ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    มาปกครองต่างโลกด้วยเผ่าที่อ่อนแอที่สุด

    ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 แมวและคิดชื่อไม่ออกเนี๊ยว! [ ที่เปิดเพราะว่าขอหรอกนะ ]

    • อัปเดตล่าสุด 29 พ.ค. 67


    /จากไรท์ซึ่งชอบหายตัวไปบ่อยๆ ลืมเนื้อเรื่องโว้ยยย!! แล้วก็คิดได้ไงเนี่ย [ มาปกครองต่างโลกด้วยเผ่าที่อ่อนแอที่สุด ] อยากเปลี่ยนชื่อเรื่องเลยอะ ตอนนั้นคิดไปได้นะ/


    ______________________________________________ 


    "นี่คิราระเธอเลือกเรียนอะไรบ้างเหรอ?" 


    ในระหว่างที่ผมกำลังกินอาหารกลางวันอยู่วิโอเล็ตก็ได้ถามมาแบบนั้น 


    "อา อย่าเรียกว่าเลือกเลยดีกว่า... คุณน้าริเทียจัดการทุกอย่างโดยไม่ได้ถามหนูสักคำ..." 


    "โอ นั้นก็ค่อนข้างแย่เลยนะ แล้วเรียนอะไรบ้างล่ะ?" 


    เมื่อวิโอเล็ตถามมาแบบนั้นผมก็ได้หลับตาลงนึกสักพักว่าคุณน้าริเทียเขียนอะไรลงไปบ้าง 


    "น่าจะเป็น หลักการใช้ภาษา คณิตศาสตร์ วาทศิลป์ ดาราศาสตร์ ศิลปะ ดนตรี เวทมนต์ศาสตร์ และก็อะไรอีกนิดหน่อย แล้วคุณวิโอเล็ตล่ะ?" 


    "ของฉันน่ะเหรอ ก็มี—" 


    "เห๋~ นี่วิโอจังเด็กคนนี้คือใครงั้นเหรอ~" 


    อยู่ๆก็มีผู้หญิงผมสีชมพูโผล่มาข้างหลังของวิโอเล็ต จะว่าไปโผล่มาจากไหนเนี่ย? แล้วเป็นใครหว่า~ 


    "มาโผล่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงแบบนี้สิเบลล่า" 


    "โทษทีๆ แล้วเด็กคนนี้คือใครงั้นเหรอ?" 


    "อา เบลล่านี้คิราระนะ แล้วก็คิราระนี้เบลล่า" 


    เอ๊ะ? ไม่ชุ่ยไปหน่อยเหรอวิโอเล็ต 


    "งั้นเหรอ เธอชื่อคิราระสินะแล้วอยู่ ป. อะไรเหรอ?" 


    "ค่ะ หนูคิราระค่ะ แล้วก็อยู่ ม.ปลาย" 


    "เอ๊ะ!? เด็กตัวแค่นี้อยู่ ม.ปลาย เหรอ" 


    เบลล่าได้แสดงท่าทีตกใจออกมา แบบว่า ดูแลบนี้ก็รู้สึกตลกดีแฮะ 


    "คิราระก็เด็กที่เป็นข่าวลือไง" 


    "ข่าวลือ? ข่าวลืออะไรเหรอคะ?" 


    อะไรกันนะ เราเป็นข่าวลืองั้นเหรอ แล้วเรื่องอะไรล่ะ? เด็กนักเรียนที่ข้ามชั้นเหรอ? 


    "ช่างมันเถอะ อย่างไงมันก็เป็นเรื่องที่ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นอยู่แล้ว เชื่อฉันสิ" 


    "อา โอเค" 


    ถึงผมจะยังสงสัยอยู่ก็เถอะ แต่ก็ช่างมันก็ได้ อย่างไงซะมันก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น... ใช่ไหม? 


    "จริงสิ วิโอจังอาจารย์เฟรเขาเรียกให้เธอไปหาน่ะ" 


    เมื่อวิโอเล็ตได้ยินแบบนั้นก็หน้าซีดเผือดเลย และเบลล่าก็ลากวิโอเล็ตไปที่ไหนนี้แหละ แล้วเราจะทำอะไรดีล่ะ? 


    "งั้นลองเดินไปเรื่อยๆในโรงเรียนแล้วกัน อย่างไงซะเราก็เหลือเวลาอยู่อีกครึ่งชัวโมงนิ" 


    ผมได้เดินเอาจานอาหารไปเก็บและออกจากโรงอาหารไป 









    "เห~ นั้นน่ะเหรอน้องสาวของคันนะจังน่ะ ก็ดูเป็นเด็กสาวที่สดใสดีนะ" 


    หญิงสาวผมสีดำผู้ซึ่งอยู่บนหอคอยสูงของเมืองได้พูดออกมา หญิงสาวผู้นั้นได้ใช้สกิลประเภทเสริมประสาทสัมผัสด้านการมอง ทำให้เห็นสิ่งที่อยู่ไกลออกไปหลายไมล์ได้(นั้นไกลมากเลยนะ) 


    "แต่ทำไมฉันถึงสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ไม่มีในเผ่าแมวตัวอื่นกันน่ะ?" 









    "เหลือเวลาอยู่อีก 5นาที งั้นก็กลับห้องเรียนเลยแล้วกัน" 


    ผมได้เดินกึ่งวิ่งกลับมาที่ชั้นเรียน เมื่อเปิดเข้าไปผมก็ได้เดินไปนั่งที่ของตัวเอง 


    "เอ๋~ คุณวิโอเล็ตยังไม่มาเหรอเนี่ย?" 


    เมื่อผมพูดไปแบบนั้นก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดัง ' เอียดด ' มาเบาๆซึ่งเมื่อหันไปแล้วก็เจอเข้ากับวิโอเล็ตและเบลล่าที่แบกเอกสารมาเพียบ 


    "เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?" 


    วิโอเล็ตและเบลล่าได้เอาเอกสารไปวางไว้ที่โต๊ะด้านหน้าห้องเรียน และเบลล่าก็เดินออกจากห้องไปส่วนวิโอเล็ตก็ได้เดินกลับมานั่งที่ 


    "นี่คุณวิโอเล็ตเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?" 


    "ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกแค่ โดนอาจารย์เฟรใช้ให้เอาเอกสารไปวางทุกห้องเรียนแค่นั้นเอง" 


    (ห้องเรียนมีตั้งแต่ S - E และมีอยู่ 12ชั้นปี คือ ก็ลองเอาไปคูณดูนะ และนั้นยังไม่รวมระยะทางระหว่างตึกเรียนอีก แต่ก็ยังดีอยู่ที่มีคนช่วยน่ะ) 


    "โอ๋ๆนะ เอานี้ไปกินสิคะ" 


    ผมได้ยื่นขวดยาสีฟ้าอ่อนซึ่งเป็นยาที่ผมทำให้กับวิโอเล็ต 


    "นี่มัน..." 


    "ยาที่หนูลองทำขึ้นมาน่ะ คงใช้ไม่ได้จริงๆนั้นแหละค่ะ...." 


    แบบว่ารู้สึกเศร้าอยู่นิดๆนะที่ยาที่เราทำมันอยู่ในระดับที่มีให้เห็นเกลื่อนกลาด ไม่สิ มันแย่ยิ่งกว่านั้นอีก


    "มะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ คือตอนที่ฉันกินมันรู้สึกเหมือนพลังเวทย์เพื่อขึ้นมานิดนึงเลยค่ะ" 


    "มันก็แค่นิดเดียวนี่ค่ะ ของแบบนี้ไปซื้อตามตลาดยังดีกว่าอีก" 


    "ไม่ใช่นะคะ! ถ้าเป็นของพวกนั้นมันจะเพิ่มแค่พลังเวทย์ที่มี แต่ของคิราระมันเพิ่มขีดจำกัดของพลังเวทย์" 


    "...เอ๊ะ?" 


    ห้ะ?! เพิ่มขึดจำกัดงั้นเหรอ? นั้นมันเป็นผลจากอะไรกันน่ะ พร? สกิล? วิธีทำ? 


    ในระหว่างที่ผมกำลังคิดอยู่ อยู่ๆประตูก็ได้เปิดออก และเมื่อหันไปมองก็เจอเข้ากับชายที่มีผมสีเขียวดำและมีดวงตาสีเขียว ขอบตาดำ และตาตก เหมือนกับคนง่วงนอนตลอดเวลา 

    แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกไม่ค่อยชอบเขาสักเท่าไหร่ เหมือนกับ สัญชาตญาณของแมว ก็แย่ล่ะมันมีที่ไหนล่ะ? 


    "น่ารำคาญจริงๆเลยนะ" 


    เขาได้พูดออกมาเบาๆก่อนจะไปเขียนที่หน้ากระดานว่า [ เรียนด้วยตัวเอง ] ก่อนจะฟุบลงนอนบนพื้น 


    "ช่างเป็นอาจารย์ที่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆนะ" 


    "นั้นสินะค่ะ" 


    ผมได้พูดออกไปหลังจากที่วิโอเล็ตเริ่มพูด 



    [ จบ. ] 

    ยังไม่ได้ตรวจคำผิด 


    ถ้าใครสามารถสรุปเนื้อเรื่องตั้งแต่ตอนที่ 1 - 7 ได้ช่วยสรุปมาให้ไรท์ที ไม่งั้นก็จะงงไปหน่อยๆนะ เพราะไรท์เป็นพวกไม่อ่านเนื้อหาที่ตัวเองเขียนด้วย(ดึงเอาจากความทรงจำมา) 

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×