คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อยากได้เธอคืนมา
ทา้านสร้อยสวาทที่ถูเรียัวึ้นมาลาึยัส่เสียรีร้อรวราไม่มีหยุ
หิสาวในท่านั่ร่อมบนัสอประสานายเป็นหนึ่เียวไหวโยไปามแรส่า้านล่า้วยวามสยิว่าน
ผมยาวสลวยปลิวพัพลิ้วเลือลั้วไปามแผ่นหลั
เ้าามสอ้าถูใบหน้ามุุูลืน้วยวามหิวโหย
เสียลมหายใระเส่าแรัออมาไม่มีหยุพอๆับแรอารม์อนทั้สอที่ำลัแผเผาัน
สร้อยสวาทโน้มัวเ้าหาพ่อเลี้ยอย่าเร่าร้อนพราแอ่นายเ้าสู้ปาอุ่นื้น้วยวามเ็มใ
มือสอ้าอยบีบยุ้มลุ่มผมำระบายวามระสันในาย
ายำยำเ็มไป้วยมัล้ามระเ้เอวสอบึ้นสวนลับเ้าหาเธออย่าเร่าร้อน
พร้อมับรวราออมาในลำอ
สร้อยสวาทันัวอินทรนอนราบ่อนะันเ่าึ้นสอ้าออแรโยไปมาพร้อมับยับเอวบาึ้นลๆ้วยวามเร็วถี่
เ้าามสอ้าถูรึบีบเล้น้วยมือสาหิสาวันมือไว้ับอแร่เพื่อพยุาย
เสียเนื้อระทบันัระมวบู่ไปับเสียรวรา
สะท้อนเ้าใบหูสอ้าให้่อวามรันวนใ หิสาวไหวายโยึ้นลไม่มีเหน็เหนื่อยายที่เร่าร้อนแผเผาวามสุสมให้ใทั้สอ
พ่อเลี้ยอินทรใ้สอมือปัปรอยผมออาใบหน้าาม่อนะึัวเธอลมาบูบ้วยวามหื่นระหาย
ลิ้นร้อนื้นเี่ยวระหวัฟัเหวี่ยัน้วยวามหิวโหย
มือสาสอ้ายื่นไปอบุม้นามอนหิสาวบีบเล้นพราออแร่วยเธอยับแรส่ให้เร็วึ้น
สร้อยวาทเร่ัหวะรัแรส่ให้เร็วามวาม้อารท้อไส้ปั่นป่วนสวนวนันไปมา
่อสวาทบีบัวอนรัแ่นายนาให่แน่นึ้นร่าอวบอั๋นเร็ัวรีร้อออมาสุเสียพร้อมัหวะรัที่หยุัวล
หิสาวถูพลิัวลใ้ร่าเอาหนาสาวสอบสะโพเ้าหาอย่าบ้าลั่ เียนอนที่รับน้ำหนันทั้สอส่เสียัเอี๊ยอาแ่ับเสียระทบันอเนื้อ้นา
อินทรเร่สอบเอวหนาเ้าหาร่าบาวามวามเร่าร้อน่อนะำรามออมาในรำอ
สายธารอุ่นร้อนีพวยพุ่เ้าับถุยานเยิ้มไหลย้อนมา เาัารถอแ่นายออพร้อมับรูเศษถุยาออทิ้้วยวามรวเร็ว
แ่นายนาให่ถู่อเ้าที่ปาหิสาว
เธออ้ารับูลืนทำวามสะอา้วยวามเ็มใ
เสียูลืน๊วบ๊าบัระมประสานับเสียราระเส่าาร่าสู เอวหนายับเ้ายับอออย่าเนิบนาบอีรั้รับับัหวะปาระับรูเ้าออ
ไม่นานสายธารแห่วามสุสมพุ่เ้าเ็มอุ้ปา หิสาวอมมันไว้หวัะวิ่ไปายออแ่ลับถูรึัวไว้พร้อมมือหนาปิปาบัับให้เธอลืนลอ
หิสาวเหลือบามอใบหน้าอินทร้วยวามอ่อนใ่อนะยอมลืนมันลไปอย่านึยา
“ทำไม!ลืนอผัวบ้าไม่ไ้หรอ”
เสียเ้มว่าพราสูมลิ่นหอมาายสาว
“อแ่พ่อเลี้ยสั่สร้อย็ทำให้ไ้หม่ะ
“ สร้อยสวาทแสร้ว่าเสียหวานพร้อมมูโ่รั้นหอมแ้มสาึ่เป็นที่พอใแ่อินทร
“็ีแล้ว แล้วอย่าิไปมีอื่นหรือัใัน
อย่าลืมว่าีวินี้อเธอันเป็นเ้าอมันเพียนเียว ำใส่ใเอาไว้”
เสียทุ้มเ้มน่าเรามว่าพราับัวหิสาวเ้ามานอนอในอ้อมแนพราไล้วนฝ่ามือับอนุ่ม้วยวามเพลิเพลิน
“่ะ
สร้อยะทแทนบุุรั้นี้วบนีวิสร้อยะหาไม่”
หิสาวพูพราบอแร่้วยวามลำบาใ ำพูที่โพล่ออไปไม่รับใที่้อาร
ีวิที่้อมาเป็นอเล่นอผู้ายอายุห้าสิบผู้ร่ำรวยมันไม่ไ้มีวามเสมอไป
หิสาวิในใพรานึถึใบหน้าอันหล่อเหลาออาทิย์ที่ยิ่โมาเท่าไหร่เายิู่หล่อเหลาและูอบอุ่น
แม้อนนี้ะมีบุลินิ่รึมนน่าเราม ไม่่าาอินทรวามหล่อเหลาอเายัทน
ราวับหนุ่มแรแย้ม็ไม่ปาน เธอนอนบิถึเาอย่าเพลินใพราวนมือไล้บนอแร่
เสียลมหายใสม่ำเสมอทำให้เธอรับรู้ไ้ว่านัวโเ้าสู่ห้วนิทราไปแล้ว
เธอึ่อยๆลานัวออาอ้อมแนอย่า้าๆพร้อมับรีบแ่ัวเินลับห้อ
บานประูห้อเล็ถูเปิออพร้อมับสร้อยสวาทเินเ้ามาอย่าอ่อนเพลีย หิสาวล้มัวลนอนอย่าหมแรแ่วาลับ่มลไม่หลับ
เธอนอนบิถึรั้แรที่เ้าปรนเปรออินทรและเสียใที่พลาพลั้เผลอใอยาลิ้มลอออไป
าร้าวพลาลหลุมพราสวาทเพียรั้เียวอเธอทำให้ทุอย่าในีวิเริ่มผันแปร
ารั้เียวลายเป็นสอ าอรั้สอลายเป็นสามและถูเรียร้อมันเพิ่มึ้นทุวันนเธอลายเป็นผู้หิร่านสวาทเลย็ว่าไ้
รสรัยามไ้รับาเาเธอยอมรับว่ามันสุถึใ แ่ะให้เธอเป็นเมียเา่อไปไม่ไ้
เพราะเ้าอวใที่เธอรออยนั้นืออาทิย์เมื่อิไ้ันั้นหิสาวพลันนึถึเหุาร์อุอาที่เธอพลั้ทำลไป
ใบหน้าามเปื้อนยิ้มอย่ามีวามสุ
นึถึายำยำที่เธอไ้สัมผัสมัน่ารันวนใมาเหลือเิน
สร้อยสวาทนอนิ้วยวามเปี่ยมสุและหวัในใรั้่อไปเธอ้อไ้สัมผัสเามาว่านี้
“ ุอาทิย์้อเป็นอสร้อย
อสร้อยนเียว” หิสาวรำพันับัวเอ้วยใแน่วแน่่อนะปิเปลือาลหลับไป
เ้าอวัน่อมาอาทิย์
เินลมาัวบ้าน้วยสีหน้าเรียบนิ่ร่าสู้าวเินมาพร้อมับำลัพับแนเสื้อเิัวสีน้ำาลให้ถึอนูทะมัทะแม
่อนะเินมาสวมรอเท้าอมแบหนัสีน้ำาลเ้มพร้อมเรียมัวออูานในเหมือแร่ที่มีพื้นที่มาว่าพันไร่
เป็นเหมือที่สร้าำไลมาหาศาลให้ระูล เสียปลล็อรถัึ้นพร้อมับร่าสูสอัวเ้านั่
เรื่อยน์สาร์ทพร้อมออเินทา ู่ๆบานประู้านับ็ถูเปิออพร้อมับสร้อยสวาทสอัวเ้านั่
อาทิย์มอมา้วยวามใพร้อมับเอ่ยถาม
“นี่เธอึ้นมาทำไม ลไปเี๋ยวนี้”
เสียเ้มว่าแมุ
“ไม่่ะ อสร้อยไป้วยนะะ
สร้อยอยาไปูแลุอาทิย์”สร้อยสวาทว่า้วยสายาวิวอน
“หยุพล่ามอะไรไร้สาระไ้แล้ว นที่เธอวรูแลือพ่อัน่าหาไม่ใ่ัน”
อาทิย์ว่าพราับ้อมือเธอระาเ้าใล้หวัะย้ำเือนหิสาว
ลิ่นหอมอ่อนๆาายบุรุษทำให้สร้อยสวาทเริ่มวูบวาบไปทั้ัว
เธอฟัเาแบบยิ้มๆ่อนะส่สายายั่วยวนออไป มือที่โนุมแผ่ออลูปไล้ไปรอบแผอ
อาทิย์้มมอามมือหิสาว่อนะเยหน้ามาสบา้วยสายาุ่นเือ
แ่ลับโนเธอวูบเ้าที่ริมฝีปาอย่าไม่ทันั้ัว
วามเบิว้า้วยวามใ่อนะรีบผลัเธอออห่าแ่มีหรือนที่หวัอยาะรอบรอเาแทบาใะยอมปล่อย
เธอโอบมือที่ท้ายทอยร่าสูพร้อมับบลีบปาเ้าแนบิอีรั้
ลิ้นร้อนที่ใ้านน่ำอสอแทรัวเ้าไปในอุ้ปาหวัะเี่ยวระหวัลิ้นหนาเ้ามาูลืน
“หยุทำแบบนี้สัทีเถอะสร้อยสวาท
ยิ่เธอทำแบบนี้มาเท่าไหรุ่่าในัวอเธอ็ยิ่่ำลเรื่อยๆ”
อาทิย์โพล่ออมาอย่าเหลืออเมื่อระาัวเธอออห่าไ้
“สร้อยไม่หยุ
และะทำนว่าุอาทิย์ะลับมาสนใสร้อย
ุอาทิย์ลืมไปแล้วหรอะว่าอนเ็ๆเรารู้สึี่อันมาแ่ไหน ุอาทิย์ือผู้ายนเียวที่สร้อยรัและหวัะใ้ีวิร่วมันไปนายนะะ”
สร้อยสวาทว่าพราหวัะเ้าสวมอแ่ลับโนร่าสูรึัวไว้นแผ่นหลัแนบิับบานประูอีฝั่
“เลิทำัวร่านไ้แล้วสร้อยสวาท
ผมไม่ิเลยว่าุะเปลี่ยนไปไ้นานี้เพียแ่ในเวลาไม่ี่ปี”
เสียเ้ม่ำัฟัพู้วยวามโมโห
“ที่สร้อย้อเป็นแบบนี้็เพราะุอาทิย์นะะ
เพราะุทิ้สร้อยไปนานหลายปีนพ่อเลี้ยเาับสร้อยทำเมีย”
หิสาวอบลับอย่าหน้าาเย ยิ่ทำให้นฟัรู้สึโมโหมายิ่ึ้น
อาทิย์ปล่อยมือออาไหล่สอ้า่อนะเปิประูรถเินลมาระาัวหิสาวลอีฝั่
สร้อยสวาทหล่นไปอที่พื้นอย่าถือไม่ไ้พร้อมับเยหน้า้อมอ”ถึุอาทิย์ะเลียสร้อยมาเท่าไหร่สร้อย็ยิ่อยาไุ้ลับืนมามาเท่านั้น”
หิสาวพูเสียแผ่วเบาแ่็ทำให้เาไ้ยินมันัเน อาทิย์มอเธอ้วยวามหุหิและผิหวัเพราะสร้อยสวาทน่อนะนิสัยน่ารัว่าที่เาเออนในอนนี้
ร่าสูไม่รอ้าเารีบเินลับไปึ้นรถและับออไป้วยวามรวเร็วโยไม่สนใเธอ
สร้อยสวาทยันั่มอามรถยน์้วยสายาาหวั
่วยไม่ไ้หาวามนรอสิ้นหนทามันำหนให้เธอ้อิ้นรนเอาเาลับืนมา
เธอะทำทุหนทาที่ให้อาทิย์หลมัวเมาแม้ะโนราหน้าว่าร่านรั็ยอมหิสาวิในใพราพยุายลุึ้นยืน
ายสาวอวบอั๋นเปรอะเปื้อนไป้วยราบฝุ่น หิสาวใ้มือปัมันออนสะอาา
พ่อเลี้ยอินทรที่ำลัเินออมามอหิสาวอย่าแปลใว่าทำไมเธอถึมายืนอยู่รนี้
“มายืนทำอะไรรนี้สร้อยสวาท” เสียเ้ม้อัวานัมาแ่ไลทำให้นที่ยืนอยู่หน้าบ้านถึับสะุ้ัวหันไปมอ
“เอ่อ...สร้อย็มายืนรอส่พ่อเลี้ยนะสิะ”
หิสาวว่าพราเินเ้าไปล้อแนเินามมาที่รถประำาย
“ิยัไถึมาส่ล่ะ หืม...”
พ่อเลี้ยว่าพรา้อนามอหิสาวเหมือนับผิ
สร้อยสวาทรีบพูเสียอ่อนหวานประบประแทันที
“วามริสร้อย็อยาไปามรับใ้พ่อเลี้ยที่เหมือ้วยนะะ
แ่ิไปิมาเี๋ยวะเะะเอาเปล่าๆ”
หิสาวว่าพราเอียหน้าหลบเสียผ่อนเบาเหมือนนี้น้อยใ
แ่วามริที่เธออยาไปเพราะามไปหาอาทิย์นที่เพิ่หนีเธอไป่าหา
“ อืม...ีเหมือนัน
วันนี้ันไม่ไ้ทำอะไรมาเพราะอาทิย์ึ้นแท่นผู้บริหารเ็มัวล่ะ ว่าะเ้าไปูวามเรียบร้อย็เท่านั้น
ั้นไปับันล่ะัน”
เหมือนั่เสียสวรร์ฟาลลาใหิสาวรีบเยหน้ามอ้วยวามีใ
สายาทอประาอย่าเห็นไ้ั อินทร้อมอท่าทาหิสาวไม่ละสายาับท่าทาที่เธอเผลอัวแสออมา
เธอึรีบปรับสีหน้าให้สลล ่อนะ้าวาึ้นรถไปพร้อมัน
ความคิดเห็น