มาปกครองต่างโลกด้วยเผ่าที่อ่อนแอที่สุด

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 แมวและโรงเรียนเวทมนตร์ซัลกราเซีย [ รีไรท์ ]

ตอนนี้ต้องมีตัวอักษร 6,949ตัวอักษร 

_____________________________________________ 

"สรุปคือมันก็เป็นเควสสอนเรื่องพื้นฐานของพื้นฐานอะไรสักอย่างนั่นบอกแหละ..." 

ผมปิดหน้า tutorial ไป พลางเปิดเควสที่ผมสามารถทำได้ในขณะนี้... อ่า ดูๆแล้วมันยากเกินความสามารถของเราไปมากเลยอ่ะ อย่างน้อยคือเราต้องมีเลเวลสิบกว่าๆเกือบยี่สิบ แล้วเราในตอนนี้เลเวลเท่าไหร่ล่ะ... 12ไง 

"เฮ้อ~ ช่างเถอะ นอนดีกว่า" 

ผมได้นอนลงบนเตียงพลางหลับตาลง... 

『 ✡ 』

หลังจากที่ตื่นนอนมาผมก็โดนบอกให้ตามคุณมด... คุณไมยาร่าน่ะ ซึ่งคุณไมยาร่าก็ได้พาผมมาที่ตึกอาคารสีขาวขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง 

"เอ่อ.... คุณไมยาร่าคะ" 

"มีอะไรเหรอจ๊ะคิราระ?" 

"ที่นี่คือที่ไหนงั้นเหรอคะ?" 

"กิลด์นักผจญภัยน่ะ" 

"เอ๋—!? แล้วจะพาหนูมาที่กิลด์ทำไมเหรอ?" 

อืม... คงไม่ใช่อะไรอย่างการพามาสมัครเป็นนักผจญภัยหรอก... เราอายุแค่ 9ปี เองนะ 

"ก็นะ... ฉันโดนบอกให้พาเธอมาหาหัวหน้ากิลด์น่ะสิ แต่หัวหน้ากิลด์ก็ไม่ใช่คนน่ากล้วอะไรหรอกนะ ไม่ต้องกังวนไปหรอกคิราระ" 

"คะ... ค่ะ" 

ผมได้ตอบรับไปด้วยเสียงหวั่นๆ ถ้าคุณไมยาร่าบอกว่าไม่ใช่คนที่น่ากลัว... ก็คงจะไม่น่ากลัวนั่นแหละ ใช่มั้ย? ใช่มั้ย!? 

คุณไมยาร่าได้มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่ง... อยู่ๆผมก็รู้สึกเกร็งขึ้นมาอย่างไรสาเหตุ... ใจเย็นไว้น่าคิราระ ใจเย็น ตัวเราน่ะเป็นถึง(อดีต)สัตว์ศักดิ์สิทธิ์เลยนะ เรื่องแค่นี้น่ะ... ต้องไม่เป็นอะไรหรอก 

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! 

คุณไมยาร่าได้เคาะประตูสามครั้ง และก็ได้ว่าเสียงตอบกลับมาเป็นเชิงอนุญาต คุณไมยาร่าจึงเปิดประตูนั่น ภายในห้องนั้นมีหญิงสาวผมสีบลอนด์กำลังนั่งเคลียร์เอกสารอยู่ 

"ขออนุญาตค่ะ" 

คุณไมยาร่าได้กล่าวพลางก้มหัวให้อีกฝ่ายซึ่งผมก็ได้ทำตาม คุณไมยาร่าได้บอกให้ผมเข้าไปในห้อง... เอ๋—!? นี่จะปล่อยให้ผมอยู่สองต่อสองกับหัวหน้ากิลด์น่ะนะ!? 

เมื่อผมเข้ามาในห้องแล้ว คุณไมยาร่าก็ได้ปิดประตูดัง ดัง นี่มัน... คะ คนทรยศ! 

"แล้วเธอคือใครงั้นเหรอ?" 

เธอได้หยุดทำงานเอกสารของตนพลางมองมาที่ผม ด้วยสายตาที่ราวกับจับจ้องมาที่ผมเหมือนเห็นของแปลกตา... เหอะ! จะบอกว่าเผ่าแมวของฉันจะสูญพันธุ์อยู่แล้วรึไง!? 

"คะ คิราะระ.... หนูชื่อ คิราระ ค่ะ" 

เอ่อ... จิตใจกับการกระทำมันไม่สัมพันธ์กันอ่ะ... แต่ก็ดีแล้ว ถ้าไปบอกแบบนั้นมีหวังซี้แหง 

"คิราระงั้นเหรอ เป็นเผ่ามนุษย์แมวสินะ ค่อนข้างจะหายากเลยนะที่จะมีเผ่ามนุษย์แมวอยู่ในเมืองน่ะ" 

"อันนั้นมัน... ยุคสมัยไหนละคะนั่น?" 

สมัยที่เป็นเกม เผ่าแมวยังมีเกลื่อนกลาดทั่วเมืองเลย แต่มันก็มีประโยคคล้ายๆกับที่คุณหัวหน้ากิลด์พูดอยู่นะ แต่นั่นมันเป็นยุคสมัยที่เก่าแกมากๆเลยนะ 

"เอ่อ... คือว่า คุณชื่อว่าอะไร เหรอคะ?" 

ผมได้กล่าวถามชื่อของอีกฝ่ายไป เนื่องจากว่ายังไม่รู้ว่าเค้าคือใคร 

"อ๊ะ โทษทีนะ ฉันชื่อว่า ฮินะ น่ะ มานั่งก่อนก็ได้นะ" 

"ค่ะ" 

ผมได้เดินไปนั่งตรงโซฟาข้างๆ.... จะว่าอย่างไงดีล่ะ น่าจะเพราะว่าเป็นห้องทำงานเลยมีข้างพวกนี้เตรียมไว้ละมั้ง 

"แล้วเธอมาที่นี่ทำไมงั้นเหรอ?" 

"ไม่รู้ค่ะ... คุณไมยาร่าบอกว่ามีคนให้พามาน่ะค่ะ" 

เมื่อผมตอบไปแบบนั้นก็เหมือนเห็นเครื่องหมายปรัศนี(เครื่องหมายอันนี้อ่ะ ? ) ปรากฏขึ้นมาบนหัวของคุณฮินะ 

"แล้วก่อนมาที่นี่เธอได้กินอะไรมารึยังล่ะ?" 

"ค่ะ ท่านแล้วค่ะ" 

และด้วยการที่ผมบอกกลับไปแบบตรงๆ ทำให้บรรยากาศมันเดธแอร์ เป็นอะไรที่เราไม่ค่อยชอบนั่นแหละ บรรยากาศที่มันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเนี่ย... 

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ คุณฮินะก็ได้ถามคำถามผมมาซึ่งผมก็ได้ตอบกลับไปเท่าที่ตอบได้ จนกระทั่งมีคำถามแปลกๆ โผล่ออกมา 

"คิราระอยากจะมาเป็นลูกของฉันรึเปล่า?" 

"เอ๊ะ?" 

เหตุผลที่คุณฮินะพูดแบบนั้นผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเพราะอะไร แต่ว่าอยู่ๆก็มีคำถามอันนี้มาทำให้ผมสตั้นไปเลย 

"เอ่อ... คือว่า... หมายความว่าอย่างไงเหรอคะ?" 

"ก็หมายความตรงตัวเลย... คิราระอยากจะมาเป็นลูกของฉันรึเปล่า?" 

คือว่า... ผมต้องบอกว่าอย่างไงล่ะ? จะบอกว่า "ค่ะ อยากค่ะ" แบบนี้งั้นเหรอ? ไม่น่าจะได้หรอกนะ.... 

"คือว่า... ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้หรอกค่ะ...." 

ผมได้หันหน้าไปทางอื่นและพูดเชด้วยเสียงที่เบา... เบามาก เบาขนาดที่ไม่น่าจะได้ยินได้แน่ๆ แต่ว่า... 

"โอเค ถ้าอย่างนั้นคิราระก็เป็นลูกของฉันแล้วนะ" 

"อือ..." 

ผมได้ส่งเสียงในลำคอเบาๆ เป็นเชิงตอบรับ 

『 ✡ 』

เวลาไปเดือนกว่าๆ ซึ่งพวกคุณเอลซ่าก็ขึ้นเป็นนักผจญภัยแรงค์สูงแล้ว และก็มีสิ่งหนึ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เกิดขึ้น.... การเข้าเรียน ซึ่งโรงเรียนที่คุณแม่... หมายถึงคุณฮินะน่ะ เลือกก็เป็นโรงเรียนที่มีผู้อำนวยการเป็นเพื่อนของคุณแม่ โรงเรียนนั้นชื่อว่า ซัลกราเซีย เป็นโรงเรียนเวทมนตร์ที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆของราชอาณาจักร 

แต่มันก็อยู่ค่อนข้างไกลจากเมืองเวนทัมพอสมควร ซึ่งก็แน่นอนว่าจะต้องเดินทางไปด้วยรถม้า... แล้วก็ต้องมีคนคุ้มกัน และคนคุ้มกันก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจาก... กลุ่มของพวกเอลซ่าไงล้า~ 

"คุณเอลซ่าคะ มารับเควสคุ้มกันมันจะไม่กระทบต่อรายได้หรอคะ?" 

รายได้ของเควสคุ้มกันของผมมันแค่ 3เหรียญทอง ซึ่งมันก็เยอะแหละ แต่ว่าเควสมีระยะเวลา 3วัน น่ะสิ... แถมถ้าเป็นเควสแรงค์ B หรือ A รางวัลมันก็ 5 - 10เหรียญทองแล้ว 

"ไม่เป็นไรหรอกน้าคิราระ พวกเราเต็มใจอยู่แล้ว แถมพวกเราก็ไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินด้วย" 

นั่นคือสิ่งที่คุณเอลซ่าได้บอกกลับมา เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนตอนนี้ผมก็มาถึงเมืองหลวงเรียบร้อยแล้ว อ๋อใช่ โรงเรียนเวทมนตร์ซัลกราเซียเป็นโรงเนียนที่อยู่ในเมืองหลวงน่ะ แล้วก็วันนี้เป็นวันที่ 19 ซึ่งโรงเรียนจะเปิดรับสมัครก็เป็นวันที่ 20 หรือก็คือ เหลือเวลาอีก 1วัน 

"นี่คิราระ คุณฮินะได้ให้จดหมายรับรองมาแล้วใช่ไหมคะ?" 

"ค่ะ คุณแม่ให้จดหมายอันนี้กับหนูมาแล้วค่ะ" 

ผมได้โชว์จดหมายสีขาวที่คุณแม่ให้กับผมมาให้คุณเอลซ่าดู 

"อ่า อันนั้นนั่นแหละ เดี๋ยวฉันพาเข้าไปในซัลกราเซียนะคะ" 

"แล้วไม่คุยกับพวกคุณไอเซ็นก่อนเหรอคะ?" 

"ไม่เป็นไรหรอก พวกไอเซ็นน่ะน่าจะรู้อยู่แล้ว" 

แล้วคุณเอลซ่าก็ได้จับมีผมแล้วเดินพาไปที่โรงเรียนซัลกราเซีย 

... 

... 

... 

ผมกับคุณเอลซ่าได้เดินผ่านรั้วโรงเรียนเข้ามาและตรงไปที่อาคารแห่งหนึ่ง... ที่บอกว่าแห่งหนึ่งเพราะว่าผมไม่รู้ว่าเป็นอาคารอันไหนน่ะสิ ในระหว่างทางก็มีการที่ผมแอบไปเด็ดผลไม้มากินอยู่.... ก็มันน่าอร่อยนี่นา ซึ่งมันก็อร่อยจริงๆนั่นแหละ ซึ่งผมก็ไม่รู้ชื่อผลไม้หรอกนะว่าคืออะไร แต่มันเป็นผลไม้ที่มีน้ำอยู่ข้างในค่อนข้างเยอะและหวาน ถ้าให้จำกัดความก็น่าจะเหมือนกับแตงโมแต่ผิวสัมผัสมันไม่เหมือนน่ะสิ 

พวกผมได้เดินเข้ามาข้างในอาคารพลางขึ้นไปชั้นบน และเดินไปห้องที่เขียนว่า ห้องผู้อำนวยการ 

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! 

"เข้ามาได้" 

เสียงของผู้หญิงได้ดังออกมา ซึ่งคุณเอลซ่าก็ได้เปิดประตูเข้าไป 

"ขออนุญาตค่ะผู้อำนวยการริเทีย" 

"อ้าว เอลเองงั้นเหรอ? แล้วมีธุระอะไรถึงได้มาที่นี่ล่ะ?" 

"หนูไม่ได้มีธุีะหรอกค่ะ แต่ว่าเด็กคนนี้มีน่ะ" 

อ้าว เฮ้ย! คุณเอลซ่า นี่มันโยนเรื่องลำบากใจมาให้ผมเลยนะ... คุณเอลซ่าได้หยิบจดหมายจากผมไปให้กับผู้อำนวยการที่คุณเอลซ่าเรียกว่า ริเทีย ซึ่งก็น่าจะเป็นเพื่อนของคุณแม่นั่นแหละเนอะ ผู้อำนวยการริเทียได้เปิดอ่านจดหมายอันนั้น 

"อย่างนี้นี่เอง เธอคือลูกสาวบุญธรรมของฮินะสินะ แล้วธอกำลังจะมาเข้ามาเรียนที่ซัลกราเซีย และเพราะว่าเธอมีพรสวรรค์สูงกว่าเด็กทั่วไปมากทำให้ฮินะคิดว่าเธอควรจะไปอยู่ชั้น ม.ปลาย สินะ" 

เอ๋? เขียนไว้แบบนั้นเองหรอกเหรอ แล้วนี่ผมมีพรสวรรค์.... ในขณะที่ผมกำลังคิดแบบนั้น ภาพจำที่ว่าผมใช้สูตรเวทมนตร์ใหม่ก็ผุดขึ้นมา... ถ้านับแบบนั้นล่ะก็ เราก็คงจะมีพรสวรรค์จริงๆนั่นแหละ เพราะงั้นเราก็คงจะยืดอกได้ว่าเรามีพรสวรรค์ใช่ไหม? 

"ก็คงจะแบบนั้นแหละค่ะ" 

และคนที่รับหน้าผมก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจากคุณเอลซ่า 

"เอลเธอออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะคุยกับเด็กคนนี้เอง" 

อ๊ะ อ้าว? นี่เราต้องลำบากอีกแล้วเหรอ? ต้องมาคุยกับคนใหญ่คนโตเนี่ยคงมีเผลอกัดลิ้นบ้างแหละ 

"เอ๋~ นี่ฉันแพ้คิราระเหรอคะเนี่ย!?" 

เกี่ยวอะไรกันล่ะครับแม่คูณ~~~ 

[ จบ. ] 

ยังไม่ได้ตรวจคำผิด 

โหโมมาก เขียนได้ไม่ถึงที่กำหนดเอาไว้ แถมยังสมองตัน.... วันนี้ไม่ได้ลงแรงค์อีก... เออ ผมมีเรื่องมาเล่าแหละ เรื่องราวมันเริ่มเมื่อตอนที่ผมกดแรงค์แล้วมีคนขอแลกเลน ซึ่งผมที่ได้ออฟเลยความมั่น(หน้า)ใจก็เกินร้อยเปอร์เซ็นต์ ผมเลยบอกไปว่า "ป่าไม่เป็นครับ" 

และเขาก็ได้ตอบเชิงโอเคมา แต่ประเด็นมันเกิดที่ผมโดนกดเลนยับๆเลย เล่นไม่ออก อารมณ์คล้าย bad day อ่ะ และเขาก็พิมพ์มาว่า "ออฟก็ไม่เป็นเหมือนกันสินะครับ" ผมมีเจ็บจี๊ดเลย นอนซึมเลย นั่นคือเหตุสาเหตุที่ผมไม่ค่อยได้เขียน... ไม่มีอารมณ์มาเขียน ซึม แถมไปไม่ทันไลฟ์ Vtuber ที่ชอบด้วย