มาปกครองต่างโลกด้วยเผ่าที่อ่อนแอที่สุด

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 แมวกับมอนสเตอร์พิเศษ [ รีไรท์ ]

ถ้าใช้สูตรแบบเดียวกับ ETERNAL คือสิ่งมีชีวิตทุกประเภทจะมีมานาภายในร่าง เพราะงั้นถ้าสามารถใช้การตรวจมานาได้ ก็จะสามารถตรวจจับมอนสเตอร์ได้เช่นกัน แต่ข้อมูลมันจะเยอะมากเกินไป เพราะงั้น... เราต้องเสริมสมองด้วย

ผมได้เอามานามารวมกันที่ดวงตาและสมอง ก่อนที่ทิวทัศน์โดยรอบจะเปลี่ยนไป ผมสามารถเห็นธาตุโดยรอบได้เรียบร้อย 

"แล้วก็มอนสเตอร์สินะ... มานาของสิ่งมีชีวิตมันจะแตกต่างจากมานาธาตุโดยรอบ เพราะงั้น..." 

ผมขยายขอบเขตเป็น 40เมตร รอบตัว... 7ตัว... มีสิ่งมีชีวิตอยู่ในระยะแค่7ตัว แถมอ่อนแอ... เหมือนว่าจะเป็นก็อบลิน ทำไมถึงมีแค่7ล่ะ? แถมไม่ได้รวมกลุ่มกันอีก รู้สึกลางไม่ค่อยจะดีเลย... 

"เฮ้อ~ จะเอางั้นฉันไปก็ได้แหละ ในเมื่อระยะ 40เมตร ไม่มีมอนสเตอร์ประเภทมังกร เพราะงั้นน่าจะปลอดภัยพอสมควร" 

ผมได้ทำการเดินไปทิศทางที่สัมผัสได้ถึงมานาจากสิ่งมีชีวิต... พูดวนไปรึเปล่านะ? ช่างเถอะ 

... 

เพล้ง! 

"เห้ยๆ นี่มันดาบมิธริลเลยนะ" 

กลุ่มของนักผจญภัยซึ่งกำลังเข้าต่อสู้กับมอนสเตอร์บางอย่างก็ได้พูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ มอนสเตอร์ตัวนั้นมีรูปร่างคล้ายกับมอนสเตอร์ธรรมดา ทว่าหากมองดูดีๆผิวหนังของมอนสเตอร์ตัวนั้นจะมีผิวขรุขระแถมยังแข็งพอๆกับมิธริลด้วย 

มอนสเตอร์ตัวนั้นได้คำรามในลำคอพลางโจมตีใส่นักผจญภัยใกล้ๆ มอนสเตอร์ตัวนั้นเป็น ก็อบลิน ซึ่งถูกเรียกว่า มิธริลก็อบลิน 

"อัค! อย่าเข้ามาโจมตีแบบนี้สิฟร่ะ!!" 

ชายร่างใหญ่ได้ใช้ดาบใหญ่ของตนฟันแนวเฉียงลงไปใส่มิธริลก็อบลิน ดาบใหญ่นั้นได้เฉือนเข้าไปภายในเนื้อได้ ทว่าก็เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น มิธริลก็อบลินได้โจมตีใส่ชายร่างใหญ่ผู้นั้น 

"ไอเซ็น! ถอยออกมาได้แล้ว!" 

ชายร่างใหญ่ผู้ถูกเรียกว่าไอเซ็นได้ถอยออกมาถามคำพูดของหญิงสาวในชุดคลุมซึ่งถือไม้คฑาอยู่ ซึ่งก็ทำให้รู้เป็นนัยๆว่าเธอคนนั้นคือนักเวทย์ หรืออาชีพในเครือนั้น 

" [ เอ็กซ์โพลชั่น!! ] " 

หลังจากชายนามไอเซ็นออกมาจากระยะแล้ว เธอก็ได้ร่ายเวทมนตร์ระเบิดใส่มิธริลก็อบลิน เส้นแสงสีแดงส้มได้ปรากฏขึ้นมาบริเวณที่มิธริลก็อบลินอยู่ก่อนที่มันจะเกิดการระเบิดครั้งใหญ่ 

ตู้มมม!!! 

หลังจากที่เวทย์ระเบิดนั่นระเบิดไปแล้วก็ทำให้มันเกิดควันลอยคละคลุ้งไปทั่ว ทว่ามันก็ยังไม่อาจจะปลิดชีพของมิธริลก็อบลินได้ แต่มันก็ทำให้มิธริลก็อบลินหนีไป 

"ทั้งสองคนไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?" 

หลังจากที่มิธริลก็อบลินได้หนีออกไป หญิงสาวร่างเล็กผมสีแดงก็ได้วิ่งออกมาดูอาการของทั้งสองคนซึ่งไปสู้กับมิธริลก็อบลิน 

"อื้ม ฉันไม่เป็นอะไรอลิซ" 

อลิซได้นำยาฟื้นฟูออกมาให้ทั้งสองคน 

"แต่ก็ยังดีที่มิธริลก็อบลินหนีไปเนอะ เอลซ่า... ไม่งั้นพวกเราได้ตายแน่ๆ" 

"ก็อย่างที่นายพูดนั่นแหละไอเซ็น ถ้าหากเจ้านั่นไม่หนีไปล่ะก็... พวกเราของได้ตายแน่ๆ" 

เอลซ่าได้พูดตอบกลับไปหลังจากที่ดื่มน้ำยาฟื้นฟู... หลังจากที่เอลซ่าพูดจบมันก็ได้มีลมพัดมาทำให้ผ้าที่คลุมหัวอยู่ได้หลุดออก และก็ทำให้เห็นว่าหญิงสาวผู้นั้นคือเผ่า... เอลฟ์!? 

... 

" [ อิกนิชั่น ] " 

ผมได้ใช้เวทย์ [ อิกนิชั่น ] ใส่ก็อบลินอย่างไม่ให้ก็อบลินได้ทันตั้งตัว 

"ตัวที่สี่แล้วล่ะค่ะ" 

หือ? ทำไมผมถึงได้ใช้หางเสียงเป็น คะ ค่ะ นาะเหรอ? เหตุผลมันก็ง่ายนิด ร่างกายนี้มันไม่ใช่ร่างเราไงล่ะ เพราะว่ามันเป็นร่างกายของคิราระ ถึงคิราระจะเป็นocของเราก็เถอะ แต่ว่านิสัยมันไม่ค่อยจะใช่ไงล่ะ 

"อืม... ถึงจะไม่ค่อยอยากเอาผลึกเวทย์ก็เถอะ แต่อย่างไงก็เก็บๆไปเถอะ" 

ผมได้เสกมีดออกมา ซึ่งมันก็เป็นมีดเหล็กกล้าชุบแข็งไร้สนิม ซึ่งผมได้เอามันไปผ่าตรงกล้าอกของก็อบลินตัวนั้น รู้สึกแปลกๆจริงๆ... มันหยึยๆอะ เหมือนผ่าคนรึเปล่า? ไม่รู้... 

ผมได้ตัดซี่โครงออกจนมีความกว้างพอสมควร และผมก็ได้ทำการตัดขั้วหัวใจของก็อบลินนั้นและก็ได้หยิบหัวใจออกมา หือ? ทำไมผมถึงหยิบหัวใจออกมาเหรอ ก็เพราะว่ามันเป็นจุดที่มีพลังเวทย์รวมกันอย่างหนาแน่นไงล่ะ ผลึกเวทย์ หินเวทย์ จะเรียกอะไรก็เรียกเถอะ แต่มันอยู่ตรงกลางของหัวใจไง 

ผมได้เอาน้ำมาล้างมือพร้อมกับสลายมีดไป ทำไมเราต้องมานั่งก็อบผลึกเวทย์ด้วยเนี่ย... คนมันก็ไม่ชอบการผ่าเข้าไปในร่างเนื้อของสิ่งมีชีวิตอยู่ 

"รู้สึกพะอืดพะอมจริงๆเลย... อยากจะอ้วกเลยอะ" 

ผมได้ใช้เวทย์ [ ฮิล ] ฟื้นฟูร่างกาย... ก็ถึงว่าเราจะไม่ได้เจ็บอะไร แต่ก็ฟื้นฟูความพะอืดพะอมอันเกิดมาจากการผ่าร่างของก็อบลิน 

"ไม่ไหว... อยากกลับบ้าน อยากนอน" 

ผมได้เดินกลับบ้านไปโดยที่เอามือปิดปาก... มันไม่ไหวจริงๆนะ ถ้าไม่เชื่อลองเอามีดไปผ่าหัวใจหนูดูสิ... หรือไม่ก็ไปเรียนแพทย์ ถึงเราจะไม่ได้เรียนเลยไม่รู้ก็เถอะนะ 

ตู้มมม!!! 

อยู่ๆทางซ้ายของผมก็เกิดการระเบิดจึ้นทำให้ผมต้องเอามือมาปิดหูทั้งสี่... หูปกติสอง กับหูไม่ปกติสองน่ะนะ ฮา... ไป— 

" [ เคาท์เตอร์ ] " 

ผมได้ใช้มือข้างซ้ายไปออกไปทางซ้ายพร้อมใช้เวทย์มนต์ที่คิดขึ้นมาหยาบๆ [ เคาท์เตอร์ ] การโต้กลับทำให้ผลที่เกิดขึ้นย้อนกลับไป โดยที่สิ่งที่ถูกโต้กลับนี้คือ ลมแรง แต่เพราะขึ้นมาหยาบทำให้มันไม่สามารถโต้กลับออกไปได้อย่างสมบูรณ์ เพียงแค่ 40 - 60 เท่านั้น แต่ก็ดีมากโขแล้ว 

[ ความสามารถเฉพาะเผ่าเปิดใช้งาน, ลางสังหรณ์เปิดใช้งาน ] 

อยู่ๆผมก็รู้สึกเสียวสันหลังโดยไม่ทราบสาเหตุ เป็นเหตุการณ์ที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก... เพราะว่าความสามารถเฉพาะเผ่าของเผ่าแมวคือ โชค และ ลางสังหรณ์ เป็นการทำให้เรารอดจากสถานการณ์อันตรายแก่ชีวิต แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ความรู้สึกนี้มาในตอนที่กายหยาบของเราเป็นคิราระ ถึงในเกมมันจะมีแต่มันก็มีแค่การแจ้งเตือนจากระบบ 

และเพราะว่าผมเชื่อใจระบบมาก... ผมจะเชื่อใจมันจนถึงที่สุด! 

ทางซ้าย 50เมตร... พุ่งมาด้วยความเร็ว 5เมตร ต่อสิบวินาที มีจิตไม่แข็งแกร่งแต่มีร่างกายที่แข็งแกร่ง แนะนำคือการสบายจิตวิญญาณของมัน เวทมนตร์ประเภทสลายจิตที่เรายังทำได้คือการใช้ผลึกเวทย์หรือไอเท็มปล่อยเวทย์จำนวนมากพร้อมกัน และโจมตีใส่ด้วยเวทย์วิญญาณ 

ไม่สิ! เรามีของพวกนั้นซะที่ไหน คิดสิๆ คิราระเอ๋ย เรามีสกิลอะไรบ้าง..... แปรธาตุ, ไอเท็มบล็อก เราต้องสร้างจัดเก็บและปลดปล่อยอาวุธ มานาที่เราใช้ได้จนไม่ถึงตายเท่ากับ 3,500หน่วย สร้างดาบจากเหล็กกล้าได้ประมาณ 23เล่ม ไม่สิ... ถ้าเราฝืนอีกสักหน่อยจะทำให้เราสร้างได้ 30เล่ม ผลาญพลังชีวิต 5ปี ดีกว่าเสียชีวิตเลย ตามนี้แหละ แต่ว่า... 5ปี ไม่ๆหยุดเลิกคิดเรื่องเล็กๆน้อยๆเดี๋ยวนี้เลยนะตัวฉัน อย่าลืมสิว่าตัวของเราคือใคร ตัวของเราคือ คิราระ และในเวลาเดียวกันตัวของเราก็คือ มาจิเสะ... คานาตะ มาจิเสะ บุคคลผู้เกิดใหม่ในร่างของคิราระ 

ดังนั้นในร่างนี้จึงมีดวงวิญญาณอยู่สองอย่างคือเราและคิราระ ทว่าร่างเดียวไม่อาจลองรับดวงวิญญาณทั้งสองได้ คิราระจึงยังอยู่ในการหลับไหล และถ้าเราไปผลาญพลังชีวิตของร่างนี้ไม่ก็เท่ากับไปปลุกคิราระ... ถ้าทำแบบนั้นล่ะก็ ร่างนี้จะตู้ม เพราะงั้น 

" [ ผลาญวิญญาณ ] " 

ก็แค่เปลี่ยนไปใช้วิญญาณอันน้อยนิดของเราในฐานะ มาจิเสะ... เจ็บ มันเป็นความเจ็บและความร้อนจากภายใน มันอธิบายไม่ได้ คงสติเอาไว้ก่อน ตั้งสติเอาไว้ 

" [ ครีเอท ] " 

ผมได้สร้างดาบขึ้นมาเป็นจำนวน 30เล่ม และเก็บมันเข้าไปในไอเท็มบล็อก ตั้งสติเอาไว้ก่อน ถ้าหมดสติล่ะก็ได้ตายแน่ๆ 

"อย่าหลับไปก็แล้วกัน" 

... 

มันมาแล้ว... มอนสเตอร์บางอย่างได้พุ่งมาทางผม น่าจะหวังจับกินเพราะว่าเราเป็นเผ่าแมว เกิดเป็นเผ่าแมวชีวิตมันก็รันทดอย่างงี้นี่แหละ 

"ไปเลย! ดาบทั้งสามสิบเล่มของฉัน จงปลิดชีพของมันซ่าส์!!" 

ตะโกนไว้ก่อน มอนสเตอร์นั้นจะตายไหมอันนี้ไม่รู้... แต่ตะโกนเอาไว้ก่อน ดาบทั้งสามสิบเล่มได้ปรากฏออกและพุ่งใส่มอนสเตอร์นั้น ดาบจำนวนนึงได้สกัดร่างมอนสเตอร์นั้นเอาไว้ และตั้งหมดก็ได้แทงใส่มอนสเตอร์... ก็อบลินนั่น ทว่าดาบหลายอันก็หักออก ไม่นะ! ดาบนั้นมันดาบที่ผลาญวิญญาณของผมไปเลยนะ!! ใจเย็น... ใจเย็นไว้ 

รวบรวมมานาไว้ที่ปลายนิ้ว ห้ะ!? แล้วนี่เราจะผลาญวิญญาณไปทำไมล่ะ!? ทำไมเราไม่ใช้มานานจากบรรยากาศล่ะ? ใจเย็นก่อนใจเย็น เราต้องตั้งสมาธิก่อน ไม่งั้นเวทมนตร์ล้มเหลวนะ 

" [ เฟรมช็อต! ] " 

เส้นแสงสีแดงส้มได้พุ่งผ่านกระโหลกของก็อบลินตัวนั้นไป... ก็เพราะว่าเจ้าก็อบลินนี่มันดูมีความแข็งของผิวหนังมาก เพราะงั้นจึงได้ใช้เวทย์ไฟ บีบอัดให้เป็นจุดเล็กๆ ความร้อนมันจะสูงมาก เส้นของไฟที่มีขนาดเท่ากับเส้นด้ายได้พุ่งออกไป 

"หือ? กลิ่นมัน... เหมือนไก่ย่างเลยอะ" 

เดี๋ยวๆ ใจเย็นไว้ก่อนตัวเรา จะไปกินก็อบลินเนี่ยนะ? 

[ จบ. ] 

ยังไม่ได้ตรวจคำผิด 

อ่ะ เอาไปอีกตอนนะ เมื่อไหร่คิราระจะไปเจอมะม๊ะฮินะกันนะ... ไม่สิ อีกไม่นานเดี๋ยวคิราระก็เจอแล้วแหละ (⁠人⁠ ⁠•͈⁠ᴗ⁠•͈⁠) 

ตอนนี้มีความยาวราวๆ 6,000ตัวอักษร