คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ต้องทำหน้าที่หรือไม่นะ?
ล้อยหลัี้ยินไม่นาน พระายารีบลุย่อเบาออาเรือนหวาเฟยแล้วไปยัที่ประทับอยวูอ๋อึ่ำลัเรียมัวะออไปปราบโรามที่ล่าวไว้ หน้าเรือนมีรถม้าสัมภาระอยวูอ๋อเพราะ้อั้่ายพัแรมนว่าะวาล้าโรป่าไ้
ร่าเล็อลิ่วเม่ยหนินในอาภร์หลาสีสใสามที่นามอบ แอบมุัวเ้าไปับรถม้านอนั้น พลาิ็ี้ยินบอเอ ว่า้อภัี่อเายวูอ๋อไปทาไหนนา็้อไปทานั้น
ิพลาหัวเราะในในารู้ในวามหมายว่าไม่ใ่ามแบบนี้ วามริือเม่ยหนินอยาออไปเที่ยวู้านอบ้าเพราะั่วีวินานั้นนอาวนสุลลิ่วับำหนัอ๋อนี้็ไม่เยไ้ไปไหน เหุผล็เหมือนเิม ไร้ึ่มาราพาไป อนมารายัอยู่เป็นอนุ็ใ่ว่าะไ้ออไป้อออนุาฮูหยินเอเสีย่อน และำอบสำหรับมารานาือไม่อนุาลอ
หน้าำหนัยวูอ๋อร่าสูออาอย่าบุรุษสูศัิ์เหนืออาาำลัะออเินทา โยมีเพียนาำนัลน้อมส่เาไร้ึ่พระายาอย่าที่วรเป็น
“หม่อมันะอบรมยวูหวาเฟยเอเพะ อท่านอ๋อเินทาปลอภัยปราบโรั่วไ้โยเร็ว้วยวามราบรื่น”
แม่บ้านเสี่ยวูเหยาล่าว่อหยวนยวูหร เป็นอีรั้ที่นารู้สึำหนิพระายาาบุรอนุ
ยวูอ๋อท่าทาทรอำนาเพียพยัหน้ารับแล้วทะยานม้าออัววิ่ไป้าหน้า อย่าอาหาออาเมือหลวหยาวในยามสาย โยมีทหาริามราวพันนและบวนนอามหลัไปิๆ
พลบ่ำหลัาเินทามาลอทั้วันนเ้าเเมือไห่หลินที่แถวานเมือเป็นที่่อสุมำลัโรไว้ หยวนยวูหรเลือะพัแรมลาป่าแทนวนเ้าเมือ โยแบ่เป็นลุ่มทหารละสอร้อยนให้ั้แรมพัทิ้ระยะห่าาัน
“ั้ระโมให้ยวูอ๋อเร็ว!” เาอี้หร่านอรัษ์นสนิทสั่ารับพลทหารโย่อยุมารทำานลอเพื่อวามปลอภัยอผู้เป็นนาย
พลทหารที่มาเปิรถม้า้อผละะเมื่อไ้เห็นสรีนาหนึ่ามวหน้าอ่อนหวานวนหลใหล ยื่นะลึอยู่นาน็ะอุทานออมา
“ภูบุปผาปราายหรือ?”
เาอี้หร่านเห็นอาารอทหารใ้บัา็เินมาหาเพื่อำหนิที่ทำานั้า
“้าบอให้รีบ....”
เาเอ่ยพร้อมับหันหน้ามอาม็ให้ะลึันับสาวามที่เริ่มยับัวัวเีย ยี้ามอพวเา่อนะระโลรถม้ามามอสำรวรอบๆ ็ไ้เห็นเพียวามมืมิแ่็ยัเผยรอยยิ้มว้าออมา เพราะระหว่าทานามอทิวทัศน์สวยามึ่ถูสรร์สร้ามาาธรรมาิอย่าหลใหล
“แม่นาเป็นใรหรือ” อี้หร่านั้สิไ้ล่าวถามอย่าสุภาพ เป็นเวลาเียวับท่านอ๋อเินมาูเพราะ หยุเินทานานแล้วแ่ทหารเาลับยัไม่ไ้ั้ระโม แ่ลับ้อะัมอสรีเบื้อหน้าที่หันมาเห็นเาแล้วย่อายารวะอย่าอ่อน้อย
“พระายามาที่นี่ไ้เยี่ยไร” ยวูอ๋อถามเสียลอไรฟัน ้อมอนาาไม่ะพริบนเม่ยหนินรู้สึัน ทหารหลายนมอหิสาว็ถูยวูอ๋อวาให้้มหน้าหันหลัให้ร่าเล็
“หม่อมัน...” เม่ยหนินเลิ่ลั่ สถานาร์แบบนี้้อหนี่อนแล้วัน...
“เม่ยหนิน!” ร่าแร่อยวูอ๋อพุ่ัวเ้ารับลิ่วเม่ยหนินทันทีที่นาวูบลหมสิ ึรีบสั่ทหารให้เร่ั้ระโม
ร่าหิสาวลาระโมให่ที่นอนยุยิไปมามีแอบลืมามอยวูอ๋อเป็นระยะ ึ่เาไม่ยอมออไปไหนเพราะ้อเฝ้าายาอน นมีสำรับ่ำมาถวายยวูอ๋อึออไปรับแล้วลับมานั่รโ๊ะ้าเีย
“ื่นแล้ว็มาิน้าวเถอะ” เสียนิ่ล่าวบอพร้อมับัวาสำรับสอที่
เม่ยหนินึยอมลุเินท่าทีหอยอย่าล้าๆ ลัวๆ ไปนั่รที่ว่า้าสวามี อย่าไม่มีเล้าสรีใล้าในืนเ้าหอ ยวูอ๋อึเริ่มลมือีบเนื้อย่าสำรับแรวาบนามอเม่ยหนิน
“ินะ ทั้วันไม่มีอะไรลท้อเลยหน้ามืเป็นลมล้มทับไป” ายหนุ่มล่าวเสียนิ่ไม่อยาำหนินานั เพราะถ้าหาเาผู้เป็นสามียัไม่ให้เียรินา แล้วใรเล่าะเารพายาอเาไ้อย่าสนิทใ
“อบพระทัยเพะ” เม่ยหนินอบ่อนะยอมเริ่มทาน้าวบ้า
นึสัท่ามลาวามมืมิเสียลมพัระทบับระโมเป็นระยะ มีเสียหมาป่าเห่าหอนล้ายเสียล่อมนอน ลิ่วเม่ยหนินึ่ไมุ่้นินับบรรยาาศแบบนี้ และไหนะสายาภายใ้หน้าาอสูรำลันั่อ่านรายานม้วนให่นั้นอี รุีน้อยนอนบีบมือัวเอไปมาอย่าลัเลิไปถึืนเ้าหอที่ผ่านมา
...ือนา้อปรนนิบัิสามียัไ?
...เอาใเาเยี่ยไร?
ความคิดเห็น