คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [ Kihae ]..:: * Sweetheart * ::..
ตลอดเวลา10ปีที่คิบอมมาอยู่บ้านของดงแฮทำให้ทั้ง 2 สนิทกันมาก ดงแฮเป็นคนเจ้าอารมณ์ ค่อนข้างเอาแต่ใจไม่เชิ่อฟังใครง่ายๆแต่มีเพียงคนเดียวที่ดงแฮเชื่อฟังนั้นก้อคือคิบอม ทุกครั้งที่ดงแฮมีเรื่องถ้าคิบอมบอกให้หยุดดงแฮจะหยุดแล้วจะยิ้มให้คิบอมทันทีเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ดงแฮก้อมีส่วนดีคือร่าเริงตลอดเวลาทำให้คนที่อยู่ใกล้เคียงไม่เครียด ส่วนคิบอมนั้นค่อนข้างจะพูดน้อย นิ่งๆ แต่ถ้าอยู่กับดงแฮแล้วจะเปลี่ยนเป็นคนละคนเวลาอยู่กับดงแฮจะยิ้มง่ายและค่อนข้างพูดมาก
"พี่คิบอมมม ตื่นหรือยังงง เค้าสายแล้วน๊าาาา"วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกร่างบางจึงเดินเข้ามาปลุกคิบอมในห้องนอน(เปงสาว เปงนาง กล้าเข้าห้องผู้ชายได้ไงเนี่ย : ahki )(เด๋วมีถีบ ช้านผู้ชายเว้ย มองไม่ออกหรือไง : ด๊อง)(ก้อมองไม่ออกไงเลยคิดว่าเปงผู้หญิง ก๊ากก : ahki )(มึงตาย!!! : ด๊อง)(ตายคาตรีนด๊องช้านยอม 555+ : ahki)
"ทำไมยังไม่ตื่นอีกเนี่ย ไหนบอกว่าจะตื่นเช้า นี้มันก้อสายแล้วนะเนี่ย ไม่ไหวเลยยย"ร่างบางเมื่อเห็นว่าคิบอมยังไม่ตื่นก้อเลยจัดการมุดเข้าไปในผ้าห่มที่ร่างสูงใช้ห่มอยู่(แกจะเล่นผีผ้าห่มหรือไงย๊ะ : ahki)(เออ!! เฮ้ย ไม่ใช่ แค่จะปลุกคิบอมเฉยๆเฟ้ย : ด๊อง)(อ๋อ หรออ : ahki)
"อ๊ากกกก พี่คิบอมมอย่านะ อย่าหอมแก้มม ว๊ากกกก อย่ากอดซิ อ๊ายยย ห้ามจูบเค้าน๊าาา"ดงแฮที่ตอนแรกมุดเข้าไปในผ้าห่มซักพักก้อร้องโวยวายซะยกใหญ่ รีบลุกหนีคิบอมไปยืนอยู่ปลายเตียงอย่างรวดเร็ว
"ฮ่าๆๆ ก้ออยากเล่นพิเรนท์ทำไมหละ"ร่างสูงของคิบอมหัวเราะด้วยความสะใจที่ได้แกล้งร่างบางคืน(มันปลุกกันท่าไหนฟ่ะ : ahki)(ไม่บอกหรอก เค้ารู้กันแค่ 2คน : บอม)(ช่ายยย : ด๊อง)
"ก้อพี่ไม่ยอมตื่นนิ เห็นมั้ยๆ สายเลย"ร่างบางบ่นด้วยความหงุดหงิด ก้อดูซิโรงเรียนเค้าเข้าเรียน8โมง แต่นี้มัน8โมงครึ่งแล้วนะ
"รู้แล้วๆเด๋วพี่ไปอาบน้ำก่อน ด๊องไปกินข้าวรอข้างล่างป่ะ"ร่างสูงบอกพร้อมกับเดินไปหยิบผ้าขนหนูเตรียมจะเข้าห้องน้ำ
"ไม่อ่ะ ด๊องกินข้าวแล้ว เด๋วรอพี่บนเนี่ยแหละ"ดงแฮพูดพร้อมนอนบนเตียงของร่างสูง
"ตามใจ งั้นรอแปป"จากนั้นร่างสูงก้อจัดการอาบน้ำ กินข้าว แล้วก้อไปโรงเรียนพร้อมร่างบาง กว่าจะถึงโรงเรียนก้อเกือบๆ10โมง
"เพราะพี่คนเดียวเลย สายมากแล้วเห็นมั้ยเนี่ย"ร่างบางพูดพร้อมทำแก้มป่อง เป็นภาพที่น่ารักมากๆในสายตาของคิบอม
"ค๊าบบพี่ผิดเอง ขอโทษน๊า"ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าร่างบางที่กำลังงอนเค้าเต็มที่
"ไม่!!"ร่างบางพูดจบก้อหันหน้าหนี ไม่ยอมสบตาร่างสูงแม้แต่น้อย
"งั้นเด๋วเลิกเรียนพี่พาไปกินไอติม ดูหนัง ซื้อเสื้อผ้า แถมด๊องอยากได้ไรพี่ซื้อให้หมดเลยเอามั้ย"
"เอา!! สัญญากันแล้วนะ ห้ามลืมด้วย" ร่างบางพูดเสร็จก้อรีบเดินหนีไป ทำให้คิบอมต้องรีบเดินตามไปทันที เกิดคนสวยของเค้างอนอีกขึ้นมาเค้าก้อแย่นะซิ
คิบอมเดินมาส่งร่างบางที่ห้องเรียนและอ้างเหตุผลต่างๆนานาที่ทำให้ตนกับดงแฮมาสายกับครูที่กำลังสอนอยู่ จากนั้นก้อเดินจากไปยังห้องเรียนของตนที่อยู่อีกชั้นหนึ่ง ร่างบางเดินเข้าไปนั่งข้างๆเพื่อนสนิทของตนที่จองที่ไว้เผื่อตนแล้ว
"หวัดดีซองมิน ฮยอกแจ"ร่างบางเอยทักเพื่อนด้วยรอยยิ้มสดใส
"ไง มาสายเชียวนะ เมื่อคืนกะพี่คิบอมหนักไปหน่อยหรือไง"ฮยอกแจเอ่ยทักอย่าทะเล้น จนร่างบางหน้าแดงแต่ต้องรีบซ้อนความอายด้วยการลงมือตีฮยอกแจอย่าหนักและเริ่มเถียงเมื่อเห็นของดีบางอย่าง... หึหึ เสร็จฉันแน่ไอ้ไก่
"ไอ้บ้า หนักอะไรของแกห๊ะ ฉันว่าคนที่หนักนะมันคือแกนะแหละ ดูซิรอยเต็มเลย พี่ฮันยังคงแรงดีเหมือนเดิมนะเนี่ยฮ่าๆๆๆ"ร่างบางเอ่ยพร้อมเปิดเสื้อของฮยอกแจออกเผยให้เห็นรอยแดงมากมาย สร้างความอับอายให้กับฮยอกแจอย่างมากแต่ก้อคงโกดกันไม่ลงเพราะพวกเค้าก้อชอบเล่นกันแบบนี้ออกบ่อย บางที่ทำกันให้อายทั้งโรงเรียนยังเคย
"พอแล้วๆ ครูมองพวกนายหลายรอบแล้วนะ เกรงใจเค้าหน่อย"ซองมินบอกให้ทั้ง2หยุดเล่นแล้วหันมาเรียนซักทีเพราะถ้าเกิดไม่ห้ามเด๋วครูโหดนี้อาละวาดขึ้นมาพวกเค้าจะแย่เอาได้ ทั้งดงแฮและฮยอกแจเลยหยุดเล่นแล้วตั้งใจเรียนในสิ่งที่ครูกำลังสอนถึงจะไม่เข้าใจเลยก้อเถอะ
ออด ~~
เสียงออดบ่งบอกเวลาพักกลางวันนักเรียนทั้งหลายจึงทะยอยเดินจากห้องไปเหลือแต่3หนุ่มหน้าหวานที่ยังคงนั่งที่เดิมเพราะทั้ง3กำลังรอพวกพี่สุดที่รักอยู่นั้นเอง
"ซองมิน ผมมาแล้วค๊าบบบ รอนานมั้ยที่รัก"คยูฮยอนที่วิ่งมาถึงคนแรกรีบวิ่งเข้าสวมกอดซองมินพร้อมหอมแก้มซ้ายขวาอย่างรวดเร็ว
"ไม่นานหรอก ดูซิเหงื่อเต็มเลย วันหลังไม่ต้องรีบขนาดนี้ก้อได้ แล้วนี้พี่คิบอมกับพี่ฮันคยองหายไปไหนหละ"ซองมินที่เห็นเหงื่อเต็มหน้าสุดที่รักจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าสีชมพูออกมาเช็ดหน้าให้คยูฮยอนเบาๆ
"เอ่อ..คิบอมมีธุระนิดหน่อยนะ ส่วนฮันเมื่อกี้มันไปเข้าห้องน้ำ เด๋วคงมาถึง อ๊ะ นั้นไง มาพอดีเลย"เมื่อคยูฮยอนเห็นฮันคยองจึงรีบวิ่งไปหาและกระซิบบางอย่างทันที ทำให้ดงแฮเกิดข้อสงสัยขึ้น เพราะดูจากท่าทางของฮันคยองและคยูฮยอนเหมือนกำลังปิดอะไรพวกเค้าอยู่แล้วอีกอย่างถ้าคิบอมไปไหนเค้าต้องรู้เป็นคนแรก แต่นี้ทำไมเค้าถึงไม่รู้อะไรเลย
"มีอะไรปิดพวกเราอยู่หรือป่าว พี่คยู พี่ฮัน"ดงแฮเอ่ยถามเมื่อฮันคยองและคยูฮยอนเดินกลับมาหาพวกเค้า
"ไม่มีอะไรๆ"คยูฮยอนกับฮันคยองรีบส่ายหน้าปฏิเสธอย่างแรงยิ่งทวีความสงสัยแก่ดงแฮเป็นเท่าตัว
"อย่ามาโกหก!!"ดงแฮตะวาดออกไปทันที ทำให้คนที่อื่นอยู่รอบข้างสะดุ้งด้วยความตกใจ
"ไม่ได้โกหกนะ"คยูฮยอนและฮันคยองก้อยังคงส่ายหน้าปฏิเสธอยู่ดี
"งั้นพี่บอกผมหน่อยได้มั้ยคับว่าพี่คิบอมไปไหน ผมอยากเจอพี่คิบอม"ดงแฮเมื่อเห็นว่าใช้ความโหดไม่ได้ผลก้อเปลี่ยนมาให้ความน่าสงสารเข้าช่วยซึ่งมันก้อค่อนข้างได้ผลเป็นอย่างดีเพราะคยูฮยอนและฮันคยองเริ่มจะกล้าพูดถึงเหตุผลที่คิบอมหายตัวไปแล้ว
"เอ่อ มันมีธุระนิดหน่อยนะแต่เด๋วก้อคงมาแล้วมั้ง"คยูฮยอนพูดอย่างกล้าๆกลัวเพราะเค้ามีเหตุผลจิงๆที่ดงแฮจะรู้ไม่ได้ถ้าเด็กนี้รู้มีหวังโรงเรียนพังแน่ๆ
"ธุระอะไรทำไมผมไม่รู้คับพี่คยูฮยอน"นั้นไงๆเริ่มออกมาแล้วไอ้นิ่งๆแต่กดดันเนี่ย
"คือ คือ มันเป็นธุระด่วนนะ บอมมันเลยไม่ทันบอกดงแฮไง"โอ๊ยคยูฮยอนคนนี้เครียดทำไมต้องมากดดันตู ไอ้ฮันก้ออยู่ทำไมไม่ถามม๊านนน
"ถ้าพี่โกหก ผมจะไม่ให้ฮยอกแจกะซองมินคบกับพวกพี่อีก"เอาแล้วไง กดดันแค่นี้ยังไม่พอเอาเมียตูมาเล่นด้วยเลยไงซวยชิบหายเลย เอาไงดีว่ะๆ ไอ้ฮันแม่งก้อเอาแต่เงียบอย่างเดียวเลยนะมึง
"เอาไงดีว่ะไอ้ฮัน"คยูฮยอนที่คิดหนทางไม่ออกเลยหันไปกระซิบกับฮันคยองที่ยืนอยู่ข้างๆ
"บอกยัยหมวยไปเหอะ กูยังไม่อยากเสียเมียตอนนี้"ฮันคยองพูดอย่างเรียบๆแต่เต็มไปด้วยความกังวลเพราะร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้พูดคำไหนคำนั้น ถ้าไม่ให้ฮยอกแจมายุ่งกับพวกเค้าอีกเค้าคงต้องตายแน่ๆ
"เอาจิง"คยูฮยอนที่ดูยังไม่แน่ใจว่าจะพูดดีหรือป่าวหันมาถามเพื่อความมั่นใจ
"เออดิ หรือมึงอยากเสียเมียมึงไปห๊ะ"เมื่อจบคำพูดของฮันคยอง คยูฮยอนรีบส่ายหน้าปฎิเสธทันที
"เออๆบอกก้อได้ว่ะ แต่กูว่างานนี้ไม่ไอ้บอมก้อยัยนั้นได้ตายแน่ๆ"
"ฉันว่ายัยนั้นแหละจะตายเพราะยัยหมวยคงไม่ทำอะไรคิบอมสุดที่รักเค้าหรอก"
"เออเนอะ"คยูฮยอนรีบพยักหน้าเห็นด้วยทันที คนอย่างดงแฮคงไม่ทำอะไรพี่ชายและพวงด้วยตำแหน่งสามีของตัวเองได้หรอก
"พวกพี่จะบอกผมได้หรือยัง!!"ดงแฮที่ทนไม่ไหวจึงตะโกนถามออก เค้ายืนรอนานแล้วนะ จะกระซิบกระซาบอะไรกันนักหนา
"จ๊ะๆบอกแล้วจ๊ะ คือว่านะ..เอ่อ ถ้าพี่บอกไปน้องดงแฮจะอาละวาดไมเนี่ย"คยูฮยอนที่ยังลังเลอยู่เล็กน้อยเอ่ยถามด้วยความระเเวงแทนเพื่อนของตนเอง
"ถ้าพี่บอกตอนนี้ผมจะไม่อาละวาดแต่ถ้าช้ากว่านี้พวกพี่จะจากกับเมียของพี่ๆแน่!!!"ซวยอีกแระ เอาแม่ทูลหัวพวกตูมาเล่นอีกแระไง
"เฮ้ยไม่ได้ๆบอกแล้วๆ คือว่ามีฮยอน เอ่อคนที่มาตื้อคิบอมบ่อยๆหนะมาเรียกคิบอมออกไป"คยูฮยอนรีบบอกเหตุผลที่แท้จิง
"ไปไหน!!"ดงแฮเมื่อได้ยินดังนั้นจึงตะโกนถามออกไป
"พี่ก้อไม่แน่ใจ แต่เห็นเดินไปทางสวนหลังโรงเรียน"คยูฮยอนตอบอย่างกล้าๆกลัวๆเพราะดูจากอารมของดงแฮแล้วมันน่าไว้ใจซะเมื่อไรกันหละ
"ดงแฮ!!รอด้วยซิ"พอดงแฮได้ฟังดังนั้นก้อรีบวิ่งออกไปทันที ฮยอกแจและซองมินที่เห็นเพื่อนรักวิ่งไปเลยรีบวิ่งตามไปด้วย
ร่างบางที่วิ่งมาถึงสวนหลังโรงเรียนก้อต้องหยุดวิ่งทันทีเมื่อเห็นภาพที่อยู่เบื้องหน้าคือภาพของชายหญิงที่กำลังจูบกันซึ่งร่างบางก้อรู้ได้ทันทีว่าชายคนนั้นคือคนที่ตนกำลังตามหา ร่างบางก้าวเดินเข้าไปยังบริเวณนั้นอย่างช้า แล้วกระชากตัวหญิงสาวออกมาจากตัวคิบอมอย่างแรง
"ทำอะไรกัน"ร่างบางถามเสียงเรียบๆแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด ดูเหมือนเป็นคำถามที่โง่แต่เค้าอยากได้คำตอบจากปากของคิบอมตังหาก ว่าสิ่งที่เค้าเห็นนั้นมันเป็นมายังไงกันแน่ เค้าเชื่อใจคิบอมมาตลอดว่าจะไม่มีไคนอกจากตน แต่สิ่งที่ร่างบางเห็นมันทำให้เค้าคิดไปต่างๆนานาคิดว่าคิบอมไม่รัก คิดว่าคิบอมจะทิ้งเค้าไป คิดได้เพียงเท่านี้น้ำตาก้อไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"ดงแฮ"คิบอมเรียกดงแฮเสียงอ่อน เค้ารู้ว่าเค้าผิดแต่เค้าไม่คิดว่าจะได้เห็นน้ำตาของร่างบางที่ยืนจ้องหน้าตนอยู่
"ฉันถามว่าทำอะไรกัน!!!!"ดงแฮตะโกนถามออกไปอย่างเหลืออด คิบอมก้อไม่ยอมตอบ ยัยผู้หญิงคนนั้นก้อเอาแต่ยืนยิ้มพร้อมจ้องหน้าเค้าไม่ลดหละ
"โง่จัง นี้หรอหนุ่มน้อยหน้าหวานอันดับ1ของโรงเรียน สงสัยรางวัลนี้จะได้มาโดยใช้แค่หน้าตาไม่ได้เอาสมองมาวัดหละมั้งแค่นี้ก้อดูไม่ออกว่าคนเค้ากำลังจูบกันหนะ"ยัยผู้หญิงคนเดิมเอ่ยขึ้นอย่างไม่กลัวเกรงร่างบางแต่อย่างใด
"ฉันไม่ได้ถามเธอซักหน่อย อย่ามาแส่"ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่ความหมายกินใจ ทำให้หญิงสาวได้แต่จิกเล็บเก็บอาการ ค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมาแต่ในสายตาของดงแฮมันคือการท้าทาย
"งั้นก้อขอโทษด้วยนะที่แส่ ก้อฉันเห็นเธอถามแฟนของฉัน แต่ฉันเห็นว่าเค้าไม่ตอบ คนที่มีหน้าที่เป็นแฟนอย่างฉันก้อต้องตอบแทน"หญิงสาวเอ่ยพร้อมเดินเข้าไปกอดแขนคิบอมอย่าถือสิทธิ์ คิบอมพยายามดึงแขนกลับแต่หญิงสาวก้อไม่ยอมปล่อยแต่กลับกอดแน่นมากกว่าเดิม
"พี่คิบอมเป็นแฟนกับยัยนี้จิงหรือป่าว"ร่างบางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ถ้าคำตอบของคิบอมคือ 'ใช่' เค้าจะเดินออกไปทันที แต่ถ้าคำตอบของคิบอมคือ 'ไม่' ยัยผู้หญิงคนนี้ก้ออย่าหวังจะได้มีชีวิตรอดอีกต่อไป
"พี่กับมีฮยอน...เราเป็น"
ความคิดเห็น