คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [KyuMin]..:: * Everlasting * ::..
เช้าวันรุ่งขึ้น คยูฮยอนรีบไปรับซองมินที่บ้าน แต่เค้าคงจะมาเช้าเกินไปเพราะซองมินยังไม่ตื่น คุณแม่เลยบอกให้เค้ารอที่ห้องรับแขก รอสักพักซองมินก้อลงมาหาเค้าด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนเคย ทำให้สิ่งที่เค้าคิดว่าซองมินอาจจะเบื่อเค้าแล้วมีคนใหม่ หรือเรื่องๆที่คิดไปต่างๆนานาหายไปในพริบตา
"ทำไมวันนี้ตื่นสายหละ ทุกทีผมมาเวลานี้คุณก้อแต่งตัวเสร็จแล้วนะ"คยูฮยอนถามพร้อมดึงกระเป๋าของร่างบางมาถือให้แล้วจูงมือร่างบางพาไปยังรถของตน
"เมื่อวานทำงานหนักหนะ เลยเหนื่อยไปหน่อย"
"วันหลังถ้าเหนื่อยก้อพักได้นิคับ อย่าโหมงานหนักสิ ถ้าเกิดป่วยขึ้นมาจะทำไงหละ"
"เข้าใจแล้วคับคุณพ่อออ"ซองมินลากเสียงยาวอย่างกวนประสาทร่างสูงอย่างน่ารัก จนคยูฮยอนอดใจไม่ไหวที่จะหอมแก้มร่างบางสุดที่รักไปหนึ่งฟอด
ทั้งสองมาถึงโรงเรียนในเวลาต่อมา คยูฮยอนเดินจูงมือซองมินอย่างที่เคยทำประจำขึ้นห้องเรียนไปหากลุ่มเพื่อนของตน
"ซองมินนนนนน"พอมาถึงห้องเพื่อนตัวดีทั้ง5ของร่างบางรีบวิ่งถลาเข้ามากอดร่างบางกันหมด ทำให้ซองมินที่ไม่ทันตั้งตัวเกือบล้มลงแต่ยังดีที่คยูฮยอนช่วยได้ทัน
"ฮู้วว อย่าเล่นแบบนี้ดิ เด๋วฉันเจ็บตัวไปจะทำไงเนี่ย"ซองมินที่ยืนได้มั่นคงแล้วหันไปต่อว่าเพื่อนรักทั้งหลาย แต่ไม่ได้น่ากลัวเหมือนแค่บ่นๆเฉยๆเท่านั้น
"ขอโทษๆ ก้อคนมันคิดถึงนิ"ฮยอกแจพูดพร้อมเข้ามากอดซองมินอีกที่ คยูฮยอนที่เห็นว่าซองมินไม่ได้เป็นอะไรแล้วเลยเดินไปหาเพื่อนตนบ้าง
"ช่ายๆไม่เจอตั้งวันหนึ่ง คิดถึงแกจะแย่แล้ว"ดงแฮพูดอย่างร่าเริงแต่คำพูดของดงแฮกลับทำให้ซองมินเงียบลงไป ทำให้ดงแฮรุ้ว่าตนนั้นพูดผิดไป
"เอ่อ เลิกพูดเหอะ ไปเรียนกันดีกว่า"ซองมินพูดจบก้อลากเพื่อนทั้งหลายเข้ามาในห้องเรียน
ออด~~~
ออดบ่งบอกเวลาเลิกเรียน วันนี้ซองมินขอตัวจากคยูฮยอนมาเที่ยวกับเพื่อนๆของตน ซึ่งร่างสูงก้อไม่ได้ว่าอะไรเพราะตนก้อมีนัดกับเพื่อนๆด้วยเหมือนกัน
หลังจากที่ซองมิน ดงแฮ ฮีชอล อีทึก เรียววุค ฮยอกแจเดินเที่ยวห้างซื้อนู่นซื้อนี้กันหนำใจแล้วจึงมาคลุกกันอยู่ที่บ้านของซองมินเพื่อทานข้าวเย็นด้วยกันตามคำชวนของซองมิน พอทานข้าวเย็นเสร็จ ทั้ง6ก้อมานั่งเล่นกันในห้องนอนของร่างบาง
"แกบอกคยูหรือยังว่าแก.."ฮีชอลเอ่ยถามซองมินหลังจากที่ขึ้นมาบนห้องนอนได้สักพัก
"ฉันไม่อยากให้เค้าเสียใจ"ซองมินส่ายหน้าก่อนที่ฮีชอลจะพูดจบเพราะเค้ารู้ดีว่าฮีชอลกำลังพูดถึงอะไรอยู่
"แต่ถ้าแกไม่บอกเค้าจะยิ่งเจ็บกว่านะ"ดงแฮเดินเข้ามานั่งข้างๆซองมินที่นั่งอยู่บนเตียงพร้อมกอดไว้หลวมๆ
"ฉันกลัวอ่ะด๊อง แค่เห็นหน้าเค้า เห็นรอยยิ้มเค้า คำพูดแต่ละคำที่แสดงถึงความเป็นห่วง คำบอกรักต่างๆนานาที่เค้ามอบให้ฉัน มันทำให้ฉันไม่กล้าบอกเค้า"
"ไม่เอาๆอย่าร้องซิ"ฮยอกแจเข้ามากอดซองมินที่เริ่มร้องไห้หนักขึ้นจนเพื่อนๆต่างร้องไห้กันไปตามๆกัน ทุกคนเดินมานั่งกอดซองมินเอาไว้ น้ำตาแห่งความรักความห่วงใยไหลออกมาไม่ขาดสายจนทั้งหมดเพลียแล้วหลับไปด้วยกัน
ทุกๆเช้าคยูฮยอนจะมาคอยรับซองมินวันนี้ก้อเป็นอีกวันที่เค้ามารับแต่ก้อได้คำตอบจากคุณแม่ว่าซองมินไปทำงานกับคุณพ่อแต่ว่าจะไปเรียนช่วงบ่ายแน่ๆ คยูฮยอนเลยขับรถไปโรงเรียนเพียงคนเดียว หลังจากที่มาถึงโรงเรียนเรียบร้อยเค้าเดินไปยังห้องเรียนอย่างรวดเร็วแต่เมื่อมาถึงก้อต้องตกใจกับเหล่าเพื่อนของซองมินที่แต่ละคนเอาแต่นั่งเงียบเหล่าสุดที่รักไปชวนคุยชวนกินขนมแทบจะไม่ได้รับการสนใจเลยแม้แต่น้อย
"ไงพวกมึง ไปทำไรให้แม่นางทั้งหลายงอนกันหละ"คยูฮยอนเดินมาหาเพื่อนๆที่ทำหน้าเครียดกันทั้งนั้นเพราะว่าสุดที่รักไม่ยอมคุยด้วยสักคน
"ไอ้บ้า พวกกูยังไม่ทันได้ทำไรเลย พอมาถึงก้อเอาแต่นั่งเงียบกันพอกูเข้าไปหาก้อยิ้มให้เฉยๆแล้วก้อเอาแต่เงียบ"คิบอมบอกพร้อมกุมขมับ นี้พวกเค้าทำไรผิดพลาดจนแม่นางสุดที่รักของพวกเค้าโกรธจนไม่คุยกับพวกเค้าว่ะเนี่ย
"แล้วซองมินไม่มาเรียนอีกแล้วหรอว่ะ"ฮันคยองเอ่ยถามเพราะไม่เห็นร่างบางของซองมินเลย
"ไปทำงานกับพ่อนะจะมาตอนเที่ยง กูกลัวเค้าเรียนไม่ทันว่ะ อาทิตย์นี้ขาดไป2วันแล้วนะ"คยูฮยอนเอ่ยพร้อมนั่งลงยังที่ตัวเองข้างๆคิบอม
"ก้อเค้าจำเป็นนี้หว่า ถ้ากลัวเค้าเรียนไม่ทันแกก้อไม่สอนให้เค้าซิ"
"ก้อคงต้องเป็นแบบนั้น"
ออด~~~
เวลาพักกลางวันก้อมาถึงพร้อมกับร่างของซองมินที่เดินมาถึงห้อง คยูฮยอนที่เห็นว่าสุดที่รักของตนมาแล้วเลยรีบวิ่งเข้าไปหา
"มาแล้วหรอ เหนื่อยหรือป่าว เหงื่อออกเต็มเลย"คยูฮยอนรีบประคองร่างบางทันทีเพราะร่างบางเหมือนจะเป็นลมอยู่แล้ว
"ไม่เหนื่อยๆ เอ่อ คยูกินข้าวหรือยัง"
"ยังคับ กำลังจะลงไปกินอยู่พอดี ไปด้วยกันเลยดีกว่า"คยูฮยอนพูดจบก้อจูงมือร่างบางออกเดินแต่ว่าร่างบางกลับขืนเอาไว้ไม่ยอมเดินตามทำให้คยูฮยอนหันมามองอย่างงงๆ
"เด๋วคยูลงไปก่อนนะ ฉันขอไปหาพวกฮีชอลก่อนเด๋วจะตามลงไป"
"ก้อได้คับ เด๋วเจอกันนะ"คยูฮยอนเดินไปลงพร้อมกับเพื่อนๆที่โดนหวานใจไล่ให้ลงไปซื้อข้าวให้กินก่อน
"หมอบอกว่าเป็นยังไงบ้าง อาการดีขึ้นมั้ย"ดงแฮเดินถามทันทีเมื่อซองมินเดินมาถึงยังที่ที่เข้ายืนกันอยู่
"มะ..ไม่ดีขึ้นเลย"ซองมินเอาแต่ก้มหน้าเพื่อหลบซ่อนน้ำตา แต่ทำไมเพื่อนๆจะดูไม่รู้ตัวสั่นๆแบบนี้ เสียงสะอื้นที่ลอดออกมา ทำไมจะไม่รู้ว่าเพื่อนตนนะกำลังเสียใจขนาดไหน
"อย่า..อย่าร้องซิ..กะ..แกยังมีพวกฉันนะ"เรียววุคที่อ่อนไหวง่ายอยู่แล้วรีบเดินเข้ามากอดซองมินเอาไว้
"ฮีชอล..ช่วยอะไรหน่อยได้มั้ย"ซองมินเงยหน้าขึ้นมาถามทั้งน้ำตา
"ได้ซิ ได้ จะให้..ชะ..ช่วยอะไร"ฮีชอลรีบตอบรับทันที พร้อมหันหลังไปเช็ดน้ำตาที่กำลังคลออยู่เพื่อไม่ให้ซองมินเห็นถึงความอ่อนแอของตน
"จองห้องที่โรงแรมของแกให้หน่อยได้มั้ย ฉันอยากไปเที่ยวทะเล ไปเที่ยวด้วยกันทุกคน"
"ได้ซิ ไปด้วยกันเสาร์นี้เลย ไปทั้งอาทิตย์เลยดีมั้ย"ฮีชอลถามกลับพร้อมเตรียมหยิบมือถือติดต่อโรงแรมที่พ่อตนเป็นเจ้าของ
"ไม่ได้หรอก เด๋ว คยูสงสัยไปแค่เสาร์อาทิตย์ดีกว่า"
"เอางั้นก้อได้"ฮีชอลตอบพร้อมกับโทรศัพท์จองห้องให้เพื่อนๆ
"ไปกินข้าวกันเถอะ พวกนั้นรอนานแล้วมั้ง"ซองมินพูดจบก้อลากเพื่อนๆลงไปที่โรงอาหาร ที่เหล่าชายหนุ่มทั้งหลายรอพวกตนอยู่
"ทำไมลงมาช้าจัง ข้าวเย็นหมดแล้ว..นะ"ชิวอนทักทันทีที่เห็นฮีชอลเดินลงมาถึง แต่ก้อต้องชะงักเพราะใบหน้าของแฟนสาวและเพื่อนๆคนอื่นๆมีแต่ความซึมเศร้า ซองมินที่เห็นว่าเพื่อนๆของตนเอาแต่เงียบเลยสะกิดทุกคนเป็นสัญญาณว่าให้ทำตัวร่าเริ่งเหมือนเคย
"ทุกคน วันเสาร์นี้พวกเราไปเที่ยวทะเลกันเหอะ"ซองมินที่ยังสามารถควบคุมตัวเองได้ดี เอ่ยชวนเพื่อนๆทุกคนไปเที่ยวทำให้หลายๆคนเกิดความสงสัยเพราะว่าเพิ่งจะเปิดเทอมทำไมถึงจะไปเที่ยวอีก
"ไปทำไมอ่ะคับ เพิ่งจะเปิดเทอมเองนะ"คยูฮยอนเอ่ยถามคนรักพร้อมดึงให้มานั่งข้างๆ
"ก้ออยากไปนิ ไม่รู้หละถ้าพวกนายไม่ไปฉันโกรธจิงๆด้วย"ซองมินเอ่ยอย่างเอาแต่ใจตัวเอง
"ใช่ๆถ้าพวกนายไม่ไปงั้นก้อเลิกกันหมดทุกคู่เนี่ยแหละ"อีทึกที่กลัวว่าคำขอของซองมินอาจจะไม่เป็นผลเลยช่วยพูดอีกแรงแต่ดูจะแรงเกินไปเพราะทำให้บรรดาชายหนุ่มทั้งหลายตกใจเผลอตกลงโดยทันที
แล้ววันเสาร์ก้อมาถึงทุกคนมารวมตัวกันที่บ้านของชิวอนก่อนที่จะขับรถไปยังทะเลทางใต้ที่ฮีชอลได้จองโรงแรมไว้ให้ สาเหตุที่เค้าจองโรงแรมที่อยู่ในแถบทะเลทางใต้ทั้งที่ตนก้อมีโรงแรมอยู่ทั่วประเทศก้อเพราะว่าทะเลทางใต้เป็นที่ที่ซองมินชอบที่สุดและเป็นที่แรกที่พวกเค้าได้มาเที่ยวด้วยกัน
"ฮาาาาาา คิดถึงจังเลยยยยยยยยย"ดงแฮที่ลงจากรถเป็นคนแรกรีบวิ่งไปยังทะเลทันทีและไม่ใช่เพียงแค่ดงแฮคนเดียวเหล่าคนสวยทั้งหลายก้อรีบลงจากรถแล้ววิ่งลงทะเลเหมือนกันทุกคนเดือดร้อนถึงบรรดาหนุ่มๆทั้งหลายต้องรีบวิ่งตามไปดูแล
ทั้ง12คนต่างเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน พอตกเย็นก้อไปกินอาหารทะเลด้วยกัน ปิ้งบาร์บีคิวด้วยกัน ถ่ายรูปร่วมกันอย่างสนุกสนาน ลืมเรื่องเครียดที่เกิดขึ้นในจิตใจ เวลาดึกก้อเข้านอนด้วยกันโดยแยกออกเป็น2ห้องใหญ่เพราะฮีชอลต้องการให้พวกเคาทั้ง6ได้อยู่ร่วมกัน ในตอนแรกพวกชิวอนต่างไม่ยอมจะจองห้องเพิ่มเพื่อจะได้นอนกันเป็นคู่ๆแต่ว่าเพื่อนๆของซองมินไม่มีไคยอมนอนด้วย การจองห้องเพิ่มเลยถือว่าเป็นโมฆะ
เวลาตี2แล้วแต่ซองมินก้อยังคงไม่หลับ เพราะว่าเค้ายังไม่ได้ทำในสิ่งที่เหลืออีกอย่างหนึ่งและเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในการตัดสินใจมาเที่ยวในครั้งนี้ ร่างบางโทรศัพท์หาคยูฮยอน เพื่อนัดให้ออกมาหาตน คยูฮยอนที่ยังคงนอนไม่หลับเหมือนกันเลยรีบออกมาหาร่างบางที่ยืนรออยู่แล้วที่ระเบียงของตัวตึก
"ดึกแล้วทำไมไม่นอนหละคับ"คยูฮยอนเดินเข้ามาหาร่างบางพร้อมกับนำผ้าพันคอที่หยิบติดมาด้วยห่มให้ร่างบาง
"ฉันคิดถึงคยูนี้หน่า"ซองมินยิ้มให้อย่างสดใสทำให้ร่างสูงอดใจไม่ไหวที่จะกดจูบไปยังริมฝีปากบางของคนรัก
"คุณเป็นอะไรหรือป่าว คุณเหมือนมีอะไรอยู่ในใจเลยนะ"
"ป่าวซะหน่อย อ๊ะ คยูดูดาวดวงนั้นซิ สวยจังเลย"ซองมินเลี่ยงที่จะตอบคำถามของร่างสูงโดยกหันไปสนใจดาวบนท้องฟ้าแทน
"สวย สวยเหมือนคุณเลย"
"บ้าหรอ"ซองมินหน้าแดงเพราะอาการเขินจัดในคำพูดของร่างสูง
"ก้อจิงนิคับ มันสว่างสดใสเหมือนกับคุณ"พูดจบก้อหอมแก้มร่างบางไปหนึ่งที
"งั้นถ้าคยูคิดถึงฉันก้อมองดาวดวงนี้นะ"
"ไม่เอาหรอก"
"อ้าว ทำไมหละ"ร่างบางถามอย่างสงสัย
"ผมจะมองดาวทำไม ในเมื่อผมมีคุณให้มองอยู่แล้ว"คำพูดของร่างสูงทำให้ร่างบางน้ำตาคลอ ก่อนที่จะซ่อนน้ำตาไม่ให้ร่างสูงเห็นด้วยการสวมกอดร่างสูงเอาไว้ ร่างสูงที่ไม่ได้คิดอะไรเลยกอดตอบร่างบางแน่น
"คยูจำไว้นะ ว่าฉันรักคยู รักมาก และจะรักตลอดไปด้วย"ซองมินผละออกจากตัวร่างสูงแล้วเงยหน้าจ้องตาของคยูฮยอน
"คับ ซองมินก้อจำไว้เหมือนกันนะว่าผมก้อรักซองมิน รักมากถึงมากที่สุด"คยูฮยอนพูดจบก้อกดริมฝีปากหนาลงบนริมฝีปากบางของซองมิน จูบอย่างอ่อนโยนสื่อถึงความรักที่มอบให้แก่กันและกัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เม้นๆๆๆ
ความคิดเห็น