจค่อยเช็ดน้ำตาให้เพื่อนแต่ดูเหมือนยิ่งเช็ดน้ำตาของร่างบางก้อยิ่งไหลออกมาเรื่อยๆ
วันอาทิต ไหวเหมือนโกหก
งานหมั้นของร่างบางจัดขึ้นที่โรงแรมแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงด้านความสวยงามโอ่อ่า งานในวันนี้จัดขึ้นอย่างอลังการสมกับฐานะของพ่อแม่ร่างบางและอีกฝ่าย บรรยากาศในงานคึกคักเป็นอย่างมากเนื่องจากมีแขกเรื่อยมากันมากมาย แต่ผิดกับร่างบางที่อยู่ในห้องแต่งตัวที่นั่งเหม่อลอยตั้งแต่เช้า
"ดงแฮเป็นไงบ้าง"ซองมินเดินเข้ามาหาเพื่อนรักในห้องแต่งตัวพร้อมกับฮยอกแจ วันนี้ทั้งสองน่ารักเป็นพิเศษ เหมาะสมกับเป็นเพื่อนเจ้าสาว(?)เป็นอย่างมาก ซองมินที่วันนี้ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแล้วทับด้วยสูทสีขาวสะอาดตา ทรงผมที่เพิ่งไปตัดมาให้ซอยสั้นประบ่าเหมาะกับซองมินเป็นอย่างมาก ส่วนฮยอกแจที่สวมเสื้อกล้ามสีขาวแล้วทับด้วยเสื้อสูทสีดำทรงผมที่วันนี้เซ็ตมาให้เข้าทรงกว่าทุกวันทำให้ฮยอกแจดูมีเสน่ห์ยิ่งกว่าเดิม
"อยากเจอคิบอม"ร่างบางที่กำโทรศัพท์ไว้แน่นหันมาพูดกับเพื่อนรักทั้งสองก้อตั้งแต่เช้าเค้ายังไม่เจอคิบอมเลย เข้าไปหาในห้องนอนก้อไม่อยู่ โทรศัพท์ก้อไม่ยอมรับ เค้าเป็นห่วงมากแค่ไหนพี่ไม่รู้เลยหรือไง
"เอาหละเด็กๆได้เวลาแล้วจ๊ะ ออกไปกันได้แล้วนะ"คุณแม่เข้ามาหาทั้ง3แล้วพาตัวออกจากห้องอย่างรวดเร็วเพราะกลัวจะเลยฤกษ์สำคัญ
ร่างบางมานั่งรออีกฝ่ายได้ซักพักแต่ก้อยังไม่เห็นทีท่าว่าจะมาถึง ร่างบางแอบดีใจเล็กน้อยเพราะอีกไม่กี่นาทีก้อจะเลยฤกษ์ถ้าเลยฤกษ์ก้อแปลว่าไม่ต้องหมั้นอีกต่อไป แต่ความดีใจก้อต้องสะดุดเพราะได้ยินคุณแม่บอกว่าคู่หมั้นมาถึงแล้ว ร่างบางเอาแต่ก้มหน้าไม่ใช่เพราะเขินแต่ไม่อยากเห็นหน้าอีกฝ่าย เพราะเค้ายังทำใจไม่ได้
"จะไม่มองหน้ากันเลยหรอ"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเป็นเสียงที่ร่างบางจำได้ดีเพราะมันคือเสียงของชายที่ตนรัก ร่างบางรีบเงยหน้าขึ้นทันทีและก้อเป็นอย่างที่คิดเพราะชายที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้คือคิบอม
"ทำ..ทำไม"ร่างบางที่ยังงงๆไม่เข้าใจในเหตุการณ์เอ่ยถามอย่างติดๆขัดๆ
"ตกใจมากเลยหรอ555+"คิบอมที่เห็นสีหน้าของร่างบางก้อเอ่ยอย่างขำๆ ก้อร่างตรงหน้านี้ทำหน้าหลากหลายอารมณ์ปนเปกันไปหมด มีทั้งสับสน โกรธ ไม่พอใจ เสียใจ ตกใจ รวมกันอยู่บนหน้าของร่างบาง
"นี้มันอะไรกัน ด๊องงงไปหมดแล้ว"
"ก้อลูกเพื่อนแม่ยังไงหละจ๊ะ"คุณแม่บอกรีบบอก ทำให้ร่างบางคิดได้ทันทีว่าคิบอมเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทแม่ของตัวเอง
"งั้นทุกคนก้อลุมกันหลอกผมงั้นซิ"ร่างบางโวยวายทันที ทำไมเค้าถึงเป็นคนโง่คนเดียวหละ ทุกคนเห็นเค้าเป็นอะไรกัน
"ก้อแค่อยากให้เซอร์ไพส์"ร่างสูงเข้ามากอดร่างบางเพราะเค้ารู้ว่าคนรักเริ่มไม่พอใจแล้ว
"เซอร์ไพส์งั้นหรอ!! รู้มั้ยว่าด๊องเครียดแค่ไหนที่ต้องหมั้นกับคนที่ไม่ได้รัก คนที่ไม่เคยรู้จัก คนที่ทำให้เราต้องแยกจากกันนะ สนุกกันมากหรือไงห๊ะ!!!"ร่างบางพยายามดิ้นออกจากอ้อมอดของร่างสูงแต่ยิ่งดิ้นคิบอมก้อยิ่งกอดแน่น ร่างบางเลยยอมอยู่เฉยๆ
"พี่ขอโทษ แต่มันก้ออกมาแบบนี้แล้วไงคับ หรือว่าด๊องไม่ชอบ งั้นเราไม่ต้องหมั้นกันแล้วก้อได้นะ พี่ไม่ว่าอะไร"คิบอมที่เห็นว่าดงแฮกำลังโมโหเลยเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แล้วมันก้อได้ผลเพราะร่างบางเริ่มลดความโกรธลงมาบ้างแล้ว
"เอ่อ..ไม่"
"อะไรนะคับ"
"ไม่ต้องยกเลิกหรอก"
หลังจากร่างบางพูดจบก้อยอมเข้าพิธีหมั้น คิบอมค่อยบรรจงสวมแหวนให้แก่ดงแฮจากนั้นดงแฮก้อค่อยๆสวมแหวนให้แก่คิบอม คิบอมที่นึกอยากแกล้งร่างบางขึ้นมากระทันหันค่อยโน้มตัวไปกระซิบที่หูของร่างบาง
"ผมอยากให้ถึงวันแต่งงานเร็วๆจัง"
"เอ๋ ทำไมหละ"ร่างบางที่สงสัยในคำพูดของร่างบางรีบเอ่ยถามทันที
"ผมอยากเข้าหอกับด๊องไงหละ"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อวานไคไปพารากอนมาบ้าง
เอสเจน่ารักที่สุดเลย
แต่เสียดายเราอยู่ได้แปปเดียวต้องรีบกลับ
แอบเซงเล็กน้อยยังจ้องดงแฮลูกสาวสุดที่รักไม่หายคิดถึงเลย
อิจฉาเจ้าของกระเป๋าตังสีแดงจิงๆ
ถ้าเป็นของเรานะจะเอาขึ้นหิ้งเลย
5555+
เรื่องหน้าอยากอ่านคู่ไหนบอกได้เลยนะ
ความคิดเห็น