มาปกครองต่างโลกด้วยเผ่าที่อ่อนแอที่สุด

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 11 แมวเป็นไข้ได้ด้วยสินะ [ ที่เปิดเพราะว่าขอหรอกนะ ]

ตอนนี้หลังจากเริ่มเดินมาก็ได้ใช้เวลาไปรวมๆ 30นาที แล้วและตอนนี้พวกผมก็ได้เดินมาเจอกับรอยเท้าที่เยอะมากพอสมควร มันเป็นรอยเท้าที่มีมันน่าจะเป็นก็อบลิน

"นี่คิราระจะเอาไงดีล่ะ? ไปต่อหรือกลับดี?" 

"เออ... คิดว่าไหวไหมล่ะ?" 

"แน่นอนสิ!" 

"ถ้างั้นก็ลุยกันเลย!" 

ฟินส์ที่ถามมาแบบนั้นผมก็ได้ตอบกลับไป.... หลังจากนั่นพวกเราก็ได้เดินตามรอยเท้าไป ซึ่งในระหว่างทางก็มีก็อบลินอยู่ตัวสองตัว ซึ่งก็จัดการได้ไม่ยากเย็นนัก 

ประมาณ 5นาที หรือต่ำกว่านั้นนั่นแหละพวกเราก็ได้มาเจอกับหมู่บ้าน? ที่มีธงสีน้ำตาลเข้มลายอ่อน และกำแพงเป็นกำแพงไม้ซึ่งเหลาปลายไม้จนแหลมและหันออกมา 

"มีก็อบลินคิงรึไงนั่น?" 

เทร่าที่เห็นสภาพของหมู่บ้านของก็อบลินก็ได้พูดออกมา ซึ่งก็น่าคิดเหมือนกันนะ 

"นั่นสินะ การที่ก็อบลินที่มีสติปัญญาน้อยมาสร้างหมู่บ้านได้แบบนี้น่ะ น่าจะมีพวกก็อบลินคิงหรืออะไรประมาณนั้นแหละ" 

ส่วนใหญ่ก็อบลินที่รวมตัวกันก็จะอยู่ที่ถ้ำ เอาเป็นว่าเราควรวางแผนก่อนนั่นแหละ เพราะขนาดของหมู่บ้านก็อบลินมันใหญ่มาก ก็อบลินที่อยู่ในนั้นน่าจะมีราวๆ ร้อยสองร้อยตัวได้ 

"นี่ทุกคนมาฟังแผนกันก่อนไหม?" 

ทุกคนได้พยักหน้า ซึ่งผมก็ได้มาทุกคนมาที่ข้างป่าเพื่อกันก็อบลินลาดตระเวน(ซึ่งก็ฆ่าไปแล้ว)ผมได้อธิบายแผนที่จะใช้พลางวาดรูปลงไปด้วย แผนการคร่าวๆก็จะเป็น ให้จุดไฟที่ท้ายของหมู่บ้านซึ่งมันก็น่าจะล่อพวกก็อบลินได้พอสมควร ซึ่งเราจะใช้โอกาสที่ก็อบลินเหลือน้อยบุกเข้าไป 

แต่ว่าถ้าเข้าไปแบบนั้นเลยจะทำให้ลำบากในการสู้หรืออาจจะเสียชีวิตได้ เพราะแบบนั้นจะให้จัดรูปแบบเป็นการป้องกัน ซึ่งเป้าหมายหลักของเราคือก็อบลินคิง เอาตรงๆตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าฟินส์คิดว่าความสามารถมากเกินตัว เพราะถ้าอ้างอิงตามเทียลิสที่จัด ก็อบลินคิงมันจะอยู่ Cเทียร์ 

ช่างเถอะ! 

"เอาเป็นว่าเข้าใจตรงกันนะ เดี๋ยวหนูไปจุดไฟเผาเอง เพราะแบบนั่น อ่า... พี่วิโอเล็ตเป็นรองหัวหน้าไปนะ" 

"อืม เข้าใจแล้ว" 

ผมได้เดินอ้อมไปที่ท้ายหมู่บ้านของก็อบลิน ในระหว่างนั้นผมก็ได้จัดการพลังเวทย์ในร่างให้เบาบางลงเพื่อทำให้การรับรู้ตัวตนทำได้ยากขึ้น 

ผมใช้เวลาอยู่สักพักก็เดินถึงท้ายหมู่บ้านเรียบร้อยแล้ว 

" [ Ignition Fire ] " 

ผมได้ใช้เวทย์จุดไฟซึ่งได้ใช้พลังเวทย์ภายนอกมาช่วย เผากำแพงของหมู่บ้านก็อบลินไป ซึ่งด้วยควันไฟของเวทมนต์ก็น่าจะทำให้พวกวิโอเล็ตรับรู้แน่ๆ หน้าที่ต่อไปของผมก็คือการหาที่ที่ก็อบลินคิงอยู่.... ก็บ้านที่ใหญ่ที่สุดไง 

... 

... 

... 

... 

... 

"และนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดสินะคิราระ" 

"ค่ะ..." 

หลังจากที่พวกผมกลับมาก็โดนหลายๆอย่าง... ใช่ โดยเฉพาะผมที่เป็นหัวหน้ากลุ่ม... แต่ผมก็ทำหน้าที่ดีแล้วไม่ใช่เหรอ... 

"เฮ้อ~ แล้วทำไมถึงได้คิดว่าจะเอาชนะได้ล่ะ?" 

"ก็... ฟินส์บอกว่าชนะแน่นอนไงคะ!" 

"เฮ้อ~ ฉันล่ะปวดหัวจริงๆ" 

' ถ้างั้นก็ต้องกินยาพาราแล้วล่ะคะคุณน้าค่า! ' ก็อยากจะพูดแบบนี้อยู่นะแต่... เงียบไว้ดีกว่า 

"ไปเขียนกลอนเป็นการลงโทษแล้วกัน" 

"ไหงงั้นอะ! ขออย่างอื่นแทนได้ไหมคะ?" 

"ไม่ล่ะ นี่ถือเป็นการลงโทษ" 

อึก... ทำไมถึงโยงมาที่กลอนได้เนี่ย... แล้วกลอนอะไรล่ะ? 

"ถ้างั้นก็จบการให้บทลงโทษแค่นี้แหละ ต่อไปก็เป็นรางวัลจากการกำจัดก็อบลินคิง" 

หือ? รางวัล... ได้รับรางวัลด้วยเหรอเนี่ย! ว่าแต่มันคืออะไรล่ะคะ? 

"อะ นี่" 

คุณน้าได้หยิบหินสีฟ้ามาให้ผม... ผลึกจิตวิญญาณ? สีฟ้านี่ถือว่าบริสุทธิ์มากเลยด้วย! 

"นี่มันหินผลึกจิตวิญญาณไม่ใช่เหรอคะ? แต่ว่า มันจะดีจริงๆเหรอคะ?" 

"ถ้าไม่เอาก็ไม่เป็—" 

"เอาคะ!" 

ผมกระโดดพุ่งตัวไปหยิบผลึกจิตวิญญาณจากมือของคุณน้ามา และก็... 

โคร่มมม! 

เจ็บอะ... 

"เป็นอะไรมากไหมนั่น?" 

"เป็นค่ะ.... ปวดหลัง" 

ผมได้ลุกขึ้นมาและจัดเสื้อผ้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป.... 

... 

... 

... 

"เอาล่ะ ใช้หินผลึกจิตวิญญาณเลยแล้วกัน" 

ผมที่ได้กลับมาที่ห้องแล้วก็ได้เปลี่ยนชุดเป็นชุดรำลองก่อนจะมานั่งสมาธิและค่อยๆใส่พลังเวทย์ลงไปในผลึกจิตวิญญาณ... ความรู้สึกอุ่นๆได้เกิดขึ้นที่ผลึกจิตวิญญาณ และมันก็รู้สึกเหมือนความอุ่นนั้นค่อยๆไหลเข้ามาในร่างของผม 

เพล้ง! 

หินจิตวิญญาณที่อยู่ในมือของผมได้แตกออกจากการอัดพลังเวทย์ที่มากเกินไป ความอุ่น... ไม่สิ มันกลายเป็นความร้อนแล้ว ความร้อนนั้นได้ถ่าถมเข้ามาในจิตวิญญาณของผมโดยตรง 

มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ตลกเอาซะเลย... เวลาผ่านไปนานแบบที่ผมไม่รู้เวลาเหมือนกัน ความร้อนนั้นค่อยๆได้หายไปแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกสบายที่เกิดจากการเลื่อนระดับจิตวิญญาณ 

"รู้สึกดีจริงๆเลยนะคะเนี่ย... อื่อ~ เริ่มง่วงนอนขึ้นมาซะแล้วแฮะ" 

ผมได้ลุกขึ้นจากจุดที่ผมนั่งมาร่วมชั่วโมงและเดินลงไปนอนบนเตียงเลย 

..... 

.... 

... 

..

. 

"ปวดหัวจัง..." 

ผมได้เอามือที่มาแตะหน้าผากซึ่งมันร้อนอบบร้อนจี๋เลยอะ เป็นไข้สินะ ผมได้พยายามลุกขึ้นจากเตียงแต่มันลุกไม่ขึ้นเนี่ยสิ ก็เลยนอนข้างไปแบบนั้นแหละ 

เวลาผ่านไปเหมือนว่าจะถึงช่วงเที่ยง เสียงประตูก็ได้ดังขึ้นพร้อมกับคุณน้าที่ได้เดินเข้ามาใกล้เตียงผม ซึ่งคุณน้าก็ได้เอามือมาแตะที่หน้าผากของผม 

"อืม เป็นไข้สินะ แล้วได้กินอะไรรึไงล่ะ?" 

"ยังเลยค่ะ... แฮะๆ" 

ก็ผมลุกไม้ขึ้นนี่น่า ถึงจะลุกได้ก็กลัววูบตอนทำอาหาร(อาหารสำเร็จรูป)นิ... ก็เคยเป็นมาก่อนนี่น่าตอรอยู่โลกก่อนน่ะ 

"ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปทำอาหารให้ก็แล้วกัน" 

หือ... นี่มัน อีเว้นท์เยี่ยมไข้ที่เขาล่ำลือกันสินะ ก็แย่ล่ะ จะว่าไปคุณน้าทำอาหารเป็นใช่ไหม? ไม่สิ แค่ข้าวต้มลงทำได้แหละ 

คุณน้าได้ออกมาจากห้องครัวพร้อมกับถือข้าวต้มและอื่นๆมาวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงนอน 

"กินเองได้รึเปล่า?" 

"ค่า หนูกินเองได้" 

ผมได้ลุกขึ้นมานั่งก่อนจะหยิบถ้วยข้าวต้มขึ้นมาและตักข้าวขึ้นมาเป่าก่อนจะกินเข้าไป... 

"คุณน้าคะ" 

"มีอะไรงั้นเหรอ?" 

"ลืมใส่เกลือรึเปล่า?" 

"เอ๊ะ... เอ่อ.. นั่นสินะ" 

ช่างเถอะ... ผมได้ตักข้าวต้มมากินจนหมดก่อนจะเอาจานไปวางไว้ที่โต๊ะก่อนจะล้มตัวลงนอน 

"ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ... ถ้ามีอะไรก็เรียกได้ล่ะ" 

คุณน้าได้เอาแหวนมาให้ผมหลังจากนั้นก็เดินออกจากห้องของผมไป ว่าแต่แหวนเหรอ... ผมได้เอาแหวนมาใส่ที่นิ้วกลางของมือขวา 

"อีเว้นท์จบเร็วดีแท้" 

ผมได้หลับจาลงเพื่อที่จะนอนหลับ 

[ จบ. ] 

ยังไม่ได้ตรวจคำผิด 

ชื่อเรื่องกับเนื้อหานี้ไม่สัมพันธ์กันเลยเนอะ เนื้อหาที่คิราระเป็นไข้นี่มันแค่ 1ส่วน4เองมั้ง 

อ้อ แล้วก็ไรท์อยากจะบอกว่าในอนาคตจะมีการติดเหรียญแบบรอเวลาให้ตินมันฟรีนะ และก็อีบุ๊คน่าจะทำเป็นตอนที่ 1 - 15หรือ30 ในอีบุ๊คจะมีการแก้คำผิด(นิดหน่อย)และเปลี่ยนเนื้อเรื่องให้สัมพันธ์กัน(มั้งนะ) 

ปล. อยากอ่านนิยายต่อแล้ว! แค่100เหรียญเอง!(ประมาณ 50บาท. หรือ 36บาท.) อ่านแล้วค้างนี่มันแย่จริงๆ(ไม่มีตังด้วย) เพราะงั้นรีดท่านใดที่พอจะมีเหรียญอยู่บาง... ขอหน่อย! อ่านแล้วมันค้าง! ขอบคุณครับ!!!(5555 ของี้เลยเหรอ) 

ปล.2 เวลาเที่ยงคืนครึ่ง ไม่มีอะไรแค่ทดสอบระบบติดเหรียญ