คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [KyuMin]..:: * Everlasting * ::.. end
หลังจากที่พวกเค้ากลับจากไปเที่ยวทะเล ก้อไม่มีไคได้เจอซองมินอีกเลยไปหาที่บ้านซองมินก้อไม่อยู่ คุณแม่ที่คอยบอกว่าซองมินไปไหนก้อหาตัวไม่เจอ โทรไปหาก้อไม่รับสายทำให้คยูกังวลใจเป็นอย่างมากเพราะซองมินหายไปเกือบจะสองอาทิตย์แล้ว ถามพวกฮีชอลก้อไม่มีไครู้ ยิ่งเดียวนี้พวกนั้นเอาแต่นั่งเศ้าบางที่ก้อร้องไห้กัน พอเหล่าแฟนๆไปถามก้อบอกว่าไม่เป็นอะไร บางที่ก้อลุกขึ้นออกจากห้องไปกันทั้งกลุ่มโดยไม่บอกกล่าวอะไรเลย
วันนี้ก้อเป็นอีกวันที่ซองมินไม่มาเรียนรวมถึงฮีชอล อีทึก ดงแฮ ฮยอกแจ และเรียววุคที่หายตัวไปด้วย โทรไปก้อไม่ยอมรับสาย ทำให้ชิวอน คังอิน คิบอม ฮันคยอง เยซองและคยูฮยอนนั่งไม่ติดกับที่เลยก้อว่าได้
"ฮีชอลลลลลลลคุณไปไหนมา"ชิวอนที่เห็นแฟนตนเดินเข้าห้องมาพร้อมกับเพื่อนๆเลยวิ่งเข้าไปหา ฮีชอลแค่ยิ้มรับแล้วเดินหนีมาหาคยูฮยอนที่นั่งอยู่หลังห้อง
"คยู มากับพวกเราหน่อยได้มั้ย"
"ไปไหนอ่ะ"คยูฮยอนผละจากมือถือที่กำลังโทรหาซองมินอยู่
"ตามพวกเรามาเถอะ ถือว่าพวกเราขอร้อง"อีทึกช่วยพูดอีกแรง ทำให้คยูฮยอนยอมตามไปแต่โดยดี
"พวกนายก้อไปด้วยกันซิ"ดงแฮเอ่ยชวนพวกที่เหลือ ที่กำลังยืนมองอย่างสงสัยว่าพวกเค้ากำลังทำอะไรกันอยู่
พวกเค้าทั้ง 11 คนได้เดินทางมาถึงยังทะเลทางใต้ ฮีชอลเดินนำพวกเพื่อนๆขึ้นไปยังเนินเขาลูกหนึ่งและก้อหยุดเมื่อมาถึงลานโล่งซึ่งตรงกลางมีดอกกุหลาบสีชมพูปลูกอยู่มากมายซึ่งใจกลางเป็นสิ่งที่ทำให้คยูฮยอนแทบจะล้มลง ณ ตรงนั้น
"ปะ..ไปทักทาย..ซะ..ซองมินซิ"ดงแฮยื่นช่อกุหลาบสีชมพูที่ซองมินชอบที่สุดให้แก่คยูฮยอน
คยูฮยอนใจแทบสลายเมื่อเดินมาถึงยังบริเวณนั้น บริเวณที่ซองมินกำลังหลับสบายอย่างไม่มีวันกลับมาหาเค้าได้อีก น้ำตารินไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว คำพูดนับแสนคำที่เกิดขึ้นในจิตใจมีแต่คำว่า'ทำไม'
ทำไมซองมินถึงจากเค้าไป
ทำไมซองมินถึงไม่บอกเค้า
ทำไมซองมินถึงปล่อยเค้าไว้คนเดียว
ทำไมซองมินไม่ยอมบอกลาเลยแม้แต่น้อย
"ซะ..ซองมิน..ทำไมถึงเป็นแบบนี้..มันไม่จิงใช่มั้ย..คุณกำลังล้อผมเล่นใช่ม๊า..อย่าเล่นแรงแบบนี้ซิ"คยูฮยอนยื่นมือลูบรูปใบหน้าหวานของซองมินที่กำลังยิ้มอย่างสดใส
"ซองมินเป็น..ลูคีเมีย"คำบอกของอีทึกทำให้คยูฮยอนชะงัก
"ทำไมเค้าไม่บอกผม ทำไมกัน!!"
"ซองมินกลัวนายเสียใจ ซองมินเป็นห่วงนายมาก.."ดงแฮที่ยังพูดไม่จบก้อโดนคยูฮยอนขัดขึ้นเสียก่อน
"แล้วเค้าไม่คิดถึงจิตใจของผมเลยหรือไง!!ว่าผมจะเจ็บขนาดไหนที่มารู้ที่หลัง เสียใจขนาดไหนที่เสียคนรักไปโดยที่ไม่มีโอกาสได้ดูแล ไม่มีโอกาสแม้กระทั่งอยู่กับเค้าในวินาทีสุดท้ายของชีวิต!!!"คยูฮยอนที่ไม่สามารถเก็บความรู้สึกได้อีกต่อไปได้ระบายออกมาอย่างอดกลั้น
"พวกนายกลับไปก่อน ฉันอยากอยู่คนเดียว"หลังจากที่คยูฮยอนพูดจบเพื่อนๆคนอื่นๆก้อต่างลงจากเขาปล่อยให้คยูฮยอนได้มีเวลาอยู่กับตัวเอง
'ซองมินทำไมคุณตัวซีดจังเลยอ่ะ'
'เค้าไม่ได้เรียกว่าซีดเค้าเรียกว่าขาวเนียนตั้งหาก'
'ซองมิน คุณดูผอมลงนะ'
'ก้อฉันกำลังไดเอทนี้หน่า'
'ซองมินคุณไปโดนอะไรมา ทำไมมีรอยช้ำหละ'
'คือฉันซุ่มซ่ามชนโต๊ะหนะ'
'ซองมินทำไมคุณหน้ามืดบ่อยจัง'
'ฉันทำงานหนักไปหน่อยนะ เลยไม่ได้พักผ่อน'
'อ๊ะ ซองมิน คุณเลือดกำเดาไหล'
'อากาศมันร้อนนะ'
บทสนทนามากมายเกิดขึ้นในหัวของร่างสูง ทำไมเค้าถึงไม่เคยสังเกตุ ถ้าเค้ารู้ เค้าจะไม่ยอมให้ร่างบางอยู่คนเดียวเค้าจะคอยดูแลซองมินตลอดเวลา
คยูฮยอนจมอยู่กับความคิดข้างๆสุสานของคนรัก จนถึงเวลามืดเพื่อนๆเลยขึ้นมาตามเพราะตั้งแต่มาคยูฮยอนยังไม่ทานข้าว ตอนแรกนั้นร่างสูงมีที่ท่าว่าไม่ยอมจะอยู่กับซองมินต่อแต่พออีทึกบอกว่าซองมินได้ฝากของไว้ให้แต่ว่าตนเก็บไว้ที่โรงแรม คยูฮยอนเลยตามกลับแต่โดยดี
หลังจากที่มาถึงโรงแรมแล้วเพื่อนๆก้อพาคยูฮยอนไปทานข้าวแต่ร่างสูงกินได้ไม่กี่คำก้อเลิกเพื่อนๆขอให้ทานต่อเพราะเป็นห่วงสุขภาพของคยูฮยอนแต่ร่างสูงก้อยังคงดื้อไม่ทานต่อจะเอาแต่ของที่ซองมินฝากอีทึกเอาไว้ พออีทึกนำมาให้คยูฮยอนก้อรีบเปิดดูทันทีและก้อได้รู้ว่ามันเป็นซีดีแผ่นหนึ่งซึ่งมีจดหมายเล็กๆติดอยู่ในกล่องด้วย ร่างสูงรีบเปิดอ่านทันที
'เปิดดูซีดีพร้อมกับทุกคนนะคยู จาก ซองมิน'
ร่างสูงรีบนำซีดีแผ่นนั้นเข้าเครื่องเล่นพร้อมกดเพลย์อย่างรวดเร็ว และภาพแรกที่ได้เห็นก้อแทบจะทำให้ไคหลายๆคนถึงกับหลั่งน้ำตา เพราะมันคือภาพที่พวกเค้าถ่ายรวมกับซองมิน ภาพแห่งความประทับใจต่างๆที่ทำร่วมกัน ต่อจากภาพเหล่านั้นแล้วก้อเป็นวีทีอาร์ที่ซองมินได้ถ่ายไว้ก่อนที่จะจากพวกเค้าไป
'หวัดดีดงแฮ..ฮยอกแจ..ฮีชอล..อีทึก..เรียววุค..คิบอม..ฮันคยอง..ชิวอน..คังอิน..เยซองแล้วก้อคนสุดท้ายคยูฮยอนนน..อืมมม..ถ้าทุกคนได้ดูวีทีอาร์นี้ฉันก้อคงจากพวกนายไปแล้ว..อ่า..อย่าว่าฉันเลยนะที่ปิดบังแต่เพราะฉันไม่อยากให้ไคต้องเสียใจกับเรื่องของฉัน...ต่อไป..ฉันจะเริ่มแฉพวกนายแล้วน๊าเพื่อนสุดที่รักทั้งหลาย...คนแรกเลยฮยอกแจ..เพื่อนไก่ของฉัน...นายนะอย่าเอาแต่กินซิ..เด๋วจะอ้วนจนฮันคยองรับไม่ได้แล้วจะหนีนายไป ฮ่าๆๆ เอ่อ..ฮันคยองอ่า...ฉันฝากดูแลไก่ตัวนี้ด้วยนะ..ถึงเค้าจะอ้วนหรือรั่วขนาดไหนก้อต้องดูแลเค้านะ..ต่อมาก้อดงแฮ~~..เพื่อนปลาน้อยของฉัน...นายนะอย่าทำตัวน่ารักเกินไปซิแค่นี้คิบอมก้อตามเคลียร์คนที่มาจีบนายไม่ไหวแล้วนะ..คิบอมดูแลดงแฮดีๆนะอย่าปล่อยให้มันไปหว่านเสน่ห์ไคต่อไคหละ...เรียววุค~~..ฉันว่าตอนนี้นายต้องร้องไห้อยู่แน่เลย..ยิ่งอ่อนไหวง่ายๆอยู่ด้วยเพราะฉะนั้น..เยซอง..นายต้องดูแลเพื่อนฉันดีๆนะ..อย่าปล่อยให้มันอยู่คนเดียวหละเพราะมันนะขี้กลัวที่สุดเลยรู้มั้ย..ส่วนอีทึก..นายนะเป็นเพื่อนที่แสนดีของฉันมากเลยนะ..อ่า..ฉันอิจฉาตาสวยๆของนายจังเพราะฉะนั้น..อย่าร้องไห้หละเพราะตาสวยๆของนายมันไม่เหมาะกับน้ำตาหรอกนะ..คังอินช่วยดูแลอีทึกด้วยนะ..ดูแลเค้าดีๆอยู่กับเค้าตอนที่เค้ามีปัญหาอย่าทิ้งเค้าไปไหนนะ....ถึงตานายแล้วฮีชอลเพื่อนสุดสวยของฉัน...อืมมม...ขอบคุณนายมากเลยนะสำหรับคำด่ามากมาย ฮ่าๆๆ ฉันไม่เคยโกรธนายเลยรู้มั้ยเพราะฉันรู้ว่าที่นายด่าฉันเพราะนายเป็นห่วงฉัน..นายนะเป็นพวกปากร้ายใจดี..แต่ชอบก่อเรื่องวุ่นวายเต็มไปหมด..เพราะงั้นนายถึงต้องมีชิวอนคอยดูแลยังไงหละ..ชิวอน..รักฮีชอลให้มากนะ..อย่าโกรธถ้าฮีชอลจู้จี้จุกจิกเพราะที่เค้าทำมันมาจากความรักทั้งนั้น..และคนสุดท้าย..ผู้ชายที่ฉันรักที่สุด..คยูฮยอน..ขอโทษที่ไม่ได้บอก..ขอโทษที่อยู่ด้วยกันไม่ได้..ขอโทษที่ต้องทิ้งนายไป...อย่าลืมที่ฉันเคยบอกนะ..ฮึก..ถ้าคิดถึงฉันก้อมองดาวดวงนั้นนะ...ดาวที่นายบอกว่ามันสว่าง..สดใสเหมือนกับฉันไง....ขอบคุณมากเลยนะสำหรับช่วงเวลาดีๆที่นายมอบให้..ขอบคุณสำหรับความรักมากมาย..ที่นายให้แก่ฉัน ขอบคุณสำหรับความห่วงใย..ขอบคุณจิงๆที่ชีวิตนี้ฉันได้เจอคนดีๆอย่างนาย..ฉันรักนายนะคยู..รักพวกนายทุกคนด้วย..ดูแลสุขภาพดีๆอย่าป่วยนะ..ถ้าชาติหน้ามีจิง..เราจะต้องมาเป็นเพื่อนกันอีกนะ..ฉันสัญญาว่าจะไม่ทิ้งพวกนายไปไหนแน่นอน ลาก่อน'และภาพก้อจบลงเพียงเท่านั้นคำพูดมากมายของซองมินที่จากไปทำให้เกิดเสียงร่ำไห้ ดังระงมอยู่ในห้องนั้น ตลอดทั้งคืน
จากเหตุการณ์วันนั้นจบลงร่างสูงของคยูฮยอนก้อหายตัวไปหลายอาทิตย์ โทรหาก้อไม่ได้ ไปหาที่บ้านก้อไม่มีคนอยู่ มีอย่างเดียวคือเมสเสจที่ส่งมาบอกชิวอนว่า'ขอเวลาอยู่คนเดียวสักพัก แล้วจะรีบกลับไป ไม่ต้องเป็นห่วง'
เป็นเวลาหนึ่งเดือนที่คยูหายไป เพื่อนๆต่างเป็นห่วงคยูฮยอนมากแต่ก้อพอเข้าใจว่าการสูญเสียคนรักไปอย่างกระทันหันนั้นมันเจ็บปวดขนาดไหน
"คยูฮยอน!!"อีทึกตะโกนออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างสูงของคยูฮยอนเดินเข้ามาในห้องเรียน
"ตกใจอะไรอีทึก"คยูฮยอนส่งยิ้มทักทายเพื่อนๆที่มายืนล้อมรอบตนอยู่
"หายไปไหนมา พวกเราเป็นห่วงมากเลยรู้มั้ย"
"ไปดูดาวกับซองมินมา"
"ละ..แล้วซองมินเป็นไงบ้าง หลับสบายดีใช่มั้ย"ดงแฮเอ่ยถามพร้อมน้ำตาที่เริ่มคลอที่ดวงตากลมโต
"อืมมม หลับสบายดี"คยูฮยอนยิ้มตอบ
ผมรักคุณนะซองมิน ผมสัญญาว่าผมจะรักคุณตลอดไป EVERLASTING ~~~~
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้เกือบแต่งไม่รอด
แต่งไปร้องไห้ไป
การสูญเสียคนรักเป็นอะไรที่เจ็บมาก
เราก้อเพิ่งได้รู้เมื่อไม่นานมานี้เอง5555+ (ตูบ้าไปแล้ว)
มีข่าวดีสำหรับคนที่รอคังทึก
พาร์ทหน้านี้คังทึกจะมาแล้วนะค๊า
เม้นๆๆๆๆ
ความคิดเห็น